Ο Άνθρωπος Αντίγραφο
του Denis Villeneuve. Με τους Jake Gyllenhaal, Mélanie Laurent, Isabella Rossellini, Sarah Gadon, Kedar Brown
The spiderman is having me for dinner tonight
του zerVo (@moviesltd) 
Ιδίωμα των αδύναμων χαρακτήρων. Η απόδραση. Ψυχική κατά βάση και κατοπινά σωματική, όταν η σχιζοφρένεια πλέον έχει ολοκληρώσει την πορεία της και έχει μετατρέψει το υποκείμενο σε ένα πανίσχυρο πνευματικά, αλλά μόνο για τον εαυτό του πλάσμα, που έχει πειστεί μέσα στον λαβύρινθο του νου, πως τα πάντα συμβαίνουν στ' αλήθεια, όπως ακριβώς τα διασχίζει η φαντασία του. Προς αποφυγή των ευθυνών, των ανυπόφορων καταστάσεων, των κρίσιμων στιγμών, των δυσκολιών, αυτός ο αδύναμος τύπος κτίζει τουβλάκι, τουβλάκι μια διέξοδο, ένα σοκάκι από το οποίο πάντοτε ξεγλυστρά παμπόνηρα για να μην έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με το ενδεχόμενο τράκο και τις συνέπειες του. Ασυνείδητο το λένε. Η περσόνα (μονή, διπλή, πολλαπλή) αντιλαμβάνεται τα πάντα εν πλήρη ευτυχία, ουσιαστικά όμως βρίσκεται εντελώς έξω από το κάδρο των εξελίξεων...
Φοβισμένος, μοναχικός, απόμακρος, ενίοτε βαριεστημένος και χαμηλών τόνων είναι ο Άνταμ Μπελ, καθηγητής ιστορίας στο πανεπιστήμιο του Τορόντο. Με την πλήξη της καθημερινότητας να πληγώνει την ύπαρξη του και δίχως να ικανοποιείται από την ερωτική σχέση που διατηρεί με την όμορφη Μαίρη, θα αναζητήσει λύσεις για να σπάσει την ρουτίνα. Μια τέτοια διέξοδος θα είναι η ταινία που θα νοικιάσει από το βίντεο κλαμπ, κατόπιν προτροπής συναδέλφου του, ένα φιλμ όμως που θα του αλλάξει ολοκληρωτικά την ζωή, καθώς στα πλάνα του θα εντοπίσει έναν άντρα, ολόιδιο με εκείνον, γεγονός που θα του προκαλέσει ακραία έκπληξη και ερωτηματικά.
Το όνομα του ηθοποιού είναι Άντονι Κλερ, ένας ευκατάστατος αστός που διαβιώνει στην ακριβή συνοικία της πόλης, μαζί με την σύζυγό του Έλεν, η οποία βρίσκεται στον έκτο μήνα της κυοφορίας του πρώτου τους παιδιού. Προβληματισμένος από την παρουσία ενός ανθρώπου που τα εξωτερικά τους χαρακτηριστικά είναι πανομοιότυπα, ο Άνταμ, θα ακολουθήσει τα ίχνη του σωσία του, ψάχνοντας να βρει ποια είναι η πραγματική σχέση που τους συνδέει.
Η οποία προφανώς σε έναν μελοδραματικό, επίπεδο φιλμικό κόσμο, θα ήταν αδελφική, με τους εξ αίματος δίδυμους να έχουν χάσει τα ίχνη ο ένας του άλλου και να βρίσκονται κοντά σε μια σπάνια οικογενειακή αποκάλυψη. Όχι όμως εδώ, στο πόνημα του τρομερού και φοβερού καναδέζου Denis Villneuve, που δανείζεται την Ντοστογιεφσκική νουβέλα του Jose Saramango για να εκμεταλλευτεί ένα πανίσχυρο σενάριο (υπογραφής του Javier Gullon) και να αναπτύξει έναν ταχύτατο διανοητικό εφιάλτη, όπου τα πάθη και οι φοβίες του κεντρικού ήρωα τον οδηγούν στο να διασταυρώσει την πορεία του, με έναν άλλο, φανταστικό, δημιούργημα του νοσηρού, εύθραυστου αλλά και ατίθασου στο να γητευτεί ή να μπει σε καλούπι νου.
Με μια αφήγηση που εντέχνως προβάλλει διαρκείς χρονικές ασυνέχειες, αλλά και φανταστικές, ονειρικές παρεμβάσεις, δίχως ποτέ όμως να διασαφηνίζεται πότε συμβαίνει αυτό, ο δημιουργός του συγκλονιστικού Incendies, με φόντο μια μητρόπολη κενή, άδεια και μόνο αρχιτεκτονικά ισορροπημένη, παίζει με τους κανόνες της ψυχιατρικής για να αποδώσει τα συναισθήματα της βασικής του περσόνας, μπροστά στον τρόμο που του προκαλεί τόσο η ανάληψη των μελλοντικών ευθυνών, όσο και ο οριστικός αποχαιρετισμός του ανέξοδου ψυχικά χθες. Ο αληθινός παίκτης του, ο βήτα επιπέδου αλλά καλοβαλμένος οικονομικά ηθοποιός, δεν διανοείται να γυρίσει την πλάτη στο παρελθόν, στα εφήμερα εξωσυζυγικά τσιλιμπουρδίσματα και στα σέξι παιχνίδια στα ερωτικά κλαμπ που υπήρξε μέλος και να ντυθεί το κοστούμι του καλού φαμιλιάρη, που θα σκέφτεται μόνο την γυναίκα και το παιδί του. Λογική - κατ αυτόν - και επόμενη η απόφαση του να πλάσει ένα ακριβές αντίγραφο, τον μόνο στην σκέψη του υπαρκτό καθηγητάκο, που έστω και σε αυτή του την μίζερη φόρμα, τον διευκολύνει να μην έλθει τετ α τετ με τον πανικό. Το σκριπτ, ευτυχώς, πέρα από το ότι δεν λανθάνει (σημαντικά) στην δύσκολη αυτή εξιστόρηση, δεν απομονώνει τον ταλαιπωρημένο διανοητικά μεσήλικα από τον κύκλο του, αλλά ασχολείται και με τα πρόσωπα που αυτή του η συμπεριφορά επηρεάζει. Σε γενικές γραμμές πάντως, είναι καλό που επί της παρούσης μιλάμε για σινεμά και για θέματα που δίνουν μπόλικη τροφή για σκέψη, μιας και τέτοιου είδους περιστατικά στην real life είναι πολύ πιο επικίνδυνα και ανατριχιαστικά, από όσο τα παραθέτει το Enemy...
Για πες: Κανείς άλλος σύγχρονος αστέρας, δεν αποδίδει την μελαγχολία με τον τρόπο που την πηγάζει από το βλέμμα του ο Jake Gyllenhaal. Από τους πλέον low profile ρόλους της καριέρας του, πλην όμως απαιτητικότατος, βγαίνει με επαγγελματισμό και την απαιτούμενη κατεύθυνση από τον οτέρ εις πέρας, τονίζοντας με εκφραστικότητα την λεπτότατη εκείνη γραμμή, που χωρίζει την λογική και την σύνεση, από την αβάσταχτη κατάσταση που απαιτεί ζουρλομανδύα.
Το όνομα του ηθοποιού είναι Άντονι Κλερ, ένας ευκατάστατος αστός που διαβιώνει στην ακριβή συνοικία της πόλης, μαζί με την σύζυγό του Έλεν, η οποία βρίσκεται στον έκτο μήνα της κυοφορίας του πρώτου τους παιδιού. Προβληματισμένος από την παρουσία ενός ανθρώπου που τα εξωτερικά τους χαρακτηριστικά είναι πανομοιότυπα, ο Άνταμ, θα ακολουθήσει τα ίχνη του σωσία του, ψάχνοντας να βρει ποια είναι η πραγματική σχέση που τους συνδέει.
Η οποία προφανώς σε έναν μελοδραματικό, επίπεδο φιλμικό κόσμο, θα ήταν αδελφική, με τους εξ αίματος δίδυμους να έχουν χάσει τα ίχνη ο ένας του άλλου και να βρίσκονται κοντά σε μια σπάνια οικογενειακή αποκάλυψη. Όχι όμως εδώ, στο πόνημα του τρομερού και φοβερού καναδέζου Denis Villneuve, που δανείζεται την Ντοστογιεφσκική νουβέλα του Jose Saramango για να εκμεταλλευτεί ένα πανίσχυρο σενάριο (υπογραφής του Javier Gullon) και να αναπτύξει έναν ταχύτατο διανοητικό εφιάλτη, όπου τα πάθη και οι φοβίες του κεντρικού ήρωα τον οδηγούν στο να διασταυρώσει την πορεία του, με έναν άλλο, φανταστικό, δημιούργημα του νοσηρού, εύθραυστου αλλά και ατίθασου στο να γητευτεί ή να μπει σε καλούπι νου.
Με μια αφήγηση που εντέχνως προβάλλει διαρκείς χρονικές ασυνέχειες, αλλά και φανταστικές, ονειρικές παρεμβάσεις, δίχως ποτέ όμως να διασαφηνίζεται πότε συμβαίνει αυτό, ο δημιουργός του συγκλονιστικού Incendies, με φόντο μια μητρόπολη κενή, άδεια και μόνο αρχιτεκτονικά ισορροπημένη, παίζει με τους κανόνες της ψυχιατρικής για να αποδώσει τα συναισθήματα της βασικής του περσόνας, μπροστά στον τρόμο που του προκαλεί τόσο η ανάληψη των μελλοντικών ευθυνών, όσο και ο οριστικός αποχαιρετισμός του ανέξοδου ψυχικά χθες. Ο αληθινός παίκτης του, ο βήτα επιπέδου αλλά καλοβαλμένος οικονομικά ηθοποιός, δεν διανοείται να γυρίσει την πλάτη στο παρελθόν, στα εφήμερα εξωσυζυγικά τσιλιμπουρδίσματα και στα σέξι παιχνίδια στα ερωτικά κλαμπ που υπήρξε μέλος και να ντυθεί το κοστούμι του καλού φαμιλιάρη, που θα σκέφτεται μόνο την γυναίκα και το παιδί του. Λογική - κατ αυτόν - και επόμενη η απόφαση του να πλάσει ένα ακριβές αντίγραφο, τον μόνο στην σκέψη του υπαρκτό καθηγητάκο, που έστω και σε αυτή του την μίζερη φόρμα, τον διευκολύνει να μην έλθει τετ α τετ με τον πανικό. Το σκριπτ, ευτυχώς, πέρα από το ότι δεν λανθάνει (σημαντικά) στην δύσκολη αυτή εξιστόρηση, δεν απομονώνει τον ταλαιπωρημένο διανοητικά μεσήλικα από τον κύκλο του, αλλά ασχολείται και με τα πρόσωπα που αυτή του η συμπεριφορά επηρεάζει. Σε γενικές γραμμές πάντως, είναι καλό που επί της παρούσης μιλάμε για σινεμά και για θέματα που δίνουν μπόλικη τροφή για σκέψη, μιας και τέτοιου είδους περιστατικά στην real life είναι πολύ πιο επικίνδυνα και ανατριχιαστικά, από όσο τα παραθέτει το Enemy...
Για πες: Κανείς άλλος σύγχρονος αστέρας, δεν αποδίδει την μελαγχολία με τον τρόπο που την πηγάζει από το βλέμμα του ο Jake Gyllenhaal. Από τους πλέον low profile ρόλους της καριέρας του, πλην όμως απαιτητικότατος, βγαίνει με επαγγελματισμό και την απαιτούμενη κατεύθυνση από τον οτέρ εις πέρας, τονίζοντας με εκφραστικότητα την λεπτότατη εκείνη γραμμή, που χωρίζει την λογική και την σύνεση, από την αβάσταχτη κατάσταση που απαιτεί ζουρλομανδύα.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Αυγούστου 2014 από την Seven / Spentzos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική