Μείνε Δίπλα μου
του David Lowery. Με τους Casey Affleck, Rooney Mara, Ben Foster, Rami Malek, Keith Carradine, Charles Baker, Nate Parker
Αγνός, παράνομος έρωτας
του zerVo (@moviesltd) 
Από την εποχή που ο απαράμιλλος γόης Warren Beatty και η εντυπωσιακής κορμοστασιάς Faye Dunaway, όρισαν στους Bonnie And Clyde τον πυλώνα πάνω στον οποίο στηρίχθηκε το sub-genre του γκαγκστερικού αντρόγυνου, δεν ήταν λίγες εκείνες οι φορές που κινηματογραφικά ντουέτα βάδισαν πάνω στα χνάρια τους, τόσο ερωτικά, όσο όμως και παραβατικά. Περιπτώσεις όπως οι Natural Born Killers, το True Romace, οι The Honeymoon Killers, αλλά και το Badlands, με διαφορετικά θεματικά κίνητρα, αλλά κινούμενα πάντα πάνω στην πανομοιότυπη συλλογιστική, προέβαλλαν την ιδιόμορφη σχέση που μπορεί να αναπτυχθεί γύρω από ένα ζευγάρι, που τελεί υπό την πίεση της δίωξης του Νόμου. Τσιμπώντας παραστάσεις, λίγο από το καθένα των προαναφερομένων, το Ain't Them Bodies Saints, ορίζει έναν από τους καλύτερους επιγόνους που γέννησαν οι Μπόνι και Κλάιντ. Και σε βάθος χρόνου πιστεύω, πως η εκτίμηση στις εικόνες του, θα εξελιχθεί σε ακόμη μεγαλύτερη από τους σινεφίλ.
Έχοντας μόλις ληστέψει μια τοπική τράπεζα, καταδιωκόμενοι από τους ντόπιους σερίφηδες, ο παράνομος Μπομπ Μαλντούν και η αγαπημένη του Ρουθ Γκάθρι, θα βρεθούν περικυκλωμένοι σε ερημικό καλύβι, στην Τεξανή εξοχή, με τους συμμορίτες τους να κείτονται δίπλα τους νεκροί και να μην υπάρχει η παραμικρή ελπίδα διαφυγής. Μπροστά στο αδιέξοδο και με τον κλοιό ολοένα να σφίγγει, ο Μπομπ θα πάρει την μοιραία απόφαση να παραδοθεί, παίρνοντας πάνω του όλη την ευθύνη της ένοπλης ληστείας, αλλά και του μακελειού που προκλήθηκε, με θύμα έναν βαριά τραυματισμένο ρέιντζερ, από όπλο που εκπυρσοκρότησε στα χέρια της καλής του.
Τέσσερα χρόνια κατοπινά, έχοντας καταδικαστεί σε δυο δεκαετίες κάθειρξης πίσω από τα κάγκελα και γνωρίζοντας τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η αγαπημένη του, έχοντας φέρει στον κόσμο κι ένα κοριτσάκι καρπό του έρωτα τους, ο κακοποιός θα πάρει το ρίσκο να αποδράσει από το σωφρονιστικό ίδρυμα, επιθυμώντας ακόμη και κάτω από αντίξοες συνθήκες, να συναντηθεί μαζί της για μια ακόμη (τελευταία?) φορά. Καθώς το μαντάτο της φυγής του από την φυλακή θα διαδοθεί σε όλη την Πολιτεία αστραπιαία, ο καλόκαρδος μπάτσος Πάτρικ Γουίλερ, ο ίδιος ακριβώς που είχε λαβώσει η Ρουθ με το περίστροφο της, που όμως τρέφει αισθήματα αγάπης στο πρόσωπο της, θα κάνει τα πάντα για να την προστατέψει από το κακό που πλησιάζει.
Όχι! Αν περιμένεις ακατάπαυστα πιστολίδια και ασταμάτητα κυνηγητά, στο μοντέρνο ουέστερν που κέρδισε τις καρδιές των θεατών στην πρώτη του προβολή στο τελευταίο Sundance, δεν θα τα βρεις. Δεν είναι άλλωστε αυτή η φιλμική συλλογιστική του σκηνοθέτη David Lowery, που ενδιαφέρεται λιγότερο για το πως θα ανεβάσει τέμπο και περισσότερο για το πως θα εμβαθύνει στους χαρακτήρες του. Κι εκεί πραγματικά τα καταφέρνει περίφημα, κτίζοντας λεπτό με το λεπτό μια λυρική και διόλου επική ωδή στην αγάπη, με σύμμαχο την εξαίσια αλά Terrence Malick κινηματογράφηση της σκονισμένης και φτωχικής επαρχίας του Lone Star, σε μια προφανή αντιδιαστολή από τον βλάχικο νεοπλουτισμό των μεγαλουπόλεων του Ντάλας ή του Χιούστον.
Με εμφανείς επιρροές από τους εμπνευσμένους δημιουργούς των seventees, όπως ο Schatzberg του Scarecrow περισσότερο και ο Jewison λιγότερο, που κάνουν την εμφάνιση τους σχεδόν σε κάθε πλάνο, οδηγεί με χαρακτηριστική νηνεμία και δίχως εκρήξεις στην εξιλέωση του φινάλε. Την αναμενόμενη, θα έλεγα στιγμή της θυσίας, που δεν προκαλεί καμία έκπληξη στην θωριά της, δημιουργεί όμως ανείπωτη συγκίνηση και θαυμασμό. Η αγάπη θριαμβεύει για ακόμη μια φορά, ακόμη και αν ξεπηδά από τις ψυχές ματαιόδοξων κοινών εγκληματιών.
Για πες: Προκαλεί πραγματικά μεγάλη εντύπωση το πως μπορεί αυτά τα δύο να είναι αδέλφια. Εντελώς άλλου παρουσιαστικού και αντικρουόμενης έκφρασης, αφού ο ένας είναι υπέρμαχος της πομπής και ο άλλος της χαμηλοφωνίας, πλήρως διαφορετικής προσέγγισης των ερμηνευόμενων ρόλων τους, οι Affleck, έχουν να επιδείξουν στην υποκριτική τους φαμίλια, έναν μεγαλόσχημο σταρ - τον Ben - κι έναν ψιθιριστή - τον Casey. Εδώ ο δεύτερος που κρατά και έναν από τους βασικούς ρόλους του στόρι, βαδίζει επακριβώς στα ίδια μονοπάτια με την παρουσία του ως Coward Robert Ford, φυσικά δεν ξεσηκώνει, αλλά ούτε και απογοητεύει. Η Rooney Mara απεναντίας, πολύ δυναμικότερη, επιζητά να γείρει προς το μέρος της την ζυγαριά με το περισσότερο παλαμάκι της πλατείας, υπολογίζει όμως δίχως τον παρεμβαλλόμενο πόλο, τον Ben Foster, που ως το τρίτο πρόσωπο της υπόθεσης, δείχνει πολύ πιο έτοιμος να σηκώσει το βάρος του starring. Και με την αρωγή του έμπειρου καρατερίστα Keith Carradine, που μαζί μοιράζονται τις πιο ισορροπημένες σεκάνς του αξιόλογου φιλμ, τα καταφέρνει...
Τέσσερα χρόνια κατοπινά, έχοντας καταδικαστεί σε δυο δεκαετίες κάθειρξης πίσω από τα κάγκελα και γνωρίζοντας τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η αγαπημένη του, έχοντας φέρει στον κόσμο κι ένα κοριτσάκι καρπό του έρωτα τους, ο κακοποιός θα πάρει το ρίσκο να αποδράσει από το σωφρονιστικό ίδρυμα, επιθυμώντας ακόμη και κάτω από αντίξοες συνθήκες, να συναντηθεί μαζί της για μια ακόμη (τελευταία?) φορά. Καθώς το μαντάτο της φυγής του από την φυλακή θα διαδοθεί σε όλη την Πολιτεία αστραπιαία, ο καλόκαρδος μπάτσος Πάτρικ Γουίλερ, ο ίδιος ακριβώς που είχε λαβώσει η Ρουθ με το περίστροφο της, που όμως τρέφει αισθήματα αγάπης στο πρόσωπο της, θα κάνει τα πάντα για να την προστατέψει από το κακό που πλησιάζει.
Όχι! Αν περιμένεις ακατάπαυστα πιστολίδια και ασταμάτητα κυνηγητά, στο μοντέρνο ουέστερν που κέρδισε τις καρδιές των θεατών στην πρώτη του προβολή στο τελευταίο Sundance, δεν θα τα βρεις. Δεν είναι άλλωστε αυτή η φιλμική συλλογιστική του σκηνοθέτη David Lowery, που ενδιαφέρεται λιγότερο για το πως θα ανεβάσει τέμπο και περισσότερο για το πως θα εμβαθύνει στους χαρακτήρες του. Κι εκεί πραγματικά τα καταφέρνει περίφημα, κτίζοντας λεπτό με το λεπτό μια λυρική και διόλου επική ωδή στην αγάπη, με σύμμαχο την εξαίσια αλά Terrence Malick κινηματογράφηση της σκονισμένης και φτωχικής επαρχίας του Lone Star, σε μια προφανή αντιδιαστολή από τον βλάχικο νεοπλουτισμό των μεγαλουπόλεων του Ντάλας ή του Χιούστον.
Με εμφανείς επιρροές από τους εμπνευσμένους δημιουργούς των seventees, όπως ο Schatzberg του Scarecrow περισσότερο και ο Jewison λιγότερο, που κάνουν την εμφάνιση τους σχεδόν σε κάθε πλάνο, οδηγεί με χαρακτηριστική νηνεμία και δίχως εκρήξεις στην εξιλέωση του φινάλε. Την αναμενόμενη, θα έλεγα στιγμή της θυσίας, που δεν προκαλεί καμία έκπληξη στην θωριά της, δημιουργεί όμως ανείπωτη συγκίνηση και θαυμασμό. Η αγάπη θριαμβεύει για ακόμη μια φορά, ακόμη και αν ξεπηδά από τις ψυχές ματαιόδοξων κοινών εγκληματιών.
Για πες: Προκαλεί πραγματικά μεγάλη εντύπωση το πως μπορεί αυτά τα δύο να είναι αδέλφια. Εντελώς άλλου παρουσιαστικού και αντικρουόμενης έκφρασης, αφού ο ένας είναι υπέρμαχος της πομπής και ο άλλος της χαμηλοφωνίας, πλήρως διαφορετικής προσέγγισης των ερμηνευόμενων ρόλων τους, οι Affleck, έχουν να επιδείξουν στην υποκριτική τους φαμίλια, έναν μεγαλόσχημο σταρ - τον Ben - κι έναν ψιθιριστή - τον Casey. Εδώ ο δεύτερος που κρατά και έναν από τους βασικούς ρόλους του στόρι, βαδίζει επακριβώς στα ίδια μονοπάτια με την παρουσία του ως Coward Robert Ford, φυσικά δεν ξεσηκώνει, αλλά ούτε και απογοητεύει. Η Rooney Mara απεναντίας, πολύ δυναμικότερη, επιζητά να γείρει προς το μέρος της την ζυγαριά με το περισσότερο παλαμάκι της πλατείας, υπολογίζει όμως δίχως τον παρεμβαλλόμενο πόλο, τον Ben Foster, που ως το τρίτο πρόσωπο της υπόθεσης, δείχνει πολύ πιο έτοιμος να σηκώσει το βάρος του starring. Και με την αρωγή του έμπειρου καρατερίστα Keith Carradine, που μαζί μοιράζονται τις πιο ισορροπημένες σεκάνς του αξιόλογου φιλμ, τα καταφέρνει...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Οκτωβρίου 2013 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική