Movies Ltd

του Paul Greengrass. Με τους Tom Hanks, Catherine Keener, Barkhad Abdi, Barkhad Abdirahman, Faysal Ahmed, Mahat M. Ali, Michael Chernus

Sweet Home Maersk Alabama

του gaRis (@takisgaris)

Οκτώβρης σημαίνει εξ΄αυτοματισμού τη μετα-φεστιβαλική επίσημη έναρξη της οσκαρικής περιόδου. Με το Gravity ήδη έξω στις αίθουσες να σαρώνει με $55M εισπρακτικό τριήμερο και το βαρύ arthouse πυροβολικό 12 Years A Slave να παίρνει τη σκυτάλη νεξτ γουήκ, το πράμα μιλάει από μόνο του: Είμαστε για τα καλά μέσα στη πανήγυρη. Ο Καπετάν Φίλλιπς άνοιξε τη Νέα Υόρκη (NYFF) φέτο η οποία θα κλείσει με το καρα-υπερ-αναμενόμενο HER του Spike Jonze. Αυτό σκέτο δηλώνει τις προδιαγραφές όσο και τις φιλόδοξες αξιώσεις της νέας θαλασσοταραγμένης σύγκρουσης του Paul Greengrass, καθηλωτικά επιδέξιου αρχιερέα της docudrama εποποιίας (Bloody Sunday, United 93) και επαγγελματία θιασώτη της χολυγουντιανής μουσκουλαρισμένης περιπέτειας (δύο Bourne sequels συν το στραπάτσο του Green Zone). O Φίλλιπς δυστυχέστατα, χωρίς να προδίδει την σταθερή αξία της μπομπάτης αδρεναλινάζουσας matter of fact-ish αφήγησης, γέρνει περισσότερο στην υπεραπλούστευση του δεύτερου μέρους της καριέρας του Βρετανού, παρά στην μεστά καδραρισμένη απόδοση μιας history-in-the making, ικανότητα που αποτελεί και το πανθομολογούμενο σήμα κατατεθέν του.

Αληθινή ιστορία πειρατείας του πλοίου Maersk Alabama από Σομαλούς, όπως περιέγραψε στο βίβλιο A Captain’s Duty o ομότιτλος (φυσικά, διασωθείς) Rich Phillips. Άρα, υποθέτω εγώ, δεν πρέπει να περιμένουμε μια ταινία που θα μας πλημμυρίσει στην αγωνία επιβίωσης παρά θα ανατεμνήσει το δίπολο πρώτος-τρίτος κόσμος και τα δυο πρόσωπα του Ιανού (βλ. Καπιταλισμός) που συγκρούονται ανοικτά της θαλάσσης, εκεί που ο νόμος είναι η στρατιωτική (δεν παίρνω τη λέξη πίσω) ισχύς. Εκεί λοιπόν που λιγότερο το χαρουμενιάρικο Argo και περισσότερο το καθαγιαστικό της παγκόσμιας αμερικανικής επικυριαρχίας Zero Dark Thirty επιψηλάφησαν το χώμα και το (μπόλικο) αίμα αυτής της δυναμικής, ο Greengrass επιλέγει μια στωική - μα μπανάλ, την ενδελεχώς αναπαριστάμενη - μα αφελώς (;) πολιτικά ορθή απεικόνιση του γεγονότος, επενδύοντας μονόπλευρα στο πρωτογενώς αντανακλαστικό συναίσθημα των ανθρωπίνων ζωτικών σημείων, παραμερίζοντας εν πολλοίς την τεράστια ευκαιρία αποδόμησης μιας πανάρχαιας ιστορίας όπως η πειρατεία, σε έναν υπερσύγχρονο καμβά που τα σκοτεινά χρώματα ταιριάζουν εξίσου σε εισβολείς (πολυεθνικούς στρατούς σφετερισμού και καταστροφής του αφρικανικού πλούτου) και…εισβολείς (αφιονισμένους, σκελετωμένους ιθαγενείς που εκδικούνται ληστεύοντας για να υπηρετήσουν όμως εντέλει τα - εξίσου απάνθρωπα με τον ιμπεριαλιστή εχθρό - αφεντικά τους).

Αυτά ανέμενα από τον Billy Ray (σεναρίστα του Hunger Games). Δυστυχώς, εδώ δεν υπάρχει ο Marc Boal, ο σημαντικότερος παράγων επιτυχίας των έργων της Bigelow, να ξεψαχνίσει το πολιτικο-στρατιωτικό κατεστημένο πίσω από τα πιόνια που συνθλίβονται για μια χούφτα (εκατομμύρια) δολάρια. Η μπάντα παίζει επιβλητικά, ο ρυθμός είναι κουραστικά καθηλωτικός (sic) η τελική σκηνή κόβει το αίμα, όμως η ουσία έχει πετάξει μακριά.

Για πες: Ευτυχέστατα, ο μέγας Έλληνας Tom Hanks, αφήνει τον επιτάφιο της Αγίας Σοφίας στο Λος Άντζελες και σηκώνει το σταυρό του μαρτυρίου των 134 λεπτών, κρατώντας το ίσο ως το έσχατο πλάνο του, βγάζοντας ένα εξαϋλωτικό άρωμα ανθρωπιάς σε post shock trauma ανάνηψη που όμοιό του δεν έχω δει για πολλά χρόνια – όπως και οι Ακαδημαϊκοί οι οποίοι θα τον έχουν βάλει ήδη στην ως τώρα πεντάδα. Ο αρχηγός των Σομαλών πειρατών Muse (Barkhad Abdi) είναι η κλασική περίπτωση Dwight Henry (Beasts of the Southern Wild) του απόλυτα πειστικού κουλέρ λοκάλ για τον οποίο δεν ξέρεις αν υπάρχει υποκριτικό μέλλον. Του το εύχομαι γιατί είναι φάτσα και τρισχαριτωμένα ντεμέκ - κούλ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Οκτωβρίου 2013 από την Feelgood