Χτυποκάρδια στο Γραφείο
του Régis Roinsard. Με τους Romain Duris, Déborah François, Bérénice Bejo, Miou-Miou, Eddy Mitchell, Nicolas Bedos, Shaun Benson
Μέθοδος Didacta!
του zerVo (@moviesltd) 
Και η επιμονή του γαλλικού σινεμά στις παλιομοδίτικες φιλμικές φόρμες περασμένων δεκαετιών πολύ καλά κρατεί. Σε συνέχεια του ασπρόμαυρου βωβού Αρτίστα,που με την γοητεία της νοσταλγίας, διεκδίκησε στους εφετζίδικους μοντέρνους καιρούς και κέρδισε την εκτίμηση των απανταχού σινεφίλ, η τρικολόρ βιομηχανία στρέφει τον φακό της στην λατρεμένη πολύχρωμη και φαντεζί αισθηματική κομεντί των 50s και πετυχαίνει για ακόμη μια φορά διάνα, επιδεικνύοντας μια απίστευτη συνέπεια στην αναβίωση της εποχής. Υποχρεούμαι να ομολογήσω πως η Populaire είναι η καλύτερη ταινία που έχω παρακολουθήσει ποτέ, που θεματικά περιστρέφεται γύρω από την ανάδειξη της καλύτερης δακτυλογράφου του κόσμου. Βασικά διότι δεν έχει υπάρξει άλλη και δευτερευόντως γιατί πρόκειται για μια πραγματικά αξιόλογη δημιουργία.
Στα 21 της χρόνια, η συνεσταλμένη αλλά φιλόδοξη Ροζ Παμφίλ, θα αφήσει πίσω την γενέτειρα της, μια κωμόπολη της Νορμανδίας, αναζητώντας την τύχη της στην μεγάλη πόλη και κάνοντας όπως όλες οι συνομήλικες της όνειρα, να προσληφθεί κάποια στιγμή ως γραμματέας σε μια μεγάλη επιχείρηση. Στην πρώτη κιόλας οντισιόν, για την κάλυψη της θέσης της ιδιαιτέρας του διακεκριμένου ασφαλιστικού συμβούλου Κυρίου Εσάρ, η Ροζ θα αντιληφθεί πως οι ικανότητες της στο συγκεκριμένο επάγγελμα είναι περιορισμένες, όπως όμως θα καταλάβει πως διαθέτει ένα ξεχωριστό χάρισμα, είναι ταχύτατη στο χτύπημα των πλήκτρων της γραφομηχανής, στοιχείο που θα συμβάλει στην άμεση πρόσληψη της...
Σύντομα πάντως ο νεαρός και γοητευτικός εργοδότης της, θα πειστεί πως η άχαρη, αδέξια και ουσιαστικά ανίκανη να ανταποκριθεί στα καθήκοντα της δεσποινίς δεν πρόκειται να στεριώσει στο διπλανό του γραφείο, αντίθετα όμως μπορεί άνετα να γίνει η πρωταθλήτρια της επαρχίας στην δακτυλογραφία, γι αυτό και θα την πάρει κάτω από την εποπτεία του, προπονώντας την για να πάρει μέρος στους μεγάλους αγώνες. Και καθώς ο περιζήτητος εργένης θα την φιλοξενήσει για να εξασκηθεί στην πολυτελή του βίλα, θα αναπτυχθεί μεταξύ τους μια σχέση στενότερη από εκείνη του μέντορα και της μαθήτριας του.
Δεν υπάρχει φυσικά κάποια δυνατή πρωτοτυπία στην πολλοστή απεικόνιση στην μεγάλη οθόνη του μύθου του Πυγμαλίωνα, πέραν του γεγονότος της αναφοράς της δακτυλογραφίας (ουσιαστικά η λέξη κλειδί του σεναρίου) ως άθλημα, που διαθέτει τσάμπιον τοπικό, κρατικό και παγκόσμιο, ρεκόρ (γύρω στα 510 κτυπήματα το λεπτό) και βεβαίως αγωνία για το ποιος θα στεφθεί εντέλει νικητής στο τέλος. Ουσιαστικά στο κινηματογραφικό του ντεμπούτο ο χαρισματικός όπως αποδεικνύεται σκηνοθέτης Regis Roinsard, βαδίζει πάνω στις ράγες της ρομαντικής ίντριγκας του My Fair Lady, πασπαλίζοντας τα παστέλ απόχρωσης και νεοκλασικής σκηνογραφίας πλάνα του με ψήγματα από Rocky (ναι,υπάρχει πλάνο εκγύμνασης της "αθλήτριας" στην ύπαιθρο), Karate Kid (οι τετ α τετ κόντρες των ταχύτατων δεσποινίδων με τους κότσους, δεν χρειάζεται να έχουν σωματική επαφή για να εξελιχθούν σε βίαιες) αλλά και οποιασδήποτε άλλης ταινίας διαγωνιστικού χαρακτήρα, που ο πρωταγωνιστής φτάνει στον τελικό κι εντέλει σηκώνει εν μέσω θριαμβευτικού μουσικού θέματος το τρόπαιο.
Το οποίο στην περίπτωση μας δεν έχει τόσο τον χαρακτήρα κυπέλλου, μεταλλίου, κορδέλας ή έστω χρηματικής ανταμοιβής, μα της ικανοποίησης για την πραγμάτωση του αρχικού στόχου, που ήταν η κοπελιά να κερδίσει το στοίχημα και να παραμείνει στην μεγαλούπολη ως επιτυχημένη και όχι να επιστρέψει πίσω ως φλόπα, παίρνοντας θέση στον πάγκο του μπακάλικου του μπαμπά. Μέσα από πανέξυπνους και ελαφρώς πιπεράτους διαλόγους, ρυθμικές σεκάνς γεμάτες χρώμα που ξεχειλίζουν ευεξία και πάθος, το Populaire παραμένει πιστό στην αναπαράσταση της κλασσικής φραντσέζας ρομαντικής κομεντί, κλείνοντας συνάμα το μάτι σε ένα διαχρονικό και ακόμη υπαρκτό κοινωνικό ζήτημα, που έχει άμεση σχέση με το american dream που όλοι μας κρύβουμε στην ψυχή.
Για πες: Έστω κι αν ο Romain Duris είναι ο έμπειρος, ο αεράτος και ο σούπερ σταρ του διδύμου της ιστορίας, εντούτοις την παράσταση με την φρεσκάδα και την έντεχνη αδεξιότητα της (το αντίθετο θα ήταν το εύκολο) η κουκλίνα ενζενί Deborah Francois. Κι αν δεν σου λέει τίποτα το ονοματεπώνυμο της ενζενί, καλό θα ήταν να ανατρέξεις στις παλαιότερες δημιουργίες των Dardennes, όπως το εξαιρετικό L'Enfant για να την συναντήσεις, σε φυσικότερη φόρμα και αμακιγιάριστη, δίχως βέβαια και τα σκέρτσα, τα νάζια και τις μπριόζικες φατσούλες που σε πληθώρα μοιράζει ως Populaire. Η Βελγίδα, σέξι και συνάμα τόσο αθώα ως αυτοδίδακτη της μεθόδου Didacta, αποδίδει μια εναλλακτική άποψη της τεράστιας κι ανεπανάληπτης Audrey - που πολλάκις μνημονεύεται στα νοσταλγικά καρέ - έχοντας την υποστήριξη πέρα από του τόσο άνετου Duris και της Berenice Bejo (αστραφτερή κούκλα και σικάτη) στην πρώτη της, κατόπιν The Artist εμφάνιση.
Σύντομα πάντως ο νεαρός και γοητευτικός εργοδότης της, θα πειστεί πως η άχαρη, αδέξια και ουσιαστικά ανίκανη να ανταποκριθεί στα καθήκοντα της δεσποινίς δεν πρόκειται να στεριώσει στο διπλανό του γραφείο, αντίθετα όμως μπορεί άνετα να γίνει η πρωταθλήτρια της επαρχίας στην δακτυλογραφία, γι αυτό και θα την πάρει κάτω από την εποπτεία του, προπονώντας την για να πάρει μέρος στους μεγάλους αγώνες. Και καθώς ο περιζήτητος εργένης θα την φιλοξενήσει για να εξασκηθεί στην πολυτελή του βίλα, θα αναπτυχθεί μεταξύ τους μια σχέση στενότερη από εκείνη του μέντορα και της μαθήτριας του.
Δεν υπάρχει φυσικά κάποια δυνατή πρωτοτυπία στην πολλοστή απεικόνιση στην μεγάλη οθόνη του μύθου του Πυγμαλίωνα, πέραν του γεγονότος της αναφοράς της δακτυλογραφίας (ουσιαστικά η λέξη κλειδί του σεναρίου) ως άθλημα, που διαθέτει τσάμπιον τοπικό, κρατικό και παγκόσμιο, ρεκόρ (γύρω στα 510 κτυπήματα το λεπτό) και βεβαίως αγωνία για το ποιος θα στεφθεί εντέλει νικητής στο τέλος. Ουσιαστικά στο κινηματογραφικό του ντεμπούτο ο χαρισματικός όπως αποδεικνύεται σκηνοθέτης Regis Roinsard, βαδίζει πάνω στις ράγες της ρομαντικής ίντριγκας του My Fair Lady, πασπαλίζοντας τα παστέλ απόχρωσης και νεοκλασικής σκηνογραφίας πλάνα του με ψήγματα από Rocky (ναι,υπάρχει πλάνο εκγύμνασης της "αθλήτριας" στην ύπαιθρο), Karate Kid (οι τετ α τετ κόντρες των ταχύτατων δεσποινίδων με τους κότσους, δεν χρειάζεται να έχουν σωματική επαφή για να εξελιχθούν σε βίαιες) αλλά και οποιασδήποτε άλλης ταινίας διαγωνιστικού χαρακτήρα, που ο πρωταγωνιστής φτάνει στον τελικό κι εντέλει σηκώνει εν μέσω θριαμβευτικού μουσικού θέματος το τρόπαιο.
Το οποίο στην περίπτωση μας δεν έχει τόσο τον χαρακτήρα κυπέλλου, μεταλλίου, κορδέλας ή έστω χρηματικής ανταμοιβής, μα της ικανοποίησης για την πραγμάτωση του αρχικού στόχου, που ήταν η κοπελιά να κερδίσει το στοίχημα και να παραμείνει στην μεγαλούπολη ως επιτυχημένη και όχι να επιστρέψει πίσω ως φλόπα, παίρνοντας θέση στον πάγκο του μπακάλικου του μπαμπά. Μέσα από πανέξυπνους και ελαφρώς πιπεράτους διαλόγους, ρυθμικές σεκάνς γεμάτες χρώμα που ξεχειλίζουν ευεξία και πάθος, το Populaire παραμένει πιστό στην αναπαράσταση της κλασσικής φραντσέζας ρομαντικής κομεντί, κλείνοντας συνάμα το μάτι σε ένα διαχρονικό και ακόμη υπαρκτό κοινωνικό ζήτημα, που έχει άμεση σχέση με το american dream που όλοι μας κρύβουμε στην ψυχή.
Για πες: Έστω κι αν ο Romain Duris είναι ο έμπειρος, ο αεράτος και ο σούπερ σταρ του διδύμου της ιστορίας, εντούτοις την παράσταση με την φρεσκάδα και την έντεχνη αδεξιότητα της (το αντίθετο θα ήταν το εύκολο) η κουκλίνα ενζενί Deborah Francois. Κι αν δεν σου λέει τίποτα το ονοματεπώνυμο της ενζενί, καλό θα ήταν να ανατρέξεις στις παλαιότερες δημιουργίες των Dardennes, όπως το εξαιρετικό L'Enfant για να την συναντήσεις, σε φυσικότερη φόρμα και αμακιγιάριστη, δίχως βέβαια και τα σκέρτσα, τα νάζια και τις μπριόζικες φατσούλες που σε πληθώρα μοιράζει ως Populaire. Η Βελγίδα, σέξι και συνάμα τόσο αθώα ως αυτοδίδακτη της μεθόδου Didacta, αποδίδει μια εναλλακτική άποψη της τεράστιας κι ανεπανάληπτης Audrey - που πολλάκις μνημονεύεται στα νοσταλγικά καρέ - έχοντας την υποστήριξη πέρα από του τόσο άνετου Duris και της Berenice Bejo (αστραφτερή κούκλα και σικάτη) στην πρώτη της, κατόπιν The Artist εμφάνιση.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιουλίου 2013 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική