Movies Ltd

του Guillaume Canet. Με τους Clive Owen, Billy Crudup, Marion Cotillard, Mila Kunis, Zoe Saldana, Matthias Schoenaerts, James Caan, Noah Emmerich, Lili Taylor

Από το Παρίσι στο Μπρούκλιν...

του zerVo (@moviesltd)

Να που για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται πως την καλή ταινία, δεν την προϋποθέτουν τα καλά υλικά. Πέρα από τον φιλόδοξο και ταλαντούχο μαέστρο, πέρα από τους άξιους οργανοπαίκτες, πέρα από την τεχνική αρτιότητα του χώρου που θα τους φιλοξενήσει, για να αποδώσει μια ορχήστρα σωστά, απαιτούνται και κάποια βασικά συστατικά που θα την δέσουν ως ομάδα ώστε να προσφέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Οίστρος, έμπνευση, πάθος, ψυχή. Τι κι αν το καμπανάκι είχε κτυπήσει στον Φραντσέζο σκηνοθέτη, από την στιγμή που διάλεξε το πρωτότυπο Les Liens Du Sang για να το μεταφράσει εις την αγγλική, όντας ένα από τα πλέον χαλαρού τέμπο crime stories που πρόσφερε ποτέ το τρικολόρ σινεμά. Ουδεμία αλλαγή στον παλμό, ουδεμία καινοτομία στην αφήγηση, συνεπώς το ότι το ακριβό Blood Ties, παρέμεινε στις δάφνες της θριαμβευτικής προοπτικής του, δεν με εξέπληξε διόλου.

Έχοντας περάσει περισσότερα από δέκα χρόνια στο σωφρονιστικό ίδρυμα, για έναν φόνο αυτοδικίας που διέπραξε, ο μεσήλικας πια Κρις Περζίνσκι, θα αποφυλακιστεί και θα επιστρέψει στην εστία του, στην Νέα Υόρκη, επιθυμώντας να ακολουθήσει μια ήρεμη, φιλήσυχη και μακριά από τις παρανομίες ζωή. Με την βοήθεια του αδελφού του, στελέχους του σώματος δίωξης ναρκωτικών της μεγαλούπολης, θα βρει μια αξιοπρεπή και τίμια εργασία, που θα του προσφέρει τα προς το ζην, με τους πειρασμούς να σχηματίζουν κλοιό τριγύρω του και την ανάγκη για περισσότερο και εύκολο χρήμα να γίνεται επιτακτική, ο μετανιωμένος Φρανκ, δεν θα αργήσει να ξανακυλήσει στον βούρκο του υποκόσμου.

Είναι η πολλοστή φορά που ο κλώνος της ίδιας ιστορίας, δηλαδή του πειθαρχημένου εγκληματία που έχοντας ξοδέψει τα νιάτα του στην στενή, βγαίνει από τα τείχη της πιο πειθαρχημένος και με πάθος να μην πέσει στα ίδια παραπτώματα, αλλά ο περίγυρος εύκολα ή δύσκολα θα τον παρασύρει. Το πρόβλημα στην περίπτωση των Δεσμών Αίματος και στις δυο εκδοχές τους, έχει περισσότερο να κάνει με την δαιδαλώδη υφή τους, που απλώνει τα πλοκάμια της σε πέντε έξι υποιστορίες για να κτιστεί η ίντριγκα - σωστά εκτιμώ - όταν φτάνει όμως η στιγμή για να δέσει το γλυκό, οι παλμοί της εξιστόρησης έχουν φτάσει σε τέτοια flatline, που οι πιστολιές του τελικού μακελειού περισσότερο διεγερτικά της ύπνωσης λειτουργούν, παρά ως συνέχεια μιας πραγματικά ενδιαφέρουσας υπόθεσης, που θεωρητικά θα έπρεπε να κρατά τον θεατή της καθηλωμένο επί διώρου.

Ο Guillaume Canet, σε δημιουργική συνέχεια του πραγματικά αξιόλογου Tell No One, αλλάζει πόστο (στο αρχικό υποδυόταν εκείνος τον μπάτσο) και στέκεται πίσω από την κάμερα, δίχως όμως, παρόλες τις παραινέσεις να μεταβάλει το παραμικρό από το δίχως σφυγμό σενάριο που εστιάζει σε πολλαπλούς χαρακτήρες περασμένης 70s εποχής, στερώντας από την σινεφίλ ματιά την δυνατότητα του φόκους. Και προβληματισμένο από την προ δεκαετιών εγκατάλειψη της γυναίκας του, όσο και άρρωστο πατέρα έχει το σκριπτ (εμβληματικός ο Caan) και ταλαιπωρημένη πρώην ερωμένη φυλακισμένου που την παράτησε με δυο παιδιά, γι αυτό και εκπορνεύεται για να τα φέρει βόλτα (η μονίμως μέτρια στο υπερατλαντικό της ταξίδι Cottilard) και αγαπητικιά του έτερου μπρο, που τρομαγμένη από την εξάμηνη κράτηση του παράνομου καλού της, πέφτει στην αγκαλιά του μπάτσου που φυλάκισε τον ανταγωνιστή του (η απλώς κορμάρα Saldana) και φουκαριάρα προλετάρια, που σκύβει το κεφάλι στις προσταγές του μπος μην χάσει την δουλειά της, καβατζώνει για πάρτη της όμως το παλικάρι (η σε κόντρα ρόλο Kunis) και μια περιφρονημένη αδελφή που ουσιαστικά στην εξέλιξη δεν προσφέρει απολύτως τίποτα (άγνωστος ο λόγος ύπαρξης της πάντα προσεκτικής Lily Taylor).

Οπότε τι μένει? Να σώσουν την παρτίδα τα δύο αδέλφια, που για χιλιοστή φορά, έστω και κινούμενα σε αντίθετα ταμπλό, θα αποδείξουν πως το αίμα δεν γίνεται ποτέ του να νερώσει. Κι όταν ο ένας, ο Owen, είναι μια χαρά ηθοποιός, πλην όμως Εγγλέζος (!) συνεπώς πρέπει να παλέψει πάρα πολύ για να πείσει ως απόβρασμα των Big Apple βρωμερών συνοικιών κι όταν ο άλλος, Billy Crudup, την πιο αξιόλογη ερμηνεία του την πέτυχε τραγουδώντας (Almost Famous) και όχι βγάζοντας ατάκες, δεν μπορείς να περιμένεις πολλά.

Για πες: Το αμερικάνικο Blood Ties είναι ελαφρώς ποιοτικότερο του γαλλόφωνου συγγενή του, απλώς και μόνο επειδή είναι ακριβότερο ως παραγωγή, οι ερμηνευτές είναι σίγουρα πιο ποιοτικοί και (κυρίως γιατί) το Μπρούκλιν, μπορεί να σταθεί πιότερο ως τόπος συνάντησης παρανόμων, από οποιαδήποτε παριζιάνικη γειτονιά. Σε καμία περίπτωση όμως, δεν πετυχαίνει να καλύψει τις αρχικές προσδοκίες που δημιούργησε όλη αυτή η θορυβώδης μάζωξη διεθνών και αναγνωρισμένων αστεριών.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί