Ο Μοναχικός Καβαλάρης
του Gore Verbinski. Με τους Johnny Depp, Armie Hammer, William Fichtner, Tom Wilkinson, Barry Pepper, Helena Bonham Carter, Ruth Wilson, James Badge Dale
Ranger of the Caribbean in the Wild Wild West
του gaRis (@takisgaris) 
Υπάρχει ο εύκολος δρόμος και το άλλο μονοπάτι. Υπάρχει το ρεβιζιονιστικό γουέστερν όπως το συνέστησε ο Eastwood με τους Ασυγχώρητους ή ο Lee Jones με τις Τρεις Ταφές του Μελχίαντες Εστράντα ή η εισπρακτική σιγουράντζα της μνημειώδους σαχλαμπούχλας Wild Wild West. Ας αφήσω απόξω το κεφάλαιο Tarantino γιατί θα μας κράξει δικαιολογημένα από μνήματος ο περίτρανος Sergio Leone. Η ειρωνεία για τον εδώ διαπράττοντα δημιουργό Gore Verbinski είναι ότι ο ίδιος είχε δείξει το δρόμο, με το έξοχο οσκαροστεφανωμένο animated Rango, πως υπάρχει και η μέση οδός: O σεβασμός στην τραχειά, αγριοδυτική παράδοση με αυτο-υπονομευτικό χιούμορ που συνδράμεται από κοινωνικο-πολιτικό σχόλιο για την βία-στην-εξουσία στις απαρχές της περιόδου (Σαν Φρανσίσκο - 1869) που ο πρώτος σιδηρόδρομος θα περνούσε πάνω από μυριάδες κουφάρια αθώων Κομάντσι, με προορισμό άφθονα κοιτάσματα ασημιού, βορά στις δαγκάνες πρωτο-καπιταλιστών, σφετεριστών της κατά John Locke ευνομούμενης πολιτείας, που οφείλει να πηγάζει εκ του Λαού και να υπάρχει υπέρ Αυτού.
Όλα δαύτα υπό το τρομοκρατημένο βλέμμα ενός τσούρμου μεταναστών (εδώ ασιατικής προέλευσης) που ιδροκοπούν δίχως δικαίωμα στη διεκδίκηση, καθώς ακόμη κι ο ομοσπονδιακός στρατός έχει τεθεί μισθοφορικά στην υπηρεσία του ληστρικού κεφαλαίου. Ως εδώ όμως, γιατί περίπου σου μιλώ για μια ταινία που δεν υπάρχει, καθώς ο Gore και οι τρις Πειρατές του (το πασίγνωστο Pirates of the Caribbean φράντσάιζ) κάνουν την κάκιστη επιλογή να ασελγήσουν επί των 2.956 (για 21 συναπτά έτη) ραδιοφωνικών επεισοδίων του The Lone Ranger και των μετέπειτα 8 τηλεοπτικών σήζονς, που έφτασαν τον μύθο στην ακρογιαλιά των 80s, επανασυστήνοντας τον άγνωστο μασκοφόρο σερίφη και τον δωρικό sidekick Τόντο ως outtakes των Πειρατών, απολειφάδια μιας θαλασσινής περιπέτειας που ξέβρασε τον Johnny Depp στη Μόνιουμεντ Βάλυ της Γιούτα. Μόνο που δυστυχώς δεν υπάρχει πλέον ο αρχιερέας John Ford εδωνά, έστω κι αν οι αναφορές βρίθουν κατά κει αλλά και κατά Buster Keaton (The General) ή Το Μεγάλο Ανθρωπάκι μεριά.
Ο ενοχλητικά πλέον κολλημένος με το βαρύ μέικαπ Depp, αποτίνει ομάζ στον ζωγραφικό πίνακα του αυτόχθονα ινδιάνου Kirby Sattler “I am Crow” γεγονός που εξηγεί το γκήμικ ταΐσματος του βαλσαμωμένου κοράκου που φορά επικεφαλής ο Σπάροου - Τόντο. Ο οποίος Κομάντσι Τόντο («βλάκας» στα σπανιόλικα) δεν έχει μόνο τις καλύτερες ατάκες, κλέβοντας ανερυθρίαστα τον κεραυνό από τον γλυκερό μπούλη Armie Hammer (που τόσο κέρδισε τις εντυπώσεις στο Social Network όσο και έπαιξε στα ίσα τον Leo στο biopic του Έντγκαρ Χούβερ). Αυτό είναι αναμενόμενο, γιατί ο Johnny είναι για τη Disney ότι ο Will Smith για τη Sony: Χρυσωρυχείο. Το ζήτημα όμως γεννάται, όταν η εκκεντρική περσόνα του, ξεστρατίζει από την ίδια τη μυθολογία του Ρέιντζερ, που δεν είναι άλλη παρά η ναϊφ φιγούρα του ονειροπόλου προστάτη των αδυνάτων πάνω στο άσπρο άτι, που σίγουρα κρατά από το σόι της Ντόλυ, συντρόφισσας του πιο μόρτη ξαδέρφου του, Lucky Luke. Με δεδομένο ότι η χημεία μεταξύ Τζων Ρέιντ (Μοναχικός Καβαλάρης) και Τόντο εξαντλείται σε υποτιμητικά σχόλια του δεύτερου για τον πρώτο, το ενδιαφέρον ερμηνευτικά μετακινείται στο πεδίο των «κακών» William Fichtner και Tom Willkinson καθώς οι γυναικείοι ρόλοι αποδεικνύονται πλήρως διακοσμητικοί, από το σχεδόν ανύπαρκτο ερωτικό ενδιαφέρον του Hammer (η κουνιάδα -βάσει πλοκής - Ruth Wilson) ως την εγκληματικά υπο-αξιοποιημένη Helena Bonham Carter Burton στον άχαρο ρολάκο της μαντάμας με το ξύλινο πόδι (που κρύβει μυστικά όπλα).
Για πες: Γνώριζα από πριν πως στην διασκεδαστική ιεραρχία ο Verbinski, μαζί με τον κολλητό Jerry Bruckheimer σαλπάρουν τρίτη θέση μετά από The Beard και Zemeckis. Παρά τον εκκωφαντικό ορυμαγδό που εξαργυρώνει τα $250M κόστους παραγωγής, μετά από ένα 2 1/2ωρο κάκιστου σκηνοθετικού κολάζ και μπαράζ ιδεολογικού ξεπλύματος, το ολ-τάιμ-κλάσικ σάλπισμα του William Tell Overture υπό του μουσουργού Rossini δεν έχει ηχεί διόλου ηρωικά, παραπέμποντας πιότερο στις αλήστου μνήμης ταινίες γέλιου του αθάνατου φαλακρού πράκτορος ΘΒ: Εκεί τουλάχιστον χόρταινες γέλιο.
Ο ενοχλητικά πλέον κολλημένος με το βαρύ μέικαπ Depp, αποτίνει ομάζ στον ζωγραφικό πίνακα του αυτόχθονα ινδιάνου Kirby Sattler “I am Crow” γεγονός που εξηγεί το γκήμικ ταΐσματος του βαλσαμωμένου κοράκου που φορά επικεφαλής ο Σπάροου - Τόντο. Ο οποίος Κομάντσι Τόντο («βλάκας» στα σπανιόλικα) δεν έχει μόνο τις καλύτερες ατάκες, κλέβοντας ανερυθρίαστα τον κεραυνό από τον γλυκερό μπούλη Armie Hammer (που τόσο κέρδισε τις εντυπώσεις στο Social Network όσο και έπαιξε στα ίσα τον Leo στο biopic του Έντγκαρ Χούβερ). Αυτό είναι αναμενόμενο, γιατί ο Johnny είναι για τη Disney ότι ο Will Smith για τη Sony: Χρυσωρυχείο. Το ζήτημα όμως γεννάται, όταν η εκκεντρική περσόνα του, ξεστρατίζει από την ίδια τη μυθολογία του Ρέιντζερ, που δεν είναι άλλη παρά η ναϊφ φιγούρα του ονειροπόλου προστάτη των αδυνάτων πάνω στο άσπρο άτι, που σίγουρα κρατά από το σόι της Ντόλυ, συντρόφισσας του πιο μόρτη ξαδέρφου του, Lucky Luke. Με δεδομένο ότι η χημεία μεταξύ Τζων Ρέιντ (Μοναχικός Καβαλάρης) και Τόντο εξαντλείται σε υποτιμητικά σχόλια του δεύτερου για τον πρώτο, το ενδιαφέρον ερμηνευτικά μετακινείται στο πεδίο των «κακών» William Fichtner και Tom Willkinson καθώς οι γυναικείοι ρόλοι αποδεικνύονται πλήρως διακοσμητικοί, από το σχεδόν ανύπαρκτο ερωτικό ενδιαφέρον του Hammer (η κουνιάδα -βάσει πλοκής - Ruth Wilson) ως την εγκληματικά υπο-αξιοποιημένη Helena Bonham Carter Burton στον άχαρο ρολάκο της μαντάμας με το ξύλινο πόδι (που κρύβει μυστικά όπλα).
Για πες: Γνώριζα από πριν πως στην διασκεδαστική ιεραρχία ο Verbinski, μαζί με τον κολλητό Jerry Bruckheimer σαλπάρουν τρίτη θέση μετά από The Beard και Zemeckis. Παρά τον εκκωφαντικό ορυμαγδό που εξαργυρώνει τα $250M κόστους παραγωγής, μετά από ένα 2 1/2ωρο κάκιστου σκηνοθετικού κολάζ και μπαράζ ιδεολογικού ξεπλύματος, το ολ-τάιμ-κλάσικ σάλπισμα του William Tell Overture υπό του μουσουργού Rossini δεν έχει ηχεί διόλου ηρωικά, παραπέμποντας πιότερο στις αλήστου μνήμης ταινίες γέλιου του αθάνατου φαλακρού πράκτορος ΘΒ: Εκεί τουλάχιστον χόρταινες γέλιο.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Ιουλίου 2013 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική