Η Άλλη Μποβαρί
της Anne Fontaine. Με τους Gemma Arterton, Fabrice Luchini, Jason Flemyng, Elsa Zylberstein, Isabelle Candelier, Kacey Mottet Klein
Gemma, δεν είναι ψέμα!
του zerVo (@moviesltd) 
Αποτέλεσε το πρώτο και ίσως καλύτερο, σαφώς πιο αναγνωρισμένο έργο του περίφημου Γάλλου θεατρικού συγγραφέα Gustave Flaubert. Η συνταρακτικά τραγική ιστορία της Madame Bovary, της συζύγου του μεγαλογιατρού, που πνιγμένη μέσα στο καθώς πρέπει περιβάλλον της, επιχείρησε παντί τρόπω να αποδράσει, γραμμένη στα μέσα του 19ου αιώνα και δοσμένη μέσα από την γνώριμη τελειομανία του μετρ, με έκδηλα προοδευτικό προφίλ για την εποχή της, όρισε θεμέλιο λογοτεχνικού ρεαλισμού και έμπνευση για τους μεταγενέστερους. Το ερώτημα στην προκειμένη περίπτωση είναι αν μέσα από το ακραία δραματικό πολυδιαβασμένο (όσο και ιδωμένο θεατρικά και κινηματογραφικά) πρωτότυπο, δύναται να ξεπηδήσει κομεντί φραντσέζικη, γουστόζικη και εξίσου συμβολική. Ε, ας πούμε ότι γίνεται...
Προκειμένου να ξεφύγουν από το στρες της μεγαλούπολης που τους πνίγει, το ζευγάρι των Τζέμα και Τσάρλι Μπόβερι, θα αφήσουν πίσω τους το φασαριόζικο Λονδίνο ώστε να εγκατασταθούν στην πολύ πιο ήρεμη και ήσυχη Νορμανδία, επιχειρώντας ένα νέο ξεκίνημα. Στην παραδιπλανή κατοικία, ζει o εξηντάχρονος Μαρτέν, πάππου προς πάππου φούρναρης της περιοχής, που η βαριεστημένη καθημερινότητα που βιώνει, του βγαίνει ψυχικά, ως μια διαρκής γκρίνια προς τα αγαπημένα του πρόσωπα. Η παρουσία της τρυφερής και χαμογελαστής Τζέμμα, θα αναστατώσει μονομιάς την ρουτίνα του Κυρίου Ζουβέρ, φανατικού αναγνώστη βιβλίων, σε τέτοιο βαθμό ώστε στο πρόσωπο της να διακρίνει την μορφή της αγαπημένης του λογοτεχνικής ηρωίδας - και τι σύμπτωση, σχεδόν συνονόματη της - Έμμα Μποβαρί!
Κι αν η αρχική (μύχια στα πρώτα της βήματα, εξωτερικευμένη κατοπινά) σκέψη του Μεσιέ για αυτό το απόλυτο ταίριασμα των δύο γυναικών έμοιαζε φαινομενικά αθώο, πολύ σύντομα θα πάρει μια εντελώς διαφορετική πορεία, με τάσεις υστερίας, καθώς στο πρόσωπο της Τζέμμα, θα αντικρίσει όλα εκείνα τα στοιχεία που μετέτρεψαν σε τραγικό, τον χαρακτήρα της Έμμα... Εννοείται βεβαίως πως για χάρη της κινηματογραφικής αυτής εκδοχής, που στηρίζεται στην γραφική νουβέλα της Posy Simmonds και διαθέτει έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα από το οριτζιναλ, δεν είναι και λίγα τα στοιχεία του σεναρίου που αλλάχθηκαν ολοκληρωτικά, φροντίζοντας όμως να διατηρήσουν στην πλήρη του διάσταση τον δεδομένο κοινωνικό προβληματισμό. Ίσως αν απουσίαζαν μάλιστα οι υπερβολικοί και ανούσιοι εκμοντερνισμοί στους διαλόγους, το σκριπτ να ήταν εντέλει πιο φρόνιμα ματσαρισμένο πάνω στο πρωτότυπο.
Η έμπειρη στην μελέτη, την ανάλυση και την προβολή στο εκράν ζορισμένων γυναικείων προσωπικοτήτων, σκηνοθέτις Anne Fontain, εδώ με ηλιόλουστη στο ξεκίνημα, που μουνταίνει στην πορεία, διάθεση, χρησιμοποιεί μια ιδιαίτερα διαδεδομένη περσόνα, για να αναπτύξει την δική της βερσιόν, που ως κατηγοριοποίηση, θα μπορούσε να ανήκει σε περισσότερα του ενός genre: ρομαντικό, κωμικό, δραματικό. Βασικότατος όμως είναι και ο έτερος πόλος της αφήγησης, ο ανδρικός, που φέρει την φιγούρα του κορυφαίου θεατρικού ερμηνευτή της γενιάς του, Fabrice Luchini, που δεν χρειάζεται ιδιαίτερο κόπο με τους σατιρικούς μορφασμούς του να σε ωθήσει στο χαμόγελο, στις στιγμές που αντιλαμβάνεται με τρόμο, πως τα σημάδια δείχνουν το μοιραίο, όπως δεν του παίρνει πολύ χρόνο, από την άλλη, να σε στείλει σε πιο συγκινητικά μονοπάτια, την ώρα που η μελαγχολία της (παρά κάτι) τρίτης ηλικίας, συγκρούεται με το ηλιόλουστο πνεύμα της αεράτης μέσα στα πολύχρωμα λουλουδένια εμπριμέ της καλλονής.
Για πες: Ειλικρινά, απογοητευμένος από την επιλογή της ως ένα από τα υποδεέστερα Bond-girls της ιστορίας, δεν πίστευα ποτέ πως η Gemma Arterton θα κατάφερνε ποτέ να φτάσει σε ικανά επίπεδα ερμηνείας, τέτοια ώστε να προκαλέσει τον θαυμασμό μου. Φρέσκια και ταυτόχρονα ωριμότερη από ποτέ, λαμπερή μα όχι με τον τεχνητό τρόπο της μακιγιαρισμένης κούκλας, η Αγγλιδούλα με ξάφνιασε θετικά αποδίδοντας έναν ρόλο που της ταιριάζει γάντι. Πετυχαίνοντας έτσι να πραγματοποιήσει το άλμα από το παιδιάστικο στυλ της Tamara Drewe (της ιδίας παρακαλώ συγγραφέως) στο πιο αριστοκρατικό της Gemma Bovery και να πείσει και τον πιο δύσπιστο, όπως εγώ, για το λαμπρό μέλλον που την καρτερεί.
Κι αν η αρχική (μύχια στα πρώτα της βήματα, εξωτερικευμένη κατοπινά) σκέψη του Μεσιέ για αυτό το απόλυτο ταίριασμα των δύο γυναικών έμοιαζε φαινομενικά αθώο, πολύ σύντομα θα πάρει μια εντελώς διαφορετική πορεία, με τάσεις υστερίας, καθώς στο πρόσωπο της Τζέμμα, θα αντικρίσει όλα εκείνα τα στοιχεία που μετέτρεψαν σε τραγικό, τον χαρακτήρα της Έμμα... Εννοείται βεβαίως πως για χάρη της κινηματογραφικής αυτής εκδοχής, που στηρίζεται στην γραφική νουβέλα της Posy Simmonds και διαθέτει έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα από το οριτζιναλ, δεν είναι και λίγα τα στοιχεία του σεναρίου που αλλάχθηκαν ολοκληρωτικά, φροντίζοντας όμως να διατηρήσουν στην πλήρη του διάσταση τον δεδομένο κοινωνικό προβληματισμό. Ίσως αν απουσίαζαν μάλιστα οι υπερβολικοί και ανούσιοι εκμοντερνισμοί στους διαλόγους, το σκριπτ να ήταν εντέλει πιο φρόνιμα ματσαρισμένο πάνω στο πρωτότυπο.
Η έμπειρη στην μελέτη, την ανάλυση και την προβολή στο εκράν ζορισμένων γυναικείων προσωπικοτήτων, σκηνοθέτις Anne Fontain, εδώ με ηλιόλουστη στο ξεκίνημα, που μουνταίνει στην πορεία, διάθεση, χρησιμοποιεί μια ιδιαίτερα διαδεδομένη περσόνα, για να αναπτύξει την δική της βερσιόν, που ως κατηγοριοποίηση, θα μπορούσε να ανήκει σε περισσότερα του ενός genre: ρομαντικό, κωμικό, δραματικό. Βασικότατος όμως είναι και ο έτερος πόλος της αφήγησης, ο ανδρικός, που φέρει την φιγούρα του κορυφαίου θεατρικού ερμηνευτή της γενιάς του, Fabrice Luchini, που δεν χρειάζεται ιδιαίτερο κόπο με τους σατιρικούς μορφασμούς του να σε ωθήσει στο χαμόγελο, στις στιγμές που αντιλαμβάνεται με τρόμο, πως τα σημάδια δείχνουν το μοιραίο, όπως δεν του παίρνει πολύ χρόνο, από την άλλη, να σε στείλει σε πιο συγκινητικά μονοπάτια, την ώρα που η μελαγχολία της (παρά κάτι) τρίτης ηλικίας, συγκρούεται με το ηλιόλουστο πνεύμα της αεράτης μέσα στα πολύχρωμα λουλουδένια εμπριμέ της καλλονής.
Για πες: Ειλικρινά, απογοητευμένος από την επιλογή της ως ένα από τα υποδεέστερα Bond-girls της ιστορίας, δεν πίστευα ποτέ πως η Gemma Arterton θα κατάφερνε ποτέ να φτάσει σε ικανά επίπεδα ερμηνείας, τέτοια ώστε να προκαλέσει τον θαυμασμό μου. Φρέσκια και ταυτόχρονα ωριμότερη από ποτέ, λαμπερή μα όχι με τον τεχνητό τρόπο της μακιγιαρισμένης κούκλας, η Αγγλιδούλα με ξάφνιασε θετικά αποδίδοντας έναν ρόλο που της ταιριάζει γάντι. Πετυχαίνοντας έτσι να πραγματοποιήσει το άλμα από το παιδιάστικο στυλ της Tamara Drewe (της ιδίας παρακαλώ συγγραφέως) στο πιο αριστοκρατικό της Gemma Bovery και να πείσει και τον πιο δύσπιστο, όπως εγώ, για το λαμπρό μέλλον που την καρτερεί.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Νοεμβρίου 2014 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική