St. Vincent ο αγαπημένος μου Άγιος
του Theodore Melfi. Με τους Bill Murray, Melissa McCarthy, Jaeden Lieberher, Naomi Watts, Chris O'Dowd, Kimberly Quinn, Terrence Howard, Ray Iannicelli, Scott Adsit
Ο άγιος των στωικώς χαμένων
του gaRis (@takisgaris) 
Δεν νομίζω ότι στο σημείο που έχει φτάσει ο ζωντανός μύθος Bill Murray έχει πλέον ιδιαίτερη σημασία σε ποια ταινία παίζει. Είναι ολοφάνερο ότι αποτελεί λατρεία για το ευρύτατο βορειοαμερικάνικο κοινό που η παρουσία του στο πανί είναι γεγονός must see. Και καλά εγώ τον λιβανίζω - το TIFF14 που του αφιέρωσε ολάκερη Bill Murray Day ρετροσπεκτίβα τι σου λέει; Σου ενισχύει ακριβώς το ότι το St. Vincent είναι απλά η αφορμή για άλλη μια χαλαρού τέμπο περιπέτεια του αγίου των στωικώς χαμένων στο βασίλειο της αποστασιοποιημένης θέσης έναντι σε προσωπική κατάντια (φτώχεια - ποτό) και μύρια οικογενειακά προβλήματα (η σύζυγος στο γηροκομείο με αλζχάιμερ και ο ίδιος με ένα ελαφρύ (;) εγκεφαλικό).
Ο Μπρουκλινέζος Βιν έχει ένα γειτονόπουλο τον Όλιβερ, μαθητή καθολικού σχολείου και παιδί διαζευγμένων γονιών που μένει με την κατ’ ανάγκη εργαζόμενη νυχθημερόν Melissa McCarthy, η οποία παίζει τόσο στερεότυπα την προβληματισμένη χωρισμενομάνα, που αναρωτιέσαι μήπως τελικά οι «ομορφιές» της στο Bridesmaids είναι ακριβώς το εύρος των ερμηνευτικών της δυνατοτήτων. Άλλη μεγάλη σπατάλη ο Chris O’Dowd στο ρόλο καθολικού ιεροδιδασκάλου του συμπαθητικού στη φυσικότητά του Jaeden Lieberher / Όλιβερ. Ευτυχώς υπάρχει αυτή η ακάματη χαμελαιόντισσα, η Naomi Watts που συναρπάζει στο Birdman εφέτος, η οποία το διασκεδάζει ως Ρωσίδα (θυμήσου Eastern Promises) έγκυος (στο παιδί του Vincent?) στριπτιζέζ - τροτέζα.
Ο κατά παραγγελία TWC πρωτάρης σκηνοθέτης Theodore Melfi σίγουρα μακαρίζει την τύχη του που ο εκκεντρικός Murray δέχθηκε να παίξει έναν (αρχικά προοριζόμενο για τον Jack Nicholson) ρόλο παλιόγερα (μεταξύ Clint Eastwood στο Gran Torino και γκρινιαρογερούλη στο αξέχαστο animation Up!) με την γνωστή ακαταμάχητη αδιαφορία του. Τσαπατσούλης και κυνικός, πικρόχολος και παραιτημένος, ο Bill καλείται να παίξει στον αυτόματο σύμφωνα με τις επιταγές ενός σεναρίου που θα φέρει ένα κάρο δυστυχία και θα τη φορτώσει πάνω σε αυτόν και τους υπό προστασία του μαμά και γιο, δοκιμάζοντας τις αντοχές στον αυτοσαρκασμό του.
Και την αντοχή μας επίσης. Η τρίτη πράξη του γλυκόπικρου μινι-Rushmore μεντοριλικίου είναι τόσο καραμέλα χολυγουντίλας που σε πιάνει πονόδοντος. Ναι, είναι αδικία που ο Murray δεν έχει ένα Oscar για τη Μέρα της Μαρμότας κι ένα δεύτερο για το Χαμένοι Στη Μετάφραση. Έπαιξε τον Τέντυ Ρούσβελτ προ διετίας, έπεσε στον Lincoln του Daniel Day Lewis. Τόμπολα μάι φρέντ. Τουλάχιστον είναι πραγματικά κεφάτος εδώ, και ουχί όπως στο Broken Flowers (ένεκα ο Jarmusch) που το είδαμε παρέα (στις τότε Νύχτες Πρεμιέρες) με τη μετέπειτα σύζυγο Μαριάνθη η οποία ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που το πετυχαίνει το χρησιμοποιεί ως απόδειξη της αγάπης της προς εμέ παρά την τραγική βαρεμάρα της ταινίας.
Για πες: Αυτοαναφορικότητα, ε; Μπορεί, ακριβώς όπως το κάνει ο Murrey. Πουλά περσόνα γιατί την έχει καντάρια σε αντίθεση με το St. Vincent που κολάζει και άγιο με την μελούρικη προβλεψιμότητά της τελικής του έκβασης.
Ο κατά παραγγελία TWC πρωτάρης σκηνοθέτης Theodore Melfi σίγουρα μακαρίζει την τύχη του που ο εκκεντρικός Murray δέχθηκε να παίξει έναν (αρχικά προοριζόμενο για τον Jack Nicholson) ρόλο παλιόγερα (μεταξύ Clint Eastwood στο Gran Torino και γκρινιαρογερούλη στο αξέχαστο animation Up!) με την γνωστή ακαταμάχητη αδιαφορία του. Τσαπατσούλης και κυνικός, πικρόχολος και παραιτημένος, ο Bill καλείται να παίξει στον αυτόματο σύμφωνα με τις επιταγές ενός σεναρίου που θα φέρει ένα κάρο δυστυχία και θα τη φορτώσει πάνω σε αυτόν και τους υπό προστασία του μαμά και γιο, δοκιμάζοντας τις αντοχές στον αυτοσαρκασμό του.
Και την αντοχή μας επίσης. Η τρίτη πράξη του γλυκόπικρου μινι-Rushmore μεντοριλικίου είναι τόσο καραμέλα χολυγουντίλας που σε πιάνει πονόδοντος. Ναι, είναι αδικία που ο Murray δεν έχει ένα Oscar για τη Μέρα της Μαρμότας κι ένα δεύτερο για το Χαμένοι Στη Μετάφραση. Έπαιξε τον Τέντυ Ρούσβελτ προ διετίας, έπεσε στον Lincoln του Daniel Day Lewis. Τόμπολα μάι φρέντ. Τουλάχιστον είναι πραγματικά κεφάτος εδώ, και ουχί όπως στο Broken Flowers (ένεκα ο Jarmusch) που το είδαμε παρέα (στις τότε Νύχτες Πρεμιέρες) με τη μετέπειτα σύζυγο Μαριάνθη η οποία ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που το πετυχαίνει το χρησιμοποιεί ως απόδειξη της αγάπης της προς εμέ παρά την τραγική βαρεμάρα της ταινίας.
Για πες: Αυτοαναφορικότητα, ε; Μπορεί, ακριβώς όπως το κάνει ο Murrey. Πουλά περσόνα γιατί την έχει καντάρια σε αντίθεση με το St. Vincent που κολάζει και άγιο με την μελούρικη προβλεψιμότητά της τελικής του έκβασης.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Οκτωβρίου 2014 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική