Ο Κύκλος του Mobius
του Éric Rochant. Με τους Jean Dujardin, Cécile de France, Tim Roth, Émilie Dequenne, John Lynch, Dean Constantin, Vladimir Menchov, Alexeï Gorbounov
Διπλή ταυτότητα, πολλαπλό ρίσκο
του zerVo (@moviesltd) 
Γεωμετρικό σχήμα είναι, που πήρε το όνομα του από τον μαθηματικό που το ανακάλυψε, τον Γερμανό Αύγουστο Φερδινάνδο Μέμπιους, στα μέσα του 19ου αιώνα. Για να δημιουργηθεί απαιτεί την ύπαρξη μιας μακρόστενης λωρίδας, μιας κορδέλας, που αφού η μια άκρη της περιστραφεί κατά 180 μοίρες, επικολλάται κατοπινά στην άλλη. Αποτέλεσμα είναι να φτιαχτεί ένας ιδιόμορφος κύκλος, δίχως αρχή και τέλος, δίχως συγκεκριμένη κατεύθυνση και φορά, που αν ακολουθήσεις την επιφάνεια του, ενώ την μια στιγμή νομίζεις πως βρίσκεσαι στην εξωτερική του πλευρά, αυτομάτως νιώθεις πως έχεις περάσει στην άλλη. Πρόκειται για την επεξήγηση των απογόνων του πρώτου διδάξαντα Ευκλείδη, δηλαδή, πάνω στην πολυπλοκότητα ενός χαρακτήρα με (τουλάχιστον) διπλή ταυτότητα. Το ζήτημα είναι αν η μπλεγμένη στο αέναο ταξίδι του Κύκλου του Mobius προσωπικότητα, ξεφύγει από την πορεία της, αν θα χαθεί για πάντα στο εξωτερικό άπειρο ή θα βουλιάξει στο ενδότερο limbo. Αν και οι δύο συνέπειες του σφάλματος φαντάζουν εντελώς αντίθετες, στην ουσία το αποτέλεσμα είναι το ίδιο - ακριβώς - τραγικό...
Πρόκειται ίσως για την χαρισματικότερη οικονομική αναλύτρια, που εργάζεται στον φορολογικό παράδεισο του Πριγκιπάτου του Μονακό. Η Αλίς, χάρη στις επιτυχίες της που αποφέρουν κέρδη δισεκατομμυρίων στα αφεντικά της, θα κινήσει το ενδιαφέρον μεγιστάνων, που ρισκάρουν καθημερινά τεράστια ποσά στην παγκόσμια Μονόπολη. Ανάμεσα τους και ο βαθύπλουτος Ρωσος επιχειρηματίας Ιβάν Ροστόβσκι, που μαγεμένος από τις ικανότητες της, θα της προτείνει να την εντάξει στο δυναμικό της επιχείρησης του, δίχως όμως να γνωρίζει ούτε τους πραγματικούς της σκοπούς, ούτε πως την ίδια ακριβώς στιγμή παρακολουθείται από τις μυστικές υπηρεσίες της χώρας του, ως ύποπτος για την διακίνηση και το ξέπλυμα μαύρου χρήματος.
Μια υπόθεση που έχει αναλάβει η ομάδα των πρακτόρων της FSB, που κινούνται κάτω από τις οδηγίες του Γκρέγκορι Λιούμποφ, γνωστού στην πιάτσα με το παρατσούκλι Μόιζ, ο οποίος έχοντας στο κατόπι τον ύποπτο, θα νιώσει μια απαράμιλλη έλξη από τα κάλλη της γοητευτικής trader. Έρωτας! Ο απρόβλεπτος παράγοντας στο κυκλικό διάβα των δύο απροσδιόριστων προσωπικοτήτων ή το μοιραίο λάθος που θα αποβεί κρίσιμο για το ζευγάρι, που ο ένας κρύβει από τον άλλο θανάσιμα μυστικά? Καθώς ο κλοιός σφίγγει και οι αποκαλύψεις παίρνουν την μορφή καταιγίδας, κανένας από τους δύο ερωτευμένους δεν είναι προετοιμασμένος για ότι πρόκειται να ακολουθήσει.
Έχοντας να ασχοληθεί για δύο περίπου δεκαετίες, με το είδος που τον καθιέρωσε ως έναν από τους πλέον φερέλπιδες σκηνοθέτες του Γαλλικού σινεμά, ο Eric Rochant, επηρεασμένος από τον Μετρ, επιχειρεί να ταιριάξει στα μοναδικά καλούπια τους σασπένς που Εκείνος όρισε, μια μοντέρνα noir ιστορία, που δεν στέκεται θεματικά πολύ μακριά από την πραγματικότητα, μπολιάζοντας την με το πάθος που απαιτεί ένα καλοστημένο love story. Βραδυφλεγές τέμπο, ρυθμική μουσική επένδυση, κοσμοπολίτικα φυσικά σκηνικά του Μόντε Κάρλο, αμέτρητοι περιφερειακοί τύποι που ανεβάζουν λεπτό με το λεπτό το σασπένς, είναι τα εργαλεία που χρησιμοποιεί ο Φραντσέζος για να κτίσει την αγωνιώδη κορνίζα του. Ακόμη κι αν κινείται περισσότερο σε έναν fuzzy κομικένιο κόσμο όμως ο Rochant, λησμονεί να φτιάξει περσόνες, που αξίζουν πραγματικά την ματιά του θεατή, που θα τον προτρέψουν στα αλήθεια να ενδιαφερθεί για την εξέλιξη τους. Συνεπώς και το ρομάντζο, αν και σκηνοθετημένο με ιδιαιτερότητες, ειδικά στις πληγωμένες ερωτικές του σκηνές, που τα πρόσωπα βγάζουν την ανάγκη για λίγη αγάπη, μοιάζει απόμακρο, διόλου κοντινό, άρα και το (αναμενόμενο) φινάλε του, εκεί που επέρχεται η πτώση στο κενό, δεν κερδίζει τις εντυπώσεις.
Για πες: Ίσως γιατί η μελένια μέχρι τα τώρα Cecile De France, αποδεικνύεται πολύ πιο τολμηρή από ότι την έχουμε συνηθίσει παλεύοντας να ταιριάξει στα λινά ταγέρ που ποτέ δεν φόρεσε η Ingrid Bergman, ίσως γιατί ο Οσκαρούχος Jean Dujardin, στην απόπειρα του να σοβαρέψει την Espion εικόνα του, και να αγκαλιάσει τον Cary Grant, φέρνει κατά νου, πιότερο εκείνον τον ανεκδιήγητο OSS, των πρώτων ερμηνευτικών του ημερών. Παράξενη η χημεία τους. Όχι πως δεν υπάρχει, όχι πως δεν κολλάνε. Αλλά να, όταν όλα τα μυστήρια συμβαίνουν ταχύτατα μέσα σε μια στενή κατασκοπική λουρίδα, έχεις την εντύπωση πως τα ηλεκτρόνια που την απαρτίζουν, γνωρίζουν εκ των προτέρων το ένα τις κινήσεις του άλλου, είναι ψυλλιασμένα. Και δεν πέφτουν τόσο εύκολα στην παγίδα του "δεν ήξερα, δεν πρόσεξα"...
Μια υπόθεση που έχει αναλάβει η ομάδα των πρακτόρων της FSB, που κινούνται κάτω από τις οδηγίες του Γκρέγκορι Λιούμποφ, γνωστού στην πιάτσα με το παρατσούκλι Μόιζ, ο οποίος έχοντας στο κατόπι τον ύποπτο, θα νιώσει μια απαράμιλλη έλξη από τα κάλλη της γοητευτικής trader. Έρωτας! Ο απρόβλεπτος παράγοντας στο κυκλικό διάβα των δύο απροσδιόριστων προσωπικοτήτων ή το μοιραίο λάθος που θα αποβεί κρίσιμο για το ζευγάρι, που ο ένας κρύβει από τον άλλο θανάσιμα μυστικά? Καθώς ο κλοιός σφίγγει και οι αποκαλύψεις παίρνουν την μορφή καταιγίδας, κανένας από τους δύο ερωτευμένους δεν είναι προετοιμασμένος για ότι πρόκειται να ακολουθήσει.
Έχοντας να ασχοληθεί για δύο περίπου δεκαετίες, με το είδος που τον καθιέρωσε ως έναν από τους πλέον φερέλπιδες σκηνοθέτες του Γαλλικού σινεμά, ο Eric Rochant, επηρεασμένος από τον Μετρ, επιχειρεί να ταιριάξει στα μοναδικά καλούπια τους σασπένς που Εκείνος όρισε, μια μοντέρνα noir ιστορία, που δεν στέκεται θεματικά πολύ μακριά από την πραγματικότητα, μπολιάζοντας την με το πάθος που απαιτεί ένα καλοστημένο love story. Βραδυφλεγές τέμπο, ρυθμική μουσική επένδυση, κοσμοπολίτικα φυσικά σκηνικά του Μόντε Κάρλο, αμέτρητοι περιφερειακοί τύποι που ανεβάζουν λεπτό με το λεπτό το σασπένς, είναι τα εργαλεία που χρησιμοποιεί ο Φραντσέζος για να κτίσει την αγωνιώδη κορνίζα του. Ακόμη κι αν κινείται περισσότερο σε έναν fuzzy κομικένιο κόσμο όμως ο Rochant, λησμονεί να φτιάξει περσόνες, που αξίζουν πραγματικά την ματιά του θεατή, που θα τον προτρέψουν στα αλήθεια να ενδιαφερθεί για την εξέλιξη τους. Συνεπώς και το ρομάντζο, αν και σκηνοθετημένο με ιδιαιτερότητες, ειδικά στις πληγωμένες ερωτικές του σκηνές, που τα πρόσωπα βγάζουν την ανάγκη για λίγη αγάπη, μοιάζει απόμακρο, διόλου κοντινό, άρα και το (αναμενόμενο) φινάλε του, εκεί που επέρχεται η πτώση στο κενό, δεν κερδίζει τις εντυπώσεις.
Για πες: Ίσως γιατί η μελένια μέχρι τα τώρα Cecile De France, αποδεικνύεται πολύ πιο τολμηρή από ότι την έχουμε συνηθίσει παλεύοντας να ταιριάξει στα λινά ταγέρ που ποτέ δεν φόρεσε η Ingrid Bergman, ίσως γιατί ο Οσκαρούχος Jean Dujardin, στην απόπειρα του να σοβαρέψει την Espion εικόνα του, και να αγκαλιάσει τον Cary Grant, φέρνει κατά νου, πιότερο εκείνον τον ανεκδιήγητο OSS, των πρώτων ερμηνευτικών του ημερών. Παράξενη η χημεία τους. Όχι πως δεν υπάρχει, όχι πως δεν κολλάνε. Αλλά να, όταν όλα τα μυστήρια συμβαίνουν ταχύτατα μέσα σε μια στενή κατασκοπική λουρίδα, έχεις την εντύπωση πως τα ηλεκτρόνια που την απαρτίζουν, γνωρίζουν εκ των προτέρων το ένα τις κινήσεις του άλλου, είναι ψυλλιασμένα. Και δεν πέφτουν τόσο εύκολα στην παγίδα του "δεν ήξερα, δεν πρόσεξα"...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Αυγούστου 2013 από την Videorama και την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική