Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Η ταινία ολοκληρώνεται, οι τίτλοι τέλους κάνουν την εμφάνιση τους στο εκράν και (όχι και τόσο) ασυναίσθητα κάνω την κίνηση να παρατηρήσω τις αντιδράσεις της (δυστυχώς, αντί για το αντίστροφο) αποκλειστικά ενήλικης πλατείας. Ασχέτως φινάλε και τροπής της πλοκής, οι μισοί έχουν καρφωμένο το βλέμμα στο πανί, δίχως να παρακολουθούν απολύτως τίποτα, μια κενή ματιά ηρεμίας, που πίσω της κρύβει βαθιά ανακούφιση, την ίδια στιγμή που το άλλο μισό, δείχνει σοκαρισμένο, σαν να έχει μόλις παρακολουθήσει το απόλυτο ανατριχιαστικό θρίλερ: Εφιάλτης! Είναι φανερό, πως οι μεν δεν είναι γονείς και ευχαριστούν - επί της παρούσης - τον Θεό, που δεν τους έχει χαρίσει (ακόμη) το υπέρτατο αγαθό την ώρα που οι δε, σαν κτυπημένοι από το ρεύμα, προσεύχονται στην ίδια Θεία Παρουσία, να μην γίνουν ποτέ πρωταγωνιστές ενός θέματος πανομοιότυπου με εκείνου του Despues De Lucia, που βασίζεται πάνω σε χιλιάδες, μυριάδες αληθινές ιστορίες...

Προκειμένου να ξεπεράσουν την πρόσφατη απώλεια, σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, της μητέρας και συζύγου τους, Λουτσία, η Αλεχάντρα και ο αγαπημένος της πατέρας, θα αφήσουν πίσω το παραθαλάσσιο Πουέρτο Βαγιάρτα, αναζητώντας ένα καινούργιο ξεκίνημα στην πρωτεύουσα. Εκεί που εκείνος ταλαιπωρημένος ψυχικά θα αναλάβει το πόστο του σεφ σε ένα εστιατόριο και η 17χρονη θα συνεχίσει τα μαθήματα της σε ένα καινούργιο περιβάλλον. Διαχυτική και ευχάριστη, η Άλε άμεσα θα γίνει αποδεκτή από τις παρέες του νέου της σχολείου, δίχως όμως να είναι προετοιμασμένη για όσα θα επακολουθήσουν, αφού πέφτοντας στην αγκαλιά του γόη της τάξης, δεν θα του αρνηθεί να φιλμάρει με το κινητό του τηλέφωνο τις ερωτικές τους στιγμές, τις οποίες θα δει, προς μεγάλη της έκπληξη, να διαμοιράζονται την επομένη μέρα στο ίντερνετ.

Δίχως να επιθυμεί να φορτίσει με ακόμη ένα σημαντικό ζήτημα τον ήδη προβληματισμένο της γονιό, η νεαρή κοπέλα, δεν θα μαρτυρήσει πουθενά τους φταίχτες της δημοσιοποίησης του βίντεο, παρά θα δεχτεί να υποστεί στο εφεξής κάθε λογής ατιμωτικές συμπεριφορές, που θα εκμηδενίσουν και θα συντρίψουν την προσωπικότητα της. Δεν είναι βεβαίως η πρώτη φορά που το συμμαθητικό bullying μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη, το ζήτημα της διαπόμπευσης, όμως, μέσω των διευκολύνσεων που δίνουν σε μια σημαντική μερίδα ανώριμων, σε βαθμό κτηνωδίας, εφήβων οι ηλεκτρονικοί καταγραφείς και το Youtube, κάνει πρεμιέρα, ορίζοντας ένα ακόμη υπαρκτό ζήτημα που έχει προκαλέσει η "πανάκεια" της παγκοσμιοποίησης. Όχι και λίγα βλέπεις τα περιστατικά νέων, που έχουν καταλήξει στην τραγωδία, έχοντας πέσει θύματα ψυχοσωματικής βίας από συνομίληκους συναδέλφους τους, που έχουν εκμεταλλευτεί ότι πιο όμορφο και αθώο μπορεί κανείς να νιώσει στα μικράτα του, δραματουργικό στοιχείο που δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο από την διεθνή κινηματογραφία.

Την αρχή κάνει ένας Μεξικάνος, ο Michel Franco, που χειρίζεται το θέμα του προσεκτικά και δίχως να πέφτει σε μελοδραματικές ακρότητες, στήνοντας (ακινητοποιώντας καλύτερα, απέναντι στα γεγονότα) την κάμερα του κατά τέτοιο τρόπο, που κάνει τον θεατή αυτόπτη μάρτυρα, ζητώντας του την όσο το δυνατόν - και αν είναι δυνατόν - πιο ουδέτερη άποψη του. Το σενάριο απόλυτα μελετημένο, στο να αναδείξει τα νομικά κενά μιας (πανέμορφης κατά τα άλλα) χώρας που έτσι κι αλλιώς αποτελεί τον ορισμό της διαφθοράς, μέσα από τα αργόσυρτα και δίχως σαφές νόημα αρχικά πλάνα, έρχεται και κουμπώνει στο φινάλε, όπου η ίντριγκα φορά, τον πανέξυπνης σύλληψης μανδύα του αυτοδίκαιου Death Wish. Είναι το φόρεμα του ρούχου της Θέμιδος η σωστή λύση ή τέτοιες αντιδράσεις μπορεί να οδηγήσουν σε κοινωνίες κανιβαλισμού και απανθρωπιάς? Αν το κράτος δικαίου, όπως υποστηρίζει ο φιλόδοξος και ταλαντούχος Αζτέκος, μοιάζει διαβρωμένο και ανεπαρκές, φυσικά και είναι!

Για πες: Το After Lucia δεν σοκάρει τόσο με τις εικόνες του, όσο με την προέκταση τους και το ενδεχόμενο ενός μοιραίου τέλους, μιας ψυχής που ουσιαστικά δεν κάνει τίποτα περισσότερο από όσα προστάζει η φύση της. Τα λάθη στην αφήγηση δεν είναι λίγα και λογικά προκαλούν απορίες - δεν δικαιολογείται απόλυτα ούτε ο φόβος εξομολόγησης του τι έχει συμβεί στον πατέρα, ούτε κυρίως η ανυπαρξία έστω και ενός έντιμου συμμαθητή, που θα αποκαλύψει όλα όσα θλιβερά έχουν πέσει στην αντίληψη του - ο σκοπός του λατινόφωνου φιλμ επιτυγχάνεται απόλυτα στην ανάδειξη του κρίματος που οι μοντέρνες γενιές βλέπουν καθημερινώς μπρος τους και στην περαιτέρω συζήτηση του. Καλό θα ήταν, το λοιπόν, στην αίθουσα να συρρεύσουν οι ίδιοι οι ανήλικοι ενδιαφερόμενοι, βλέποντας την Οδύσσεια της φουκαριάρας Άλε ως παράδειγμα - μάθημα και όχι οι γονείς τους, που ο ρόλος τους, κατά αυτή την περίοδο της ζωής τους, είναι πιότερο συμβουλευτικός, υποστηρικτικός, επικουρικός, προστατευτικός, μα ποτέ δεν θα έπρεπε περιοριστικός. Τα 17 και τα 18 μια φορά περνάνε στην ζωή. Είναι αμαρτία να πηγαίνουν χαμένα για μια αμέλεια, για μια ανοησία...