Movies Ltd

του Stephen Chbosky. Με τους Logan Lerman, Emma Watson, Ezra Miller

Τα σημάδια της ωρίμανσης

του gaRis (@takisgaris)

Growin’ up ain’t easy. The ultimate young adult movie cliché? Yep, that’s exactly the case with Perks, or maybe better the Wallflower, considering the level of honest predictability and agreeable pseudo optimism this film oozes from start to finish. Experienced writer Stephen Chbosky brings his own successful novel of the same name on screen, safeguarding at least the faithfulness of adaptation. I guess the world is ready for another teenage aspiring writer (Logan Lerman, of Percy Jackson & the Olympians fame), his family related traumas (*favourite* auntie dead, best friend commits suicide=galloping depression) and school originated phobias, his first love-sexual encounter (Emma Watson, testing waters after her Harry Potter break- free), as he transforms from a “wallflower” to a quirky mascot, including several incidents involving his gay best friend (Ezra Miller, almost equally mesmerizing as in daunting We Need to Talk About Kevin) being relentlessly bullied, even by his closeted sports hero- boyfriend (Johnny Simmons).

This is a tried and tested genre and Chbosky is clearly attempting at a Breakfast Club revival -sort of thing. I’d love to draw comparisons with classics as the Catcher in the Rye or Rebel Without A Cause, but Wallflower is more proximate to Igby Goes Down, in reverse though, much less vitriolic and super plus on the tenderness side. The story swirls with nostalgia for the early nineties, high school, Rocky Horror Picture Show (where Miller, who recently has come out of the closet, defining himself as a *queer*, gives an exhilarating, dazzlingly showy performance), a dark lights-big city tunnel – car ride, with David Bowie’s “Heroes” blowing the speakers, setting the tone and the message; For most teenagers, the coming of age memories are revived with mute terror, for no one enjoys being the underdog, the pariah, the butt of the joke, you get my meaning. Actually, we *all* get this meaning hammered into our heads, however we seem to care gradually less and less, especially because Lerman falls entirely flat with his interpretation of the central character, mistaking restraint with dullness. As it pertains to Emma Watson’s portrait of a pretty young vulnerable thing- with a troubled past, she felt generic and faux with a few palpable moments here and there.

Perks’ resolution seems like it was abruptly patched together with material out of a downer drama, with slurring camera movements filled with angst as if this decent but unspectacular psychological study had to end with a bang. Well, it actually managed to do so, the only consequence being the film shot itself in the foot. The issue with The Perks of Being a Wallflower remains that when you are quoting Dickens in a movie, you are not instantly alleviating symptoms of superfluous earnestness and introvert oversimplification. And, despite great expectations, Perks are not particularly alluring around here.

Δεν είναι εύκολο το να ωριμάζεις. Πρόκειται για την απόλυτα τυποποιημένη ταινία ενηλικίωσης? Μάλιστα αυτό ακριβώς είναι το Perks ή μάλλον καλύτερα το Wallflower, αν λάβω υπόψη μου την ειλικρινή προβλεψιμότητα αλλά και την ευχάριστη ψευτο-αισιοδοξία που πλημμυρίζουν το φιλμ από την αρχή μέχρι το φινάλε. Ο έμπειρος συγγραφέας Stephen Chbosky μεταφέρει ο ίδιος στην μεγάλη οθόνη την δική του πολύ επιτυχημένη νουβέλα, διασφαλίζοντας τουλάχιστον με αυτό τον τρόπο την πιστότητα της διασκευής. Υποθέτω πως ο κόσμος είναι έτοιμος για να υποδεχτεί ακόμη έναν φιλόδοξο νεαρό μυθιστοριογράφο (αυτός είναι ο Logan Lerman, που συστήθηκε διεθνώς στον Percy Jackson & the Olympians), με ψυχικά τραύματα που του έχει προκαλέσει  στενός οικογενειακός και φιλικός του κύκλος (η αγαπημένη του θεία είναι νεκρή, ο κολλητός του αυτοκτονεί εξαιτίας καλπάζουσας κατάθλιψης), με σχολικές φοβίες, αλλά και το άγχος της πρώτης του ερωτικής / σεξουαλικής εμπειρίας (η Emma Watson, δοκιμάζει τις δυνάμεις της, μετά την απελευθέρωση από τα δεσμά του Harry Potter). Κάπως έτσι ο Τσάρλι μεταμορφώνεται από ακίνητος παρατηρητής των γεγονότων σε ενεργή προσωπικότητα, καθώς γύρω του λαμβάνουν χώρα διάφορα ιδιόμορφα περιστατικά, που συμπεριλαμβάνουν επίσης τον γκέι φίλο του (ο Ezra Miller, σχεδόν το ίδιο μαγευτικός με το We Need to Talk About Kevin) o οποίος βρίσκεται διαρκώς κάτω από ψυχική καταπίεση, ακόμη και από τον - κρυφό, ελέω της πρωταθλητικής του δημοφιλίας - αγαπημένο του.

Ο Chbosky κινείται πάνω σε στέρεα και δοκιμασμένα μονοπάτια, στην απόπειρα του να αναβιώσει την φόρμα του Breakfast Club. Θα ήθελα πολύ να κάνω συγκρίσεις με κλασσικές στιγμές όπως το Catcher In The Rye ή το Rebel Without A Cause, μα το Wallflower είναι πολύ πιο κοντά σε πιο μοντέρνες παραγωγές, θεματικά, όπως το Igby Goes Down, λιγότερο προβοκατόρικο μεν, μα περισσότερο συναισθηματικό. Το στόρι στροβιλίζεται με νοσταλγία στις αρχές των 90s, στο Rocky Horror Picture Show, στις βόλτες με αμάξι στις ημιφωτισμένες σήραγγες της πόλης, με την φωνή του Bowie στα ηχεία να τραγουδά το Heroes, προκειμένου να ορίσει τον τόνο και να αποδώσει το μήνυμα: Για τους περισσότερους τινέιτζερς, οι αναμνήσεις από την εποχή της ενηλικίωσης, πολλές φορές αναβιώνουν με έναν βωβό τρόμο, για όποιον δεν είναι δημοφιλής, δεν είναι το επίκεντρο της παρέας, για τον περιθωριοποιημένο. Στην ουσία, ενώ αυτή η έννοια περνά στο μυαλό του θεατή, εντούτοις το ενδιαφέρον του για την εξέλιξη της σταθερά μειώνεται, εξαιτίας της απόλυτα επίπεδης παρουσίας του Lerman στον κεντρικό ρόλο, τον οποίο αποδίδει λανθασμένα, συγκρατημένα και με νωθρότητα. Από κοντά και η Emma Watson, κτίζοντας το πορτρέτο της όμορφης κι ευάλωτης πιτσιρίκας, με το προβληματικό παρελθόν, έχει κάποιες σκόρπιες καλές στιγμές.

Συνοπτικά το Perks, μοιάζει σαν να έχει φτιαχτεί από υλικά που δεν ταιριάζουν ιδιαίτερα με το πεσιμιστικό δράμα, από μπερδεμένες θολές κινήσεις της κάμερας που γεμίζουν με άγχος αυτή την αξιοπρεπή, μα ελάχιστα θεαματική ψυχολογική μελέτη, δίνοντας μου την αίσθηση πως πολλά στοιχεία του έργου, οργανώθηκαν, κυριολεκτικά, στο πόδι. Το θέμα με το Perks Of Being A Wallflower, είναι πως όταν χρησιμοποιεί διαρκώς τα γνωμικά του Dickens, δεν σημαίνει πως ταυτόχρονα ανακουφίζει και τα συμπτώματα της υπεραπλουστευμένης εσωστρέφειας. Και παρόλες τις μεγάλες προσδοκίες μου, το Perks, σε αυτό τον τομέα υστερεί σημαντικά...

Στις δικές μας αίθουσες, στις 13 Δεκεμβρίου 2012 από την Odeon