Prisoners
του Denis Villeneuve. Με τους Hugh Jackman, Jake Gyllenhaal, Viola Davis, Maria Bello, Terrence Howard, Melissa Leo, Paul Dano
Zodiac Meets Silence of the Lambs Quebecois Style
του gaRis (@takisgaris) 
O Denis Villeneuve είναι ένα πολύ αξιόλογο παλικάρι στα εδώ τα μέρη και λίγο πιο βόρεια, στο φραγκόφωνο Κεμπέκ. Έχει μια πρόσφατη υποψηφιότητα στα ξενόγλωσσα όσκαρ με το αρχαιοελληνικού δράματος ελεγειακό τράιμπ Incendies. Από το Maelstrom στο August 32nd On Earth και το Polytechnique το πάει το πράμα από θανατηφόρα αυτοκινητιστικά σε ομαδικές σφαγές. Δωρικά όσο και με την ένταση στο κατακόρυφο, κυνηγώντας το όριο της ανθρώπινης αντίφασης όπου η στιγμή θα εκτονώσει πάθη που ο χρόνος δε θα έφερνε (υπό αναμενόμενες συνθήκες) ποτέ στο διάβα του καθημερινού άνθρωπα. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η πρώτη αγγλόφωνη δουλειά του Καναδού Quebecois τον προσγειώνει εντυπωσιακά στο χολυγουντιακό mainstream των κοντά $50Μ μπατζετικώς με ένα κάστενκρού - παραζάλη από τις οσκαρικές προδιαγραφές. Πάρε ανασεμιά:
Hugh Jackman (Keller Dover, ο ατρόμητος πατέρας του ενός από τα δύο αγνοούμενα κορίτσια, ανήμερα των Ευχαριστιών). Maria Bello (η χαπακωμένη λόγω του σοκ σύζυγος). Terrence Howard (o κλαψιάρης πατέρας του έτερου νηπίου). Viola Davis (η δυναμική μέσα στο σπαραγμό της σύζυγος). Melissa Leo (ανάδοχος μητέρα του διανοητικώς υστερούντως Alex (Paul Dano), βασικού υπόπτου για τη διπλή απαγωγή). Jake Gyllenhaal (ο αντισυμβατικός ντετέκτιβ Λόκι της αστυνομικής διεύθυνσης της Πενσιλβάνια, που αναλαμβάνει τη μυστηριώδη υπόθεση). Ο μάγος (10κις Οσκαρικός υποψήφιος) φωτογράφος Roger Deakins φέρνει μεμιάς τη γλίτσα του Se7en, τη σκοτεινιά του Zodiac και την τρομακτικά αποσταθεροποιητική αμεσότητα των πλάνων της Σιωπής των Αμνών στο μάτι. Κι όπως πήρε από τους Coen τον Deakins, έτσι έκλεψε και τους καλλιτέχνες του Eastwood, Joel Cox και Gary Roach για να κάνουν τις μόντες.
Παρότι μιλάμε για τον ατέλειωτο εκατόν πενήντα τριών λεπτών, η ταινία είναι καταιγιστική. Σανάπιες πέντε εσπρεσσάκια σερί μονορούφι. Αυτοδικία του τρελαμένου πατέρα Jackman επί του μισοαθώου και εμπάσει περιπτώσει ακαταλόγιστου Dano. Με τον μπάκουρα Gyllenhaal να κλείνει τικάροντας το μάτι και να συγκρατεί ηφαιστιώδη θυμό, που κοντράρει ασύμμετρα με το ρετάρισμα του οικογενειάρχη Χιού. Ο Ντάνο τελειοποιεί τη διεστραμμένη περσόνα του μυξιάρη ανωμαλεόνε σε οσκαρικού βεληνεκές απροσδιόριστη εκφραστικά σήμανση. Η Leo είναι καλύτερη όλων, χαλύβδινη, τραγική διαβολομάνα. Οι λοιποί πλαισιώνουν πειστικά ένα θρίλερ δολοφονιών κατά συρροή, που τις περισσότερες φορές ξεπερνά άνετα τον πήχη της οκάς, εάν το διαβάσεις έτσι. Γιατί συνήθως οι κριτικοί θέλουμε να λειτουργούμε στη λογική διάσταση του τι θα μπορούσε, ή τι (ακόμη χειρότερα) θα έπρεπε να είναι το Prisoners:
Ασούμε εν πρώτοις μια βαθύτερη ανάλυση του φληναφήματος «είμαστε όλοι έγκλειστοι», απαχθέντες και απαγωγείς, διεστραμμένα θύματα αλλοφρόνων αυτοδικούντων, δέσμιοι παθών (ποτό, χάπια μέχρι κόλλημα από λύση παζλ - λαβυρίνθων έχει ο μπαχτσές). Ο Villeuneve μπορεί αλλά η λύση του δράματος, υποβοηθούμενη από το ιντριγκάτο αλλά τρύπιο σενάριο του Aaron Guzikowski (Contraband) μοιάζει να σαμποτάρει κάθε αξιέπαινη προηγηθείσα προσπάθεια να πάρεις τους Prisoners σοβαρότερα.
Για πες: Δε μπορώ να γνωρίζω αν ο αρχικός σχεδιασμός με Wahlberg, Bale και Singer στο τιμόνι θα απέβαινε πιο συνεπής, στον στόχο για τη δημιουργία ενός εκτός σωρού θρίλερ που αφεαυτό μοιάζει κατόρθωμα, ωστόσο η ταινία τα σπάει στον τομέα σασπένς και προσφέρει χορταστικές ερμηνείες, προεξάρχοντος του Αυστραλού που ίσως για πρώτη φορά διαπρέπει σε ρόλο που δε χορεύει ή τραγουδάει. Και στο φινάλε (εδώ κάποιοι θα δαγκωθούν αλλά δεν κρατιέμαι) κάλλιο να δω δέκα φορές το Prisoners αντί για δεύτερη το υπναλέο Zodiac. (Sorry Finch, αλλά…)
Παρότι μιλάμε για τον ατέλειωτο εκατόν πενήντα τριών λεπτών, η ταινία είναι καταιγιστική. Σανάπιες πέντε εσπρεσσάκια σερί μονορούφι. Αυτοδικία του τρελαμένου πατέρα Jackman επί του μισοαθώου και εμπάσει περιπτώσει ακαταλόγιστου Dano. Με τον μπάκουρα Gyllenhaal να κλείνει τικάροντας το μάτι και να συγκρατεί ηφαιστιώδη θυμό, που κοντράρει ασύμμετρα με το ρετάρισμα του οικογενειάρχη Χιού. Ο Ντάνο τελειοποιεί τη διεστραμμένη περσόνα του μυξιάρη ανωμαλεόνε σε οσκαρικού βεληνεκές απροσδιόριστη εκφραστικά σήμανση. Η Leo είναι καλύτερη όλων, χαλύβδινη, τραγική διαβολομάνα. Οι λοιποί πλαισιώνουν πειστικά ένα θρίλερ δολοφονιών κατά συρροή, που τις περισσότερες φορές ξεπερνά άνετα τον πήχη της οκάς, εάν το διαβάσεις έτσι. Γιατί συνήθως οι κριτικοί θέλουμε να λειτουργούμε στη λογική διάσταση του τι θα μπορούσε, ή τι (ακόμη χειρότερα) θα έπρεπε να είναι το Prisoners:
Ασούμε εν πρώτοις μια βαθύτερη ανάλυση του φληναφήματος «είμαστε όλοι έγκλειστοι», απαχθέντες και απαγωγείς, διεστραμμένα θύματα αλλοφρόνων αυτοδικούντων, δέσμιοι παθών (ποτό, χάπια μέχρι κόλλημα από λύση παζλ - λαβυρίνθων έχει ο μπαχτσές). Ο Villeuneve μπορεί αλλά η λύση του δράματος, υποβοηθούμενη από το ιντριγκάτο αλλά τρύπιο σενάριο του Aaron Guzikowski (Contraband) μοιάζει να σαμποτάρει κάθε αξιέπαινη προηγηθείσα προσπάθεια να πάρεις τους Prisoners σοβαρότερα.
Για πες: Δε μπορώ να γνωρίζω αν ο αρχικός σχεδιασμός με Wahlberg, Bale και Singer στο τιμόνι θα απέβαινε πιο συνεπής, στον στόχο για τη δημιουργία ενός εκτός σωρού θρίλερ που αφεαυτό μοιάζει κατόρθωμα, ωστόσο η ταινία τα σπάει στον τομέα σασπένς και προσφέρει χορταστικές ερμηνείες, προεξάρχοντος του Αυστραλού που ίσως για πρώτη φορά διαπρέπει σε ρόλο που δε χορεύει ή τραγουδάει. Και στο φινάλε (εδώ κάποιοι θα δαγκωθούν αλλά δεν κρατιέμαι) κάλλιο να δω δέκα φορές το Prisoners αντί για δεύτερη το υπναλέο Zodiac. (Sorry Finch, αλλά…)
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Οκτωβρίου 2013 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική