Η Τέλεια Ομορφιά
του Paolo Sorrentino. Με τους Toni Servillo, Carlo Verdone, Sabrina Ferilli, Carlo Buccirosso, Iaia Forte, Pamela Villoresi, Galatea Ranzi, Franco Graziosi, Giorgio Pasotti, Massimo Popolizio
Ψυχή Κενή
του zerVo (@moviesltd) 
Λαμπερά σατέν και καλοραμμένα Μισόνι, πανάκριβες τουαλέτες και διαμαντένιες στιλέτο Louboutin, ποτάμια shaken και stirred αλκοολούχων κοκτέηλς, όρη ανεβαστικής πούδρας, ικανής να τιγκάρει κάθε καλοσχηματισμένη στον δεξιοτέχνη χειρουργό μυτούλα, μακρόστενα χαμόγελα που δεν εγκαταλείπουν την παραμικρή ρυτίδα στην γυαλουρονικένια, σνομπ μουτσούνα. Χέρια στον αέρα, παλιομοδίτικες χορευτικές φιγούρες στην πίστα, καλοπληρωμένα ξέκωλα πάνω στις μπάρες, στα κλουβιά, πίσω από τις βιτρίνες που λικνίζονται στις καντσονίσιμα νότες του A Far L'Amore, διάχυτη αίσθηση πανηγυριού, συνδυασμένου με την αφ' υψηλού κυριαρχική αίσθηση. Πόση κενότητα, όμως και πόση υποκρισία φωλιάζει πίσω από τα ανέκφραστα προσωπεία? Κόντηδες, Δόγηδες, Βαρόνοι, Βαρονέτοι, όλοι στοιβαγμένοι στην πασαρέλα της χάι σοσάιτι, προσδοκώντας να χωρέσουν έστω σε μια γωνίτσα της λάιφ στάιλ πολαρόιντ. Η απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας...
Ο βασιλιάς της καλοπέρασης, ο μπον βιβέρ Τζεπ Γκαμπαρντέλα, επιλεκτικός δημοσιογράφος και συγγραφέας μια φορά κι έναν καιρό μυθιστορήματος, που αν και το μοναδικό του, οι πωλήσεις του έμελλε να τον καταχωρήσουν ισοβίως στην γκεστ λιστ των ακριβότερων πάρτι της Αιώνιας Πόλης, κλείνει τα 65 του χρόνια. Ολάκερη η υψηλή κοινωνία της Ρώμης, προετοιμάζεται για το κορυφαίο κοσμοπολίτικο γεγονός της χρονιάς, που θα λάβει χώρα στην ευρύχωρη ιδιόκτητη ταράτσα, μια αγκαλιά από τις ομορφιές του Κολοσέο. Φοβισμένος, τρομαγμένος, προβληματισμένος από τα κεράκια που αναμένεται να σβήσει, παρουσία πλήθους ίσης κοινωνικής βαθμίδας φίλων και γνωστών, ο ηλικιωμένος κοτσονάτος επιχειρεί απογραφή ζωής. Μηδέν εις το πηλίκο...
Μια διαδρομή που καταγράφει μυριάδες ώρες ταραντέλας, άπειρα ξέφρενα ξενύχτια, αμέτρητες ερωτικές κατακτήσεις, ευρύτατο κύκλο γνωριμιών. Αλήθεια σε όλο αυτό το σταμπιλαρισμένο παζλ που από μακριά βρωμά μαρτίνι και τσιγαρίλα, που υπάρχει ο χώρος για την αγάπη? Την αλληλεγγύη? Την συντροφικότητα? Πουθενά! Μόνο σαν μακρινή ανάμνηση κάπου στο περιθώριο. Όταν πολύ πριν ξεκινήσουν όλα, όταν ο Τζεπ αμούστακο παλικαράκι ακόμη έκανε τις διακοπές του στα παράλια του Αδριατικού νότου, άδραξε για μια στιγμή το αγνό χάδι, από την Τέλεια Ομορφιά της καρδιάς του. Την στιγμή του απολογισμού, εκείνη η θάλασσα, εκείνος ο φάρος, εκείνο το προκλητικό, μα τόσο αθώο βλέμμα, στοιχειώνει την αηδιασμένη από την ζωή που δεν έζησε, κενή ψυχή του.
Μετά από την κινηματογραφική εξερεύνηση δύο ιδιαίτερων προσωπικοτήτων, τόσο στον Il Divo, όσο και στο ατυχές εμπορικά This Must Be The Place, ο κορυφαίος Ιταλιάνος ρετζίστας των ημερών μας Paolo Sorrentino, επιχειρεί να προσεγγίσει ακόμη έναν, πολύ πιο περίπλοκο και αδιαφανή, μέσα από ένα φιλμικό πόνημα που εξυμνεί με σεβασμό και ήθος τον δάσκαλο του, τον μαστρο Federico, που σίγουρα από εκεί ψηλά θα καμαρώνει για τον διάδοχο που άφησε. Σε μια ακριβέστατη συνέχεια της Dolce Vita, ο 43χρονος μόλις σκηνοθέτης, ζωγραφίζει πάνω στις ομορφιές της πιο πλούσιας - μόνο η Πόλη δικαιούται να διεκδικεί το πρωτείο - πρωτεύουσας του πλανήτη, ένα πολύχρωμο εικαστικό αληθινό παραμύθι, ασύμμετρης λογικής, πρωθύστερης αφήγησης, σουρεαλιστικής χροιάς, καυτηριάζοντας, πέρα από το προφανές, πάμπολλες τάσεις της ατζούρο κοινωνίας: κατακερματισμός ηθικών και οικογενειακών αξιών, άκρατη θρησκευτική προσήλωση, εμμονές στην κουτσομπολίστικη λογική και στην αυτοπροβολή.
Μαγική η πένα του (συν)σεναριογράφου Umberto Contarello, που κτίζει σκηνή σκηνή και πλάνο πλάνο την εξέλιξη, πολλές φορές ταιριάζοντας ασύνταχτα τα κομματάκια, μέσα από τις σκόρπιες ρουμπρίκες, της 42χρονης στριπτιζέζ, της ώριμης one night stand, του φοβιτσάρη κολλητού, της ψηλομύτας Δόνας με τον ηλίθιο γιο, του αινιγματικού γείτονα. Ακόμη πιο εντυπωσιακή η ματιά του φωτογράφου Luca Bigazzi μέσα από το βιζέρ στην θωριά της σκοτεινής λεωφόρου Ρεπούμπλικα, του βρωμερού μα γοητευτικού Τίβερη, των ανηφοριών της πολυτελούς Βία Βένετο, των Παλάτσο που κρύβουν καλά τους αναγεννησιακούς θησαυρούς. Σοκάκια, φοντάνες και σκαλοπάτια που βαδίζει ο γερο-Τζεπ, ο προβληματισμένος αυτός πάνσοφος (πλέον) δεδηλωμένος τεμπελχανάς, που ηδονίζεται απλά και μόνο στην σκέψη του κους κους, στο ενδεχόμενο λεκτικής ανακατωσούρας, στην πιθανότητα θέας μιας ακόμη μαύρη ράντας πεσμένης στην ράχη του αντικειμένου του πόθου. Το ερμηνευτικό είδωλο του Sorrentino, που ακούει στο όνομα Toni Servillo, αγγίζει και πάλι πανύψηλα στάνταρντς υποκριτικής, συνδυάζοντας μια αταίριαστα καλοσυνάτη όψη, στην φάτσα του καλοπερασάκια ευγενή, που κοιτάζοντας πίσω από την άκληρη, μοναχική, ίσως και φουκαριάρα ράχη του συναντά το απόλυτο ζερό...
Για πες: Μου έμεινε η εμπειρική ρήση "αν κάτι έχω μάθει από τόσα χρόνια, είναι να μην χαλώ άσκοπα τον χρόνο μου σε οτιδήποτε δεν με ενδιαφέρει" που εκστομίζει ο anti-hero, γυρνώντας συνάμα την πλάτη στην Isabella Ferrari, την μία από τις δύο κούγκαρ του στόρι - μαζί με την συνομήλικη της πενηντάρα Sabrina Ferrili. Μετράει το ρητό σου καλέ μου Τζεπέτο, όσο όμως βλέπεις μπροστά, έχεις τον διάδρομο ακόμη αδιαπέραστο και είσαι στο κατόπι της La Grande Bellezza. Γιατί τώρα που τον θωρείς από το φινάλε του και το πουλάκι έχει πετάξει... Άσε μην σε πικράνω κι εγώ.
Μια διαδρομή που καταγράφει μυριάδες ώρες ταραντέλας, άπειρα ξέφρενα ξενύχτια, αμέτρητες ερωτικές κατακτήσεις, ευρύτατο κύκλο γνωριμιών. Αλήθεια σε όλο αυτό το σταμπιλαρισμένο παζλ που από μακριά βρωμά μαρτίνι και τσιγαρίλα, που υπάρχει ο χώρος για την αγάπη? Την αλληλεγγύη? Την συντροφικότητα? Πουθενά! Μόνο σαν μακρινή ανάμνηση κάπου στο περιθώριο. Όταν πολύ πριν ξεκινήσουν όλα, όταν ο Τζεπ αμούστακο παλικαράκι ακόμη έκανε τις διακοπές του στα παράλια του Αδριατικού νότου, άδραξε για μια στιγμή το αγνό χάδι, από την Τέλεια Ομορφιά της καρδιάς του. Την στιγμή του απολογισμού, εκείνη η θάλασσα, εκείνος ο φάρος, εκείνο το προκλητικό, μα τόσο αθώο βλέμμα, στοιχειώνει την αηδιασμένη από την ζωή που δεν έζησε, κενή ψυχή του.
Μετά από την κινηματογραφική εξερεύνηση δύο ιδιαίτερων προσωπικοτήτων, τόσο στον Il Divo, όσο και στο ατυχές εμπορικά This Must Be The Place, ο κορυφαίος Ιταλιάνος ρετζίστας των ημερών μας Paolo Sorrentino, επιχειρεί να προσεγγίσει ακόμη έναν, πολύ πιο περίπλοκο και αδιαφανή, μέσα από ένα φιλμικό πόνημα που εξυμνεί με σεβασμό και ήθος τον δάσκαλο του, τον μαστρο Federico, που σίγουρα από εκεί ψηλά θα καμαρώνει για τον διάδοχο που άφησε. Σε μια ακριβέστατη συνέχεια της Dolce Vita, ο 43χρονος μόλις σκηνοθέτης, ζωγραφίζει πάνω στις ομορφιές της πιο πλούσιας - μόνο η Πόλη δικαιούται να διεκδικεί το πρωτείο - πρωτεύουσας του πλανήτη, ένα πολύχρωμο εικαστικό αληθινό παραμύθι, ασύμμετρης λογικής, πρωθύστερης αφήγησης, σουρεαλιστικής χροιάς, καυτηριάζοντας, πέρα από το προφανές, πάμπολλες τάσεις της ατζούρο κοινωνίας: κατακερματισμός ηθικών και οικογενειακών αξιών, άκρατη θρησκευτική προσήλωση, εμμονές στην κουτσομπολίστικη λογική και στην αυτοπροβολή.
Μαγική η πένα του (συν)σεναριογράφου Umberto Contarello, που κτίζει σκηνή σκηνή και πλάνο πλάνο την εξέλιξη, πολλές φορές ταιριάζοντας ασύνταχτα τα κομματάκια, μέσα από τις σκόρπιες ρουμπρίκες, της 42χρονης στριπτιζέζ, της ώριμης one night stand, του φοβιτσάρη κολλητού, της ψηλομύτας Δόνας με τον ηλίθιο γιο, του αινιγματικού γείτονα. Ακόμη πιο εντυπωσιακή η ματιά του φωτογράφου Luca Bigazzi μέσα από το βιζέρ στην θωριά της σκοτεινής λεωφόρου Ρεπούμπλικα, του βρωμερού μα γοητευτικού Τίβερη, των ανηφοριών της πολυτελούς Βία Βένετο, των Παλάτσο που κρύβουν καλά τους αναγεννησιακούς θησαυρούς. Σοκάκια, φοντάνες και σκαλοπάτια που βαδίζει ο γερο-Τζεπ, ο προβληματισμένος αυτός πάνσοφος (πλέον) δεδηλωμένος τεμπελχανάς, που ηδονίζεται απλά και μόνο στην σκέψη του κους κους, στο ενδεχόμενο λεκτικής ανακατωσούρας, στην πιθανότητα θέας μιας ακόμη μαύρη ράντας πεσμένης στην ράχη του αντικειμένου του πόθου. Το ερμηνευτικό είδωλο του Sorrentino, που ακούει στο όνομα Toni Servillo, αγγίζει και πάλι πανύψηλα στάνταρντς υποκριτικής, συνδυάζοντας μια αταίριαστα καλοσυνάτη όψη, στην φάτσα του καλοπερασάκια ευγενή, που κοιτάζοντας πίσω από την άκληρη, μοναχική, ίσως και φουκαριάρα ράχη του συναντά το απόλυτο ζερό...
Για πες: Μου έμεινε η εμπειρική ρήση "αν κάτι έχω μάθει από τόσα χρόνια, είναι να μην χαλώ άσκοπα τον χρόνο μου σε οτιδήποτε δεν με ενδιαφέρει" που εκστομίζει ο anti-hero, γυρνώντας συνάμα την πλάτη στην Isabella Ferrari, την μία από τις δύο κούγκαρ του στόρι - μαζί με την συνομήλικη της πενηντάρα Sabrina Ferrili. Μετράει το ρητό σου καλέ μου Τζεπέτο, όσο όμως βλέπεις μπροστά, έχεις τον διάδρομο ακόμη αδιαπέραστο και είσαι στο κατόπι της La Grande Bellezza. Γιατί τώρα που τον θωρείς από το φινάλε του και το πουλάκι έχει πετάξει... Άσε μην σε πικράνω κι εγώ.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Νοεμβρίου 2013 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική