Οι Διώκτες Του Εγκλήματος
του Ruben Fleischer. Με τους Josh Brolin, Ryan Gosling, Sean Penn, Nick Nolte, Emma Stone, Anthony Mackie, Giovanni Ribisi, Michael Peña, Robert Patrick
Κυνηγώντας τον Μίκι...Μάους!
του zerVo (@moviesltd) 
Πρόκειται για μια από εκείνες τις περιπτώσεις ταινιών, που ο κινηματογραφικός σχολιασμός, βρίσκει απεριόριστο έδαφος για να ξεθυμάνει, εντοπίζοντας σε κάθε δευτερόλεπτο της διάρκειας του και κάτι νέο, που θα κριτικάρει αρνητικά. Και όχι άδικα, εδώ που τα λέμε, αφού από τις πρώτες τους στιγμές το φιλμ, υποδηλώνει πως είναι διατεθειμένο να πατήσει πάνω στις ίδιες ράγες, που όρισε το απόλυτο δεκάρι του γκανγκστερικού genre, της τελευταίας τριακονταετίας. Κόντρα που δίχως άλλο, μοιάζει ισοπεδωτική για το Gangster Squad, που ούτε σε ένα σημείο του δεν δείχνει ικανό να σταθεί επάξια στον ανταγωνισμό που το ίδιο διακαώς επιζήτησε. Αν επιχειρήσω να σφυγμομετρήσω όμως την γνώμη του κοινού - ειδικά του νεότερου - δεν είμαι και τόσο βέβαιος πως ενδιαφέρεται για τέτοιου είδους φιλμικές αντιπαραθέσεις με το αριστούργημα του De Palma, ούτε νομίζω πως θα δείξει ιδιαίτερα ενοχλημένο που το έργο δεν ακολουθεί σχεδιαστικά τις κλασσικές προσταγές του Coppola και του Leone, μα επιδιώκει μια πιο graphic novel προσέγγιση στον θρύλο.
Δίχως να έχει ακόμη επουλώσει τα τραύματα που δημιούργησε ο Μεγάλος Πόλεμος, το κοσμοπολίτικο Λος Άντζελες βρίσκεται δέσμιο των ορέξεων των παράνομων συμμοριών, που εξήγαγε η Μαφία του Σικάγο. Στην κορυφή της λίστας του συνδικάτου του εγκλήματος, βρίσκεται ο πρώην μποξέρ, Εβραϊκής καταγωγής Μίκι Κόεν, που έχοντας διαφθείρει τις πολιτειακές, δικαστικές και αστυνομικές Αρχές, εκμεταλλεύεται τα τεράστια έσοδα από τον τζόγο, την πορνεία και τα νυχτερινά κέντρα, που οι επιχειρήσεις του διευθύνουν. Η μάχη ανάμεσα στον Υπόκοσμο και την Δικαιοσύνη, φαντάζει άνιση και με γνώριμο τον νικητή της. Ο Νόμος όμως, δεν έχει πει ακόμη την τελευταία του λέξη...
Κατόπιν εντολής του άτεγκτου Αρχηγού της Αστυνομίας του L.A., Πάρκερ και προκειμένου να μην γίνει γνωστή η δράση της στους εκτός νόμου φορείς, θα συσταθεί μια μυστική ομάδα καταπολέμησης των μαφιόζων που λυμαίνονται την Πόλη των Αγγέλων και δίωξης του βασικού υπαίτιου των δεινών, Κόεν, που διαρκώς την σκαπουλάρει παίρνοντας άφεση αμαρτιών από τον ανήθικο Εισαγγελέα. Μια ομάδα πραγματικών αδιάφθορων, που δεν θα διστάσει να προτάξει το γενικότερο συμφέρον από το ατομικό και που δεν θα διστάσει να δώσει το αίμα της ώστε να ξεβρομίσει την Καλιφόρνια από τα αποβράσματα.
Βασισμένη, όπως η εισαγωγική πινακίδα ομολογεί, σε πραγματικά περιστατικά, αμφιβόλου πάντως ιστορικής ακρίβειας, είναι η ίντριγκα που περιγράφει το πόνημα του Ruben Fleischer, σκηνοθέτη που έφτιαξε το όνομα του πέραν του Ατλαντικού, χάρη στην επιτυχία κυρίως του Zombieland και λιγότερο του 30 Minutes Or Less, ταινιών που ουδέποτε κατάφεραν να φτάσουν στα μέρη μας. Αν μη τι άλλο πάντως χρειάζεται θράσος από έναν πιτσιρικά μόλις 38 Μαΐων να θελήσει (τύποις) να ριμεικάρει το έργο του μετρ (από την εποχή του Τόνι Μοντάνα μέχρι τον επίλογο του Καρλίτο Μπριγκάντε) του είδους. Και για να πω την αλήθεια, τα βεβιασμένα σεναριακά λάθη τόσο στην χρονική συνέχεια, αποτέλεσμα ενός μετριότατου μοντάζ όσο και στην αφήγηση, που εμφανίζει πάμπολλα σκαμπανεβάσματα, θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν, μόνο αν ο ντιρέκτορ, με έπειθε πως έριξε το βάρος του στην σωστή αναπαράσταση της περιόδου και στην αισθητική της εποχής.
Κομμάτι που ο Fleischer, χρησιμοποιεί την ματιά της νιότης του, για να αποδώσει μια ιδιαίτερη προοπτική στο νεό νουάρ, μετατρέποντας κάθε σεκάνς του σε σελίδα κινούμενου κόμικ, με ωραιότατες παλ χρωματισμένες χορογραφίες των φονικών και των πάρτι μυδραλίων. Σύμφωνοι στην μουσική επένδυση δεν διαθέτει την μπαγκέτα του Morricone, για να δώσει στα πλάνα του μια πιο επική διάσταση, αυτό όμως δεν τον εμποδίζει στο να φτιάξει στιλιζαρισμένες κι ελκυστικότατες εικόνες της μετα-Ποτοαπαγορευτικής περιόδου, συνδυάζοντας όμορφα το νέον και τα λαμπιόνια στο φόντο της digital φωτογραφημένης ακατάπαυστης περιπέτειας. Μην ξεχνούμε πως ακόμη και σπουδαίοι μάστορες - δες και Public Enemies του Mann, που η τηλεοπτική του δράση, ορίζει ένα πρώτης τάξης πατρόν, επί της παρούσης - απέτυχαν παταγωδώς να πετύχουν τον εκσυγχρονισμό του δημοφιλέστατου, έστω και παλιομοδίτικου crime story...
Ακόμη όμως και το πολυπληθές, όσο και πανάκριβο καστ του Gangster Squad, ακολουθεί πιστά αυτή την παλπ λογική στην ερμηνεία του, που εντέχνως εμφανίζεται υπερ τονισμένη, μετατρέποντας τους καλοντυμένους και καμπαρντινάτους μπάτσους σε υπερήρωες. Από το συνάφι των σούπερ σταρς, αν εξαιρέσω τον Penn, που το μπόλικο μέικ απ δεν τον αφήνει να εκφραστεί ως μανιασμένος Αρχιμαφιόζος, θυμίζοντας τις εξίσου μέτριας αποδοχής καρικατούρες του Dick Tracy, όλοι οι υπόλοιποι δείχνουν διάθεση να ακολουθήσουν την γραφικής νουβέλας συλλογιστική και πετυχαίνουν μια αξιοπρεπή - τουλάχιστον - παρείστικη χημεία. Με το άρξασθε του Nick - γέρασε - Nolte, η φράξια που αποτελείται από τον Josh Brolin στον ρόλο του οικογενειάρχη wannabe Έλιοτ Νες, τον Ryan Gosling, στην όχι και πιο αβανταδόρικη θέση του πρωτοπαλίκαρου και τους Mackie - Ribisi - Pena και Patrick στην περιφέρεια, παίζει μια χαρά τον χορό του πιστολιδιού. Σε τέτοιο βαθμό που το μάτι απολαμβάνει τις φιγούρες τους και πολύ θα ήθελε να τις ξαναδεί...
Για πες: Άφησα τελευταία την Emma Stone (Tomato κατά το αγόρι της, λόγω της κατακόκκινης κώμης της - Κλοντ Ρέινς κατά τον κύρη της, εφόσον εξαφανίζεται από δίπλα του διαρκώς σαν...Αόρατος Άνθρωπος) που διαθέτει ανεξήγητα μεγάλο ρόλο για γυναικείο χαρακτήρα, νουάρ ιστορίας. Τουλάχιστον αν η άλικη τουαλέτα πρόκληση της αφίσας, προέκτεινε και την σέξι δράση της πρασινομάτας στο πανί, ίσως να πατσίζαμε. Αυτή υπήρξε όμως ακόμη μια υπόσχεση, από τις πάμπολλες, που το Gangster Squad, άφησε ανεκπλήρωτες...
Κατόπιν εντολής του άτεγκτου Αρχηγού της Αστυνομίας του L.A., Πάρκερ και προκειμένου να μην γίνει γνωστή η δράση της στους εκτός νόμου φορείς, θα συσταθεί μια μυστική ομάδα καταπολέμησης των μαφιόζων που λυμαίνονται την Πόλη των Αγγέλων και δίωξης του βασικού υπαίτιου των δεινών, Κόεν, που διαρκώς την σκαπουλάρει παίρνοντας άφεση αμαρτιών από τον ανήθικο Εισαγγελέα. Μια ομάδα πραγματικών αδιάφθορων, που δεν θα διστάσει να προτάξει το γενικότερο συμφέρον από το ατομικό και που δεν θα διστάσει να δώσει το αίμα της ώστε να ξεβρομίσει την Καλιφόρνια από τα αποβράσματα.
Βασισμένη, όπως η εισαγωγική πινακίδα ομολογεί, σε πραγματικά περιστατικά, αμφιβόλου πάντως ιστορικής ακρίβειας, είναι η ίντριγκα που περιγράφει το πόνημα του Ruben Fleischer, σκηνοθέτη που έφτιαξε το όνομα του πέραν του Ατλαντικού, χάρη στην επιτυχία κυρίως του Zombieland και λιγότερο του 30 Minutes Or Less, ταινιών που ουδέποτε κατάφεραν να φτάσουν στα μέρη μας. Αν μη τι άλλο πάντως χρειάζεται θράσος από έναν πιτσιρικά μόλις 38 Μαΐων να θελήσει (τύποις) να ριμεικάρει το έργο του μετρ (από την εποχή του Τόνι Μοντάνα μέχρι τον επίλογο του Καρλίτο Μπριγκάντε) του είδους. Και για να πω την αλήθεια, τα βεβιασμένα σεναριακά λάθη τόσο στην χρονική συνέχεια, αποτέλεσμα ενός μετριότατου μοντάζ όσο και στην αφήγηση, που εμφανίζει πάμπολλα σκαμπανεβάσματα, θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν, μόνο αν ο ντιρέκτορ, με έπειθε πως έριξε το βάρος του στην σωστή αναπαράσταση της περιόδου και στην αισθητική της εποχής.
Κομμάτι που ο Fleischer, χρησιμοποιεί την ματιά της νιότης του, για να αποδώσει μια ιδιαίτερη προοπτική στο νεό νουάρ, μετατρέποντας κάθε σεκάνς του σε σελίδα κινούμενου κόμικ, με ωραιότατες παλ χρωματισμένες χορογραφίες των φονικών και των πάρτι μυδραλίων. Σύμφωνοι στην μουσική επένδυση δεν διαθέτει την μπαγκέτα του Morricone, για να δώσει στα πλάνα του μια πιο επική διάσταση, αυτό όμως δεν τον εμποδίζει στο να φτιάξει στιλιζαρισμένες κι ελκυστικότατες εικόνες της μετα-Ποτοαπαγορευτικής περιόδου, συνδυάζοντας όμορφα το νέον και τα λαμπιόνια στο φόντο της digital φωτογραφημένης ακατάπαυστης περιπέτειας. Μην ξεχνούμε πως ακόμη και σπουδαίοι μάστορες - δες και Public Enemies του Mann, που η τηλεοπτική του δράση, ορίζει ένα πρώτης τάξης πατρόν, επί της παρούσης - απέτυχαν παταγωδώς να πετύχουν τον εκσυγχρονισμό του δημοφιλέστατου, έστω και παλιομοδίτικου crime story...
Ακόμη όμως και το πολυπληθές, όσο και πανάκριβο καστ του Gangster Squad, ακολουθεί πιστά αυτή την παλπ λογική στην ερμηνεία του, που εντέχνως εμφανίζεται υπερ τονισμένη, μετατρέποντας τους καλοντυμένους και καμπαρντινάτους μπάτσους σε υπερήρωες. Από το συνάφι των σούπερ σταρς, αν εξαιρέσω τον Penn, που το μπόλικο μέικ απ δεν τον αφήνει να εκφραστεί ως μανιασμένος Αρχιμαφιόζος, θυμίζοντας τις εξίσου μέτριας αποδοχής καρικατούρες του Dick Tracy, όλοι οι υπόλοιποι δείχνουν διάθεση να ακολουθήσουν την γραφικής νουβέλας συλλογιστική και πετυχαίνουν μια αξιοπρεπή - τουλάχιστον - παρείστικη χημεία. Με το άρξασθε του Nick - γέρασε - Nolte, η φράξια που αποτελείται από τον Josh Brolin στον ρόλο του οικογενειάρχη wannabe Έλιοτ Νες, τον Ryan Gosling, στην όχι και πιο αβανταδόρικη θέση του πρωτοπαλίκαρου και τους Mackie - Ribisi - Pena και Patrick στην περιφέρεια, παίζει μια χαρά τον χορό του πιστολιδιού. Σε τέτοιο βαθμό που το μάτι απολαμβάνει τις φιγούρες τους και πολύ θα ήθελε να τις ξαναδεί...
Για πες: Άφησα τελευταία την Emma Stone (Tomato κατά το αγόρι της, λόγω της κατακόκκινης κώμης της - Κλοντ Ρέινς κατά τον κύρη της, εφόσον εξαφανίζεται από δίπλα του διαρκώς σαν...Αόρατος Άνθρωπος) που διαθέτει ανεξήγητα μεγάλο ρόλο για γυναικείο χαρακτήρα, νουάρ ιστορίας. Τουλάχιστον αν η άλικη τουαλέτα πρόκληση της αφίσας, προέκτεινε και την σέξι δράση της πρασινομάτας στο πανί, ίσως να πατσίζαμε. Αυτή υπήρξε όμως ακόμη μια υπόσχεση, από τις πάμπολλες, που το Gangster Squad, άφησε ανεκπλήρωτες...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Ιανουαρίου 2013 από την Village
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική