Η Συμμορία των Μάγων
του Louis Leterrier. Με τους Jesse Eisenberg, Mark Ruffalo, Woody Harrelson, Mélanie Laurent, Isla Fisher, Dave Franco, Michael Caine, Morgan Freeman
You Can Do, Magic!
του zerVo (@moviesltd) 
Όντας ορθολογικά σκεπτόμενος, το ξέρεις πολύ πριν στρογγυλοκαθίσεις στον καναπέ για να παρακολουθήσεις το αστραφτερό σόου του Κόπερφιλντ, στην απόπειρα του να εξαφανίσει τον Παρθενώνα, την Μεγάλη Πυραμίδα ή τον Πύργο του Άιφελ, πως όσα δεις δεν είναι παρά ένα ταχύτατο παιχνιδάκι που παίζει ο μάγος με τα μάτια σου. Τα αισθητήρια όργανα της όρασης, που αποτελούν τα βασικότερα εργαλεία του έργου του αεικίνητου μάστορα της οφθαλμαπάτης, προκειμένου να πείσει και το μυαλό σου πως το ιστορικό μνημείο, με ένα απλό αμπρακατάμπρα, πάει, χάθηκε. Και το δέχεσαι έτσι ακριβώς όπως είναι, δεν αντιδράς άσχημα, δεν δυσανασχετείς, παρά αφήνεσαι στην φαντασμαγορία. Αναγκαία όσο και ικανή συνθήκη που ζητά από σένα και το συναπάντημα των ιλούσιονιστ, Now You See Me, προκειμένου να περάσεις καλά, να το ρίξεις έξω. Γιατί αν το τιμήσεις με τον οβολό σου, έχοντας την προοπτική να εξηγήσεις τα ανεξήγητα, σίγουρα θα είσαι ο χαμένος...
Η πρώτη παράσταση των Τεσσάρων Καβαλάρηδων μπροστά στο κοινό του Λας Βέγκας, θα προκαλέσει σάλο, καθώς η ομάδα του ταχυδακτυλουργού Ντάνιελ Άτλας, της αεικίνητης Χένλι Ριβς, του χαρισματικού υπνωτιστή Μέριτ Μακίννι και του δεξιοτέχνη της ταχύτητας Τζακ Γουάιλντερ θα πετύχει το ακατόρθωτο: Να αδειάσει το άριστα σφαλισμένο θησαυροφυλάκιο μιας Παριζιάνικης τράπεζας, πολλές χιλιάδες μίλια μακριά, μοιράζοντας τα χαρτονομίσματα της λείας ταυτόχρονα στους παρευρισκόμενους του σόου. Παρότι οι τοπικές διωκτικές αρχές και η Ιντερπόλ θα συλλάβουν την τετράδα που αρέσκεται να προβοκάρει με τα κόλπα της, εντούτοις η πλήρης απουσία επιβαρυντικών στοιχείων δεν θα τους στερήσει την ελευθερία. Αλλά και την δυνατότητα να προχωρήσουν στο επόμενο, ακόμη πιο εντυπωσιακό και ριψοκίνδυνο εγχείρημα τους!
Με το FBI να παρακολουθεί το κάθε τους βήμα, έχοντας από κοντά για συμβουλάτορα τον βετεράνο της τέχνης της οφθαλμαπάτης Τάντιους Μπράντλει (το πρώτο μισό της παρούσας ερμηνευτικής εγκυρότητας, Morgan Freeman) που με την εμπειρία που διαθέτει μπορεί να δίνει εξηγήσεις για κάθε είδους τρικ, ακόμη και για το πιο ακραίο, οι τέσσερις δημοφιλέστατοι πλέον Κονφερασιέ - Ρομπέν των Φτωχών, θα βάλουν μπροστά το νέο τους μεγαλεπήβολο πλάνο. Να γεμίσουν μονομιάς, τους αδειανούς τραπεζικούς λογαριασμούς όλων όσων τους παρακολουθούν με ανοικτό το στόμα επί σκηνής. Ξαφρίζοντας συνάμα το παραφουσκωμένο ταμείο του μεγαλοκαρχαρία τοκογλύφου, που με τα τερτίπια του, έχει βάλει χέρι στις οικονομίες των δύσμοιρων πελατών του (το έτερον ήμισυ του "πάω μαζί παντού" ντουέτου, Michael Caine).
Και κάπου εδώ ανοίγεται μπροστά στην σκεπτική του θεατή το σταυροδρόμι. Να το παίξω λογικός και να αρχίσω να λοιδωρώ όλα όσα απίθανα λαμβάνουν χώρα στο πανί, από τους καταπληκτικούς μεν, αλλά όχι και εμπράκτως πειστικούς αρτίστες? Ή να παρασυρθώ κι εγώ από την πραγματικά εντυπωσιακή δίνη, που η αριστοτεχνικά δομημένη χορογραφία τους στην πίστα έχει δημιουργήσει, προκαλώντας απαράμιλλο ενθουσιασμό στην (δεδομένα κερδισμένη) πλατεία? Μην το πολυσυζητάς. Σινεμά είναι. Εκ προοιμίου ψευδαίσθηση δηλαδή, που τέτοιες περιπτώσεις περιμένει, όχι ακριβές, ούτε πολυδιαφημισμένες και σούπερ προμοταρισμένες δηλαδή, για να αναδείξει το χάρισμα του εμπορικού κινηματογράφου. Να τσιμπά από την τσέπη του σινεφίλ το (όχι περίσσευμα) δεκάρικο, υποσχόμενο του ένα δίωρο ταξίδι στην εξώφθαλμη φαντασία. Κάτι που του το παρέχει και μάλιστα πλουσιοπάροχα...
Έχοντας ως διευθυντή της ορχήστρας, ένα από τα πιο αγαπημένα πουλέν του μέγιστου Luc Besson, τον Louis Letterier, που με διαβατήριο τους δύο αρχικούς Transporter που του εμπιστεύτηκε ο δαιμόνιος Γάλλος, άνοιξε πανιά για το Χόλιγουντ, δίχως πάντως να πείσει μέχρι στιγμής για τις ικανότητες του την απαιτητική μάζα, με το πρώτο σίκουελ του The Incredible Hulk και το ανώριμο ριμέικ του Clash Of The Titans. Εδώ όμως ο Φραντσέζος κινείται σε δικά του μονοπάτια, που προϋποθέτουν κοφτές πλανιές, μοντάζ ξυράφι και ξέφρενο τέμπο, στοιχεία που παίζει για πλάκα στα δάκτυλα του. Κατόπιν της μεγάλης χρονικά, αλλά ελκυστικής εισαγωγής, της μάζωξης των τεσσάρων κομπανιέρων, που φέρνει άμεσα στον νου τον δεξιοτέχνη Soderbergh και τις Συμμορίες των Έντεκα, Δώδεκα και Δεκατριών του, η ίντριγκα μπαίνει για τα καλά, πάντοτε με γνώμονα την διασκεδαστική χόρταση, στο genre του heist, ορίζοντας μια από τις πιο καλοστημένες στιγμές του είδους. Προκαλώντας μου μάλιστα έκδηλη απορία, για ποιο λόγο αυτές οι τρεις (συνολικά) παραστάσεις των Four Horsemen, δεν αποδόθηκαν σε τρισδιάστατη φόρμα, που θα εκτόξευε τον εντυπωσιασμό, πολλά σκαλοπάτια παραπάνω.
Για πες: Θα πίστευε κανείς πως η πολυπληθής συντροφιά - διεθνούς επιπέδου παρακαλώ - που ορίζει το ερμηνευτικό τιμ, λειτουργεί περισσότερο αποτελεσματικά ως ομάδα, δίχως να τονίζονται οι μονάδες της. Οκ. Αναμφίβολα συνεπής ο Ruffalo, σίγουρα εκφραστικός ο Harrelson, δεδομένα ελκυστικές η Laurent και η Fisher, το ταλέντο του Eisenberg όμως ξεχωρίζει από μακριά. Ο όχι και τόσο πιτσιρικάς πια Jesse, μακριά από το άχαρο στυλάκι που τον διακρίνει, είναι ο σολίστας της παρέας, είναι ο βιρτουόζος που σου δίνει την εντύπωση πως είναι γεννημένος για να ανεμίζει τράπουλες και να βγάζει από τα καπέλα λαγούς. Ακόμη κι αν στην εξέλιξη του στόρι και προκειμένου να οδηγηθούμε στην αναμενόμενη αποκάλυψη του φινάλε, τόσο εκείνος, όσο και οι τρεις συνεταίροι του, αφαιρούνται από το κάδρο, ψιλοαπογοητεύοντας με, που θα μπορούσα να τους απολαμβάνω για ώρες να κάνουν τα μαγικά τους επί σκηνής.
Με το FBI να παρακολουθεί το κάθε τους βήμα, έχοντας από κοντά για συμβουλάτορα τον βετεράνο της τέχνης της οφθαλμαπάτης Τάντιους Μπράντλει (το πρώτο μισό της παρούσας ερμηνευτικής εγκυρότητας, Morgan Freeman) που με την εμπειρία που διαθέτει μπορεί να δίνει εξηγήσεις για κάθε είδους τρικ, ακόμη και για το πιο ακραίο, οι τέσσερις δημοφιλέστατοι πλέον Κονφερασιέ - Ρομπέν των Φτωχών, θα βάλουν μπροστά το νέο τους μεγαλεπήβολο πλάνο. Να γεμίσουν μονομιάς, τους αδειανούς τραπεζικούς λογαριασμούς όλων όσων τους παρακολουθούν με ανοικτό το στόμα επί σκηνής. Ξαφρίζοντας συνάμα το παραφουσκωμένο ταμείο του μεγαλοκαρχαρία τοκογλύφου, που με τα τερτίπια του, έχει βάλει χέρι στις οικονομίες των δύσμοιρων πελατών του (το έτερον ήμισυ του "πάω μαζί παντού" ντουέτου, Michael Caine).
Και κάπου εδώ ανοίγεται μπροστά στην σκεπτική του θεατή το σταυροδρόμι. Να το παίξω λογικός και να αρχίσω να λοιδωρώ όλα όσα απίθανα λαμβάνουν χώρα στο πανί, από τους καταπληκτικούς μεν, αλλά όχι και εμπράκτως πειστικούς αρτίστες? Ή να παρασυρθώ κι εγώ από την πραγματικά εντυπωσιακή δίνη, που η αριστοτεχνικά δομημένη χορογραφία τους στην πίστα έχει δημιουργήσει, προκαλώντας απαράμιλλο ενθουσιασμό στην (δεδομένα κερδισμένη) πλατεία? Μην το πολυσυζητάς. Σινεμά είναι. Εκ προοιμίου ψευδαίσθηση δηλαδή, που τέτοιες περιπτώσεις περιμένει, όχι ακριβές, ούτε πολυδιαφημισμένες και σούπερ προμοταρισμένες δηλαδή, για να αναδείξει το χάρισμα του εμπορικού κινηματογράφου. Να τσιμπά από την τσέπη του σινεφίλ το (όχι περίσσευμα) δεκάρικο, υποσχόμενο του ένα δίωρο ταξίδι στην εξώφθαλμη φαντασία. Κάτι που του το παρέχει και μάλιστα πλουσιοπάροχα...
Έχοντας ως διευθυντή της ορχήστρας, ένα από τα πιο αγαπημένα πουλέν του μέγιστου Luc Besson, τον Louis Letterier, που με διαβατήριο τους δύο αρχικούς Transporter που του εμπιστεύτηκε ο δαιμόνιος Γάλλος, άνοιξε πανιά για το Χόλιγουντ, δίχως πάντως να πείσει μέχρι στιγμής για τις ικανότητες του την απαιτητική μάζα, με το πρώτο σίκουελ του The Incredible Hulk και το ανώριμο ριμέικ του Clash Of The Titans. Εδώ όμως ο Φραντσέζος κινείται σε δικά του μονοπάτια, που προϋποθέτουν κοφτές πλανιές, μοντάζ ξυράφι και ξέφρενο τέμπο, στοιχεία που παίζει για πλάκα στα δάκτυλα του. Κατόπιν της μεγάλης χρονικά, αλλά ελκυστικής εισαγωγής, της μάζωξης των τεσσάρων κομπανιέρων, που φέρνει άμεσα στον νου τον δεξιοτέχνη Soderbergh και τις Συμμορίες των Έντεκα, Δώδεκα και Δεκατριών του, η ίντριγκα μπαίνει για τα καλά, πάντοτε με γνώμονα την διασκεδαστική χόρταση, στο genre του heist, ορίζοντας μια από τις πιο καλοστημένες στιγμές του είδους. Προκαλώντας μου μάλιστα έκδηλη απορία, για ποιο λόγο αυτές οι τρεις (συνολικά) παραστάσεις των Four Horsemen, δεν αποδόθηκαν σε τρισδιάστατη φόρμα, που θα εκτόξευε τον εντυπωσιασμό, πολλά σκαλοπάτια παραπάνω.
Για πες: Θα πίστευε κανείς πως η πολυπληθής συντροφιά - διεθνούς επιπέδου παρακαλώ - που ορίζει το ερμηνευτικό τιμ, λειτουργεί περισσότερο αποτελεσματικά ως ομάδα, δίχως να τονίζονται οι μονάδες της. Οκ. Αναμφίβολα συνεπής ο Ruffalo, σίγουρα εκφραστικός ο Harrelson, δεδομένα ελκυστικές η Laurent και η Fisher, το ταλέντο του Eisenberg όμως ξεχωρίζει από μακριά. Ο όχι και τόσο πιτσιρικάς πια Jesse, μακριά από το άχαρο στυλάκι που τον διακρίνει, είναι ο σολίστας της παρέας, είναι ο βιρτουόζος που σου δίνει την εντύπωση πως είναι γεννημένος για να ανεμίζει τράπουλες και να βγάζει από τα καπέλα λαγούς. Ακόμη κι αν στην εξέλιξη του στόρι και προκειμένου να οδηγηθούμε στην αναμενόμενη αποκάλυψη του φινάλε, τόσο εκείνος, όσο και οι τρεις συνεταίροι του, αφαιρούνται από το κάδρο, ψιλοαπογοητεύοντας με, που θα μπορούσα να τους απολαμβάνω για ώρες να κάνουν τα μαγικά τους επί σκηνής.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Ιουνίου 2013 από την Odeon
1 σχόλια:
Προσωπικά παρασύρθηκα από τα κόλπα τους τα οποία με κράτησαν χωρίς να έχω βαρεθεί καθόλου στο τέλος της ταινίας.
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική