Νταϊάνα
του Oliver Hirschbiegel. Με τους Naomi Watts, Naveen Andrews, Douglas Hodge, Charles Edwards, Daniel Pirrie, Cas Anvar
Ακόμη πιο θλιμμένη, η πριγκίπισσα
του zerVo (@moviesltd) 
Φλασμπάκ εξομολόγησης, στο ίδιο κουτουρού feeling όπως το φιλμ με τον τίτλο Diana: Είναι καλοκαίρι του '81, η τελευταία Τετάρτη του τελευταίου Ιούλη προ της Αλλαγής κι ενώ το πρόγραμμα πρόσταζε ολοήμερη περατζάδα στην παραλία μαζί με τους συνομήλικους δωδεκάχρονους, κάτι με έσπρωχνε να σπάσω την ευχάριστη ρουτίνα, έχοντας καρφωθεί από πρωίας, στραμμένος στον μόλις δύο καναλιών τηλεοπτικό δέκτη, να παρακολουθήσω τον - όπως τον αποκαλούσαν τότε - γάμο του αιώνα. Ειλικρινά δεν θυμάμαι να έχω νιώσει έκτοτε μεγαλύτερο συναίσθημα ζηλοφθονίας, κόντρα σε υποτιθέμενο αντίπαλο μνηστήρα, από εκείνο που έζησα δαύτο το απόγευμα, βλέποντας τον άχαρο, ατσούμπαλο σημαιοστολισμένο μυτόγκα να στεφανώνεται εκείνη, που μέσα στην μισοπαιδιάστικη - μισοεφηβική μου συλλογιστική, αποτελούσε την γυναίκα των ονείρων μου. Ερωτοκτυπημένο νιώσιμο που με τον καιρό φούντωνε, καθώς το άγουρο βρετανάκι ωρίμαζε, ομόρφαινε και εξελισσόταν σε κυρία. Σιγά την διαφορά που έχουμε, σκεφτόμουν. Την ηλικιακή εννοούσα, αγνοώντας μέσα στην ματαιοδοξία μου, οποιοδήποτε άλλο χάσμα μπορεί και να μας χώριζε...
1995. Εξουθενωμένη, κυριολεκτικά τσακισμένη ψυχικά από μια συμβίωση που ουδέποτε περπάτησε ευτυχισμένο μονοπάτι, κουρασμένη από τα ατελείωτα κυνηγητά των φωτορεπόρτερ, για να αποσπάσουν ακόμη και το παραμικρό δημόσιο ενσταντανέ, η Νταϊάνα, οσονούπω ξανά Σπένσερ, άμα τη εκδόσει του διαζευκτηρίου της από τον διάδοχο του Βρετανικού θρόνου, έχει αφιερωθεί ψυχή τε και σώματι, στο φιλανθρωπικό της έργο. Η τυχαία γνωριμία με τον ανερχόμενο Πακιστανό καρδιοχειρουργό Χασνάτ Χάν, έναν φιλόδοξο άντρα που περιέργως γνωρίζει ελάχιστα για εκείνη, θα δημιουργήσει στην ψυχή της ελπίδες ανανέωσης. Πόσο μάλλον όταν από την πρώτη ματιά θα δημιουργηθεί μεταξύ τους σπινθήρας έλξης, που γρήγορα θα εξελιχθεί σε μοιραίο ερωτικό πάθος.
Από τις πρώτες κιόλας στιγμές αυτού του σμιξήματος και από τις πομπώδεις ατάκες που ανταλλάσσουν οι κατοπινοί lovers, αντιλαμβάνεται κανείς πόσο κουτή σεναριακά είναι δαύτη η τύποις βιογραφία, της μεγαλύτερης pop icon του εικοστού αιώνα. Της γυναίκας που αγαπήθηκε από τον απλό λαουτζίκο - όχι κατ ανάγκη κάτοχο βρετανικού διαβατηρίου - τόσο για τον (έντονα προμοταρισμένο είναι η αλήθεια) τρόπο που έδειξε να ασχολείται με τα απλά του προβλήματα, αλλά κυρίως με την στάση που κράτησε απέναντι στο Στέμμα και τις ιδιοτροπίες του πρωτοκόλλου του. Αυτή ακριβώς η περσόνα, δεκαπέντε χρόνια μετά τον πραγματικά απίστευτο, με τον τρόπο συνέβη, θάνατο της σε εκείνη την παρισινή παλιοδιάβαση, δικαιούταν μιας καλύτερης κινηματογραφικής συμπεριφοράς, από ένα απλοϊκό σαχλαμαρίστικο Άρλεκιν, σ' αγαπώ, μ'αγαπάς, τι θα γίνει μ' εμάς.
Μοιάζει εξωφρενικό το πως καταστρέφει καριέρες, αυτό το καλλιτεχνικό πέρασμα του Ατλαντικού. Τρανό παράδειγμα αυτού του δίχως σταματημό κατήφορου, ορίζει η σκηνοθετική στάση ενός από τους πλέον χαρισματικούς κινηματογραφιστές της γερμανικής σχολής, του Oliver Hirschbiegel, που αντικειμενικά έχει προσφέρει δύο φιλμικά διαμάντια - την Πτώση και το Πείραμα - πανύψηλου τεχνικά και εκφραστικά επιπέδου. Η μέθοδος αφήγησης που ακολουθεί ο Γερμανός, πέρα από το γεγονός πως πέφτει σε ανιστόρητες παγίδες που δεν μπορούν με τίποτα να επιβεβαιωθούν, είναι τόσο ανιαρός και γλυκανάλατος, εφόσον έχει στήσει την κάμερα του κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να προβάλλει το ζαχαρωμένο love story μιας μαραζωμένης ατυχήσασας. Ε, όπως και να το κάνουμε, δεν είναι αυτός ο βίος της Λαίδης Ντάι...
Για πες: Ίσως και να μιλώ για το πιο άχρηστο biopic που έχω παρακολουθήσει ποτέ. Ίσως και ο τίτλος biopic που απέδωσα, να είναι ιδιαίτερα τιμητικός, για αυτή την μετριότατη - αν και πανάκριβη - διεθνή παραγωγή, που μου έμοιασε υποδεέστερη και από εκείνη την χιλιοπαιγμένη τηλεταινία, που αραιά και που γεμίζει με δάκρυα τα σαββατόβραδα των ρομαντικά ευαίσθητων. Η μη αναφορά μου στην πρωταγωνίστρια μάλιστα και μόλις προ ολίγων μηνών υποψήφιας για Όσκαρ ερμηνείας, διόλου τυχαία είναι, εφόσον τυγχάνει αγαπημένη μου, όσο και εκείνη που υποδύθηκε και θέλω να λησμονήσω το συντομότερο δυνατόν αυτό της το ατόπημα...
Από τις πρώτες κιόλας στιγμές αυτού του σμιξήματος και από τις πομπώδεις ατάκες που ανταλλάσσουν οι κατοπινοί lovers, αντιλαμβάνεται κανείς πόσο κουτή σεναριακά είναι δαύτη η τύποις βιογραφία, της μεγαλύτερης pop icon του εικοστού αιώνα. Της γυναίκας που αγαπήθηκε από τον απλό λαουτζίκο - όχι κατ ανάγκη κάτοχο βρετανικού διαβατηρίου - τόσο για τον (έντονα προμοταρισμένο είναι η αλήθεια) τρόπο που έδειξε να ασχολείται με τα απλά του προβλήματα, αλλά κυρίως με την στάση που κράτησε απέναντι στο Στέμμα και τις ιδιοτροπίες του πρωτοκόλλου του. Αυτή ακριβώς η περσόνα, δεκαπέντε χρόνια μετά τον πραγματικά απίστευτο, με τον τρόπο συνέβη, θάνατο της σε εκείνη την παρισινή παλιοδιάβαση, δικαιούταν μιας καλύτερης κινηματογραφικής συμπεριφοράς, από ένα απλοϊκό σαχλαμαρίστικο Άρλεκιν, σ' αγαπώ, μ'αγαπάς, τι θα γίνει μ' εμάς.
Μοιάζει εξωφρενικό το πως καταστρέφει καριέρες, αυτό το καλλιτεχνικό πέρασμα του Ατλαντικού. Τρανό παράδειγμα αυτού του δίχως σταματημό κατήφορου, ορίζει η σκηνοθετική στάση ενός από τους πλέον χαρισματικούς κινηματογραφιστές της γερμανικής σχολής, του Oliver Hirschbiegel, που αντικειμενικά έχει προσφέρει δύο φιλμικά διαμάντια - την Πτώση και το Πείραμα - πανύψηλου τεχνικά και εκφραστικά επιπέδου. Η μέθοδος αφήγησης που ακολουθεί ο Γερμανός, πέρα από το γεγονός πως πέφτει σε ανιστόρητες παγίδες που δεν μπορούν με τίποτα να επιβεβαιωθούν, είναι τόσο ανιαρός και γλυκανάλατος, εφόσον έχει στήσει την κάμερα του κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να προβάλλει το ζαχαρωμένο love story μιας μαραζωμένης ατυχήσασας. Ε, όπως και να το κάνουμε, δεν είναι αυτός ο βίος της Λαίδης Ντάι...
Για πες: Ίσως και να μιλώ για το πιο άχρηστο biopic που έχω παρακολουθήσει ποτέ. Ίσως και ο τίτλος biopic που απέδωσα, να είναι ιδιαίτερα τιμητικός, για αυτή την μετριότατη - αν και πανάκριβη - διεθνή παραγωγή, που μου έμοιασε υποδεέστερη και από εκείνη την χιλιοπαιγμένη τηλεταινία, που αραιά και που γεμίζει με δάκρυα τα σαββατόβραδα των ρομαντικά ευαίσθητων. Η μη αναφορά μου στην πρωταγωνίστρια μάλιστα και μόλις προ ολίγων μηνών υποψήφιας για Όσκαρ ερμηνείας, διόλου τυχαία είναι, εφόσον τυγχάνει αγαπημένη μου, όσο και εκείνη που υποδύθηκε και θέλω να λησμονήσω το συντομότερο δυνατόν αυτό της το ατόπημα...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Νοεμβρίου 2013 από την Village
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική