Γκλόρια
του Sebastian Lelio. Με τους Paulina Garcia, Sergio Hernandez, Diego Fontecilla, Fabiola Zamora, Coca Guazzini, Hugo Moraga
Δεν Παραιτούμαι!
του zerVo (@moviesltd) 
Τρίτος όροφος! Η βαριά, μεταλλική πόρτα του, μονόδρομου προς τα πάνω, ανελκυστήρα ανοίγει για ύστατη φορά. Μπροστά στα μάτια των κουρασμένων, ταλαιπωρημένων μεσήλικων, απλώνεται ένας μακρύς διάδρομος, ρεαλιστικά ο τελευταίος που πρόκειται να βαδίσουν. Αριστερά και δεξιά, πίσω από τα άθραυστα πλέξιγκλας, καθένας μπορεί να αντικρίσει, αλλά σχεδόν απίθανο να τα αγγίξει, τα απόμακρα αγαπημένα του πρόσωπα, να κινούνται στην σφαίρα της δικής τους πραγματικότητας, των δικών τους δυσκολιών, ενώ στο διάφανο παρκέ, σαν σε τρισδιάστατη καρτ ποστάλ ξετυλίγονται οι θύμησες, οι αναμνήσεις που βίωσαν στα παρελθόντα πατώματα. Στα πέντε μόλις μέτρα από την αρχή του, ο δρόμος χωρίζει. Από την μια μεριά υπάρχει κυλιόμενη πορεία, για να μην κουράζονται οι απόμαχοι, στην απαρχή του όμως ένας κάδος απορριμάτων απαιτεί να αφήσουν αντικείμενα που παραπέμπουν στην νιότη, κραγιόν, γραβάτες, αποτριχωτικές χαλάουες, λουστρίνια, μην τυχόν και στην διαδρομή αποπροσανατολίσουν την πορεία προς το σκοτεινό γήρας. Ουρά οι ηλικιωμένοι εδώ, σε αντίθεση με την αντίπερα αδειανή στράτα, που την διαβαίνεις και ουδείς σου ζητά να του παραδώσεις τίποτα, αφού είναι φτιαγμένη γι αυτούς που δεν φοβούνται Χάρο και το αίμα συνεχά να βράζει. Να, σαν να βλέπω μια καλοβαλμένη κυρία, με μεγάλα γυαλιά, λακαριστό φουντωτό μαλλί, ρεβέρ του τινέιτζερ στο τζιν, φτυστή η Τούτση να κοντοζυγώνει τραγουδώντας. "Για που το έβαλε η τρελή?" αναρωτιέμαι...
Στο κατώφλι της συμπλήρωσης έξι δεκαετιών ζωής, η Γκλόρια, διαζευγμένη εδώ και μια ντουζίνα χρόνια, μητέρα δύο ενήλικων παιδιών, που το καθένα προγραμματίζει πλέον μόνο του την πορεία του, δεν δείχνει διατεθειμένη να εγκαταλείψει τις αγαπημένες της συνήθειες, που συναρπάζουν την στείρα και μοναχική καθημερινότητα της. Όπως το να ξεσκά κάθε σαββατόβραδο, στην ντίσκο που συχνάζουν μπάτσελορ συνομήλικοι της, αναζητώντας, την ώρα που λικνίζεται στην ολόφωτη πίστα, μια περιστασιακή αγκαλιά, ένα φιλί που θα ζεστάνει την απελπισμένη ερημιά της. Η γνωριμία της με τον κοτσονάτο Ροντόλφο, έναν άντρα που παλεύει να ξεπεράσει το προ δωδεκαμήνου διαζύγιο του, αποξαρχής θα φανεί διαφορετική, καθώς εκείνος θα δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για εκείνη, πείθοντας την πως το βασικό του κίνητρο είναι ο έρωτας.
Κι ενώ η Γκλόρια δείχνει αποφασισμένη να μην αφήσει τα πολλά και σημαντικά ζόρια που γεννά το ρουτινιάρικο μετερίζι της να την καταβάλλουν - το οριστικό αντίο της εγκυμονούσας θυγατέρας, που φεύγει για την ξενιτιά, τα οικονομικά προβλήματα του άνεργου μουσικού γιου, που έχει και μια φαμίλια να θρέψει, οι δικές της επαγγελματικές απαιτήσεις - και να την αποπροσανατολίσουν από την περίοδο μέλιτος, στο πλάι του μετεωρίζοντα συντρόφου της, εντούτοις ταράζεται ανεπανόρθωτα στο άκουσμα των παράλογων απαιτήσεων των μελών της οικογένειας του, που (θεωρητικά) εγκατέλειψε, μη αντέχοντας τις προκλητικές τους νευρώσεις.
Είπαμε να κάνουμε το κέφι μας Σενιόρ Ροντόλφο, να ζήσουμε όμορφα την αγάπη μας και όχι και να υιοθετήσουμε τους ατέρμονους μπελάδες που κουβαλάς. Για χάρη του αγαπημένου της όμως, που την αποτράβηξε από την πνιγηρή μοναξιά της, η έξω καρδιά Λατίνα, θα κάνει πέρα τις φιλελεύθερες συλλογιστικές της, θάβοντας μέσα της τον θυμό και υποχωρώντας μπροστά στον τρόμο που γεννά η πιθανότητα το διαμέρισμα της να ερημώσει ξανά. Πάνω στην υπαρκτή προσωπικότητα μιας γυναίκας όπως η Gloria, ο Χιλιανός Sebastian Lelio, γνήσιο τέκνο της σχολής Larrain, μιας από τις προοδευτικότερες, πλέον καινοτόμες, αλλά και αναγνωρισμένες στον χώρο της μοντέρνας Έβδομης Τέχνης, κτίζει, άλλοτε με μακροσκελείς και λεπτομερείς και άλλοτε με μικρές και εμβόλιμες σεκάνς, ένα αληθινό δράμα, που στην εξέλιξη του όμως, αντί να συννεφιάσει από τα εμπόδια που φράζουν τις ελπίδες της μαραζωμένης ηρωίδας του, καταλήγει ηλιόλουστο και αισιόδοξο, αφήνοντας φωτεινό το ενδεχόμενο ενός γλυκύτερου αύριο.
Για πες: Λες και το έχει, ιστορικά, το όνομα, δίπλα στον βασικό χαρακτήρα της φιλμικής ηρωίδας, καταγράφεται μια ερμηνεία από εκείνες που δύσκολα μπορεί να λησμονήσει ο σινεφίλ. Η πρωτοφανέρωτη (διεθνώς) Paulina Garcia, σταρ στον τόπο της, χάρη στα σήριαλ της μικρής οθόνης που πρωταγωνιστεί, ντύνεται τα ασύμμετρα για ότι γράφει η ταυτότητα της, εφαρμοστά φορέματα της ασυμβίβαστης, αλλά και στο όριο της κατάρρευσης εξηντάρας και προσφέρει μια σπάνια, πειστική μέχρι το κόκαλο, συνταρακτική ίσαμε δακρύων περφόρμανς, που με βατήρα το Ασημένιο Αρκουδάκι α' Ρόλου του φεστιβάλ Βερολίνου, της ανοίγει διάπλατα τους ορίζοντες, για μια παγκόσμια καριέρα, τώρα, έστω και τόσο αργά. "Πόσο αργά εννοείς νεαρέ?" αντιδρά η αυτοκόλλητη περσόνα της, που παρότι προσηλωμένη στο αειθαλές τραγούδι που της αφιερώνει ο Umberto Tozzi, χοροπηδώντας στους πασίγνωστους στίχους του, με άκουσε και με αγριοκοιτά, σουφρώνοντας τα κατακόκκινα από το λίπστικ χείλη. "Νομίζεις πως όλοι έχουν σκοπό να τραβήξουν το μονοπάτι μαζί με τα ΚΑΠΗ? Σιγά εγώ μην παραιτηθώ."
