Movies Ltd

του gaRis (@takisgaris)

Ολίγιστα πράματα υπάρχουνε δια το γραφιά του σινεμάδα που μετρούν τόσο πολύ όσο εκείνες οι ταινίες που μιλούν στο τώρα. Όχι στο απλό σήμερα - στο εδώ και τώρα. Ο γερο - Clint με πείσμα γεροντικό ή σε πείσμα των γηρατειών του, βάζει δάχτυλο στη σκαντάλη και σημαδεύει τον συνεχιζόμενο πόλεμο του Ιράκ. Δυο χρονιές αφότου η Kathryn Bigelow σκότωσε τον Osama Bin Laden (Zero Dark Thirty) και μια επταετία στο κατόπι του οσκαροστεφανωμένου The Hurt Locker, πατώντας πάνω στο μοτίβο του PTSD Αμερικανού φαντάρου, κολλημένου στη φρίκη ενός πολέμου που προστατεύει τον αμερικανικό λαό χιλιάδες μίλια μακριά από την Οντέσα του Τέξας ασούμε, γενέτειρα του American Sniper ονόματι Chris Kyle. O βραχύβιος κίλερ 160 διακριβωμένων θυμάτων της θαλάμης του, πισογύρισε τέσσερις φορές στο Ιράκ, έμεινε περίπου χίλιες νύχτες, αφήνοντας γυναίκα και δυο παιδιά να τρέμουν στην αναμονή των θλιβερών μαντάτων του, που κατά μεγάλη ειρωνεία ήρθαν χρόνια μετά την τιμητική του αποστρατεία και την best selling, ομότιτλη της ταινίας αυτοβιογραφία του, με την προ διετίας (2 Φεβρουαρίου 2013) δολοφονία του από έτερο πάσχοντα βετεράνο, μέλος του κύκλου όπου αφιέρωνε την post war δράση του.

Μειδιώ στη σκέψη όσων Ελλήνων θεατών (με τη γνωστή σχέση πάθους - μίσους για οτιδήποτε αμερικανικό) παρακολουθήσουν τον ογδοντακοντούτη, ορκισμένο ρεπουμπλικάνο (θυμάσαι την περίφημη ομιλία του στο συνέδριό του GOP στις τελευταίες εκλογές, κοιτάζοντας την άδεια καρέκλα δίπλα του, όπου υποτίθεται καθόταν ο πρόεδρος Ομπάμα;) να βιογραφεί τον ρέηντζερ καουμπόη επί τω έργω, χωρίς να κριτικάρει διόλου την εξωτερική πολιτική της παγκοσμίου μπασκίνα χώρας του, ακόμη κι όταν πυροβολεί εναντίον αμάχων αλλά υπερασπιζομένων τη χώρα τους Ιρακινών. Είμαστε στη λογική του δίπολου των μουσουλμάνων που μας αποκαλούν Αγαρηνά σκυλιά και των χριστοκαπηλευομένων που τους θωρούν ως savages / αγρίους. Μολαταύτα, το σινεμά του Eastwood το επικροτώ. Είναι καθαρής, μανιχαϊστικής αλλά ξέθολης θεώρησης, άλιπο πλην χυμώδες, οδυνηρά παρτιζάνικο μα άμεσο και αληθινό.

Ο ευρισκόμενος σε εκρηκτικό σερί Bradley Cooper αξίζει μια τρίτη συνεχόμενη οσκαρική υποψηφιότητα ως Chris Kyle, ούτε για τα είκοσι κιλά που πήρε στον όγκο, μήτε για την οκτάμηνη προπόνηση με τα βατράχια - συμπολεμιστές του χαρακτήρα που ενσάρκωσε. Ξεχωρίζει ο Bradley γιατί δεν ερμηνεύει ούτε στρογγυλεύει, είναι ο χαρακτήρας του. Μεγάλη υπόθεση αυτό σε αντίθεση με την επί της οθόνης σύζυγό του Sienna Miller που έχει επωμιστεί τον άχαρο ρόλο της μονότονα εξανισταμένης συντρόφου του,  που απειλεί με χωρισμό, όμως συνεχίζει να υπομένει. Ο μοναχικός πιστολέρο Clint περιγράφει ένα γουέστερν εκτός φαρ ουέστ, σε μια άλλη έρημο που δεν έχει σημασία το ποιος έχει δίκιο, αλλά το πώς θα νικήσεις για τη δόξα του έθνους και την προσωπική υστεροφημία.

Για πες: Και μπορεί ο American Sniper να μην είναι μια γλασαρισμένη παπαρόγκα όπως Ο μια-από-τα-παλιά Unbroken της Jolie  αλλά το βάθος και την οξεία κριτική της Bigelow τη βλέπει μόνο μακρόθεν, μέσα από τη διόπτρα ενός νοσταλγού της ανεπιστρεπτί (;) Bushικης εποχής.