Θεέ μου τι σου κάναμε;
του Philippe de Chauveron. Με τους Christian Clavier, Chantal Lauby, Émilie Caen, Frédéric Chau, Frédérique Bel, Élodie Fontan
Τέσσερις Γάμοι και...Τέζα!
του zerVo (@moviesltd) 
Λοιπόν, πως έχει το κόλπο: Παίρνεις για θεματική βάση, ένα υπαρκτό, υπαρκτότατο φλέγον κοινωνικό ζήτημα και το ρίχνεις πάνω στο τραπέζι του κινηματογραφικού σχεδιασμού, φροντίζοντας πρωτίστως να το απολεπίσεις από όλες εκείνες τις αγκαθωτές του προεκτάσεις, που το έχουν αναγάγει σε καθημερινό πόλεμο. Κι αντί να του δώσεις την συνηθισμένη δραματική φόρμα, που τόσοι άλλοι έχουν πράξει στο παρελθόν, όπως θα ήταν το λογικό, του φοράς ένα ντύμα αστείο, χιουμοριστικό, κυνικό μα συνάμα και σατυρικό και το σερβίρεις ως την άλλη ματιά πάνω σε αυτό που (κακώς) θεωρείται ζόρι. Αποτέλεσμα? Οκτώ εκατομμύρια μπιλιέτα στα φράγκικα ταμεία, όπερ σημαίνει πως ένας στους οκτώ Γάλλους γέλασε με την ψυχή του, βλέποντας την στρυφνή, επειδή το διπλανό του διαμέρισμα κατοικήθηκε από φαμίλια Μαροκίνων, μουτσούνα του στο εκράν.
Μέσα σε τρία μόλις καλοκαίρια, η οικογένεια των καλοβαλμένων επαρχιωτών Βερνέιγ, στεφάνωσε τα τρία, από τα τέσσερα της κορίτσια. Ουδείς όμως εκ των τριών αυτών γάμων χαροποίησε τον συντηρητικών πεποιθήσεων νομικό Κλοντ και την επί δεκαετίες σύζυγό του Μαρί, μιας και οι γαμπροί που έφεραν στο σπίτι οι θυγατέρες, δεν ήταν και του απόλυτου γούστου τους. Η μεγάλη η Ιζαμπέλ, διάλεξε για καλό της έναν Μουσουλμάνο, τον Αλγερινής καταγωγής Ρασίντ, η δεύτερη η Οντίλ, διάλεξε τον δαιμόνιο Εβραίο Νταβίντ, ενώ η τύχη της τρίτης, της μονίμως μελαγχολικής Σεγκολέν είχε ακόμη πιο ανατολίτικη μορφή, αφού ο καλός της είναι ένας Κινέζος μετανάστης, ο πετυχημένος τραπεζικός Τσάο.
Μοναδική ελπίδα, για τους φουκαράδες Βερνέιγ, είναι η βενιαμίν τους, η πανέμορφη Λορ, να αγαπήσει και να κάνει άντρα της, έναν Καθολικό, προκειμένου η τελευταία αυτή παντρειά να μην λάβει χώρα στο ψυχρό δημαρχείο του περιφερειακού Σινόν, όπως συνέβη μέχρι τώρα, αλλά στην εκκλησία με όλες τις τιμές και τις παραδόσεις του θρησκευτικού γάμου. Και η μικρή δεν θα τους χαλάσει το χατίρι, Χριστιανό θα κάνει ταίρι της. Μόνο που ο Σαρλ - συνονόματος με τον πολιτικό ήρωα του πατρός της, Ντε Γκολ - είναι μαύρος, με ρίζες από την Αφρικανική Ακτή του Ελεφαντοστού!
Το απίθανο δεν είναι που ακόμη κι αυτή, η ύστατη προσδοκία των ηλικιωμένων γονιών πηγαίνει περίπατο και ο ΟΗΕ που έχουν μαζέψει στο σπιτικό τους επεκτείνεται ακόμη περισσότερο, αλλά που υπάρχουν αντιδράσεις στην αντίπερα όχθη της Μεσογείου, εκεί που οι συμπέθεροι από την...Αμπιτζάν, ούτε να ακούσουν δεν θέλουν για τον δεσμό του κανακάρη τους, με απόγονο των επεκτατικών και μοχθηρών Φραντσέζων. Άντε λοιπόν τώρα κάτω από αυτές τις συνθήκες να κτίσεις μυστήριο, όταν κανείς από την ομήγυρη, ούτε καν οι πρώτοι ξενόφερτοι γαμπροί, που θεωρούν τον επερχόμενο σκούρο ως απειλή, επιθυμεί την πραγμάτωση του.
Με φάρσα βγαλμένη από το ευφάνταστο μυαλό του τιμώμενου στο επώνυμο του ήρωα, Louis Verneuil, ενός εκ των κορυφαίων κωμωδιογράφων της χώρας, μοιάζει η περίπτωση της κομεντί, που για να επιτύχει τον σκοπό της, δεν διστάζει να βαδίσει πολλές φορές πάνω στο τεντωμένο σκοινί της φυλετικής παρεξήγησης. Οι μαθημένοι σε ρόλο κυρίαρχο σε βάθος αιώνων, ρεπουμπλικάνοι Γάλλοι, καλούνται να συνυπάρξουν με τους ευρηματικούς επιχειρηματικά Ζουίφ, με το στρογγυλό Κίπα στο κεφάλι που προκαλεί φαγούρα, με τους πάντα ετοιμοπόλεμους και με σηκωμένα μανίκια φανατισμένους Μουσουλμάνους, με τους ορθολογιστές και καλόβολους σε βαθμό γλυψίματος Ασιάτες και με τους επαναστατημένους πρώην ραγιάδες από την Μαύρη Ήπειρο που φέρνουν στον Αμίν Νταντά. Εύκολο? Αν το ασκέρι δεν έχει για έμβλημα το πολύχρωμο logo της...United Colors Of Benneton, μάλλον η Βαβέλ κομπανία οδεύει προς την καταστροφή.
Ας όψεται όμως ο έρως και η λατρευτή αφέλεια των τρικολόρ σεναρίων, που τα πάντα μπορεί να κατορθώσει, μέχρι και να ενώσει όλους τους λαούς της γης σε ένα. Ο σκηνοθέτης του Qu'est-ce Qu'on A Fait Au Bon Dieu?, Philippe De Chauveron (δικό του το σκριπτ του ομοίως πολυσυλλεκτικού, στο αθλητικό όμως κομμάτι Les Seigneurs) δεν αποφεύγει σε πολλά σημεία τις υπερβολές, ούτε όμως και τις εύκολες λύσεις, ιδίως όταν η ιστορία του οδεύει προς το φινάλε. Έχει όμως την τόλμη, γι αυτό και επιβραβεύεται με τον οβολό των επισκεπτών στο σινεμά, να μετατρέψει σε πιασάρικα ανέκδοτα, όλες εκείνες τις ρατσιστικές φοβίες και αντιλήψεις, που μόνο κακό μπορούν να κάνουν σοσιολογικά και να βγει εντέλει κερδισμένος με το στοίχημα του, προσφέροντας δίχως άλλο, την πρώτη πραγματικά δροσερή και απολαυστική, κωμική στιγμή της θερινής σεζόν.
Για πες: Απίθανη η φάτσα του σε απόγνωση, δεξιών φρονημάτων πατριώτη μπαμπά - πεθερού, που τα βλαστάρια του δεν ακολούθησαν ούτε πόντο από τις υποδείξει του, όπως την ερμηνεύει ο καλός κωμικός Christian Clavier (θυμίζω ο πρώτος Αστερίξ) έχοντας κοντά του, την παρομοίων φρονημάτων, με ελαφρώς πιο ριζοσπαστικές τάσεις όμως αγαπημένη του, με την μορφή της επίσης πολύ καλής Chantal Lauby. Από το υπόλοιπο πολύχρωμο και πολυφυλετικό γαϊτανάκι, που χαρακτηρίζεται από μια απίθανα θερμή - και συμβολική - χημεία, ξεχωρίζει το φρέσκο, κούκλινο πρόσωπο της Γαλλιδούλας Elodie Fontan, που δεδομένα θα μας απασχολήσει σύντομα στο μέλλον.
Μοναδική ελπίδα, για τους φουκαράδες Βερνέιγ, είναι η βενιαμίν τους, η πανέμορφη Λορ, να αγαπήσει και να κάνει άντρα της, έναν Καθολικό, προκειμένου η τελευταία αυτή παντρειά να μην λάβει χώρα στο ψυχρό δημαρχείο του περιφερειακού Σινόν, όπως συνέβη μέχρι τώρα, αλλά στην εκκλησία με όλες τις τιμές και τις παραδόσεις του θρησκευτικού γάμου. Και η μικρή δεν θα τους χαλάσει το χατίρι, Χριστιανό θα κάνει ταίρι της. Μόνο που ο Σαρλ - συνονόματος με τον πολιτικό ήρωα του πατρός της, Ντε Γκολ - είναι μαύρος, με ρίζες από την Αφρικανική Ακτή του Ελεφαντοστού!
Το απίθανο δεν είναι που ακόμη κι αυτή, η ύστατη προσδοκία των ηλικιωμένων γονιών πηγαίνει περίπατο και ο ΟΗΕ που έχουν μαζέψει στο σπιτικό τους επεκτείνεται ακόμη περισσότερο, αλλά που υπάρχουν αντιδράσεις στην αντίπερα όχθη της Μεσογείου, εκεί που οι συμπέθεροι από την...Αμπιτζάν, ούτε να ακούσουν δεν θέλουν για τον δεσμό του κανακάρη τους, με απόγονο των επεκτατικών και μοχθηρών Φραντσέζων. Άντε λοιπόν τώρα κάτω από αυτές τις συνθήκες να κτίσεις μυστήριο, όταν κανείς από την ομήγυρη, ούτε καν οι πρώτοι ξενόφερτοι γαμπροί, που θεωρούν τον επερχόμενο σκούρο ως απειλή, επιθυμεί την πραγμάτωση του.
Με φάρσα βγαλμένη από το ευφάνταστο μυαλό του τιμώμενου στο επώνυμο του ήρωα, Louis Verneuil, ενός εκ των κορυφαίων κωμωδιογράφων της χώρας, μοιάζει η περίπτωση της κομεντί, που για να επιτύχει τον σκοπό της, δεν διστάζει να βαδίσει πολλές φορές πάνω στο τεντωμένο σκοινί της φυλετικής παρεξήγησης. Οι μαθημένοι σε ρόλο κυρίαρχο σε βάθος αιώνων, ρεπουμπλικάνοι Γάλλοι, καλούνται να συνυπάρξουν με τους ευρηματικούς επιχειρηματικά Ζουίφ, με το στρογγυλό Κίπα στο κεφάλι που προκαλεί φαγούρα, με τους πάντα ετοιμοπόλεμους και με σηκωμένα μανίκια φανατισμένους Μουσουλμάνους, με τους ορθολογιστές και καλόβολους σε βαθμό γλυψίματος Ασιάτες και με τους επαναστατημένους πρώην ραγιάδες από την Μαύρη Ήπειρο που φέρνουν στον Αμίν Νταντά. Εύκολο? Αν το ασκέρι δεν έχει για έμβλημα το πολύχρωμο logo της...United Colors Of Benneton, μάλλον η Βαβέλ κομπανία οδεύει προς την καταστροφή.
Ας όψεται όμως ο έρως και η λατρευτή αφέλεια των τρικολόρ σεναρίων, που τα πάντα μπορεί να κατορθώσει, μέχρι και να ενώσει όλους τους λαούς της γης σε ένα. Ο σκηνοθέτης του Qu'est-ce Qu'on A Fait Au Bon Dieu?, Philippe De Chauveron (δικό του το σκριπτ του ομοίως πολυσυλλεκτικού, στο αθλητικό όμως κομμάτι Les Seigneurs) δεν αποφεύγει σε πολλά σημεία τις υπερβολές, ούτε όμως και τις εύκολες λύσεις, ιδίως όταν η ιστορία του οδεύει προς το φινάλε. Έχει όμως την τόλμη, γι αυτό και επιβραβεύεται με τον οβολό των επισκεπτών στο σινεμά, να μετατρέψει σε πιασάρικα ανέκδοτα, όλες εκείνες τις ρατσιστικές φοβίες και αντιλήψεις, που μόνο κακό μπορούν να κάνουν σοσιολογικά και να βγει εντέλει κερδισμένος με το στοίχημα του, προσφέροντας δίχως άλλο, την πρώτη πραγματικά δροσερή και απολαυστική, κωμική στιγμή της θερινής σεζόν.
Για πες: Απίθανη η φάτσα του σε απόγνωση, δεξιών φρονημάτων πατριώτη μπαμπά - πεθερού, που τα βλαστάρια του δεν ακολούθησαν ούτε πόντο από τις υποδείξει του, όπως την ερμηνεύει ο καλός κωμικός Christian Clavier (θυμίζω ο πρώτος Αστερίξ) έχοντας κοντά του, την παρομοίων φρονημάτων, με ελαφρώς πιο ριζοσπαστικές τάσεις όμως αγαπημένη του, με την μορφή της επίσης πολύ καλής Chantal Lauby. Από το υπόλοιπο πολύχρωμο και πολυφυλετικό γαϊτανάκι, που χαρακτηρίζεται από μια απίθανα θερμή - και συμβολική - χημεία, ξεχωρίζει το φρέσκο, κούκλινο πρόσωπο της Γαλλιδούλας Elodie Fontan, που δεδομένα θα μας απασχολήσει σύντομα στο μέλλον.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Ιουνίου 2014 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική