Movies Ltd

του Gareth Edwards. Με τους Aaron Taylor-Johnson, Ken Watanabe, Elizabeth Olsen, Juliette Binoche, Sally Hawkins, David Strathairn, Bryan Cranston

Μοναδική Σωτηρία...

του zerVo (@moviesltd)

Είναι τέλη δεκαετίας εβδομήντα. Φτωχογειτονιά, φόρμες χιλιοραμένες με μπαλώματα σε γόνατα και αγκώνες, ούτε δίφραγκο στην τσέπη για μισή καραμέλα, μπάλα κι άγιος ο θεός στην πλατεία ολημερίς και η Τετάρτη, Κυριακή μας. Δωρεάν σινεάκ - αποκλειστικό προνόμιο για τους άρρενες, τι εποχές... - στο θεατράκι του Δήμου το απόγευμα, με τους πάγκους να έχουν φισκάρει από πολύ νωρίς από την πιτσιρικαρία και τους αργοπορημένους όρθιους στην γαλαρία, για να απολαύσει η νεολαία κινηματογράφο τσαμπέ, αφού για τον κανονικό δεν υπήρχε δεκάρα τσακιστή. Το μενού σύνηθες και επαναλαμβανόμενο, δεν ένοιαζε κανέναν όμως, αρκεί τα φώτα να έκλειναν και το όνειρο ξεκινούσε.

Μια βδομάδα Μπαντ Σπένσερ, μια βδομάδα ασπρόμαυρο γιαπωνέζικο Γκοτζίλα. Χαμός! Ειδικά με τον δεύτερο, τον τόσο τρομακτικό στην θωριά αλλά ήρωα μας, σωτήρα μας, νιώθαμε τέτοια ασφάλεια και σιγουριά, που κι όλα τα τέρατα της γης να τα έβαζαν μαζί μας, ξέραμε πως από κάπου θα πεταχτεί το θηρίο και θα επιβάλλει την τάξη (του). Κοντά τέσσερις δεκαετίες μετά, υπό άλλες συνθήκες, σε άνετες πολυθρονάρες αντί για μαδέρια, με real-D γυαλιά στα μάτια για να μην χαθεί στιγμή από το υπερθέαμα κι όμως, το συναίσθημα παραμένει το ίδιο. Μόνο εσύ θα μας σώσεις φίλε!

Δεκαπέντε χρόνια έχουν περάσει από την ημέρα που σημαδεύτηκε για πάντα η ψυχή του Υπολοχαγού Φορντ Μπρόντι, καθώς σε ένα περίεργο και πολύνεκρο ατύχημα σε πυρηνικό εργοστάσιο του Τόκιο, όπου διέμενε με την οικογένεια του, έχασε την ζωή της η αγαπημένη του μητέρα, γεγονός που οδήγησε στην παράνοια τον υπεύθυνο για την ασφαλή λειτουργία της μονάδας, πατέρα του. Σήμερα έχοντας αποκτήσει κι ό ίδιος την δική του φαμίλια με εστία το Σαν Φρανσίσκο, ακόμη ταλαιπωρείται από τις σχιζοειδείς συμπεριφορές του γονιού του, που οι ακραίες μελέτες του πάνω σε ανεξήγητα φαινόμενα τον έχουν φέρει πολλές φορές αντιμέτωπο με τον σκληρό νόμο της χώρας του ανατέλλοντος ηλίου. Εκεί που πρέπει να ταξιδέψει ο νεαρός αξιωματικός, για να βοηθήσει τον γέρο-Τζο να ξεμπλέξει από τα κρατητήρια, αλλά και να τον πείσει πως ότι συνέβη εκείνο το μακάβριο πρωινό δεν ήταν παρά ένα κτύπημα της μοίρας.

Κι όμως οι μελέτες του βετεράνου ερευνητή έχουν βάσιμο χαρακτήρα, καθώς κι οι δυο τους θα καταλάβουν πως πίσω από την απαγόρευση της κυκλοφορίας στην (υποτιθέμενη) ραδιενεργό ζώνη, οι αρχές κρύβουν καλά ένα μυστικό, που αν ζωντανέψει, μπορεί να απειλήσει ολάκερη την ανθρωπότητα. Ένα απολιθωμένο σπόριο προϊστορικού τέρατος, που τρέφεται αποκλειστικά και μόνο με ενέργεια από τους πυρήνες και που καμία δύναμη, δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο πλάνο του να ισοπεδώσει τον πλανήτη. Ειδικά από την στιγμή που το ταίρι του, έχει ξυπνήσει καιρό πριν και έχει διασχίσει τον Ειρηνικό, επιζητώντας τροφή στην πλούσια σε ραδιενέργεια Νεβάδα.

Φυσικά όπως γίνεται αντιληπτό το relic θα ξεσπάσει μπροστά στα μάτια των εμβρόντητων Ιαπώνων (αλλά και των καλών μας Αμερικάνων πατήρ και υιού) δίνοντας έτσι κλότσο στην ιστορία να ξεκινήσει, πολύ, πολύ ώρα από την στιγμή που έπεσαν οι πρώτοι τίτλοι του φιλμ. Αρνητικό λες? Ε, όχι δα, αφού το στόρι κτίζεται με μεθοδικότητα και υπομονή πάνω στο πατρόν του ορίτζιναλ στόρι της μεγαλειώδους επιτυχίας της Toho από το 1954, με τους εκμοντερνισμούς που επιτάσσει ο μισός και βάλε αιώνας τεχνολογικής απόστασης, αλλά και τις δυνατότητες που δίνουν στους σύγχρονους κινηματογραφιστές τα πανίσχυρα ειδικά εφέ. Την ώρα που η απόγνωση σκεπάζει τις αύρες των πολεμοχαρών γερακιών (ηγεσία που εκφράζει ο καλός ρολίστας David Strathairn) για το πως θα αντιμετωπιστούν τα θεριά, η απάντηση έρχεται μέσα από τα βάθη του ωκεανού, εκεί κοντά στα νησιά Μπικίνι, όταν μια φορά κι έναν καιρό ο ίδιος στρατός είχε κοντράρει στα ίσια ένα πανομοιότυπο φαινόμενο. Οι Ασιάτες, ελέω των θεϊκών του δυνάμεων, τον ονομάζουν Γκότζιρα. Η Δύση κι αν απλώς ανασχημάτισε την μαρκίζα του, στον ίδιο δεινοσαυροειδή τιτάνα αναφέρεται. Δίχως να έχει κάνει ακόμη όμως ταυτοποίηση FOE: Friend Or Enemy?

Κάπως έτσι λοιπόν κι αφού έχει κτιστεί ο βασικός καμβάς καταστροφής, αλλά και η συναισθηματική υποιστορία που κρύβεται πίσω από τον ενδεχόμενο ολοκληρωτικό αφανισμό του Αγίου Φραγκίσκου, συνεπώς και των αγαπημένων προσώπων του γιάνκη άφοβου στρατιώτη, εισάγεται με απόλυτο σεβασμό στον μύθο και ο Godzilla, σε πλήρη αντίθεση με την εφετζίδικη σαχλαμάρα του Emmerich, που επίσης έσπασε ταμεία εκεί λίγο πριν το μιλένιουμ. Σημείο μηδέν που πέραν του οποίου ο θεατής πλέον δεν μπορεί καν να ανασάνει από την ολοκληρωτικά εκρηκτική πανδαισία που παρακολουθεί στο εκράν.

Θα περίμενε κανείς πως μέσα σε αυτόν τον χορταστικό πολύβουο πανζουρλισμό, δεν θα υπήρχε χώρος για ανάπτυξη θέματος, που θα υποδηλώνει σκηνοθετική ταυτότητα, λοιπόν. Μέγα λάθος! Μπορεί η πρόβλεψη να είναι πολύ μεγάλη, ο οτέρ ακόμη αδόκιμος με μόλις μια ταινία στο ενεργητικό του (τους φοβερούς, χαμηλότατου κόστους Monsters) και ο Μίδας Abrams να έχει επιτύχει μεγαλύτερους θριάμβους στην κόντρα, όμως εδώ, με τις ευχές της Legendary, παραδίδεται η σκυτάλη του ευφάνταστου sci fi παραμυθά από τα χέρια του Spielberg σε εκείνα του Gareth Edwards. Στην αφήγηση του ο χαρισματικός δημιουργός, αποτίνει ευλαβικά φόρο τιμής σε μεγαλειώδεις στιγμές της επιστημονικής φαντασίας, όπως στις Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου ή το Ιουράσιο Πάρκο (λογικότατο) προσφέροντας σεκάνς ανθολογίας, διανθισμένες με προσωπικό ύφος και μαεστρία και στέλνοντας για σπίρτα κάτι πολυδιαφημισμένες δευτεράντζες τύπου Pacific Rim. Ο Μούσιας βρήκε επιτέλους τον διάδοχο που του πρέπει? Αν ήταν να απαντήσω εγώ, θα έβαζα και σφραγίδα στα λόγια μου! Ακόμη και τα χούγια του πήρε...

Που υστερεί ο νέος Godzilla? Μα εκεί που χάσκουν όλοι οι ιστορικοί προκάτοχοι του, στο να καταφέρουν να αποδώσουν σαν αληθινούς τους χαρακτήρες που κινούνται πίσω από τον Βασιλιά των Τεράτων. Και δεν αναφέρομαι στο συγκλονιστικά ανθρώπινο - και τόσο προσεγμένο καλλιτεχνικά, παρούσης Binoche και Cranston παρακαλώ - ίντρο, αλλά στον φανταράκο που καλείται να προστατέψει σύζυγο και παιδί, πηδώντας μονομιάς, με λίγες γρατσουνιές, από την φλεγόμενη Χαβάη, στην πολιορκημένη Καλιφόρνια. Μέτριος ως action hero ο Aaron Johnson, δεν βοηθιέται από την πολύ ποιοτικότερη του δεσποινίδα Olsen που μισκαστάρεται απελπιστικά, κάτι που συμβαίνει απρόσεκτα ίσως για το επίπεδο της παραγωγής και με τον εκπρόσωπο της Τζαπάν, Καθηγητή Σεριζάουα (όπως στο αυθεντικό) που ερμηνεύει ο αξιόλογος Ken Watanabe.

Για πες: Ας μην γελιόμαστε όμως, μοιράζοντας το στάρινγκ πέρα δώθε. Κυρίαρχος, από την στιγμή που κάνει την πρώτη του εμφάνιση, έως και το στερνό του αντίο, στο πανί είναι μόνον ένας. Ο Γκοτζίλα, ο παρεξηγημένος γιγαντόσαυρος, που πάνω στα πτερύγια του μπορούν να γραφτούν χιλιάδες λέξεις για την όποια αλληγορική του σημασία. Ανθρωπιστική, περιβαλλοντική, οικολογική, ηρωική... Εγώ δεν θα γράψω καμία από όλες, απλά θα του ευχηθώ στο επανιδείν, πιότερο με την νοσταλγική νότα που τον προϋπάντησα. Με είχες πείσει ρε μπαγάσα, δεκάχρονο μπόμπιρα τότε, πως θα υπήρχες πάντα για να μας προστατεύεις. Κι εσύ πήγες και κρύφτηκες στην άβυσσο σου...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Μαΐου 2014 από την Village