A Ship to Palestine
του Νίκου Κούνδουρου. Με τους Θεοδόση Ζαννή, Εύα Ψυλλάκη, Μανώλη Παπαδάκη, Γιώργο Κοψιδά, Ιερώνυμο Καλετσάνο, Δέσποινα Μορίου, Ερρίκο Λίτση, Αγάπη Μανουρά, Ελένη Κωνσταντίνου
Αταξίδευτο...
του zerVo (@moviesltd) 
Η διαφωνία μου με τον Κούνδουρο, πέρα από τα κινηματογραφικά είναι και επί της αρχής. Τι κουβέντες ήταν εκείνες που εκστόμισε στην επίσημη πρεμιέρα της ταινίας του για το Ισραήλ και ποιος ακριβώς του δίνει το δικαίωμα να ομιλεί τόσο ατιμωτικά, για έναν λαό που - αδιάφορο αν έχει δίκαιο ή όχι - δεν έχει σταματήσει ποτέ με κάθε τρόπο να παλεύει για την ύπαρξη του. Έναν λαό που άσχετα από την δράση των διοικήσεων του - που για να πω και την προσωπική μου γνώμη, μια χαρά λειτουργούν υπέρ των συμφερόντων του έθνους τους - είναι ο μόνος τόσο κοντινός στον δικό μας σε κουλτούρα και θέρμη και εμφανίζεται πάντοτε φίλιος προς εμάς. Και από την άλλη μεριά, δεν έχω κατανοήσει ακόμη την περίπτωση του καραβιού με την ανθρωπιστική βοήθεια προς τους δύσμοιρους της Γάζα, που εν καιρώ πολέμου ταξίδεψε κατά την Μέση Ανατολή, με φαρδιά πλατιά την τουρκική σημαία - χώρας ορκισμένης εχθρού των Εβραίων - και περίμενε τι? Να του ανοίξουν διάπλατα τον δρόμο να περάσει? Ας σοβαρευτούμε καλύτερα και ως κράτος που πάμε και συμμετέχουμε κι εμείς σε τέτοιες διεθνείς παγίδες...
Η βομβιστική επίθεση κατά της οικίας του πάμπλουτου βιομηχάνου Κύρογλου, ενός διακεκριμένου στελέχους της μασονικής στοάς, θα έχει ως θύμα την Εβραϊκής καταγωγής σύζυγό του, γεγονός που θα προκαλέσει την έκρηξη οργής του, ενάντια στους Μουσουλμάνους που πιθανολογεί πως την οργάνωσαν. Λαμβάνοντας την ανεπιβεβαίωτη πληροφορία πως ένα καράβι φορτωμένο με στάρι έχει ξεκινήσει από τον Παναμά, με τελικό προορισμό την Χάιφα, θα εξουσιοδοτήσει το δεξί του χέρι, τον διεφθαρμένο μπάτσο Γιατράκο και τον αμφιλεγόμενο Νεοναζί Κουρτ, να μάθουν περισσότερες πληροφορίες για την ύπαρξη του, κεντρίζοντας τις πόρνες του λιμανιού ειδικά τις προερχόμενες από την Παλαιστίνη, για να εξακριβώσουν του λόγου το αληθές.
Στην ιστορία ξαφνικά θα εισέλθει και η πληγωμένη από την άδοξη φυγή της λατρεμένης της μάνας, κόρη του εργοστασιάρχη, Σάρα, που αντιλαμβανόμενη τις μυστηριώδεις κινήσεις των Αράβων στο καρνάγιο, κάτω από τις εντολές του άφοβου επαναστάτη Φακίρ, θα πιστέψει πως στήνουν μια ακόμη καλά οργανωμένη επιχείρηση ενάντια στις αρχές της. Και το καράβι οσονούπω καταφτάνει...
Για το αν βγαίνει ένα άμεσο και σαφές νόημα από την δίωρη αλληγορία που επεξεργάζεται με το γνώριμο ύφος των τελευταίων του έργων ο δημιουργός του Δράκου, δεν τίθεται καν συζήτηση. Τοποθετημένο το αλλοπρόσαλλο στόρι, σε μια πέτρινη νεκροπολιτεία του Πελοποννησιακού νότου, ουσιαστικά λειτουργεί σαν ένα άτυπο μίξερ, που αχταρματίζονται όλες οι φυλές του Ισραήλ (νάτο πάλι το επίμαχο κράτος) νοσηροί εκπρόσωποι του νόμου, πλεονέκτες δημοσιογράφοι, αφηνιασμένοι τέκτονες, ορκισμένοι φονταμενταλιστές, θιασώτες του χιτλερισμού και πουτάνες. Αμέτρητες πουτάνες. Κάθε κρατίδιο της πρώην ΕΣΣΔ και από μία, που κατέφθασε στην γαλανόλευκη γη της επαγγελίας, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή, μα ουσιαστικά έχει πέσει στην καλοστημένη λούμπα των κάθε λογής νταβατζήδων.
Εικαστικά ο Κούνδουρος, στα 87 του χρόνια παρακαλώ, διατηρεί αναλλοίωτη την γνώριμη ματιά έργων του σαν το Μπορντέλο ή ο Μπάιρον, με τους δυνατούς φωτισμούς που τονίζουν το αντικείμενο, σκοτεινιάζοντας ταυτόχρονα όμως το περιθώριο, πνίγοντας την πληροφορία που αναδίδει. Πληροφορία ασαφής όμως, δίχως κανένα πλάνο και στόχο, που ελάχιστοι θα την διακρίνουν και ακόμη πιο λίγοι θα την υποστηρίξουν, αφού ποτέ δεν διασαφηνίζεται ο λόγος ύπαρξης του πλεούμενου, το οποίο παρεμπιπτόντως δεν κάνει ποτέ την εμφάνιση του στο κάδρο. Μάλιστα...
Για πες: Το μεγάλο αστείο πάντως δεν είναι ο πουρές των πολυλογάδικων συνθημάτων του σκηνοθέτη, με τις ανούσιες εικόνες ερωτικής βίας ή με τις επαναλαμβανόμενες, ξεπερνώντας και πιο ενοχλητικό όριο, κραυγές των ιερόδουλων, αλλά η ίδια η πομπώδης ερμηνεία των πρωταγωνιστών του, που ξεπερνούν σε στόμφο και ψεύτικη χροιά ακόμη κι εκείνη των εορταστικών και ηρωικών Σουλιωτών. Εν κατακλείδι, αυτό που με πείραξε πιότερο στο Ένα Πλοίο για την Παλαιστίνη, είναι που δεν κατάφερα να αντιληφθώ έστω και μία περίπτωση δυνητικού θεατή, που να τον ενδιαφέρει αυτό το παραληρηματικό και σε διαρκή τρόμο πανηγύρι. Ήταν και ο πρόλογος του Κούνδουρου που ήδη με είχε χαλάσει, οπότε...
Στην ιστορία ξαφνικά θα εισέλθει και η πληγωμένη από την άδοξη φυγή της λατρεμένης της μάνας, κόρη του εργοστασιάρχη, Σάρα, που αντιλαμβανόμενη τις μυστηριώδεις κινήσεις των Αράβων στο καρνάγιο, κάτω από τις εντολές του άφοβου επαναστάτη Φακίρ, θα πιστέψει πως στήνουν μια ακόμη καλά οργανωμένη επιχείρηση ενάντια στις αρχές της. Και το καράβι οσονούπω καταφτάνει...
Για το αν βγαίνει ένα άμεσο και σαφές νόημα από την δίωρη αλληγορία που επεξεργάζεται με το γνώριμο ύφος των τελευταίων του έργων ο δημιουργός του Δράκου, δεν τίθεται καν συζήτηση. Τοποθετημένο το αλλοπρόσαλλο στόρι, σε μια πέτρινη νεκροπολιτεία του Πελοποννησιακού νότου, ουσιαστικά λειτουργεί σαν ένα άτυπο μίξερ, που αχταρματίζονται όλες οι φυλές του Ισραήλ (νάτο πάλι το επίμαχο κράτος) νοσηροί εκπρόσωποι του νόμου, πλεονέκτες δημοσιογράφοι, αφηνιασμένοι τέκτονες, ορκισμένοι φονταμενταλιστές, θιασώτες του χιτλερισμού και πουτάνες. Αμέτρητες πουτάνες. Κάθε κρατίδιο της πρώην ΕΣΣΔ και από μία, που κατέφθασε στην γαλανόλευκη γη της επαγγελίας, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή, μα ουσιαστικά έχει πέσει στην καλοστημένη λούμπα των κάθε λογής νταβατζήδων.
Εικαστικά ο Κούνδουρος, στα 87 του χρόνια παρακαλώ, διατηρεί αναλλοίωτη την γνώριμη ματιά έργων του σαν το Μπορντέλο ή ο Μπάιρον, με τους δυνατούς φωτισμούς που τονίζουν το αντικείμενο, σκοτεινιάζοντας ταυτόχρονα όμως το περιθώριο, πνίγοντας την πληροφορία που αναδίδει. Πληροφορία ασαφής όμως, δίχως κανένα πλάνο και στόχο, που ελάχιστοι θα την διακρίνουν και ακόμη πιο λίγοι θα την υποστηρίξουν, αφού ποτέ δεν διασαφηνίζεται ο λόγος ύπαρξης του πλεούμενου, το οποίο παρεμπιπτόντως δεν κάνει ποτέ την εμφάνιση του στο κάδρο. Μάλιστα...
Για πες: Το μεγάλο αστείο πάντως δεν είναι ο πουρές των πολυλογάδικων συνθημάτων του σκηνοθέτη, με τις ανούσιες εικόνες ερωτικής βίας ή με τις επαναλαμβανόμενες, ξεπερνώντας και πιο ενοχλητικό όριο, κραυγές των ιερόδουλων, αλλά η ίδια η πομπώδης ερμηνεία των πρωταγωνιστών του, που ξεπερνούν σε στόμφο και ψεύτικη χροιά ακόμη κι εκείνη των εορταστικών και ηρωικών Σουλιωτών. Εν κατακλείδι, αυτό που με πείραξε πιότερο στο Ένα Πλοίο για την Παλαιστίνη, είναι που δεν κατάφερα να αντιληφθώ έστω και μία περίπτωση δυνητικού θεατή, που να τον ενδιαφέρει αυτό το παραληρηματικό και σε διαρκή τρόμο πανηγύρι. Ήταν και ο πρόλογος του Κούνδουρου που ήδη με είχε χαλάσει, οπότε...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Μαρτίου 2013 από την Feelgood
