Movies Ltd

του gaRis (@takisgaris)

28 Ιουνίου 2005, Αφγανιστάν. Μια επίλεκτη ομάδα βατραχιών (Navy Seals) αποβιβάζεται σε κακοτράχαλο ορεινό όγκο της επαρχίας Κουνάρ, με στόχο ένα πρωτοπαλίκαρο Ταλιμπάν, τον Αχμάντ Σάχ. Καθώς στήνουν καρτέρι κρυμμένοι στους θάμνους, μια παρέα Αφγανών γιδοβοσκών σκοντάφτει πάνω τους. Οι τέσσεροι ηρωικοί εθελοντές μαχητές ήταν ο Lone Survivor Τεξανός Luttrell (Marky Mark), στο βιβλίο του οποίου στηρίχθηκε η δεύτερη καθέλκυση στα πολεμικά νερά του σκηνοθετούντος Peter Berg μετά το Battleship (2012), ο υπολοχαγός/αρχηγός της ομάδας (Michael Murphy, νέο σκαρί επίσης κληρονομιά από το Battleship), ο τεχνικός ασυρμάτου Matthew “Axe” Axelson (Ben Foster) και ο βενιαμίν Danny P. Dietz (Emile Hirsch). Εδώ ακριβώς αρχίζει το δίλημμα, καθώς είναι δεδομένο πως αν αφήσουν τους φανερά εχθρικά διακείμενους χωρικούς οι Ταλιμπανέζοι θα τους κάνουν ντου - από- παντού σε χρόνο dt, ενώ αν πάλι τους εκτελέσουν επί τόπου θα παραβιάσουν το δίκαιο του πολέμου βάσει των Συνθηκών της Γενεύης (1949), με ό,τι σημάνει η κατόπιν δημοσιοποίηση της φρικαλεότητας στα μήντια.

Οι σώφρονες (Murphy-Luttrell) επικρατούν όμως γρήγορα οι Ταλιμπάν καταφθάνουν πολυάριθμοι και πάνοπλοι. Η σφαγή των βατραχιών έχει μόλις αρχίσει. Όπως και ο δικός μου προβληματισμός, διότι εδώ δεν έχουμε κάτι ανάλογο της μυθικής εναρκτήριας σεκάνς του Saving Private Ryan (1998), ούτε καν τον εικονοκλαστικό σουρεαλισμό του Black Hawk Down (2001), παραμένει εστιασμένος στο πιο είναι το αληθινό κίνητρο του Berg. Spielberg σίγουρα δεν είναι, περισσότερο Spill-Berg στη λογική του ότι είναι καταφανής η αγωνία του να αποθανατίσει κάθε σφαίρα, πληγή, αναβρύζον αίμα, με έμφαση στο μαρτύριο των Seals, που αναπόφευκτα φέρνει στο νου το The Passion Of The Christ. Είναι λοιπόν μια παρεμφερής Scott-ική οπτική βίωσης της σύρραξης που καλούμεθα να παρακολουθήσουμε ωσεί παρόντες ως θεατές η μόνη φροντίδα του Berg ή περίπου απροκάλυπτα επιχειρείται η αγιοποίηση των θυτών / θυμάτων Αμερικανών σε άλλον ένα πόλεμο επί αλλότριου εδάφους που άρχισαν μόνοι τους;

Άλλο η μάχη εναντίον της τρομοκρατίας και διαφορετικό η κατάλυση κρατών με ανυπολόγιστα κόστη σε ζωές αθώων πολιτών. Πάνω εκεί όμως που χτυπούν τα καμπανάκια περί προπαγάνδας και ενός ακόμη χολυγουντιανού εγχειριδίου κατάταξης στης μισθοφορικές δυνάμεις στρατιωτικής επιβολής (ΚΑΝΕΝΑΣ επιθετικός πόλεμος, καμιά χρήση βίας, καμιά επέμβαση στα εσωτερικά κυρίαρχου κράτους δεν αναγνωρίζεται ως νόμιμη σύμφωνα με το άρθρο / σουρωτήρι 2 παρ. 4 της Χάρτας του ΟΗΕ), υπάρχει η έκπληξη του τελευταίου εικοσαλέπτου, η διάσωση του στρατιώτη Luttrell που φέρνει στα πράγματα στη θέση τους, αναγνωρίζοντας ικανότατο μερίδιο στην ανθρωπιά αυτών των περίεργων μουσάτων τουρμπανοφόρων που στα μάτια του μέσου Αμερικανού έχει ο καθένας σκοτώσει τη μάνα του στην καλυτέρα των περιπτώσεων.

Ταυτόχρονα βέβαια, χωρίς να παραγνωρίζονται οι αξιόλογες, πειστικότατες ερμηνευτικές προσπάθειες τόσο (κυρίως) του καναδεζακίου Taylor Kitsch όσο και του πάντοτε υπολήψιμου (sic) Wahlberg, αισθάνεσαι πόσο πιο μεστή θα ήταν η ταινία στον προσανατολισμό της αν έβγαζε από το κομπαρσιλίκι τους Αφγανούς, τόσο τους Ταλιμπάν, όσο τους κολίγες που, ταγμένοι από την πανάρχαια παράδοση, δίνουν άσυλο στους κυνηγημένους, ακόμη και με τίμημα την ίδια τους τη ζωή. Η ταινία που γυρίστηκε σε 42 ημέρες στο Νέο Μέχικο και κόστισε περίπου $50Μ θα βρει σίγουρο κοινό μεταξύ των μελών του NRA, των ακραιφνών Ρεπουμπλικανών αλλά κι όσων θέλουν το ποπ κόρν τους κατακόκκινο (eew).

Για πες: O συμπαθής Mark Wahlberg έκανε έναν σαματά τις προάλλες σε μια προωθητική πρές κόνφερανς του Lone Survivor, ενάντια στον αειθαλή Tom Cruise, επειδή, στην αγωγή για συκοφαντική δυσφήμιση εναντίον δύο σκανδαλοθηρικών εντύπων, υποστήριξε ότι το επίπονο πρόγραμμα γυρισμάτων του μοιάζει σαν αυτό των Αμερικανών στρατιωτών στο Αφγανιστάν. «Πως τολμάς να λες κάτι τέτοιο όταν κάθεσαι για δυο ώρες στην καρέκλα του μέηκαπ» βροντοφώναξε ο θερμόαιμος πατριώτης (και συμπαραγωγός του Lone Survivor). Τσου ρε Marky!