Κι αν Ζούσαμε Όλοι Μαζί?
του Stéphane Robelin. Με τους Guy Bedos, Daniel Brühl, Geraldine Chaplin, Jane Fonda, Claude Rich, Pierre Richard
Στα 75...
του zerVo
Το ότι ο άνθρωπος διαβαίνει το κατώφλι της τρίτης ηλικίας, μπαίνοντας συνάμα στην τελευταία πράξη της ζωής του, δεν σημαίνει αυτομάτως πως πρέπει να θεωρείται και δεδομένος μακαρίτης, που επαιτεί την λύπηση και την συμπόνοια του περίγυρου γι αυτό. Έστω και με περιορισμένα αντανακλαστικά και σημαντική μείωση στην παρορμητικότητα της χαμένης νιότης, τα πολλά ή λίγα χρόνια που του απομένουν, ο ηλικιωμένος έχει το δικαίωμα να τα ξοδέψει όπως ο ίδιος επιθυμεί, αν αντέχουν τα κότσια του και το τραβάει η ψυχή του. Με αυτή την απαίτηση στην geriatric αυτοδιάθεση, ασχολείται η ανάλαφρη dramedy, φραντσέζικης - φυσικά - προέλευσης, που κλείνει το μάτι, ελάχιστα διακριτικά, στους απανταχού παππούδες να την διεκδικήσουν.
Ο μέσος όρος ηλικίας τους ξεπερνά τα 70. Ακόμη δεν το βάζουν κάτω όμως και εξακολουθούν να κάνουν όνειρα. Η συνταξιούχος καθηγήτρια της φιλοσοφίας Ζαν, μόλις έχει πληροφορηθεί το κακό μαντάτο πως της απομένουν μόλις λίγοι μήνες ζωής, όντας χτυπημένη από την επάρατη νόσο. Γεγονός που επιμελώς αποκρύπτει από τον σύζυγο της, Αλμπέρ, που ευρισκόμενος σε πρώιμο στάδιο άνοιας, αρκείται στο να παρακολουθεί από το μπαλκόνι του τα παιδάκια τους απέναντι σχολείου και να νοσταλγεί το παρελθόν. Η πρώην θεραπεύτρια Ανί, έχει αφοσιωθεί πλέον στις εργασίες του σπιτιού που έχει κληρονομήσει, φιλοδοξώντας κάποια στιγμή να αποκτήσει στην αυλή της την πισίνα που πάντοτε οραματιζόταν. Ένα ευρύχωρο δίπατο, που ο άντρας της, ο Ζαν, παλιός αγωνιστής και ακτιβιστής, παρακινούμενος από την μοναξιά που νιώθει ο καλός τους φίλος, φανατικός εργένης, καλοπερασάκιας, μα και προσφάτως ανανήψαντας από καρδιακό επεισόδιο Κλοντ, θα σκεφτεί πως μπορεί να αποτελέσει την κοινή στέγη όλης της υπερήλικης παρέας για το υπόλοιπο της ζωής τους.
Σύμφωνοι, είναι και οι επιμέρους συνθήκες ιδανικές για να λάβει χώρα αυτό το εξαιρετικό πλάνο της φιλικής αλληλογηροκόμησης, αφού ούτε υποχρεώσεις μοιάζει να έχει η πεντάδα εδώ κι εκεί, ούτε παιδιά - πλην ενός, σχετικά άφαντου, όμως - που να τους τραβάνε στις προθανάτιες βρωμερές πανσιόν, αλλά ούτε και οικονομικά ζητήματα που θα τους απέτρεπαν από το να κάνουν πραγματικότητα την σκέψη τους. Κάτω από την επίβλεψη ενός νεαρού Γερμανού μελετητή (ο πάντα συμπαθής Daniel Bruhl είναι αυτός) που ψάχνοντας λύση στα προσωπικά του ζόρια με την (αόρατη) Γαλλίδα φιλενάδα του, θα παίξει τον ρόλο του βοηθού - καμαρότου - έκτου ανανεωτικού φίλου, η κομπανία γρήγορα θα δει το χαμόγελο να σκάει στα χείλη της, έστω και αν η κοινή συνύπαρξη, πολλές φορές θα κρύψει και κάποια απρόβλεπτα περιστατικά...
Για πες: Περισσότερο για τηλεοπτικό απογευματάκι Κυριακής, κρατώντας τρυφερά το χέρι της μαμάς, μου κάνει η συγκινητική, όσο και τεχνηέντως αφελής δημιουργία του Stephane Robelin, που φέρνει κοντά ένα επιλεγμένο καστ, εβδομηντάρηδων και βάλε, αστέρων. Προεξαρχούσης βέβαια της Jane Fonda, η οποία μοιάζει καμιά εικοσαριά χρόνια νεότερη, στην πρώτη γαλλόφωνη παρουσία της μετά το Tout Va Bien του 1972, υποδυόμενη την κυνική και ωραιοπαθή ετοιμοθάνατη, που δεν διστάζει να σχεδιάσει σε πλήρη (όχι τόσο μακάβρια όσο ακούγεται) λεπτομέρεια την ίδια της την νεκρώσιμη τελετή. Στο πλάι της, την ομήγυρη συμπληρώνουν ο πάλαι ποτέ δημοφιλής κωμικός Pierre Richard, η αδύνατη σε βαθμό ανορεξίας Jeraldine Chaplin, ο γοητευτικός Guy Bedos και ο Claude Rich, στον πιο αβανταδόρικο των ρόλων, εκείνον του εκ πεποιθήσεως γεροντοπαλίκαρου, που καταπίνει τα Viagra σωρηδόν, πιστεύοντας πως θα βάλει κάτω όλα τα (πληρωμένα) γυναικάκια που νομίζει πως τον περιτριγυρίζουν.
Σύμφωνοι, είναι και οι επιμέρους συνθήκες ιδανικές για να λάβει χώρα αυτό το εξαιρετικό πλάνο της φιλικής αλληλογηροκόμησης, αφού ούτε υποχρεώσεις μοιάζει να έχει η πεντάδα εδώ κι εκεί, ούτε παιδιά - πλην ενός, σχετικά άφαντου, όμως - που να τους τραβάνε στις προθανάτιες βρωμερές πανσιόν, αλλά ούτε και οικονομικά ζητήματα που θα τους απέτρεπαν από το να κάνουν πραγματικότητα την σκέψη τους. Κάτω από την επίβλεψη ενός νεαρού Γερμανού μελετητή (ο πάντα συμπαθής Daniel Bruhl είναι αυτός) που ψάχνοντας λύση στα προσωπικά του ζόρια με την (αόρατη) Γαλλίδα φιλενάδα του, θα παίξει τον ρόλο του βοηθού - καμαρότου - έκτου ανανεωτικού φίλου, η κομπανία γρήγορα θα δει το χαμόγελο να σκάει στα χείλη της, έστω και αν η κοινή συνύπαρξη, πολλές φορές θα κρύψει και κάποια απρόβλεπτα περιστατικά...
Για πες: Περισσότερο για τηλεοπτικό απογευματάκι Κυριακής, κρατώντας τρυφερά το χέρι της μαμάς, μου κάνει η συγκινητική, όσο και τεχνηέντως αφελής δημιουργία του Stephane Robelin, που φέρνει κοντά ένα επιλεγμένο καστ, εβδομηντάρηδων και βάλε, αστέρων. Προεξαρχούσης βέβαια της Jane Fonda, η οποία μοιάζει καμιά εικοσαριά χρόνια νεότερη, στην πρώτη γαλλόφωνη παρουσία της μετά το Tout Va Bien του 1972, υποδυόμενη την κυνική και ωραιοπαθή ετοιμοθάνατη, που δεν διστάζει να σχεδιάσει σε πλήρη (όχι τόσο μακάβρια όσο ακούγεται) λεπτομέρεια την ίδια της την νεκρώσιμη τελετή. Στο πλάι της, την ομήγυρη συμπληρώνουν ο πάλαι ποτέ δημοφιλής κωμικός Pierre Richard, η αδύνατη σε βαθμό ανορεξίας Jeraldine Chaplin, ο γοητευτικός Guy Bedos και ο Claude Rich, στον πιο αβανταδόρικο των ρόλων, εκείνον του εκ πεποιθήσεως γεροντοπαλίκαρου, που καταπίνει τα Viagra σωρηδόν, πιστεύοντας πως θα βάλει κάτω όλα τα (πληρωμένα) γυναικάκια που νομίζει πως τον περιτριγυρίζουν.
Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Νοεμβρίου 2012 από την AMA Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική