Μέσα από τα Μάτια τους
του Juan Carlos Medina. Με τους Alex Brendemühl, Irene Montalà, Derek de Lint, Tómas Lemarquis, Juan Diego
Μην ξύνεις πληγές!
του zerVo (@moviesltd) 
Είναι να μην μπει μέσα σου εκείνο το μανιακό σαράκι, που εκτοξεύει στον αναβράζοντα οργανισμό τα επίπεδα της περιέργειας, προκειμένου να αποκαλύψεις την αλήθεια, την πραγματικότητα πίσω από κάτι που μέχρι προ ολίγων στιγμών θεωρούσες δεδομένο και που αποτελούσε έναν από τους βασικούς πυλώνες στήριξης της ύπαρξης σου. Ελάχιστες όμως φορές, αυτή η ανακάλυψη του τι ακριβώς συνέβη λειτουργεί λυτρωτικά, αντιθέτως κατά συντριπτικό ποσοστό ρίχνει αλάτι στις ήδη υπάρχουσες πληγές που άνοιξε η ανατροπή. Σε τέτοιο βαθμό που θα ευχόσουν ποτέ να μην έμπαινες στην βασανιστική διαδικασία, να ξεσκεπάσεις τα οδυνηρά στοιχεία ενός παρελθόντος, άμεσα συσχετιζόμενου μαζί σου...
1931. Ένα μικρό, φτωχό καταλανικό χωριό στις παρυφές των Πυρηναίων, βρίσκεται σε συναγερμό, καθώς θα αποκαλυφθεί πως μεγάλο ποσοστό των παιδιών του πληθυσμού, πάσχει από ένα ανίατο σύνδρομο, που τα κάνει αναίσθητα στον οποιοδήποτε πόνο. Διαβλέποντας οι ιατρικές αρχές, πως οι ανήλικοι ασθενείς, χάρη σε αυτή τους την ιδιότητα και δίχως να γνωρίζουν την έννοια της οδύνης, μπορεί να γίνουν πολύ επικίνδυνοι για την υπόλοιποι κοινωνία, θα κρίνουν σκόπιμο να τα απομονώσουν σε ένα τοπικό άσυλο, απομακρύνοντας τους από τον πολιτισμό.
Ογδόντα χρόνια μετά, ο διακεκριμένος νευροχειρουργός Ντέιβιντ Μαρτέλ, από θαύμα θα βγει ζωντανός από το μοιραίο αυτοκινητιστικό ατύχημα, που θα κοστίσει την ζωή της αγαπημένης του συζύγου, όπως θα διασωθεί και το έξι μηνών έμβρυο που κυοφορούσε. Οι εξετάσεις του βαριά τραυματία γιατρού, θα κάνουν μια ακόμη πιο τρομακτική αποκάλυψη: Πως πάσχει από μια σπάνιας επιθετικής μορφής λευχαιμία, που αν δεν την αντιμετωπίσει σύντομα βρίσκοντας δότη μυελού των οστών, οι ελπίδες επιβίωσης του είναι περιορισμένες. Δίχως δεύτερη σκέψη θα ζητήσει την βοήθεια των γονιών του, η απάντηση τους όμως θα σημάνει μια ακόμη πιο τραγική έκπληξη για τον ίδιο.
Ως θεματική ιδέα, μόνο ως ευφυή μπορώ να την χαρακτηρίσω. Ο άμεσος, σε ρυθμό πινγκ πονγκ, συσχετισμός του χθες και του σήμερα, με δύο ιστορίες που κινούνται σε παράλληλες τροχιές, που είναι γεμάτες ανατροπές και που δεδομένα κάποια στιγμή θα ενωθούν, σε μια υπόθεση που ανακατεύονται και γνώριμα ιστορικά δεδομένα, δημιουργεί συναίσθημα έντονου ενδιαφέροντος στον σινεφίλ που θα θελήσει να παρακολουθήσει τους Insensibles. Το ζήτημα που τίθεται είναι αν τα πρωτάρικα χεράκια ενός δημιουργού όπως ο Juan Carlos Medina, ένα γνήσιο δημιούργημα της εξαιρετικά καλλιτεχνικά δομημένης κινηματογραφικής σχολής των Ιβήρων, θα μπορέσουν να κτίσουν πάνω σε αυτό τον ικανό αφετηριακό σπινθήρα, ένα ένα αντάξιο φιλμικό σύνολο. Για να είμαι ειλικρινής μέχρι του δρόμου τα μισά, ο Σπανιόλος μου έδωσε την εντύπωση πως πηγαίνει ολοταχώς για να φτιάξει κάτι πολύ σπουδαίο. Κάτι η εξαιρετική κλειστοφοβική ατμόσφαιρα (πρώτοι μάστορες οι Μεσόγειοι στον τομέα αυτό), κάτι τα πρώτα twist που έκαναν την εμφάνιση τους φτιάχνοντας κλίμα ακραίας ίντριγκας, κάτι το χρονικό πέρα δώθε στο απελπισμένο τώρα και στο ομιχλώδες χθες, μαγνήτισαν το βλέμμα μου μέχρι το στόρι να μεσιάσει. Κάπου εκεί που οι ατέλειες δηλώσαν το παρόν...
Φανατικός ακόλουθος του Del Toro, ο Medina, επηρεασμένος από τον Λαβύρινθο (βασικά) και την Ράχη του Διαβόλου (κυρίως) επιθυμεί μέσα από τον τρόμο, να αναδείξει με την χρήση αλληγορικών πλάνων και στιγμών, διαχρονικές αλήθειες της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας του τόπου. τα σημάδια του αιματοβαμμένου Εμφυλίου, παίζουν κι εδώ σε πρώτο πλάνο, περικυκλώνοντας τους μικρόκοσμους που βαδίζει κάθε επιμέρους στόρι, ανάγοντας το αποτέλεσμα σε συνολικότερο, σε πιο γενικό, που αφορά ολάκερη την Ισπανία. Όχι κακή σαν σκέψη, η πραγμάτωση της όμως απαιτεί έμπειρη κάμερα και στήσιμο, που ο φιλότιμος οτέρ, δεν διαθέτει.
Για πες: Συνέπεια τούτου είναι η δεύτερη πράξη να χάνει γρήγορα το βήμα και το τέμπο της, προτιμώντας να εξελιχθεί σε ένα ανατριχιαστικό θρίλερ, με λίγες ευρηματικές σεκάνς, σε πλήρη αντιδιαστολή με την πρώτη, την ελκυστικότερη. Δεν στέκομαι σε ασυνέπειες του σκριπτ - το εξαμηνίτικο νεογνό, φερειπείν, δεν κολλά πουθενά στην αφήγηση, ούτε στην κυριολεξία του, ούτε στην μεταφορά του - ούτε στις μέτριες, προς ασήμαντες ερμηνείες των πρωταγωνιστών του διεθνούς καστ. Θα σταθώ μόνο στο ότι οι δυνατότητες της κινηματογραφίας αυτής της γωνιάς της Ευρώπης είναι απεριόριστες, εφόσον οι δημιουργοί της δεν δείχνουν τον παραμικρό φόβο μπροστά στο μεγάλο ρίσκο, ούτε κόβουν λάσπη, στην θωριά θεμάτων ταμπού που στιγμάτισαν ανεξίτηλα την νεότερη ιστορία της χώρας τους.
Ογδόντα χρόνια μετά, ο διακεκριμένος νευροχειρουργός Ντέιβιντ Μαρτέλ, από θαύμα θα βγει ζωντανός από το μοιραίο αυτοκινητιστικό ατύχημα, που θα κοστίσει την ζωή της αγαπημένης του συζύγου, όπως θα διασωθεί και το έξι μηνών έμβρυο που κυοφορούσε. Οι εξετάσεις του βαριά τραυματία γιατρού, θα κάνουν μια ακόμη πιο τρομακτική αποκάλυψη: Πως πάσχει από μια σπάνιας επιθετικής μορφής λευχαιμία, που αν δεν την αντιμετωπίσει σύντομα βρίσκοντας δότη μυελού των οστών, οι ελπίδες επιβίωσης του είναι περιορισμένες. Δίχως δεύτερη σκέψη θα ζητήσει την βοήθεια των γονιών του, η απάντηση τους όμως θα σημάνει μια ακόμη πιο τραγική έκπληξη για τον ίδιο.
Ως θεματική ιδέα, μόνο ως ευφυή μπορώ να την χαρακτηρίσω. Ο άμεσος, σε ρυθμό πινγκ πονγκ, συσχετισμός του χθες και του σήμερα, με δύο ιστορίες που κινούνται σε παράλληλες τροχιές, που είναι γεμάτες ανατροπές και που δεδομένα κάποια στιγμή θα ενωθούν, σε μια υπόθεση που ανακατεύονται και γνώριμα ιστορικά δεδομένα, δημιουργεί συναίσθημα έντονου ενδιαφέροντος στον σινεφίλ που θα θελήσει να παρακολουθήσει τους Insensibles. Το ζήτημα που τίθεται είναι αν τα πρωτάρικα χεράκια ενός δημιουργού όπως ο Juan Carlos Medina, ένα γνήσιο δημιούργημα της εξαιρετικά καλλιτεχνικά δομημένης κινηματογραφικής σχολής των Ιβήρων, θα μπορέσουν να κτίσουν πάνω σε αυτό τον ικανό αφετηριακό σπινθήρα, ένα ένα αντάξιο φιλμικό σύνολο. Για να είμαι ειλικρινής μέχρι του δρόμου τα μισά, ο Σπανιόλος μου έδωσε την εντύπωση πως πηγαίνει ολοταχώς για να φτιάξει κάτι πολύ σπουδαίο. Κάτι η εξαιρετική κλειστοφοβική ατμόσφαιρα (πρώτοι μάστορες οι Μεσόγειοι στον τομέα αυτό), κάτι τα πρώτα twist που έκαναν την εμφάνιση τους φτιάχνοντας κλίμα ακραίας ίντριγκας, κάτι το χρονικό πέρα δώθε στο απελπισμένο τώρα και στο ομιχλώδες χθες, μαγνήτισαν το βλέμμα μου μέχρι το στόρι να μεσιάσει. Κάπου εκεί που οι ατέλειες δηλώσαν το παρόν...
Φανατικός ακόλουθος του Del Toro, ο Medina, επηρεασμένος από τον Λαβύρινθο (βασικά) και την Ράχη του Διαβόλου (κυρίως) επιθυμεί μέσα από τον τρόμο, να αναδείξει με την χρήση αλληγορικών πλάνων και στιγμών, διαχρονικές αλήθειες της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας του τόπου. τα σημάδια του αιματοβαμμένου Εμφυλίου, παίζουν κι εδώ σε πρώτο πλάνο, περικυκλώνοντας τους μικρόκοσμους που βαδίζει κάθε επιμέρους στόρι, ανάγοντας το αποτέλεσμα σε συνολικότερο, σε πιο γενικό, που αφορά ολάκερη την Ισπανία. Όχι κακή σαν σκέψη, η πραγμάτωση της όμως απαιτεί έμπειρη κάμερα και στήσιμο, που ο φιλότιμος οτέρ, δεν διαθέτει.
Για πες: Συνέπεια τούτου είναι η δεύτερη πράξη να χάνει γρήγορα το βήμα και το τέμπο της, προτιμώντας να εξελιχθεί σε ένα ανατριχιαστικό θρίλερ, με λίγες ευρηματικές σεκάνς, σε πλήρη αντιδιαστολή με την πρώτη, την ελκυστικότερη. Δεν στέκομαι σε ασυνέπειες του σκριπτ - το εξαμηνίτικο νεογνό, φερειπείν, δεν κολλά πουθενά στην αφήγηση, ούτε στην κυριολεξία του, ούτε στην μεταφορά του - ούτε στις μέτριες, προς ασήμαντες ερμηνείες των πρωταγωνιστών του διεθνούς καστ. Θα σταθώ μόνο στο ότι οι δυνατότητες της κινηματογραφίας αυτής της γωνιάς της Ευρώπης είναι απεριόριστες, εφόσον οι δημιουργοί της δεν δείχνουν τον παραμικρό φόβο μπροστά στο μεγάλο ρίσκο, ούτε κόβουν λάσπη, στην θωριά θεμάτων ταμπού που στιγμάτισαν ανεξίτηλα την νεότερη ιστορία της χώρας τους.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Αυγούστου 2013 από την Spentzos
1 σχόλια:
Εγώ είδα μια σφιχτοδεμένη ιστορία με αρχή μέση και υπέροχο τελος..το σενάριο καταπληκτικό και η σκηνοθεσία άγγιξε τα όρια της μαεστρίας. Το τελευταίο 8λεπτο ένα ποίημα ,ένα αριστούργημα . Η υπερβολη σε κάποια σημεία συγχωρείται όπως αλλωστε συγχωρείτε και στα μεγάλα έργα τέχνης...
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική