The Imposter
του Bart Layton. Με τους Frédéric Bourdin, Adam O'Brian, Carey Gibson, Anna Ruben, Beverly Dollarhide, Cathy Dresbach
Η Ισχύς του Ψεύδους
του zerVo
Ακόμη και ως μυθοπλασία να το παρακολουθούσε κανείς, είναι πιθανόν να δυσανασχετούσε, πιστεύοντας πως όλα όσα περιγράφει, δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να συμβούν στον αληθινό κόσμο. Πόσο μάλλον που από την πρώτη του κιόλας σκηνή, ο θεατής αναγκάζεται να καθηλωθεί στο κάθισμα του, μιας και η ιστορία που ξετυλίγει το The Imposter, όχι μόνο είναι πέρα ως πέρα πραγματική, αλλά διαθέτει μια τέτοια αφοπλιστική δυναμική που δύσκολα δεν θα τον σοκάρει. Εντάσσοντας τον συνάμα σε ένα περιβάλλον έντονα ανατριχιαστικού θρίλερ, που η φαντασία, ακόμη και του πιο εμπνευσμένου σεναριογράφου, δύσκολα θα μπορούσε να δημιουργήσει.
1994. Από μια μικρή κωμόπολη του αμερικάνικου Νότου, κοντά στο Σαν Αντόνιο, εξαφανίζεται ένα 13χρονο αγόρι, ο Νίκολας Μπάρκλει, μην αφήνοντας πίσω του το παραμικρό στοιχείο για το που μπορεί να βρίσκεται. Μια εξαφάνιση που θα σκορπίσει θλίψη και αγωνία στα μέλη της φαμίλιας του, τα οποία βιώνουν μια τραγωδία, όντας βυθισμένα στην άγνοια για την τύχη του παιδιού. Τριάμισι χρόνια μετά, μια κλήση στο αστυνομικό τμήμα της Λινάρες στην Νότια Ισπανία, θα προκαλέσει αναστάτωση στις τοπικές αρχές, καθώς σε έναν θάλαμο στην άκρη της πόλης, θα εντοπιστεί σε άθλια κατάσταση ένας απελπισμένος έφηβος, που σύμφωνα με τα λεγόμενα του είναι αμερικάνος υπήκοος, έχει απαχθεί βιαίως από αγνώστους πριν από καιρό και κακοποιήθηκε βάναυσα και κατ εξακολούθηση, μαζί με άλλους συνομηλίκους του. Το όνομα του, Νίκολας Μπάρκλει...
Είναι μια από εκείνες τις υποθέσεις που έχουν συγκλονίσει κατά καιρούς την κοινή γνώμη και ιδιαίτερα μικρές πληθυσμιακά κοινωνίες, όπως εκείνη η εσωστρεφής και λιγομίλητη στην καρδιά της Πολιτείας του Lone Star. Κι αυτό διότι όπως κατοπινά αποδείχτηκε, το αγόρι δεν ήταν στην πραγματικότητα εκείνο που αναίτια χάθηκε από προσώπου γης, αλλά ένας κοινός κανάγιας, ένας χαμαιλέοντας, Γαλλικής καταγωγής, ονόματι Φρεντερίκ Μπουρντέν, που κατάφερε όχι μόνο να ξεγελάσει επιτροπές και αστυνομίες δύο (σοβαρών, υποτίθεται) χωρών, αλλά και μια ολάκερη φαμίλια, που ακόμη κι αν οι εμφανισιακά απείχε παρασάγγες από το χαμένο παιδί της, εντούτοις το αγκάλιασε ως δικό της. "Αγκάλιασε" με έναν αστερίσκο βέβαια και μέσα σε πολλά εισαγωγικά, αφού οι απορίες που γεννιούνται στο μυαλό για το πως μια μάνα, πέρασε για αίμα της, έναν πιτσιρικά, που ούτε ξανθός ήταν, ούτε γαλανομάτης, ούτε καν μιλούσε με αγγλική προφορά, όπως δηλαδή ο καλός της Νίκολας. Ή μήπως η παρουσία του απατεώνα - αν λάβουμε υπόψη και τις απίθανες αντιδράσεις, ιδίως της μεγάλης αδελφής - λειτουργούσε και λυτρωτικά, στην επιχείρηση συγκάλυψης ενός πιθανολογούμενου εγκλήματος - ατυχήματος, που είχε σαν θύμα τον Βενιαμίν Μπάρκλει?
Κοινώς το ερώτημα που θέτει το Imposter κάνει λόγο για την δύναμη της αυθυποβολής της προσμονής ή για την ισχύ της θέλησης του ανθρώπου να επιβληθεί μέσω του ψεύδους και της έξυπνης μασκαράτας? Σαφή απάντηση το πόνημα του ικανότατου Burt Layton, που χαίρει της βοήθειας της έμπειρης ομάδας του Project Nim, με συνέπεια να ενθουσιάσει στην πρώτη του προβολή στο Sundance, δεν δίνει, αφήνοντας όλες τις πιθανότητες τόσο ανοικτές, όσο ανοικτή παραμένει ακόμη η υπόθεση Νίκολας για την αστυνομία.
Για πες: Δεν είναι όμως αυτός ο σκοπός του ντοκιμαντέρ, που περισσότερο λειτουργεί ως ένα καλοκουρδισμένο χρονικό αγωνίας και έντασης. Τοποθετώντας στο επίκεντρο της αφήγησης τον 40χρονο πλέον Φαντομά, με περιφερειακές συνεντεύξεις των βασικών πρωταγωνιστών της υπόθεσης, δραματοποιημένα πλάνα έξοχης προοπτικής και μουσικής επένδυσης και κυρίως πρωτότυπες λήψεις, είτε ερασιτεχνικές, είτε παρμένες από τα κανάλια που κάλυψαν το συμβάν, η τεκμηρίωση απογειώνεται και μαζί της ταξιδεύει (έστω και άφωνος από την εξέλιξη) όποιος την παρακολουθεί. Ανοίγοντας συνάμα με το φινάλε της, μια μεγάλη κουβέντα, όχι μόνο την προφανή, για το τι στην ευχή συνέβη στον ζωηρό πιτσιρικά, αλλά και για το πόσο έχει ωθήσει στην υποκρισία η σύγχρονη κοινωνία τα μέλη της, που δεν διστάζουν να την αποδεχτούν, για μερικά ελάχιστα, πρόσκαιρα ανταλλάγματα...
Είναι μια από εκείνες τις υποθέσεις που έχουν συγκλονίσει κατά καιρούς την κοινή γνώμη και ιδιαίτερα μικρές πληθυσμιακά κοινωνίες, όπως εκείνη η εσωστρεφής και λιγομίλητη στην καρδιά της Πολιτείας του Lone Star. Κι αυτό διότι όπως κατοπινά αποδείχτηκε, το αγόρι δεν ήταν στην πραγματικότητα εκείνο που αναίτια χάθηκε από προσώπου γης, αλλά ένας κοινός κανάγιας, ένας χαμαιλέοντας, Γαλλικής καταγωγής, ονόματι Φρεντερίκ Μπουρντέν, που κατάφερε όχι μόνο να ξεγελάσει επιτροπές και αστυνομίες δύο (σοβαρών, υποτίθεται) χωρών, αλλά και μια ολάκερη φαμίλια, που ακόμη κι αν οι εμφανισιακά απείχε παρασάγγες από το χαμένο παιδί της, εντούτοις το αγκάλιασε ως δικό της. "Αγκάλιασε" με έναν αστερίσκο βέβαια και μέσα σε πολλά εισαγωγικά, αφού οι απορίες που γεννιούνται στο μυαλό για το πως μια μάνα, πέρασε για αίμα της, έναν πιτσιρικά, που ούτε ξανθός ήταν, ούτε γαλανομάτης, ούτε καν μιλούσε με αγγλική προφορά, όπως δηλαδή ο καλός της Νίκολας. Ή μήπως η παρουσία του απατεώνα - αν λάβουμε υπόψη και τις απίθανες αντιδράσεις, ιδίως της μεγάλης αδελφής - λειτουργούσε και λυτρωτικά, στην επιχείρηση συγκάλυψης ενός πιθανολογούμενου εγκλήματος - ατυχήματος, που είχε σαν θύμα τον Βενιαμίν Μπάρκλει?
Κοινώς το ερώτημα που θέτει το Imposter κάνει λόγο για την δύναμη της αυθυποβολής της προσμονής ή για την ισχύ της θέλησης του ανθρώπου να επιβληθεί μέσω του ψεύδους και της έξυπνης μασκαράτας? Σαφή απάντηση το πόνημα του ικανότατου Burt Layton, που χαίρει της βοήθειας της έμπειρης ομάδας του Project Nim, με συνέπεια να ενθουσιάσει στην πρώτη του προβολή στο Sundance, δεν δίνει, αφήνοντας όλες τις πιθανότητες τόσο ανοικτές, όσο ανοικτή παραμένει ακόμη η υπόθεση Νίκολας για την αστυνομία.
Για πες: Δεν είναι όμως αυτός ο σκοπός του ντοκιμαντέρ, που περισσότερο λειτουργεί ως ένα καλοκουρδισμένο χρονικό αγωνίας και έντασης. Τοποθετώντας στο επίκεντρο της αφήγησης τον 40χρονο πλέον Φαντομά, με περιφερειακές συνεντεύξεις των βασικών πρωταγωνιστών της υπόθεσης, δραματοποιημένα πλάνα έξοχης προοπτικής και μουσικής επένδυσης και κυρίως πρωτότυπες λήψεις, είτε ερασιτεχνικές, είτε παρμένες από τα κανάλια που κάλυψαν το συμβάν, η τεκμηρίωση απογειώνεται και μαζί της ταξιδεύει (έστω και άφωνος από την εξέλιξη) όποιος την παρακολουθεί. Ανοίγοντας συνάμα με το φινάλε της, μια μεγάλη κουβέντα, όχι μόνο την προφανή, για το τι στην ευχή συνέβη στον ζωηρό πιτσιρικά, αλλά και για το πόσο έχει ωθήσει στην υποκρισία η σύγχρονη κοινωνία τα μέλη της, που δεν διστάζουν να την αποδεχτούν, για μερικά ελάχιστα, πρόσκαιρα ανταλλάγματα...
Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική