Ιδιαίτερες Αδυναμίες
της Anne Fontaine. Με τους Naomi Watts, Robin Wright, Ben Mendelsohn, Xavier Samuel, James Frecheville
Milfέυ...
του zerVo (@moviesltd) 
Τα σκανδαλοθηρικά έντυπα θα πουλούσαν και την ψυχή τους στον διάβολο, προκειμένου να αποκαλύψουν μια τέτοια ιστορία, ενώ τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ, θα ξεκινούσαν την αναφορά τους με εκείνο το κλισέ ανατριχιαστικό "σάλο προκάλεσε στην μικρή επαρχιακή κοινωνία, η υπόθεση του παθιασμένου κουαρτέτου". Οπότε φαντάζομαι θα περιμένεις στην εξέλιξη του Two Mothers να παρακολουθήσεις τίποτα κραυγές απόγνωσης, οιμωγές απελπισίας, αλί και τρισαλί, πως κάναμε οι άπονες τέτοιο έγκλημα με τα ίδια μας τα βλαστάρια, μητρικούς κλαυθμούς και τεκνήσιους οδυρμούς που θα ολοκληρώσουν το γεμάτο πάθος δράμα. Τίποτα τέτοιο, σχεδόν ούτε δάκρυ δεν κυλά. Βλέπεις όταν κάτι συμβαίνει στο Βέγκας και παραμένει στο Βέγκας, οπότε δεν πέφτει στην αντίληψη της κουτσομπόλας γειτονιάς, θεωρείται και ως μη γενόμενο. Τώρα εσύ σαν Βέγκας μπορείς να ορίσεις από ολόκληρη την πολιτεία, μέχρι και μια τρία επί τρία πλωτή σχεδία. Όπως το πάρει ή όπως το βιώνει κανείς...
Φίλες αδελφικές από τα παιδικά τους χρόνια, η Λιλ και η Ροζ, έχοντας μόλις διαβεί το κατώφλι των σαράντα τους χρόνων, απολαμβάνουν την ηρεμία της παραθαλάσσιας κωμόπολης, που έχουν επιλέξει να ζήσουν, αποδεχόμενες συνάμα τα κτυπήματα της μοίρας στην οικογενειακή τους κατάσταση. Η μεν πρώτη μένοντας σε τόσο νεαρή ηλικία χήρα, αφού ο σύζυγός της έφυγε νωρίς, η δεύτερη μη αποδεχόμενη να συνοδεύσει τον άντρα της στην νέα του καριέρα στην πρωτεύουσα, μια απόφαση που είχε σαν λογικό αποτέλεσμα τον χωρισμό. Στην απομόνωση του γαλάζιου παράδεισου, η καθεμιά τους σύντομα θα επιδείξει κάτι περισσότερο από φιλικό ενδιαφέρον για τον γιο της άλλης, ισορροπία σε τεντωμένο σκοινί που σύντομα θα σπάσει, καθώς οι ώριμες κυρίες θα πέσουν στην αγκαλιά των σμιλεμένων εικοσάχρονων.
Η δεύτερη έκπληξη που με περίμενε στην αφήγηση της πραγματικής αυτής υπόθεσης, που απασχόλησε την συγγραφέα Doris Lessing στο μυθιστόρημα της The Grandmothers, είναι το γεγονός πως οι δύο φιλενάδες, δεν κρατούν στιγμή μυστική την σχέση τους, η μια από την άλλη, αντιμετωπίζοντας το θέμα με καθηλωτική ψυχραιμία. Το κουαρτέτο των δύο μαμάδων και των (χιαστί, προς αποφυγή πάσας παρεξήγησης) γιων εραστών τους, που επί δυο δεκαετίες συμβιώνει σχεδόν κάτω από την ίδια στέγη, δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να βαδίζει ακριβώς στην ίδια νηνεμική πορεία, απλώς το στοργικό χάδι της μέχρι πρότινος θείας, έχει μετεξελιχθεί πια σε λάγνο άγγιγμα, της φλογερής ερωμένης. Και το αντίστροφο, βεβαίως, αφού σε τόσο κοντινή στόχευση, η κάθε μια ατυχήσασα, κατάφερε να πετύχει την διάνα που θα επιβεβαιώσει το εν αμφιβόλω γηρασμένο σεξ απίλ της και θα γκρεμίσει κάθε υποψία ανασφάλειας. Το παράλογο δε, θα συνεχιστεί να υφίσταται, καθώς πέραν των δεσμών, που σε βάθος χρόνου μια χαρά κρατούν, οι Milfίτσες είναι ρεαλιστικά προετοιμασμένες για το ενδεχόμενο η μπογιά τους να ξεθωριάσει στην ματιά των Αδώνιδων, με συνέπεια εκείνοι να αναζητήσουν πλέον την συνομήλικη τους αγκαλιά.
Εκνευριστικά εξιδανικευμένο είναι λοιπόν το βουτηγμένο στο πάθος διπλό ρομάντζο που περιγράφει με την συνήθη ιδιαιτερότητα της η Anne Fontaine, τοποθετώντας το σκεπτόμενη και την εμπορική του συμπεριφορά σε σκηνικό που θα ζήλευε και ο μετρ των μοντέρνων Άρλεκιν Nicholas Sparks. Η Γαλλίδα δεν είναι η πρώτη φορά στην καριέρα της που ασχολείται με ένα τόσο πιπεράτο και κινούμενο πάνω στα λεπτά όρια του ανήθικου ζήτημα (δες και Nathalie) όπως δεν είναι και η πρώτη φορά που παρακολουθεί την φλόγα να ανάβει, ανάμεσα στις καρδιές δύο εραστών με ηλικιακή απόσταση φάσης (όπως The Girl From Monaco). Για να διατηρήσει την ψυχραιμία της κάμερας της σε τόσο χαμηλούς παλμούς, έχει σχεδόν εκμηδενίσει την έννοια του περίγυρου, ακόμη και του πιο κοντινού, αφού πρώην και νυν σύζυγοι, συνάδελφοι, γειτόνοι, δεν ασχολούνται καν με τις πομπές που λαμβάνουν χώρα στις αντικριστές μεζονέτες πάνω στο γκρεμιλίκι, πιθανότατα και γιατί δεν περνούν καν από το μυαλό τους τα σενάρια εθελουσίας αποπλάνησης των πιτσιρικάδων. Όχι ότι σε αυτόν τον ουτοπικό κόσμο που το καρέ κινείται, κάτι διαφορετικό θα χαλούσε έστω κι ένα λεπτό, το πρωτόγνωρο αυτό δέσιμο του. Οι πορείες είναι προδιαγεγραμμένες από πολύ νωρίς στο σενάριο, απλώς το φινάλε - που του βγάζω καπέλο για την ειλικρίνεια του - τις επιβεβαιώνει...
Για πες: Βεβαίως την όλη παραμυθένια ατμόσφαιρα τονίζει το γεγονός πως τους ρόλους των δύο καυτών όσο δεν παίρνει mamas, υποδύονται δύο από τις πλέον γοητευτικές 45άρες της εποχής μας. Η Naomie Watts και η Robin Wright, με την αντίστροφη εξέλιξη της εξωτερικής τους εμφάνισης, αφού η Αυστραλέζα ωριμάζοντας ομορφαίνει, ενώ η Τεξανή αγριεύει τα πραγματικά εντυπωσιακά χαρακτηριστικά του προσώπου της, χορεύουν στο τέμπο που βαράει η ντιρεκτρίς τους, δίχως στιγμή να παραφέρονται, να στριγγλίζουν, να απελπίζονται. Βοηθά σε αυτό και η καταπραϋντική παρουσία των νεαρών Κούρων στο πλάι τους, αλλά και η ασφάλεια που τους παρέχει η παντελώς άχρωμη και άγευστη θωριά των συνοδών τους (οι νύφες ντε!) που δεν νομίζω φυσιολογικό αρσενικό να προτιμούσε ποτέ από τις σιτεμένες. Κυρίες που καθώς φαίνεται, έστω και στην μυθοπλασία της μεγάλης οθόνης, παίρνουν σιγά σιγά πίσω το αίμα τους από τους αντίστοιχης ηλικίας κυρίους, που ακόμη έχουν μείνει ή στα λόγια ή σε εκείνο το αλήστου μνήμης, Χούφτωστη, Χούφτωστη...
Η δεύτερη έκπληξη που με περίμενε στην αφήγηση της πραγματικής αυτής υπόθεσης, που απασχόλησε την συγγραφέα Doris Lessing στο μυθιστόρημα της The Grandmothers, είναι το γεγονός πως οι δύο φιλενάδες, δεν κρατούν στιγμή μυστική την σχέση τους, η μια από την άλλη, αντιμετωπίζοντας το θέμα με καθηλωτική ψυχραιμία. Το κουαρτέτο των δύο μαμάδων και των (χιαστί, προς αποφυγή πάσας παρεξήγησης) γιων εραστών τους, που επί δυο δεκαετίες συμβιώνει σχεδόν κάτω από την ίδια στέγη, δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να βαδίζει ακριβώς στην ίδια νηνεμική πορεία, απλώς το στοργικό χάδι της μέχρι πρότινος θείας, έχει μετεξελιχθεί πια σε λάγνο άγγιγμα, της φλογερής ερωμένης. Και το αντίστροφο, βεβαίως, αφού σε τόσο κοντινή στόχευση, η κάθε μια ατυχήσασα, κατάφερε να πετύχει την διάνα που θα επιβεβαιώσει το εν αμφιβόλω γηρασμένο σεξ απίλ της και θα γκρεμίσει κάθε υποψία ανασφάλειας. Το παράλογο δε, θα συνεχιστεί να υφίσταται, καθώς πέραν των δεσμών, που σε βάθος χρόνου μια χαρά κρατούν, οι Milfίτσες είναι ρεαλιστικά προετοιμασμένες για το ενδεχόμενο η μπογιά τους να ξεθωριάσει στην ματιά των Αδώνιδων, με συνέπεια εκείνοι να αναζητήσουν πλέον την συνομήλικη τους αγκαλιά.
Εκνευριστικά εξιδανικευμένο είναι λοιπόν το βουτηγμένο στο πάθος διπλό ρομάντζο που περιγράφει με την συνήθη ιδιαιτερότητα της η Anne Fontaine, τοποθετώντας το σκεπτόμενη και την εμπορική του συμπεριφορά σε σκηνικό που θα ζήλευε και ο μετρ των μοντέρνων Άρλεκιν Nicholas Sparks. Η Γαλλίδα δεν είναι η πρώτη φορά στην καριέρα της που ασχολείται με ένα τόσο πιπεράτο και κινούμενο πάνω στα λεπτά όρια του ανήθικου ζήτημα (δες και Nathalie) όπως δεν είναι και η πρώτη φορά που παρακολουθεί την φλόγα να ανάβει, ανάμεσα στις καρδιές δύο εραστών με ηλικιακή απόσταση φάσης (όπως The Girl From Monaco). Για να διατηρήσει την ψυχραιμία της κάμερας της σε τόσο χαμηλούς παλμούς, έχει σχεδόν εκμηδενίσει την έννοια του περίγυρου, ακόμη και του πιο κοντινού, αφού πρώην και νυν σύζυγοι, συνάδελφοι, γειτόνοι, δεν ασχολούνται καν με τις πομπές που λαμβάνουν χώρα στις αντικριστές μεζονέτες πάνω στο γκρεμιλίκι, πιθανότατα και γιατί δεν περνούν καν από το μυαλό τους τα σενάρια εθελουσίας αποπλάνησης των πιτσιρικάδων. Όχι ότι σε αυτόν τον ουτοπικό κόσμο που το καρέ κινείται, κάτι διαφορετικό θα χαλούσε έστω κι ένα λεπτό, το πρωτόγνωρο αυτό δέσιμο του. Οι πορείες είναι προδιαγεγραμμένες από πολύ νωρίς στο σενάριο, απλώς το φινάλε - που του βγάζω καπέλο για την ειλικρίνεια του - τις επιβεβαιώνει...
Για πες: Βεβαίως την όλη παραμυθένια ατμόσφαιρα τονίζει το γεγονός πως τους ρόλους των δύο καυτών όσο δεν παίρνει mamas, υποδύονται δύο από τις πλέον γοητευτικές 45άρες της εποχής μας. Η Naomie Watts και η Robin Wright, με την αντίστροφη εξέλιξη της εξωτερικής τους εμφάνισης, αφού η Αυστραλέζα ωριμάζοντας ομορφαίνει, ενώ η Τεξανή αγριεύει τα πραγματικά εντυπωσιακά χαρακτηριστικά του προσώπου της, χορεύουν στο τέμπο που βαράει η ντιρεκτρίς τους, δίχως στιγμή να παραφέρονται, να στριγγλίζουν, να απελπίζονται. Βοηθά σε αυτό και η καταπραϋντική παρουσία των νεαρών Κούρων στο πλάι τους, αλλά και η ασφάλεια που τους παρέχει η παντελώς άχρωμη και άγευστη θωριά των συνοδών τους (οι νύφες ντε!) που δεν νομίζω φυσιολογικό αρσενικό να προτιμούσε ποτέ από τις σιτεμένες. Κυρίες που καθώς φαίνεται, έστω και στην μυθοπλασία της μεγάλης οθόνης, παίρνουν σιγά σιγά πίσω το αίμα τους από τους αντίστοιχης ηλικίας κυρίους, που ακόμη έχουν μείνει ή στα λόγια ή σε εκείνο το αλήστου μνήμης, Χούφτωστη, Χούφτωστη...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Μαΐου 2013 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική