Movies Ltd

του Roger Michell. Με τους Bill Murray, Laura Linney, Samuel West, Olivia Colman, Elizabeth Marvel, Olivia Williams, Elizabeth Wilson

Με την φόρα του King's Speech

του gaRis (@takisgaris)

Μια συμπαραγωγή του BBC και του BFI. Αναρρωτιέμαι, ένα ακόμη αριστουργηματικό θεατρικό? Σκηνοθετεί ο Roger Michel. Λες να δούμε κανένα καινούργιο Notting Hill? Ο Φράνκλιν Ντιλέινο Ρούσβελτ, ο πάσχων από πολιομυελίτιδα Αμερικάνος Πρόεδρος και το αποτελούμενο από "μακρινές εξαδέλφες" χαρέμι του. Αναφορά στον Μπιλ Κλίντον? Ο Βασιλιάς Γεώργιος ο 6ος, ο διάσημος τραυλός μονάρχης, στην επίσημη επίσκεψη του στο θέρετρο του Πλανητάρχη, υπάρχει περίπτωση να καθρεφτίζει τον άρτιο καλλιτεχνικά The King's Speech? Συνειρμοί που στριφογύρισαν στο μυαλό μου, παρακολουθώντας μια ταινία που αποτυγχάνει παταγωδώς στην προσπάθεια της να πείσει ως ιστορικό ντοκουμέντο προβάλλοντας τις πιπεράτες σχέσεις ενός Προέδρου των ΗΠΑ με τις αναρίθμητες ερωμένες του, μα που έχει τις καλύτερες στιγμές του, όταν πραγματικά ασχολείται με την ιστορία, παρουσιάζοντας το πρώτο χρονικά ταξίδι Βρετανού εστεμμένου σε Αμερικάνικο έδαφος, λίγο πριν το ξέσπασμα του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Μας ενδιαφέρει άραγε ποια είναι εκείνη η Ντέζι, η μακρινή συγγενής του FDR και τι μπορεί να έπραξε ολομόναχος μαζί της ο Πρέζιντεντ στα χλοερά λιβάδια? Μπα! Για ποιον ακριβώς σκοπό μπορεί να φτιάχτηκε ένα τέτοιο σενάριο? Ίσως γιατί κάποιοι πίστεψαν πως θα μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε μια ωραία συνέχεια του παγκοσμίως επιτυχημένου Λόγου του Βασιλιά.

Πέρα από την πολύ μικρή εμφανισιακή ομοιότητα (που είναι άραγε η ομάδα του μακιγιάζ της Iron Lady όταν την χρειάζεσαι?) του με τον Ρούζβελτ, ο Murray παίζει κόντρα στην ερμηνευτική μανιέρα που έχει κτίσει εδώ και χρόνια, από την εποχή του Lost In Translation. Κομψός, γεμάτος αυτοπεποίθηση και πλατύ χαμόγελο, με επιβλητική παρουσία σε κάθε πλάνο, συνοδεύεται ιδανικά από την Βρετανίδα Olivia Williams ως σύζυγος Έλινορ, μια γυναίκα σε διαρκή αποστολή, ανεκτική, και αποφασισμένη να υποστηρίξει την καμπάνια του συζύγου της (λέγε με και Χίλαρι...). Η πραγματική παραφωνία όμως, ακούει στο όνομα Laura Linney, που υποδύεται την Ντέζι, το ερωτικό αντικείμενο του προεδρικού πόθου, που είναι αναιμική, θολή, υποχωρητική, αποπροσανατολίζοντας με την αδιάφορη παρουσία της την θέληση του Michel και του σεναριογράφου Richard Nelson, να κτίσουν το στόρι πάνω στον χαρακτήρα της. Αντίθετα οι γαλαζοαίματοι ερμηνεύονται με ενθουσιασμό από το ντουέτο του Samuel West και της Olivia Colman, σε τέτοιο βαθμό που θα ευχόμουν όλη η ταινία να αφορούσε εκείνους και όχι την γλυκανάλατη εξαδέλφη. Εν κατακλείδι το Hyde Park On Hudson πάσχει από το ίδιο σύνδρομο που πέρσι εμφάνισε το παρόμοιας αισθητικής My Week With Marilyn, μα τουλάχιστον σποραδικά προβάλει κάποιες καλλιτεχνικές ικανότητες, διαθέτει μια εξαιρετική ερμηνεία από τον Murray, ενώ προβλέπω πως θα έχει εμπορικό έρεισμα στο μεσήλικο κοινό όταν με το καλό κυκλοφορήσει.

Για πες: Δεδομένα πάντως δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου, πως ο James Ivory θα είχε παρουσιάσει μια πολύ πιο ολοκληρωμένη πρόταση, αν ενδεχόμενα είχε ασχοληθεί με το πρότζεκτ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Μαρτίου 2013 από την Odeon