Κι ενώ η Γκλόρια δείχνει αποφασισμένη να μην αφήσει τα πολλά και σημαντικά ζόρια που γεννά το ρουτινιάρικο μετερίζι της να την καταβάλλουν - το οριστικό αντίο της εγκυμονούσας θυγατέρας, που φεύγει για την ξενιτιά, τα οικονομικά προβλήματα του άνεργου μουσικού γιου, που έχει και μια φαμίλια να θρέψει, οι δικές της επαγγελματικές απαιτήσεις - και να την αποπροσανατολίσουν από την περίοδο μέλιτος, στο πλάι του μετεωρίζοντα συντρόφου της, εντούτοις ταράζεται ανεπανόρθωτα στο άκουσμα των παράλογων απαιτήσεων των μελών της οικογένειας του, που (θεωρητικά) εγκατέλειψε, μη αντέχοντας τις προκλητικές τους νευρώσεις.
Είπαμε να κάνουμε το κέφι μας Σενιόρ Ροντόλφο, να ζήσουμε όμορφα την αγάπη μας και όχι και να υιοθετήσουμε τους ατέρμονους μπελάδες που κουβαλάς. Για χάρη του αγαπημένου της όμως, που την αποτράβηξε από την πνιγηρή μοναξιά της, η έξω καρδιά Λατίνα, θα κάνει πέρα τις φιλελεύθερες συλλογιστικές της, θάβοντας μέσα της τον θυμό και υποχωρώντας μπροστά στον τρόμο που γεννά η πιθανότητα το διαμέρισμα της να ερημώσει ξανά. Πάνω στην υπαρκτή προσωπικότητα μιας γυναίκας όπως η Gloria, ο Χιλιανός Sebastian Lelio, γνήσιο τέκνο της σχολής Larrain, μιας από τις προοδευτικότερες, πλέον καινοτόμες, αλλά και αναγνωρισμένες στον χώρο της μοντέρνας Έβδομης Τέχνης, κτίζει, άλλοτε με μακροσκελείς και λεπτομερείς και άλλοτε με μικρές και εμβόλιμες σεκάνς, ένα αληθινό δράμα, που στην εξέλιξη του όμως, αντί να συννεφιάσει από τα εμπόδια που φράζουν τις ελπίδες της μαραζωμένης ηρωίδας του, καταλήγει ηλιόλουστο και αισιόδοξο, αφήνοντας φωτεινό το ενδεχόμενο ενός γλυκύτερου αύριο.
Για πες: Λες και το έχει, ιστορικά, το όνομα, δίπλα στον βασικό χαρακτήρα της φιλμικής ηρωίδας, καταγράφεται μια ερμηνεία από εκείνες που δύσκολα μπορεί να λησμονήσει ο σινεφίλ. Η πρωτοφανέρωτη (διεθνώς) Paulina Garcia, σταρ στον τόπο της, χάρη στα σήριαλ της μικρής οθόνης που πρωταγωνιστεί, ντύνεται τα ασύμμετρα για ότι γράφει η ταυτότητα της, εφαρμοστά φορέματα της ασυμβίβαστης, αλλά και στο όριο της κατάρρευσης εξηντάρας και προσφέρει μια σπάνια, πειστική μέχρι το κόκαλο, συνταρακτική ίσαμε δακρύων περφόρμανς, που με βατήρα το Ασημένιο Αρκουδάκι α' Ρόλου του φεστιβάλ Βερολίνου, της ανοίγει διάπλατα τους ορίζοντες, για μια παγκόσμια καριέρα, τώρα, έστω και τόσο αργά. "Πόσο αργά εννοείς νεαρέ?" αντιδρά η αυτοκόλλητη περσόνα της, που παρότι προσηλωμένη στο αειθαλές τραγούδι που της αφιερώνει ο Umberto Tozzi, χοροπηδώντας στους πασίγνωστους στίχους του, με άκουσε και με αγριοκοιτά, σουφρώνοντας τα κατακόκκινα από το λίπστικ χείλη. "Νομίζεις πως όλοι έχουν σκοπό να τραβήξουν το μονοπάτι μαζί με τα ΚΑΠΗ? Σιγά εγώ μην παραιτηθώ."
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Οκτωβρίου 2013 από την Strada
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική