Το Κορίτσι που Εξαφανίστηκε
του David Fincher. Με τους Ben Affleck, Rosamund Pike, Neil Patrick Harris, Tyler Perry, Carrie Coon, Kim Dickens, Patrick Fugit, Casey Wilson, Missi Pyle, Sela Ward, Emily Ratajkowski, Kathleen Rose Perkins, Lisa Banes, David Clennon, Scoot McNairy, Boyd Holbrook
Εις σάρκα μίαν...
του zerVo (@moviesltd) 
Παραδοσιακά ορίζεται ως ένα από τα ιερά μυστήρια της εκκλησίας μας, συναισθηματικά είναι η πράξη που επισφραγίζει τον έρωτα του ζευγαριού, υπάρχει όμως και η πρακτική, αλλά και ρεαλιστικότερη σκοπιά της παντρειάς. Σύμβαση είναι, συμφωνία, δυο κομπανιέροι (πλέον όχι απαραίτητα έτερου φύλου) δίνουν τα χέρια, εν πλήρη δόξα και τιμή, μοιράζουν ο καθείς τις μετοχές του και στήνουν την επιχείρηση τους (στο εξής φαμίλια), κάτω από το κοινό κεραμίδι, ορίζοντας έτσι το νοικοκυριό, το μικρότερο σωματίδιο ύλης της σημερινής κοινωνίας. Και επειδή στις μέρες μας, υπέχει έντονου ρίσκο η επιχειρηματική δραστηριότητα, δεν είναι λίγες - το αντίθετο θα έλεγα - οι φορές, που για χ. ψ. λόγους, μπαίνει λουκέτο στο μαγαζί, κοινώς λύεται το προξενιό. Συνήθως πολιτισμένα και αναίμακτα, με δυο απλές υπογραφές κηρύσσεται η πτώχευση της Α.Ε. Υπάρχει πάντως και η άλλη διάσταση της λύσης του κοντράτου, η πολύ πιο θορυβώδης και ακραία, που στην εξέλιξη της, κατορθώνει να συγκλονίσει την κοινή γνώμη...
Πέντε χρόνια ακριβώς έχουν περάσει από την ημέρα που ο Νικ κι η Έιμι Νταν ήλθαν εις γάμου κοινωνία, επιστεγάζοντας μια αγάπη που από τις πρώτες κιόλας ώρες της φάνταζε ως ονειρική. Καλοβαλμένοι, από εύπορες οικογένειες, με τις δουλειές τους στον χώρο των εκδόσεων να τρέχουν ρολόι και τα εισοδήματα από τις επενδύσεις να προϋποθέτουν μια άνετη διαβίωση στην κοσμοπολίτικη Νέα Υόρκη. Εκείνος, γοητευτικός, ευγενικός, με καλούς τρόπους και πανέξυπνα ετοιμόλογος, όρισε το ιδανικό έτερο ήμισυ γι εκείνη, την πριγκιπικής θωριάς καλλονή, που πάνω στην κοψιά της, κατά τον καιρό της εφηβείας της, κτίστηκε ο δημοφιλέστατος χαρακτήρας των νεανικών βιβλίων The Amazing Amy. Πως αλλάζουν οι καιροί...
Άνεργοι πια, δίχως έσοδα από τις πωλήσεις των έργων τους, με τα κτυπήματα της μοίρας είτε από ασθένεια είτε από χρεωκοπία να βασανίζουν τους γονείς τους, θα πάρουν την μεγάλη απόφαση να εγκαταλείψουν την Μητρόπολη και να εγκατασταθούν στο απομονωμένο Μισούρι, πατρική γη του Νικ, επιζητώντας να κάνουν μια καινούργια αρχή. Η σχέση τους έχει ήδη πάρει τον κατήφορο και τίποτα δεν μπορεί να αποσοβήσει την βέβαιη καταστροφή. Μια πενταετία μετά την στιγμή της ανταλλαγής των αιώνιων όρκων τίποτα δεν θυμίζει στην όψη, το βγαλμένο από τα πιο φανταχτερά παραμύθια ζευγάρι. Και ξαφνικά, εκείνη θα εξαφανιστεί, αφήνοντας πίσω της σημάδια πάλης, που οδηγούν ακόμη και τον πιο αδαή στο συμπέρασμα πως έχει πέσει θύμα απαγωγής. Ίσως και ανθρωποκτονίας...
Αστυνομική λοιπόν η αρχική προσωπικότητα της ταινίας. Με τους ντόπιους χωροφυλάκους, από το πρώτο δευτερόλεπτο να θωρούν τον συμβίο της ένοχο, καθώς τα κίνητρα περισσεύουν, αλλά ελλείψει πτώματος και όπλου, να μην τολμούν να τον στείλουν στο φρέσκο και εν συνεχεία στην ηλεκτρική καρέκλα, μιας και η Πολιτεία την σηκώνει ακόμη την εσχάτη των ποινών. Κι εκείνος ατάραχος, άκαμπτος, πολλάκις χαμογελαστός, μπροστά στο βουτηγμένο στην αγωνία κοινό, να παίρνει πόζες δίπλα στο πορτρέτο της κυράς του, να δίνει μια δραματική παράσταση που ελάχιστα πιστεύει, να κινείται ενάντια στους καθώς πρέπει κανόνες του δυνητικού χήρου. Η τηλεοπτική δικαιοσύνη, πολύ πριν την κανονική, δεν θα αργήσει να τον κρίνει ως φονιά, σφίγγοντας πιότερο την θηλιά γύρω από το λαιμό του. Μαζί με τα αποδεικτικά ευρήματα, που θα αρχίσουν να έρχονται στην επιφάνεια, το ένα μετά το άλλο...
Θρίλερ αγωνίας η εξέλιξη. Που είναι εντέλει χαμένη η σύζυγος? Το ερώτημα με απλό, απλούστατο τρόπο, πάνω στο πρώτο μεγάλο τουίστ, από τα πολλά της αφήγησης, απαντά το ίδιο το σενάριο, δίνοντας ακριβές στίγμα και κατάσταση της εικονιζόμενης στο Silver Alert. Θρίλερ όμως όχι με την στενή έννοια του όρου, από εκείνα με το αφράτο σασπένς και την σάλτσα που κρατά κάπως τον θεατή του στην κόψη του καθίσματος, αλλά ανατρεπτικό, διαφορετικό, πρωτότυπο και σαγηνευτικό, με απίθανο βάθος στην εξέλιξη και με διήγηση που τσακίζει κόκαλα. Κάτω αριστερά στο εκράν, οι ημέρες αρχίζουν να μετρούν από την αρχή του χαμού και ένα μονότονο, με αυξητικές τάσεις τέμπο, μουσικό θέμα στο φόντο, δίνει το σύνθημα για να ανέβουν και οι παλμοί της καρδιάς. Μαγεία σε παράλληλο και δίχως συνάφεια χρόνο. Τίποτα σαν το σινεμά του Finch. Και με στοίχημα τέτοιο τέταρτο έντασης, ποτέ δεν θα ένιωσε όποιος διάβασε το βιβλίο. Πρωτότυπο που μου είναι και αδιάφορο εν κατακλείδι, δεν ζητάω κανέναν να μου κοπιάρει τις σελίδες. Εδώ την μπαγκέτα σηκώνει ένας πραγματικά εμπνευσμένος μαέστρος. Που πλέον δεν τον σκιάζει η σύγκριση και η κόντρα με κάτι πανομοιότυπο παρελθοντικό (βλέπε αποτυχημένο Κορίτσι με το Τατουάζ) αλλά βγάζει όλη του την ικανότητα, ζωγραφίζοντας πάνω σε παράλληλες ράγες, του χθες, του τώρα, του κάποτε, του προ ολίγων στιγμών.
Κοινωνικός ο επίλογος, με αλληγορική έκφανση και πλούσια μοιρασιά προβληματισμών στην πλατεία, έτσι για να σκεφτεί - αφού πιθανότατα επαναλάβει την θέαση του Gone Girl - ο παρατηρητής των γεγονότων και να αναλύσει όλες εκείνες τις λακκούβες που διαρκώς διακυβεύουν την οντότητα του. Την εις σάρκα μίαν, όχι την απλώς προσωπική και πλήρως μοναδική. Πόσα ζητήματα μονομιάς, θες και δεν ρίχνει στο τραπέζι ο δημιουργός? Ανία, ρουτίνα, απιστία, κοινωνική κριτική, ανέχεια, απόγνωση, ακληρία, κατακερματισμός αξιών, έλλειψη σεβασμού, βία, πόνος, μίσος. Σε ένα πατρόν, που περικλείεται και βομβαρδίζεται από τις ζωώδεις προσταγές των βλακωδών ΜΜΕ, η κατάληξη λογικά και δίχως σκέψη είναι μόνο μία. Εκδίκηση. Αμφίδρομης πορείας. Συ μου κατέστρεψες τα όνειρα μου, σε κάνω πέρα, βρήκα άλλη, νεαρότερη και πιο χυμώδη. Συ μου γκρέμισες τον παράδεισο κι αυτό θα το πληρώσεις ακριβά. Η μοιρασιά των χρεών της γαμήλιας μπράντας, αρχίζει να ρετάρει. Τα ρολά - ναι μεν - θα κατέβουν, αλλά θα προκαλέσουν και πάταγο ολκής, που θα ακουστεί ίσαμε την Νέα Υόρκη. Εκτός κι αν η παράνοια παίξει διαφορετικό και πιο μυθοπλαστικό παιχνίδι, έτσι για να βάλουμε και μια εναλλακτική πρόταση, γκρίζα κι όχι λευκή ή μαύρη μόνο, στην ομήγυρη.
Τμήμα της μεθόδου του δημιουργού, στο κτίσιμο της κεντρικής ιδέας, ο φωτισμός όχι (μόνο) των δύο προσώπων που ορίζουν την κολεγιά, αλλά του περίγυρου που τους κυκλώνει. Σαφώς και ο χρόνος στο εκράν, τόσο για τον Affleck, όσο και για την (στο πάνω ράφι πλέον) Rosamund, είναι ο περισσότερος, το ειδικό βάρος των περιστάσεων, σεναριακά όμως, ανήκει στους ρολίστες. Στους ζημιογόνους παράγοντες της σχέσης δηλαδή, που πόντο πόντο προκαλούν με την στάση τους χάσμα αγεφύρωτο. Ενδογενώς, στους ξεπεσμένους αριστοκράτες συμπέθερους, στο τσούλικο τρίτο πρόσωπο, στην καταπιεστική κουνιάδα, στην κλασσικά ευκολόπιστη γειτόνισσα, στον ζηλόφθονα πρώην. Και (κυρίως) εξωγενώς στο επίπεδης λογικής χέρι του νόμου, στο σταριλίκι των θεσμών, στον φασισμό των opinion makers, αλλά και στις δύσκολες συνθήκες που για να ξεπεραστούν, χρειάζεται πάθος και από τους δύο. Πόσο μάλλον όταν ο έρως έχει σβήσει και την σκυτάλη έχει πάρει η διχόνοια. Ξέρω πως θα συναντήσω τον διάβολο, γυρίζοντας το κλειδί της εξώπορτας, λέει ο ένας. Μόνο η σφραγίδα του ειρηνοδικείου απομένει πια...
Για πες: Δεν είναι η καλύτερη σκηνοθετική στιγμή του David Fincher. Άλλωστε στο παλμαρέ του ο 52χρονος, έχει καταγράψει τέτοιες αριστουργηματικές εικόνες, που είναι πολύ δύσκολο να ξεπεραστούν πια. Είναι όμως η μεγάλη του επιστροφή σε μια μοντέρνα σινεματική διάσταση που ο ίδιος καθόρισε σε πολύ μεγάλο βαθμό, βάζοντας σε πρώτο πλάνο την σφοδρότητα των στιγμών και την υπερένταση των ανατροπών, να σφιχταγκαλιάζουν τον σινεφίλ και να του προκαλούν μια ονειρική μέθη, μια δίνη από την οποία δεν επιθυμεί να διαφύγει.
Άνεργοι πια, δίχως έσοδα από τις πωλήσεις των έργων τους, με τα κτυπήματα της μοίρας είτε από ασθένεια είτε από χρεωκοπία να βασανίζουν τους γονείς τους, θα πάρουν την μεγάλη απόφαση να εγκαταλείψουν την Μητρόπολη και να εγκατασταθούν στο απομονωμένο Μισούρι, πατρική γη του Νικ, επιζητώντας να κάνουν μια καινούργια αρχή. Η σχέση τους έχει ήδη πάρει τον κατήφορο και τίποτα δεν μπορεί να αποσοβήσει την βέβαιη καταστροφή. Μια πενταετία μετά την στιγμή της ανταλλαγής των αιώνιων όρκων τίποτα δεν θυμίζει στην όψη, το βγαλμένο από τα πιο φανταχτερά παραμύθια ζευγάρι. Και ξαφνικά, εκείνη θα εξαφανιστεί, αφήνοντας πίσω της σημάδια πάλης, που οδηγούν ακόμη και τον πιο αδαή στο συμπέρασμα πως έχει πέσει θύμα απαγωγής. Ίσως και ανθρωποκτονίας...
Αστυνομική λοιπόν η αρχική προσωπικότητα της ταινίας. Με τους ντόπιους χωροφυλάκους, από το πρώτο δευτερόλεπτο να θωρούν τον συμβίο της ένοχο, καθώς τα κίνητρα περισσεύουν, αλλά ελλείψει πτώματος και όπλου, να μην τολμούν να τον στείλουν στο φρέσκο και εν συνεχεία στην ηλεκτρική καρέκλα, μιας και η Πολιτεία την σηκώνει ακόμη την εσχάτη των ποινών. Κι εκείνος ατάραχος, άκαμπτος, πολλάκις χαμογελαστός, μπροστά στο βουτηγμένο στην αγωνία κοινό, να παίρνει πόζες δίπλα στο πορτρέτο της κυράς του, να δίνει μια δραματική παράσταση που ελάχιστα πιστεύει, να κινείται ενάντια στους καθώς πρέπει κανόνες του δυνητικού χήρου. Η τηλεοπτική δικαιοσύνη, πολύ πριν την κανονική, δεν θα αργήσει να τον κρίνει ως φονιά, σφίγγοντας πιότερο την θηλιά γύρω από το λαιμό του. Μαζί με τα αποδεικτικά ευρήματα, που θα αρχίσουν να έρχονται στην επιφάνεια, το ένα μετά το άλλο...
Θρίλερ αγωνίας η εξέλιξη. Που είναι εντέλει χαμένη η σύζυγος? Το ερώτημα με απλό, απλούστατο τρόπο, πάνω στο πρώτο μεγάλο τουίστ, από τα πολλά της αφήγησης, απαντά το ίδιο το σενάριο, δίνοντας ακριβές στίγμα και κατάσταση της εικονιζόμενης στο Silver Alert. Θρίλερ όμως όχι με την στενή έννοια του όρου, από εκείνα με το αφράτο σασπένς και την σάλτσα που κρατά κάπως τον θεατή του στην κόψη του καθίσματος, αλλά ανατρεπτικό, διαφορετικό, πρωτότυπο και σαγηνευτικό, με απίθανο βάθος στην εξέλιξη και με διήγηση που τσακίζει κόκαλα. Κάτω αριστερά στο εκράν, οι ημέρες αρχίζουν να μετρούν από την αρχή του χαμού και ένα μονότονο, με αυξητικές τάσεις τέμπο, μουσικό θέμα στο φόντο, δίνει το σύνθημα για να ανέβουν και οι παλμοί της καρδιάς. Μαγεία σε παράλληλο και δίχως συνάφεια χρόνο. Τίποτα σαν το σινεμά του Finch. Και με στοίχημα τέτοιο τέταρτο έντασης, ποτέ δεν θα ένιωσε όποιος διάβασε το βιβλίο. Πρωτότυπο που μου είναι και αδιάφορο εν κατακλείδι, δεν ζητάω κανέναν να μου κοπιάρει τις σελίδες. Εδώ την μπαγκέτα σηκώνει ένας πραγματικά εμπνευσμένος μαέστρος. Που πλέον δεν τον σκιάζει η σύγκριση και η κόντρα με κάτι πανομοιότυπο παρελθοντικό (βλέπε αποτυχημένο Κορίτσι με το Τατουάζ) αλλά βγάζει όλη του την ικανότητα, ζωγραφίζοντας πάνω σε παράλληλες ράγες, του χθες, του τώρα, του κάποτε, του προ ολίγων στιγμών.
Κοινωνικός ο επίλογος, με αλληγορική έκφανση και πλούσια μοιρασιά προβληματισμών στην πλατεία, έτσι για να σκεφτεί - αφού πιθανότατα επαναλάβει την θέαση του Gone Girl - ο παρατηρητής των γεγονότων και να αναλύσει όλες εκείνες τις λακκούβες που διαρκώς διακυβεύουν την οντότητα του. Την εις σάρκα μίαν, όχι την απλώς προσωπική και πλήρως μοναδική. Πόσα ζητήματα μονομιάς, θες και δεν ρίχνει στο τραπέζι ο δημιουργός? Ανία, ρουτίνα, απιστία, κοινωνική κριτική, ανέχεια, απόγνωση, ακληρία, κατακερματισμός αξιών, έλλειψη σεβασμού, βία, πόνος, μίσος. Σε ένα πατρόν, που περικλείεται και βομβαρδίζεται από τις ζωώδεις προσταγές των βλακωδών ΜΜΕ, η κατάληξη λογικά και δίχως σκέψη είναι μόνο μία. Εκδίκηση. Αμφίδρομης πορείας. Συ μου κατέστρεψες τα όνειρα μου, σε κάνω πέρα, βρήκα άλλη, νεαρότερη και πιο χυμώδη. Συ μου γκρέμισες τον παράδεισο κι αυτό θα το πληρώσεις ακριβά. Η μοιρασιά των χρεών της γαμήλιας μπράντας, αρχίζει να ρετάρει. Τα ρολά - ναι μεν - θα κατέβουν, αλλά θα προκαλέσουν και πάταγο ολκής, που θα ακουστεί ίσαμε την Νέα Υόρκη. Εκτός κι αν η παράνοια παίξει διαφορετικό και πιο μυθοπλαστικό παιχνίδι, έτσι για να βάλουμε και μια εναλλακτική πρόταση, γκρίζα κι όχι λευκή ή μαύρη μόνο, στην ομήγυρη.
Τμήμα της μεθόδου του δημιουργού, στο κτίσιμο της κεντρικής ιδέας, ο φωτισμός όχι (μόνο) των δύο προσώπων που ορίζουν την κολεγιά, αλλά του περίγυρου που τους κυκλώνει. Σαφώς και ο χρόνος στο εκράν, τόσο για τον Affleck, όσο και για την (στο πάνω ράφι πλέον) Rosamund, είναι ο περισσότερος, το ειδικό βάρος των περιστάσεων, σεναριακά όμως, ανήκει στους ρολίστες. Στους ζημιογόνους παράγοντες της σχέσης δηλαδή, που πόντο πόντο προκαλούν με την στάση τους χάσμα αγεφύρωτο. Ενδογενώς, στους ξεπεσμένους αριστοκράτες συμπέθερους, στο τσούλικο τρίτο πρόσωπο, στην καταπιεστική κουνιάδα, στην κλασσικά ευκολόπιστη γειτόνισσα, στον ζηλόφθονα πρώην. Και (κυρίως) εξωγενώς στο επίπεδης λογικής χέρι του νόμου, στο σταριλίκι των θεσμών, στον φασισμό των opinion makers, αλλά και στις δύσκολες συνθήκες που για να ξεπεραστούν, χρειάζεται πάθος και από τους δύο. Πόσο μάλλον όταν ο έρως έχει σβήσει και την σκυτάλη έχει πάρει η διχόνοια. Ξέρω πως θα συναντήσω τον διάβολο, γυρίζοντας το κλειδί της εξώπορτας, λέει ο ένας. Μόνο η σφραγίδα του ειρηνοδικείου απομένει πια...
Για πες: Δεν είναι η καλύτερη σκηνοθετική στιγμή του David Fincher. Άλλωστε στο παλμαρέ του ο 52χρονος, έχει καταγράψει τέτοιες αριστουργηματικές εικόνες, που είναι πολύ δύσκολο να ξεπεραστούν πια. Είναι όμως η μεγάλη του επιστροφή σε μια μοντέρνα σινεματική διάσταση που ο ίδιος καθόρισε σε πολύ μεγάλο βαθμό, βάζοντας σε πρώτο πλάνο την σφοδρότητα των στιγμών και την υπερένταση των ανατροπών, να σφιχταγκαλιάζουν τον σινεφίλ και να του προκαλούν μια ονειρική μέθη, μια δίνη από την οποία δεν επιθυμεί να διαφύγει.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Οκτωβρίου 2014 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική