Σουπερχόνδριος
του Dany Boon. Με τους Dany Boon, Kad Merad, Judith El Zein, Alice Pol
Πιάσε το Dettol!
του zerVo (@moviesltd) 
Συνήθως οι κινηματογραφικοί χαρακτήρες, επειδή εμείς οι Ευρωπαίοι είμαστε και κομματάκι πιο εμπνευσμένοι, ταξιδεύουν ως πρωτότυποι από τα μέρη μας και φτάνουν στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, για την περαιτέρω φιλμική επεξεργασία τους, σε ριμέικς, σπιν όφς και τα συναφή. Υπάρχουν όμως κι εξαιρέσεις, όπως στην παρούσα περίπτωση, όπου ένας (αντι)ήρωας, βγαλμένος από την πιο σπαρταριστή Γιάνκικη κωμωδία της μετά - μιλένιουμ εποχής, έκανε το αντίστροφο δρομολόγιο, μιας και τον χρησιμοποίησε ένας εμπορικότατος Γάλλος καλλιτέχνης ως βάση της δικής του ταινίας, η οποία εξελίχθηκε στην πορεία της, πιο σκληροπυρηνική κι από την πλέον φανφαρόνικη αμερικανιά.
Λίγους μήνες πριν κλείσει τα σαράντα χρόνια ζωής, ο διαρκώς φοβισμένος για την κατάσταση της υγείας του Ρομέν Φομπέρ, δίχως να έχει δίπλα του ένα στήριγμα να του προσφέρει την ασφάλεια που διακαώς αναζητά, ξοδεύει όλη του την ημέρα στα νοσοκομεία, παλεύοντας να πείσει γιατρούς και νοσηλευτές, πως πάσχει από την πιο σπάνια, ύπουλη και ανίατη ασθένεια. Την μεγαλύτερη ταλαιπωρία, όμως, τραβά ο επί δεκαπενταετίας προσωπικός του δόκτορας, Ντμίτρι Ζβένκα, που έχει αντιληφθεί πως όλες αυτές οι αρρώστιες που ανήκουν απλά και μόνο στην φαντασία του ασθενή του δεν είναι παρά αποτελέσματα της χρόνιας μοναξιάς που τον βασανίζει. Γι αυτό, προκειμένου και ο ίδιος να βρει την δική του ησυχία, θα κάνει τα πάντα για να βρει στο γεροντοπαλίκαρο μια γυναίκα, που όχι απλά θα καλύψει τις απαιτήσεις του, αλλά και θα ανεχθεί τις εξωφρενικές του νευρώσεις.
Δεν βρήκα κάτι άσχημο στο να δανειστεί (μέχρι να κλέψει) το σενάριο μιας φραντσέζικης κομεντί, ολόκληρο τον χαρακτήρα του Ben Stiller στο Along Came Polly, αντιθέτως και μέχρι το ρολόι να δείξει το τριακοστό λεπτό, μια χαρά διασκέδασα με τον υποχόνδριο Ρομέν, που κάνει τα πάντα λαμπόγυαλο προκειμένου κανείς από τον περίγυρο του να μην τον ασπαστεί και του μεταδώσει μικρόβια. Με το που αγγίζει όμως το ημίωρο ο Supercondriaque, η ιστορία του παίρνει μια απροσδόκητη τροπή, που ούτε ενδιαφέρουσα είναι, ούτε χιούμορ διαθέτει κι ούτε στο ελάχιστο έχει σχέση με τα προηγούμενα. Ο προβληματισμένος δόκτορας βλέπεις, όπως αποκαλύπτει και το επώνυμο του, έχει ρίζες από την (φανταστική) χώρα της βαλκανικής χερσονήσου Τσερκιστάν (!) που μαστίζεται από δικτατορικό καθεστώς (!!) και ο αρχηγός των ατάκτων Άντον Μιροσλάβ (!!!) είναι φτυστός ο φουκαράς ο σιχασιάρης. Αντιλαμβάνεσαι φαντάζομαι την παρεξήγηση, που θα οδηγήσει τον μη μου άπτου Παριζιάνο, πέρα από την αγκαλιά της ακτιβίστριας αδελφής του θεράποντος ιατρού του και στον Γεντί Κουλέ του Κοσόβου ή όποιου άλλου μέρους φαντάζονται οι Φραντσέζοι πως ανήκει μεν γεωγραφικά στην Ευρώπη, αλλά ουσιαστικά συμπεριλαμβάνεται στον τρίτο κόσμο.
Στην τέταρτη σκηνοθετική (αλλά και σεναριακή και μοντερική και χρηματοδοτική και φυσικά πρωταγωνιστική) απόπειρα του ο Dany Boon, δείχνει να έχει μέσα του πολύ μεγαλύτερο άγχος ακόμη κι από τον ίδιο τον ήρωα του, να επαναλάβει το σούπερ χιτ που κατάφερε, με την ευρηματική είναι η αλήθεια, κομεντί Bienvenue Chez Le Ch'tis. O one man show Βόρειος, πετυχαίνει μεν να κεντρίσει το ενδιαφέρον των συμπατριωτών του, προσελκύοντας τους κατά εκατομμύρια στις αίθουσες, επ ουδενί όμως καταφέρνει να προσφέρει μια ισορροπημένη κομεντί, φτάνοντας μέχρι και την ακρότητα για να βγάλει με το τσιγκέλι το χαμόγελο. Αυτό που στο πρώτο μέρος δηλαδή, το είχε στο τσεπάκι.
Για πες: Κυρίως γιατί η αφήγηση του Boon, σε αυτό το στάδιο είχε στο επίκεντρο της έναν απτό κι ανθρώπινο χαρακτήρα με όλα του τα κουσούρια, που σταδιακά υποχώρησε κι εξελίχθηκε σε κάτι σαν εξωγήινο στην πορεία. Κι αν τον πρώτο ο αξιόλογος κομεντιέν, πέτυχε να τον υποδυθεί, τον δεύτερο επειδή δεν διαθέτει την πολύπλευρη στόφα ενός De Funes, τον χάνει. Είναι που παίρνει κι όλες τις ευθύνες πάνω του και δεν προσέχει τον ικανότατο υποκριτικά περίγυρο του (ξανά δίπλα του ο εξαίρετος Kad Merad) για να τον υποστηρίξει κι έτσι ο Σούπερχόνδριος από εκεί που τα πήγαινε αξιοπρεπώς μέχρι το ημίχρονο, εντέλει χάθηκε μέσα στην ίδια του την ματαιοδοξία.
Δεν βρήκα κάτι άσχημο στο να δανειστεί (μέχρι να κλέψει) το σενάριο μιας φραντσέζικης κομεντί, ολόκληρο τον χαρακτήρα του Ben Stiller στο Along Came Polly, αντιθέτως και μέχρι το ρολόι να δείξει το τριακοστό λεπτό, μια χαρά διασκέδασα με τον υποχόνδριο Ρομέν, που κάνει τα πάντα λαμπόγυαλο προκειμένου κανείς από τον περίγυρο του να μην τον ασπαστεί και του μεταδώσει μικρόβια. Με το που αγγίζει όμως το ημίωρο ο Supercondriaque, η ιστορία του παίρνει μια απροσδόκητη τροπή, που ούτε ενδιαφέρουσα είναι, ούτε χιούμορ διαθέτει κι ούτε στο ελάχιστο έχει σχέση με τα προηγούμενα. Ο προβληματισμένος δόκτορας βλέπεις, όπως αποκαλύπτει και το επώνυμο του, έχει ρίζες από την (φανταστική) χώρα της βαλκανικής χερσονήσου Τσερκιστάν (!) που μαστίζεται από δικτατορικό καθεστώς (!!) και ο αρχηγός των ατάκτων Άντον Μιροσλάβ (!!!) είναι φτυστός ο φουκαράς ο σιχασιάρης. Αντιλαμβάνεσαι φαντάζομαι την παρεξήγηση, που θα οδηγήσει τον μη μου άπτου Παριζιάνο, πέρα από την αγκαλιά της ακτιβίστριας αδελφής του θεράποντος ιατρού του και στον Γεντί Κουλέ του Κοσόβου ή όποιου άλλου μέρους φαντάζονται οι Φραντσέζοι πως ανήκει μεν γεωγραφικά στην Ευρώπη, αλλά ουσιαστικά συμπεριλαμβάνεται στον τρίτο κόσμο.
Στην τέταρτη σκηνοθετική (αλλά και σεναριακή και μοντερική και χρηματοδοτική και φυσικά πρωταγωνιστική) απόπειρα του ο Dany Boon, δείχνει να έχει μέσα του πολύ μεγαλύτερο άγχος ακόμη κι από τον ίδιο τον ήρωα του, να επαναλάβει το σούπερ χιτ που κατάφερε, με την ευρηματική είναι η αλήθεια, κομεντί Bienvenue Chez Le Ch'tis. O one man show Βόρειος, πετυχαίνει μεν να κεντρίσει το ενδιαφέρον των συμπατριωτών του, προσελκύοντας τους κατά εκατομμύρια στις αίθουσες, επ ουδενί όμως καταφέρνει να προσφέρει μια ισορροπημένη κομεντί, φτάνοντας μέχρι και την ακρότητα για να βγάλει με το τσιγκέλι το χαμόγελο. Αυτό που στο πρώτο μέρος δηλαδή, το είχε στο τσεπάκι.
Για πες: Κυρίως γιατί η αφήγηση του Boon, σε αυτό το στάδιο είχε στο επίκεντρο της έναν απτό κι ανθρώπινο χαρακτήρα με όλα του τα κουσούρια, που σταδιακά υποχώρησε κι εξελίχθηκε σε κάτι σαν εξωγήινο στην πορεία. Κι αν τον πρώτο ο αξιόλογος κομεντιέν, πέτυχε να τον υποδυθεί, τον δεύτερο επειδή δεν διαθέτει την πολύπλευρη στόφα ενός De Funes, τον χάνει. Είναι που παίρνει κι όλες τις ευθύνες πάνω του και δεν προσέχει τον ικανότατο υποκριτικά περίγυρο του (ξανά δίπλα του ο εξαίρετος Kad Merad) για να τον υποστηρίξει κι έτσι ο Σούπερχόνδριος από εκεί που τα πήγαινε αξιοπρεπώς μέχρι το ημίχρονο, εντέλει χάθηκε μέσα στην ίδια του την ματαιοδοξία.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Ιουλίου 2014 από την Seven / Spentzos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική