12 Χρόνια Σκλάβος
του Steve McQueen. Με τους Chiwetel Ejiofor, Michael Fassbender, Benedict Cumberbatch, Paul Dano, Paul Giamatti, Lupita Nyong'o, Brad Pitt, Alfre Woodard, Sarah Paulson, Quvenzhané Wallis, Dwight Henry, Michael K. Williams, Garret Dillahunt, Scoot McNairy
The Master of All Slaves
του gaRis (@takisgaris) 
Django Unchained, Amistad, Roots, Glory, Uncle Tom’s Cabin, Beloved και βεβαίως εσύ, Lincoln, κάντε στην μπάντα. Δεν είναι λίγο. Ούτε θα πω όμως με αλόγιστη ευκολία ότι πρόκειται για το Black Schindler’s List. To δράμα των μαύρων είναι το Ολοκαύτωμα της Αμερικής. Όταν στο παρουσιάζει φάτσα φόρα, στο όριο του hate speech ο Spike Lee, πρώτος σοβαρά ειλημμένος υπόψη μαύρος σκηνοθέτης της υφηλίου, μπορείς και να κοιτάξεις και λίγο μακριά. Ναι μεν, έγιναν ντε αλλά, μη μας τα χύνεις στα μούτρα. Έρχεται λοιπόν από την Ινγκλατέρα ο αρτίστας Steve McQueen (ο νεότερος) και φκιάνει μια τριλογία: Hunger, Shame, (12 Years A) Slave. Πείνα (για τη λευτεριά από την εθνοτική καταδυνάστευση), Ντροπή (για την απεξάρτηση από το αγοραίο σεξ) και Σκλαβιά (για την αποδέσμευση από τη φυλετική δουλεία). Άρα και επομένως ο τω όντι σωματικός σινεμάς του McQueen, αυτό που δε δύνασαι να σηκώσεις τα μάτια που ρουφάνε ακόρεστα τα έμπλεα έντασης και εμμονικής οδύνης πλάνα του, έχει να κάνει με μια γκαστρωμένη ωδή στην Ελευθερία, που δε λέει να γεννήσει παρά αγκομαχάει με ιδρώτα και αίμα για να βρει ανακούφιση. Κι αν στα Hunger και Shame δεν υπάρχει λύτρωση - δικαίωση, στο 12 Years A Slave υπάρχει λύση στο δράμα.
Προφανώς επειδή η ιστορία είναι πραγματική, καθώς ο Σολομώντας Νόρθαπ (Chiwetel Ejiofor), ένας καθωσπρέπει ελεύθερος πολίτης της Ουασινγκτώνος και βιρτουόζος βιολονίστας, ξεγελιέται από δουλεμπόρους και αρπάζεται σκλάβος αφήνοντας γυναίκα και παιδιά, χαμένος χωρίς χαρτιά στα βάθη της Λουιζιάνας όπου οι αφέντες αλλάζουν σερί κορδόνι (Paul Giamatti, Paul Dano, Benedict Cumberbutch, Michael Fussbender), μέσα σε μια ντουζίνα χρόνια γέμια βασανιστήρια, δολοφονίες, βιασμούς, εξευτελισμούς και παντοειδείς απανθρωπιές από τους χριστιανούς σαδιστές τυράννους του ιδίου και της φυλής του. Αυτός υπομένει, σχεδόν προδίδοντας τους μαρτυρικά υποφέροντας ομόσταβλους, τρέχοντας συνεχώς να αποφύγει τις μαχαιριές και τις κρεμάλες, ενώ τον βλέπουμε να αναγκάζεται στον έσχατο εξανδραποδισμό, στον βασανισμό της αγιογραφικής μορφής της σεξουαλικής σκλάβας του Fassbender, Lupita Nyong’o. Ώσπου έρχεται η άγια ώρα που ως Καναδός μάστορης (βλ. καλή ώρα το Argo και τον ρόλο του Καναδού πρέσβη στην Τεχεράνη) καταφθάνει ο Brad Pitt (που είναι παραγωγός της ταινίας, όπως το φιλαράκι του Clooney (που φέτος λανσάρει το August: Osage County και το δικό του Monuments Men) για να δώσει το εισιτήριο προς την ελευθερία. Ο δαιμονικός Fassie δε θα αφήσει εύκολα τον Solomon μέσα από τα βαμμένα με αθώο αίμα χέρια του.
Ότι ο θαυμάσιος στο Dirty Pretty Things Chiwetel Ejiofor κεντάει κάθε σεκάνς με τρόμο και απόγνωση ελαφιού μέσα σε κοπάδι τίγρεων είναι ένας σημαντικός λόγος για να δεις αυτόν τον παροξυσμό φυλετικής βίας με μπροστάρη τον μόνιμο θαμώνα Fassbender που ζητά με μανία το όσκαρ που του αρνήθηκαν άδικα στο Shame. H πρωτάρα Nyong’o είναι σπαραχτικά αληθινή, αλλά ας μην κρυβόμαστε: Παρά την νομοτελειακή, χωρίς εκπλήξεις, ακαδημαϊκότατη για τα μέτρα του McQueen αφήγηση, οι εικόνες του στοιχειώνουν και τούτη την κατάβαση στην μαινόμενη ανθρώπινη άβυσσο χωρίς δεν αφήνουν κανέναν ασυγκίνητο.
Για πες: Αν η Ακαδημία επιβράβευσε ελαφρά τη καρδία την επιμελημένη κουταμάρα του Tarantino ή συγκινήθηκε με τη δακρύβεχτη σαπουνόπερα του The Help, εδώ οφείλει να σκύψει ένοχα το κεφάλι. Εκτός αν το τρώει το μελιτζανάκι σούπερ πετιμεζάτο όπως το Lee Daniels' The Butler.
Ότι ο θαυμάσιος στο Dirty Pretty Things Chiwetel Ejiofor κεντάει κάθε σεκάνς με τρόμο και απόγνωση ελαφιού μέσα σε κοπάδι τίγρεων είναι ένας σημαντικός λόγος για να δεις αυτόν τον παροξυσμό φυλετικής βίας με μπροστάρη τον μόνιμο θαμώνα Fassbender που ζητά με μανία το όσκαρ που του αρνήθηκαν άδικα στο Shame. H πρωτάρα Nyong’o είναι σπαραχτικά αληθινή, αλλά ας μην κρυβόμαστε: Παρά την νομοτελειακή, χωρίς εκπλήξεις, ακαδημαϊκότατη για τα μέτρα του McQueen αφήγηση, οι εικόνες του στοιχειώνουν και τούτη την κατάβαση στην μαινόμενη ανθρώπινη άβυσσο χωρίς δεν αφήνουν κανέναν ασυγκίνητο.
Για πες: Αν η Ακαδημία επιβράβευσε ελαφρά τη καρδία την επιμελημένη κουταμάρα του Tarantino ή συγκινήθηκε με τη δακρύβεχτη σαπουνόπερα του The Help, εδώ οφείλει να σκύψει ένοχα το κεφάλι. Εκτός αν το τρώει το μελιτζανάκι σούπερ πετιμεζάτο όπως το Lee Daniels' The Butler.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Δεκεμβρίου 2013 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική