Σαββατοκύριακο στο Παρίσι
του Roger Michell. Με τους Jim Broadbent, Lindsay Duncan, Jeff Goldblum, Olly Alexander, Judith Davis
Before...Retirement
του zerVo (@moviesltd) 
Κάπου εκεί στα εξήντα, εξήντα κάτι, είναι που κάνει την εμφάνιση του το δίλημμα. Από την μια λες μέσα σου πόσος καιρός σου απομένει στον μάταιο τούτο κόσμο, κάτσε να έχεις δίπλα σου τον άνθρωπο σου, μην τυχόν και σκεβρώσεις μονάχος μου σε ένα παλιοδωμάτιο, αυτός σου έλαχε, με αυτό θα πορευτείς μέχρι να κλείσεις τα μάτια σου για πάντα. Από την άλλη σε τριβελίζει εκείνο το παλιοζιζάνιο να τα βροντήξεις όλα και να εξαφανιστείς, να φωνάξεις πόσο πολύ έχεις βαρεθεί όλες αυτές τις δεκαετίες την ίδια και την ίδια μορφή στο πλάι σου, ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω και αναγκάζοντας τον περίγυρο - λογικά - να σε βγάλει τρελό. Φοβούμενος όμως μην η καλή σου είναι εκείνη που προετοιμάζει το μπουρλότο, διατηρείς φοβισμένος τις ισορροπίες και της πιάνεις το χέρι. Και προγραμματίζεις εκδρομούλα, επανάληψη εκείνου του πρώτου μελένιου μήνα της κοινής σας συμβίωσης...
Καθηγητής φιλοσοφίας εκείνος, ο Νικ Μπάρροουζ, δασκάλα γυμνασίου στο μάθημα της βιολογίας εκείνη, η σύζυγός του Μεγκ, θα ξεκινήσουν με την ταχεία της Eurostar ταξίδι από το Λονδίνο μέχρι το Παρίσι, προκειμένου να αναβιώσουν το γαμήλιο ταξίδι τους στην Πόλη του Φωτός, όπως το πραγματοποίησαν τριάντα χρόνια πριν. Από τις πρώτες του κιόλας στιγμές το Σαββατοκύριακο κάτω από τον Γαλλικό ουρανό δεν θα δείξει το ιδανικό, αφού ούτε το χαμηλού κόστους ξενοδοχείο δ' κατηγορίας της Μονμάρτρ θα ταιριάξει με τα γούστα της απαιτητικής Βρετανίδας, ούτε η τσιγκουνιά του καλού της που θέλει να την βγάλει όσο το δυνατόν πιο φτηνά, θα κολλήσει με την κοσμοπολίτικη νοοτροπία της. Βουρ για το πανάκριβο ντε λουξ και για την - άκουσον, άκουσον - Προεδρική σουίτα κι όσο αντέξει η πιστωτική κάρτα
Κι η κατάσταση ολοένα και θα συννεφιάζει, όταν στις βόλτες τους από μπιστρό σε ρεστοράν και από μουσεία σε βιβλιοπωλεία, το ζευγάρι θα ξεκινήσει ένα γαϊτανάκι εκμυστηρεύσεων, άλλοτε με την προβολή δεδομένων στοιχείων που θα επηρεάσουν το μέλλον τους (η απόλυση του Νικ από την πρυτανεία, ελέω κακής συμπεριφοράς σε νεαρή μαθήτρια, η απόφαση της Μεγκ να παραιτηθεί αφού δεν βρίσκει πλέον κανένα ενδιαφέρον στο μάθημα της) και άλλοτε με την παρουσίαση γέρικων φόβων, ανασφαλειών και ανησυχιών για το αν θα διατηρηθεί αιώνια ο δεσμός τους. Πιότερο από μεριάς του κυρίου δηλαδή, που εξ ορισμού λειτουργεί συμπλεγματικά, θεωρώντας εαυτόν υποδεέστερο της αγαπημένης του, ανίκανο να την κρατήσει εσαεί στην αγκαλιά του και αδύναμο να την πείσει πως αυτός είναι ο ένας και μοναδικός άντρας της ζωής της.
Φυσικά (σχεδόν) τίποτα από όλα αυτά τα θεωρητικά δεν ισχύει στην πράξη στο φιλμ του Roger Michell - τι όμορφο παραμύθι υπήρξε το Notting Hill του? - που αρχικώς μας συστήνεται ως κομεντί, αλλά σύντομα και με γοργούς ρυθμούς μέσα από τις νευρώσεις του ντουέτου εξελίσσεται σε καταθλιπτικό παραλήρημα. Το άνισο σενάριο του Hanif Kureishi, πέρα από μερικές εξυπναδούλες για τους προηγούμενους ηγέτες της Αλβιόνας ή για το αρτιστικό υπόβαθρο του εργατικού Μπέρμιγχαμ, που πιθανόν να χάνονται και στην μετάφραση, βαλτώνει, ειδικά όταν στο στόρι εισέρχεται ο παλιόφιλος, συμμαθητής του Νικ από το Κέμπριτζ - ζει αποδεδειγμένα ο Jeff Goldblum - που παρότι υποδεέστερος του σε εξυπνάδα και δεξιότητες, εντούτοις έχει θησαυρίσει με τις σοφιστείες που εκδίδει. Κι εκεί κι αν δεν μελαγχολεί ο ανήρ ήρωας μας, βλέποντας σαν σε φιλμ την ζωή του να ξετυλίγεται προς τα πίσω και να αντιλαμβάνεται πόσο απέτυχε εντέλει. Είναι όμως όλα ζήτημα υλικής επιτυχίας? Το εμπνευσμένο από Godard φινάλε, δεν δίνει την παραμικρή λύση στα ζόρια, ανοίγει όμως παράθυρο αισιοδοξίας για το αύριο. Όποιο κι αν είναι δαύτο, όποιοι κι αν συμμετέχουν στις εικόνες του.
Για πες: Τρομερό το δέσιμο του πραγματικά σπουδαίου Jim Broadbent και της εξαίρετης Lindsay Duncan, που η κοψιά της φέρει τρομακτικά σε ηλικιωμένη Delpy, ένας λόγος παραπάνω δηλαδή για να θωρήσω το Le Week-End ως μια γηριατρική βερσιόν κάποιου (μάλλον του δεύτερου) εκ των τριών Befores...
Κι η κατάσταση ολοένα και θα συννεφιάζει, όταν στις βόλτες τους από μπιστρό σε ρεστοράν και από μουσεία σε βιβλιοπωλεία, το ζευγάρι θα ξεκινήσει ένα γαϊτανάκι εκμυστηρεύσεων, άλλοτε με την προβολή δεδομένων στοιχείων που θα επηρεάσουν το μέλλον τους (η απόλυση του Νικ από την πρυτανεία, ελέω κακής συμπεριφοράς σε νεαρή μαθήτρια, η απόφαση της Μεγκ να παραιτηθεί αφού δεν βρίσκει πλέον κανένα ενδιαφέρον στο μάθημα της) και άλλοτε με την παρουσίαση γέρικων φόβων, ανασφαλειών και ανησυχιών για το αν θα διατηρηθεί αιώνια ο δεσμός τους. Πιότερο από μεριάς του κυρίου δηλαδή, που εξ ορισμού λειτουργεί συμπλεγματικά, θεωρώντας εαυτόν υποδεέστερο της αγαπημένης του, ανίκανο να την κρατήσει εσαεί στην αγκαλιά του και αδύναμο να την πείσει πως αυτός είναι ο ένας και μοναδικός άντρας της ζωής της.
Φυσικά (σχεδόν) τίποτα από όλα αυτά τα θεωρητικά δεν ισχύει στην πράξη στο φιλμ του Roger Michell - τι όμορφο παραμύθι υπήρξε το Notting Hill του? - που αρχικώς μας συστήνεται ως κομεντί, αλλά σύντομα και με γοργούς ρυθμούς μέσα από τις νευρώσεις του ντουέτου εξελίσσεται σε καταθλιπτικό παραλήρημα. Το άνισο σενάριο του Hanif Kureishi, πέρα από μερικές εξυπναδούλες για τους προηγούμενους ηγέτες της Αλβιόνας ή για το αρτιστικό υπόβαθρο του εργατικού Μπέρμιγχαμ, που πιθανόν να χάνονται και στην μετάφραση, βαλτώνει, ειδικά όταν στο στόρι εισέρχεται ο παλιόφιλος, συμμαθητής του Νικ από το Κέμπριτζ - ζει αποδεδειγμένα ο Jeff Goldblum - που παρότι υποδεέστερος του σε εξυπνάδα και δεξιότητες, εντούτοις έχει θησαυρίσει με τις σοφιστείες που εκδίδει. Κι εκεί κι αν δεν μελαγχολεί ο ανήρ ήρωας μας, βλέποντας σαν σε φιλμ την ζωή του να ξετυλίγεται προς τα πίσω και να αντιλαμβάνεται πόσο απέτυχε εντέλει. Είναι όμως όλα ζήτημα υλικής επιτυχίας? Το εμπνευσμένο από Godard φινάλε, δεν δίνει την παραμικρή λύση στα ζόρια, ανοίγει όμως παράθυρο αισιοδοξίας για το αύριο. Όποιο κι αν είναι δαύτο, όποιοι κι αν συμμετέχουν στις εικόνες του.
Για πες: Τρομερό το δέσιμο του πραγματικά σπουδαίου Jim Broadbent και της εξαίρετης Lindsay Duncan, που η κοψιά της φέρει τρομακτικά σε ηλικιωμένη Delpy, ένας λόγος παραπάνω δηλαδή για να θωρήσω το Le Week-End ως μια γηριατρική βερσιόν κάποιου (μάλλον του δεύτερου) εκ των τριών Befores...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Αυγούστου 2014 από την Village
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική