Μόνο ο Θεός Συγχωρεί
του Nicolas Winding Refn. Με τους Ryan Gosling, Kristin Scott Thomas, Vithaya Pansringarm, Rhatha Phongam, Gordon Brown, Tom Burke[
Εγώ Πάντως Σίγουρα Όχι
του gaRis (@takisgaris) 
Είναι άνοιξη στις Κάννες. Ο Nicolas Winding Refn είχε μια δύσκολη μέρα. Θυμάται με πίκρα τα γυρίσματα του Only God Forgives, κατά τη διάρκεια των οποίων συνήθιζε, πλακωμένος στα χάπια από το δράμα της γέννησης της δεύτερης κόρης του, να τα βάζει στα όνειρά του με τον Θεό τον ίδιο, ξεχαρμανιάζοντας στο Muay Thai. Τα υγρά, γλιτσιάρικα βράδια στην Μπανγκόκ γυρίζει και μοντάρει αυθημερόν, συμβουλευόμενος τον μέγα αβάντγκαρνταδόρο Gaspar Noe. Ο πιστός του φίλος Ryan Gosling, τον πείθει να τον αφήσει επί της οθόνης να ξανοίξει ως Julian με το λεπίδι τη μήτρα της μάνας του Crystal (Kristin Scott Thomas, μετεωριζόμενη μεταξύ Lady McBeth και Donnatella Versace), αυτής της αιμομίχτρας αρχικαραμαφιόζας που ο Ελέφαντας (Chung, κατά κόσμον Vithaya Pasringarm) έσφαξε γιατί έβαλε μπράβους να εκδικηθούν το θάνατο του έτερου κανακάρη της Billy (Tom Burk), βιαστή-δολοφόνου ανήλικης πόρνης, που καθάρισε κατόπιν στεγνά ο Chung ως εξολοθρευτής άγγελος. Αυτός ο ιεροτελετάρχης σαδίσταρος, μα και αισθαντικός τροβαδούρος του καραόκε, Chung, που μέλει να αφαλοκόψει τον ίδιο τον Julian, που δε θα λείψει στον πλανήτη σα ναρκέμπορας με βιτρίνα διοργανωτή fight club που είναι. Χώρια που κινείται σαν άγαλμα με αλάδωτες αρθρώσεις και έκφραση διεστραμμένου κρετίνου.
Ο Nicolas Winding Refn αισθάνεται απαίσια για το χοντρό γιουχάρισμα που έφαγε σήμερις στις Κάννες. Όλα τα είχε μηχανευτεί στο ακέραιο. Εξαντλητικό μιζανσέν, στο κόκκινο - μαύρο kitsch porn - oriental. Να φταίξανε οι 22 με το ζόρι ατάκες του τρανσαρισμένου Ryan; Το φάντασμα που είδε η μεγάλη του κόρη στο δωμάτιό της στην Ταϊλάνδη; Πότε θα γίνει κι αυτός σαμάνος όπως ο σκηνοθέτης - λογοτέχνης - κομικατζής - μέντιουμ του ταρό Alejandro Jodorowski; (στον οποίο αφιερώνει την ταινία του για δεύτερη φορά μετά το τριζάτο, ακαταμάχητου στάιλινγκ, Drive) Σκέφτεται να πάει παραδίπλα, που ο δάσκαλο Αλεχάντρο παρουσιάζει την πρώτη μετά από 23 χρόνια (και το Rainbow Thief) αυτοβιογραφική δουλειά του, The Dance of Reality. Μπαίνει γεμάτος δέος και κάθεται αναριγώντας ως το τέλος. Το στάντινγκ οβέισον μπορεί να κράτησε και μισή ώρα. Χειροκρότησε ένθερμα χωρίς να πάψει να σκέφτεται δευτερόλεπτο, το γιατί το Only God Forgives πάτωσε έναντι κοινού και κριτικής.
Για πες: Θα σου απαντήσω εγώ, Νίκολας Γουάιντινγκ Ρεφν. Μια του Pusher (τριλογία), δυο του Valhalla Rising, τρις του Bronson, άντε και του Ντράιβ για τους αμύητους, τσαφ και σε μαγκώσαμε. Παραδέχομαι ότι εσύ και ο Gaspar είστε θιασώτες του Lynchικού Eraserhead, όμως εκείνος με τρία μόλις φιλμ έχει παραδώσει ένα Irreversible (2002), ενώ εσύ έχεις κάψει τα σπαρτά σου άνευ ιδεών και σεναρίου. Ωραιότατη η πλουμιστή φωτό του Larry Smith (Eyes Wide Shut) και το το οριεντάλ τριπάκι του πρώην Red Hot Chilli Pepper, Cliff Martinez, αλλά στην υπηρεσία τίνος ακριβώς; Μιας σαδομαζό αντι-βεντέτας, ενός θνησιγενούς υπερβίαιου τίποτα, μιας καλοστημένης ωδής στο σινεμά της ναρκισευμένης αυτο-προβολής. Νικόλα, μην ανησυχείτε, εσύ και οι τρελο-δηθενάδες οπαδοί σου, γιατί όντως (Μόνο) Ο Θεός Συγχωρεί. Εγώ πάντως όχι.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Σεπτεμβρίου 2013 από την Spentzos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική