22 Jump Street
των Phil Lord, Christopher Miller. Με τους Jonah Hill, Channing Tatum, Peter Stormare, Ice Cube, Amber Stevens, Wyatt Russell, Jillian Bell
Το πολύ το meta-meta...
του gaRis (@takisgaris) 
Η δήλωση έρχεται ευθύς- εξαρχής: Δεν έχω υπάρξει οπαδός του πρώτου 21 Jump Street (sorry Marianthi), οχήματος προς την χολυγουντιανή ευημερία του Johnny Depp. Αντιθέτως, η ψιλο-καννιβαλιστική εμπειρία του προ 2ετίας big screen reboot με τους Tatum - Hill ως παλιμπαιδίζοντες κρυφο-πρακτόρους της ναρκο-Δίωξης Jenko και Schimdt, με ιντριγκάρισε, στον κολοφώνα μιας τρεντιάς που σατιρίζει τα σωθικά μιας δοκιμασμένης συνταγής, αποδομώντας με ακάθεκτη ορμή meta αυτό-αναφορικότητας τα γελάσιμα (sic) καρακάλτ στοιχεία της. Ό,τι δηλαδή έκανα προσωπίκαλλυ στα αλήστου προ δεκαετίας εντιτόριάλς μου. Η σωματική κωμωδία του σφίχτη-πρώην στρήππερ Tatum και η ευφυής κρετινιά του ντολμά (δις οσκαρο-προτεινομένου) Hill λειτουργεί ως αγαστή χημεία, ανεβάζοντας το bromance εις δυσθεώρητα ύψη. Το σηκουέλιο εμφανές και αναπόφευκτο.
Όπως ο προβλέψιμα φωνακλάς Ice Cube, ως αρχηγός Dickson, ξεκαθαρίζει απροκάλυπτα, και αυτή τη φορά δε χρειάζονται καινοτομίες: Η αποστολή είναι πανομοιότυπη, μοναχά ένα νούμερο πιο πέρα, από το 21 στο εικοσιδυό. Αυτό υποδηλώνει κατά γράμμα την τακτική του επανερχόμενου εδώ σκηνοθετικού ντουέτου Phil Lord και Christopher Miller, που κατέπληξαν με τη σαρδόνια ευφυΐα του βιομηχανοποιημένου χαβιαριού The Lego Movie, να κοπιάρουν το βασικό σκελετό του αρχικού 21, μπολιάζοντάς το με κραυγαλέα υπερπληθωριστικές ποσότητες αυτό-σαρωτικού χιούμορ, πάνω σε μια σανιδένια πλοκή και κουραστικά gay couple υποδηλούμενα τα οποία με όρεξη υπηρετούν οι αταίριαστοι κολλητοί ντετέκτιβ.
Η ατμόσφαιρα είναι πλέον κολλεγιακού τύπου με το WHYPHY (βλ. Wi-Fi) ναρκωτικό να θερίζει τη νεολέρα. Ο Jenko / Tatum γνωρίζει τον Wyatt Russell (τέκνο των Kurt Russell - Goldie Hawn), βρίσκοντας σε αυτόν τον κουόρτερμπακ αντικατοπτρισμό του. Ο δε Schmidt / Hill πραγματοποιεί τις πασίγνωστες φαντασιώσεις του μπούλη κολλλεγιόπαιδος, ανάμεσα σε τσούρμο αφιονισμένων φοιτητριών. Το πρόβλημα της ταινίας είναι η αδολεσχία των ηρώων που γίνεται με έναν κάζουαλ- κοίτα με - τώρα τρόπο μέχρι τα φάιναλ κρέντις (σπόιλερ αλέρτ) όπου έρχεται ένα ανατρεπόμενο πλάνων να ξεφορτώσει ιδέες για μαρκετάρισμα πιθανών σήκουελς. Εκεί γελάς όμως λίγο πικρά.
Το ταλέντο του Channing στο να υποδύεται κεχαριτωμένα τον αφελή μορφονιό είναι αδιαμφισβήτητο. Έτι περισσότερο η διεισδυτικότητα του Jonah σε ρόλους που φλερτάρουν επικίνδυνα με το γελοίο, στο βαθμό που η πηγαία ανεμελιά του να επικαλύπτει μια εντελώς ισοσταθμισμένη ερμηνεία. Αυτό που κάθεται όμως στο λαιμό είναι η ματιά των Lord/Miller: Μια ενδελεχώς πατενταρισμένη στρατηγική μάρκετινγκ, σε στυλ spoof μιας τυπικής μπλοκμπάστερ φόρμουλας, χωρίς ποτέ να δαγκώνει το χέρι που το ταΐζει.
Για πες: Το shocking factor του νόστιμου πρώτου χαβαλέ έχει δώσει σκυτάλη σε μια σάτιρα -μπάμπουσκα, όπου όταν σηκώσεις την τελευταία αντιλαμβάνεσαι ότι το αστείο καταλήγει εις βάρος σου, αφού η ταινία δεν έχει ουσιαστικό λόγο ύπαρξης, παρά μόνο άλλη μια χούφτα εκατομμύρια (οδεύει κοντά διακόσα) δολάρια.
Η ατμόσφαιρα είναι πλέον κολλεγιακού τύπου με το WHYPHY (βλ. Wi-Fi) ναρκωτικό να θερίζει τη νεολέρα. Ο Jenko / Tatum γνωρίζει τον Wyatt Russell (τέκνο των Kurt Russell - Goldie Hawn), βρίσκοντας σε αυτόν τον κουόρτερμπακ αντικατοπτρισμό του. Ο δε Schmidt / Hill πραγματοποιεί τις πασίγνωστες φαντασιώσεις του μπούλη κολλλεγιόπαιδος, ανάμεσα σε τσούρμο αφιονισμένων φοιτητριών. Το πρόβλημα της ταινίας είναι η αδολεσχία των ηρώων που γίνεται με έναν κάζουαλ- κοίτα με - τώρα τρόπο μέχρι τα φάιναλ κρέντις (σπόιλερ αλέρτ) όπου έρχεται ένα ανατρεπόμενο πλάνων να ξεφορτώσει ιδέες για μαρκετάρισμα πιθανών σήκουελς. Εκεί γελάς όμως λίγο πικρά.
Το ταλέντο του Channing στο να υποδύεται κεχαριτωμένα τον αφελή μορφονιό είναι αδιαμφισβήτητο. Έτι περισσότερο η διεισδυτικότητα του Jonah σε ρόλους που φλερτάρουν επικίνδυνα με το γελοίο, στο βαθμό που η πηγαία ανεμελιά του να επικαλύπτει μια εντελώς ισοσταθμισμένη ερμηνεία. Αυτό που κάθεται όμως στο λαιμό είναι η ματιά των Lord/Miller: Μια ενδελεχώς πατενταρισμένη στρατηγική μάρκετινγκ, σε στυλ spoof μιας τυπικής μπλοκμπάστερ φόρμουλας, χωρίς ποτέ να δαγκώνει το χέρι που το ταΐζει.
Για πες: Το shocking factor του νόστιμου πρώτου χαβαλέ έχει δώσει σκυτάλη σε μια σάτιρα -μπάμπουσκα, όπου όταν σηκώσεις την τελευταία αντιλαμβάνεσαι ότι το αστείο καταλήγει εις βάρος σου, αφού η ταινία δεν έχει ουσιαστικό λόγο ύπαρξης, παρά μόνο άλλη μια χούφτα εκατομμύρια (οδεύει κοντά διακόσα) δολάρια.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Αυγούστου 2014 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική