Common Denominator
του Σωτήρη Τσαφούλια. Με τους Ρένο Χαραλαμπίδη, Αντώνη Αντωνίου, Βλαδίμηρο Κυριακίδη, Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη
Ποιο αδύναμο φύλο?
του zerVo (@moviesltd) 
Ειλικρινά δεν μπορώ να διανοηθώ άλλον επιθετικό προσδιορισμό περισσότερο απατηλό από δαύτον. Ποιο Αδύναμο Φύλο? Και σε ποιον ακριβώς τομέα ανταποκρίνεται αυτή η ελλειπτική διάθεση ισχύος? Σε ουδένα! Οι κυρίες κινούν τα νήματα πάντα και παντού, είναι τα αφεντικά ρε παιδί μου, παίζουν τα αντράκια στα δάκτυλα τους, αλλάζοντας μουτσούνες κατά το δοκούν, ανάλογα με το ποιον έχουν απέναντι τους. Και είτε - το ευκολότερο - δίνουν χώρο, κρατώντας παθητική στάση, κοντράροντας την μάγκικη βαρβατίλα, μέχρι που εκείνη θα επιβεβαιωθεί στο μυαλό του ανδρός, μετατρέποντας τον φουκαρά σε πακεταρισμένο θύμα, είτε παίζουν διαρκώς στην επίθεση, αν στο αντίκρυ τους πέσει κανένας ερωτοκτυπημένος από τα ματάκια τους ρομαντικός κακομοίρης. Όπως και να έχει το μετάλλιο του πάνω χεριού στην όποια σχέση, αποτελεί μονόδρομο, ορίζοντας έτσι στο κάτω μέρος των απανταχού συναισθηματικών κλασμάτων, τον αποκαλούμενο Κοινό Παρονομαστή...
Φαινομενικά ήρεμο μοιάζει το ξημέρωμα στον καφενέ του Κυρ Πλάτωνα, κάπου στο κέντρο του Μοριά. Ταβλάκι, τσιπουράκι, καμιά μπύρα για τον αργόσχολο του χωριού, κουβεντολόι. Την πρωινή ρουτίνα θα σπάσει η είσοδος στο μαγαζί του φιγουρατζή Νίκου, ενός πραγματικού αγροίκου που από την παραγγελία κιόλας του φραπέ, θα σκορπίσει σύννεφα εκνευρισμού στο χώρο. Πρώτος που θα αντιδράσει, στις ορέξεις του ταύρου, ο Αλέξανδρος, ο πιο νέος των θαμώνων, που στημένος μπροστά στον φορητό του υπολογιστή, καρτερεί υπομονετικά το μήνυμα της αγαπημένης του. Λόγο στον λόγο, στην ομήγυρη θα προστεθεί τόσο ο καλόκαρδος καταστηματάρχης, όσο και ο σινιέ και κουλ Δημήτρης, που σύντομα θα αποκαλύψει πως η επίσκεψη του στο χωριουδάκι, οφείλεται στην επερχόμενη γνωριμία του με τα μελλοντικά του πεθερικά.
Λόγο όμως για την παρουσία του στον μακρινό από το κλεινόν άστυ τόπο, έχει και ο συνεσταλμένος μικρός, αφού αυτόν διάλεξε η εκ του μακρόθεν αγαπημένη του για να συναντηθούν για πρώτη φορά, μετά από τέσσερις μήνες γνωριμίες μέσω της οθόνης του λάπτοπ. Αμφότεροι και για διαφορετικούς λόγους, που έχουν να κάνουν με τον τρόπο χειρισμού της σχέσης τους, θα πέσουν στην κοροϊδευτική διάθεση του μπρουτάλ επιδειξία, που συν τοις άλλοις καταριέται θεούς και δαίμονες, εξαιτίας της πρόσφατης εγκατάλειψης του, από την γυναίκα εκείνη που ξύπνησε μέσα του τον ερωτικό ειρμό.
Και με αυτές τις σεναριακές βάσεις στήνεται στο κέντρο του κλασσικού επαρχιακού καφενείου, με τις ψάθινες καρέκλες, τα τσίγκινα τασάκια και τους ξεθωριασμένους τοίχους, το σανίδι που πάνω του θα ξετυλιχτούν οι πράξεις του θεατρικού διαλόγου, ανάμεσα στην ετερόκλητη ανδρική τετράδα. Του Σοφού, του Αγριάνθρωπου, του Ρεαλιστή, του Ρομαντικού. Καθείς αντιλαμβάνεται την γυναικεία ύπαρξη και με διαφορετικό τρόπο, αφού την έχει πλάσει στο μυαλό του, αποκλειστικά σύμφωνα με τις ανάγκες του. Για τους τρεις που την κοιτούν ερωτικά, εκείνη ορίζει το Πάθος, την Συμβίωση, το Όνειρο, αντίστοιχα. Για τον γεροντότερο της ομήγυρης, το θήλυ προσωποποιείται στην εικόνα της αγαπημένης του κόρης, που την μεγάλωσε μονάχος, ελέω της πρώιμης απώλειας της μάνας της. Για τους τρεις όλο και κάποια μύγα, μικρή για μεγάλη, μπορεί να κάτσει στο σπαθί τους, αναλογιζόμενοι το ταίρι τους. Για τον Κυρ Πλάτωνα, το κορίτσι του είναι το αστέρι του και δεν σηκώνει κουβέντα επί τούτου.
Δεν είναι άσχημη η ιδέα του στησίματος της κομπανίας των αρρένων γύρω από το τετράγωνο τραπεζάκι, με σκοπό την ανταλλαγή - άλλοτε εν θερμώ, άλλοτε ηρεμότερα - απόψεων πάνω στο ίδιο θέμα: Την Κυρά. Και αυτό ακριβώς τον θεματικό σπινθήρα, υποστηρίζει με συνέπεια, άλλοτε κωμικότερα, άλλοτε με πιο συγκινητική διάθεση ο φέρελπις Σωτήρης Τσαφούλιας. Με όπλα στην φαρέτρα του, μια ζεστή φωτογραφία κι ένα κοφτό(τατο) μοντάζ εικόνας και ήχου που τσιμπάει τις αντιδράσεις του καθενός, προκειμένου κτίσει την προσωπικότητα του όχι με τα λεγόμενα, αλλά με τις εκφράσεις του, ο νεαρός δημιουργός τρατάρει ένα ενδιαφέρον σε εξέλιξη φιλμικό ντεμπούτο, διαλεκτικού ύφους και πολυσυλλεκτικής ιδεολογικής αισθητικής. Μείον, αναμφισβήτητα η επιμονή του στα ρητά, της σοφιστείες, τα μοττό, τις κλισεδιάρικες εκφράσεις που χρησιμοποιούν στα λόγια τους οι παγιδευμένοι (κι ας μην το ξέρουν) στο καφενείο κύριοι. Μύριες κάμερες αν ρίξεις, σε αντίστοιχους χώρους συγκέντρωσης, είμαι απόλυτα βέβαιος πως τέτοιους πομπώδεις διαλόγους δεν πρόκειται να ακούσεις σε κανέναν. Λέξεις που λειτούργησαν σίγουρα αποπροσανατολιστικά (αντιθέτως από ότι θα επιθυμούσαν μάλλον) από τον τελικό στόχο, στο να σμιλέψουν πάνω στο μαντέμι, δίπλα στα τσιπροπότηρα και τα αποτσίγαρα την εικόνα της γυναίκας, παίρνοντας λίγο από το πως την νιώθει και αισθάνεται καθείς.
Όχι ιδιαίτερα άνισες οι ερμηνείες των ηθοποιών που συνθέτουν το κουαρτέτο, ίσα ίσα πολύ κοντινές στις τηλεοπτικές κατά βάση, περσόνες που έχει στην πορεία του, κτίσει ο καθένας. Τσαμπουκάς χωρίς αιτία ο Κυριακίδης, ψυχούλα και με το γνώριμο χαμογελάκι του καλού παιδιού ο Δαδακαρίδης, φανφαρόνος, υπερόπτης, αεράτος ευγενής ο Ρένος. Μαριονέτες πρώτης επιλογής οι χαρακτήρες τους στα χέρια της Απόλυτης Αρχής! Ξεχωριστή η παρουσία του εμπειρότερου (κινηματογραφικά ιδίως) όλων, Αντώνη Αντωνίου, που με την άπλετης καλοσύνης ματιά ορίζει το πιο συναισθηματικά φορτισμένο πρόσωπο της ιστορίας, ειδικά από την στιγμή που θα λάβει χώρα η (όχι και τόσο απρόβλεπτη) σεναριακή ανατροπή.
Για πες: Δεν μπορώ να φανταστώ αν θα μπορούσε να φτιαχτεί πιο σφιχτοδεμένο το φιλμ, που εντέλει δίνει στον θεατή του, αρκετή τροφή για κατοπινό κουβεντολόι. Στην δεδομένη οικονομία (μόλις 75 λεπτά διάρκειας) θα προτιμούσα όμως μια πιο ανθρώπινη και προσγειωμένη προσέγγιση της ομήγυρης μέσα από τις ατάκες τους, που θα τις ήθελα να βγαίνουν από την ψυχή τους, αντί να αποτελούν αναπαραγωγή των εξυπνάδων που κάποιος άλλος αμπελοφιλόσοφος, εκστόμισε και τους εντυπώθηκαν.
Λόγο όμως για την παρουσία του στον μακρινό από το κλεινόν άστυ τόπο, έχει και ο συνεσταλμένος μικρός, αφού αυτόν διάλεξε η εκ του μακρόθεν αγαπημένη του για να συναντηθούν για πρώτη φορά, μετά από τέσσερις μήνες γνωριμίες μέσω της οθόνης του λάπτοπ. Αμφότεροι και για διαφορετικούς λόγους, που έχουν να κάνουν με τον τρόπο χειρισμού της σχέσης τους, θα πέσουν στην κοροϊδευτική διάθεση του μπρουτάλ επιδειξία, που συν τοις άλλοις καταριέται θεούς και δαίμονες, εξαιτίας της πρόσφατης εγκατάλειψης του, από την γυναίκα εκείνη που ξύπνησε μέσα του τον ερωτικό ειρμό.
Και με αυτές τις σεναριακές βάσεις στήνεται στο κέντρο του κλασσικού επαρχιακού καφενείου, με τις ψάθινες καρέκλες, τα τσίγκινα τασάκια και τους ξεθωριασμένους τοίχους, το σανίδι που πάνω του θα ξετυλιχτούν οι πράξεις του θεατρικού διαλόγου, ανάμεσα στην ετερόκλητη ανδρική τετράδα. Του Σοφού, του Αγριάνθρωπου, του Ρεαλιστή, του Ρομαντικού. Καθείς αντιλαμβάνεται την γυναικεία ύπαρξη και με διαφορετικό τρόπο, αφού την έχει πλάσει στο μυαλό του, αποκλειστικά σύμφωνα με τις ανάγκες του. Για τους τρεις που την κοιτούν ερωτικά, εκείνη ορίζει το Πάθος, την Συμβίωση, το Όνειρο, αντίστοιχα. Για τον γεροντότερο της ομήγυρης, το θήλυ προσωποποιείται στην εικόνα της αγαπημένης του κόρης, που την μεγάλωσε μονάχος, ελέω της πρώιμης απώλειας της μάνας της. Για τους τρεις όλο και κάποια μύγα, μικρή για μεγάλη, μπορεί να κάτσει στο σπαθί τους, αναλογιζόμενοι το ταίρι τους. Για τον Κυρ Πλάτωνα, το κορίτσι του είναι το αστέρι του και δεν σηκώνει κουβέντα επί τούτου.
Δεν είναι άσχημη η ιδέα του στησίματος της κομπανίας των αρρένων γύρω από το τετράγωνο τραπεζάκι, με σκοπό την ανταλλαγή - άλλοτε εν θερμώ, άλλοτε ηρεμότερα - απόψεων πάνω στο ίδιο θέμα: Την Κυρά. Και αυτό ακριβώς τον θεματικό σπινθήρα, υποστηρίζει με συνέπεια, άλλοτε κωμικότερα, άλλοτε με πιο συγκινητική διάθεση ο φέρελπις Σωτήρης Τσαφούλιας. Με όπλα στην φαρέτρα του, μια ζεστή φωτογραφία κι ένα κοφτό(τατο) μοντάζ εικόνας και ήχου που τσιμπάει τις αντιδράσεις του καθενός, προκειμένου κτίσει την προσωπικότητα του όχι με τα λεγόμενα, αλλά με τις εκφράσεις του, ο νεαρός δημιουργός τρατάρει ένα ενδιαφέρον σε εξέλιξη φιλμικό ντεμπούτο, διαλεκτικού ύφους και πολυσυλλεκτικής ιδεολογικής αισθητικής. Μείον, αναμφισβήτητα η επιμονή του στα ρητά, της σοφιστείες, τα μοττό, τις κλισεδιάρικες εκφράσεις που χρησιμοποιούν στα λόγια τους οι παγιδευμένοι (κι ας μην το ξέρουν) στο καφενείο κύριοι. Μύριες κάμερες αν ρίξεις, σε αντίστοιχους χώρους συγκέντρωσης, είμαι απόλυτα βέβαιος πως τέτοιους πομπώδεις διαλόγους δεν πρόκειται να ακούσεις σε κανέναν. Λέξεις που λειτούργησαν σίγουρα αποπροσανατολιστικά (αντιθέτως από ότι θα επιθυμούσαν μάλλον) από τον τελικό στόχο, στο να σμιλέψουν πάνω στο μαντέμι, δίπλα στα τσιπροπότηρα και τα αποτσίγαρα την εικόνα της γυναίκας, παίρνοντας λίγο από το πως την νιώθει και αισθάνεται καθείς.
Όχι ιδιαίτερα άνισες οι ερμηνείες των ηθοποιών που συνθέτουν το κουαρτέτο, ίσα ίσα πολύ κοντινές στις τηλεοπτικές κατά βάση, περσόνες που έχει στην πορεία του, κτίσει ο καθένας. Τσαμπουκάς χωρίς αιτία ο Κυριακίδης, ψυχούλα και με το γνώριμο χαμογελάκι του καλού παιδιού ο Δαδακαρίδης, φανφαρόνος, υπερόπτης, αεράτος ευγενής ο Ρένος. Μαριονέτες πρώτης επιλογής οι χαρακτήρες τους στα χέρια της Απόλυτης Αρχής! Ξεχωριστή η παρουσία του εμπειρότερου (κινηματογραφικά ιδίως) όλων, Αντώνη Αντωνίου, που με την άπλετης καλοσύνης ματιά ορίζει το πιο συναισθηματικά φορτισμένο πρόσωπο της ιστορίας, ειδικά από την στιγμή που θα λάβει χώρα η (όχι και τόσο απρόβλεπτη) σεναριακή ανατροπή.
Για πες: Δεν μπορώ να φανταστώ αν θα μπορούσε να φτιαχτεί πιο σφιχτοδεμένο το φιλμ, που εντέλει δίνει στον θεατή του, αρκετή τροφή για κατοπινό κουβεντολόι. Στην δεδομένη οικονομία (μόλις 75 λεπτά διάρκειας) θα προτιμούσα όμως μια πιο ανθρώπινη και προσγειωμένη προσέγγιση της ομήγυρης μέσα από τις ατάκες τους, που θα τις ήθελα να βγαίνουν από την ψυχή τους, αντί να αποτελούν αναπαραγωγή των εξυπνάδων που κάποιος άλλος αμπελοφιλόσοφος, εκστόμισε και τους εντυπώθηκαν.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Δεκεμβρίου 2014 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική