The City Of Children
του Γιώργου Γκικαπέππα. Με τους Κίκα Γεωργίου, Άννα Καλαϊτζίδου, Γιώργο Ζιόβα, Μαρία Τσιμά, Βασίλη Μπισμπίκη, Ναταλία Καλημερατζή, Δημήτρη Κοτζιά, Υρώ Λούπη, Λεωνίδα Κακούρη, Ιωσήφ Πολυζωίδη, Μιχάλη Σαράντη
Give Youth A Chance!
του zerVo
"Το έμβρυο είναι ολοκληρωμένος άνθρωπος, έχει σώμα και ψυχή και ας μην έχει αναπτύξει ακόμα τη λογική" (Μέγας Βασίλειος)
Ανολοκλήρωτη το λοιπόν, η διαδικασία της Γέννεσης όπως την ορίζει ο Πλάστης. Πόσο διαφορετικά θα ήσαν όλα, αν το έμβρυο την διέθετε αυτή τη ρημάδα τη λογική και σε μια εναλλακτική πραγματικότητα, είχε την δυνατότητα μόνο του να επιλέγει το πως θα έλθει στον κόσμο, το πότε, ακολουθώντας ποια διαδικασία και το κυριότερο αυτοβούλως να κρίνει ως ικανό ή ανίκανο, τόσο το σώμα που θα το γεννήσει, όσο κι εκείνο που το συνοδεύει. Μόνο τότε, θα ήταν στ' αλήθεια η Πόλη, η Χώρα, ο Κόσμος των Παιδιών και όχι του γηραλέου μίζερου κατεστημένου, που δεν νιώθει το απαραίτητο της ανανέωσης, που δεν αντιλαμβάνεται το πότε ήλθε η ώρα να αποσυρθεί και να παραδώσει σκυτάλη και το κυριότερο, που παίρνει απερίσκεπτα και εν ψυχρώ αποφάσεις, κόβοντας σε πράξη απόλυτης εγωιστικής παραφροσύνης, το νήμα της ζωής ανθρώπων, που δεν έχουν την ικανότητα αντίδρασης. Όλα εδώ πληρώνονται, όμως. Και όχι αλλού, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι...
Ανολοκλήρωτη το λοιπόν, η διαδικασία της Γέννεσης όπως την ορίζει ο Πλάστης. Πόσο διαφορετικά θα ήσαν όλα, αν το έμβρυο την διέθετε αυτή τη ρημάδα τη λογική και σε μια εναλλακτική πραγματικότητα, είχε την δυνατότητα μόνο του να επιλέγει το πως θα έλθει στον κόσμο, το πότε, ακολουθώντας ποια διαδικασία και το κυριότερο αυτοβούλως να κρίνει ως ικανό ή ανίκανο, τόσο το σώμα που θα το γεννήσει, όσο κι εκείνο που το συνοδεύει. Μόνο τότε, θα ήταν στ' αλήθεια η Πόλη, η Χώρα, ο Κόσμος των Παιδιών και όχι του γηραλέου μίζερου κατεστημένου, που δεν νιώθει το απαραίτητο της ανανέωσης, που δεν αντιλαμβάνεται το πότε ήλθε η ώρα να αποσυρθεί και να παραδώσει σκυτάλη και το κυριότερο, που παίρνει απερίσκεπτα και εν ψυχρώ αποφάσεις, κόβοντας σε πράξη απόλυτης εγωιστικής παραφροσύνης, το νήμα της ζωής ανθρώπων, που δεν έχουν την ικανότητα αντίδρασης. Όλα εδώ πληρώνονται, όμως. Και όχι αλλού, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι...
Αθήνα, περίοδος οικονομικής ύφεσης. Αντρόγυνο που διανύει την περίοδο της κρίσης της μέσης ηλικίας, με εκείνον μόλις να έχει διαβεί το κατώφλι της ανεργίας και εκείνη να είναι βουτηγμένη στις νευρώσεις της σαραντάρας, βρίσκεται ένα βήμα πριν το τέλος του έγγαμου βίου. Με ένα αγόρι στην εφηβεία και τα ζόρια διαρκώς να πολλαπλασιάζονται, το μαντάτο πως περιμένουν παιδί, θα προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερη ένταση στις σχέσεις τους. Λίγες γειτονιές παραπέρα, ζευγάρι που για χρόνια παλεύει απελπισμένα να τεκνοποιήσει, βρίσκεται σε απόγνωση, καθώς όλες οι επίπονες απόπειρες του έχουν πέσει στο κοινό. Μια κατάσταση που θα δοκιμάσει τα όρια της, καθώς θα βγουν στην επιφάνεια σκοτεινά μυστικά της σχέσης του άντρα, με την πρώην ερωμένη του γυναικολόγο, που έχει υπό την εποπτεία της την σύζυγο του. Την ίδια στιγμή σε μια απόμερη γωνιά της πόλης, δίδυμο αταίριαστων, όσο και παθιασμένων εραστών, θα βρεθεί κάτω από την απειλή ενός οπλισμένου παρανοϊκού, που δεν άντεξε τις ακραίες αντιδράσεις τους, στο άκουσμα της είδησης, πως πρόκειται να γίνουν γονείς. Την ώρα που σε ένα φτωχικό διαμέρισμα του κέντρου, ολομόναχη εγκαταλειμμένη μετανάστης, έχοντας ως βοήθεια το ενδιαφέρον του γείτονα της, είναι έτοιμη να φέρει στον κόσμο το μωρό της.
Ακολουθώντας πιστά το γεμάτο παγίδες σεναριακά Δόγμα Arriaga, που παρακολουθεί έναν σημαντικό αριθμό φαινομενικά αταίριαστων ιστοριών, συνδεδεμένες όμως θεματικά από ένα κοινό στοιχείο, ο έχοντας άγνοια κινδύνου, πρωτάρης φιλμικά, έμπειρος θεατρικά Γιώργος Γκικαπέππας, βάζει στο δίχτυ του για δόλωμα την λέξη "παιδί" και το αμολάει πάνω από την πρωτεύουσα, τσιμπώντας τέσσερις ρουμπρίκες που όσο ακραίες μοιάζουν, άλλο τόσο θα μπορούσαν να λαμβάνουν χώρα στην από κει μεσοτοιχία. Κρίκος που τις συνδέει η εγκυμοσύνη, κινητήριος δύναμη τους το (κατά βάση αρνητικό ή για να το πω καλύτερα μπερδεμένο) συναίσθημα στο άκουσμα της, σκηνικό που τις αγκαλιάζει, ο αρνητισμός, η βαριεστημένη αναπνοή, η δύστροπη κακημέρα που όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, εκστομίζουν βγαίνοντας από το κατώφλι του σπιτιού τους.
Μέσα σε αυτό το μουντό έλκος, δεν είναι παράξενο που το - θεωρητικά - πιο ευχάριστο συμβάν στην εξελικτική πορεία του ατόμου, μεταλλάσσεται σε χαλύβδινο τοίχο που το - ντεμέκ - απελευθερωμένο όχημα των ενηλίκων προσκρούει, συντρίβοντας κάποια από τα - ηλίθια κατά τα άλλα - όνειρά τους. Καμία απάντηση για το ποιο ανανεωτικό μυαλό θα σώσει την Πόλη, καμία συναίσθηση της ευθύνης για το σε ποιον θα παραδοθεί το αύριο. Όταν όλα τελειώσουν και απούσης της νιότης, η πεπειραμένη μαυρίλα επικρατήσει, επέρχεται και η συμφορά. Θρήνος και πνιγμός. Ηλιαχτίδα παίζει στον ορίζοντα? Πάντα θα υπάρχει η ελπίδα, πάντα θα ζει η αισιοδοξία. Αρκεί να γίνει κατανοητό - ένσταση μου Γιώργη, δεν το τόνισες όσο του πρέπει - πως η φλογισμένη γενιά που ακολουθεί, δεν είναι εκείνη της κοκακόλας, της πίτσας και του τζόιστικ, που οι μπαμπάδες νομίζουν, αλλά ότι πιο χαρισματικό έχει να επιδείξει η χώρα εδώ και αιώνες. Και ότι πιο αβανταδόρικο. Ούτε ξοπίσω της έχει κάτι αξιόλογο να κοιτάξει, ούτε σε κανέναν terminator πατέρα, έχει την υποχρέωση να απολογηθεί...
Για πες: Φυσικά σε ένα τέτοιο δύσκολο εγχείρημα δεν αποφεύγονται τα λάθη. Υπάρχουν εμφανείς χρονικές ασυνέχειες, η κάμερα καμιά φορά ξεχνιέται να στραφεί σε ένα λησμονημένο υπο-στόρι, ενώ οι γέφυρες με τις μελαγχολικές απόψεις του Κερατσινίου και του Ρέντη, το μόνο που πετυχαίνουν είναι να σπάσουν τον ρυθμό, believe me, ο αστός ξέρει σαν την παλάμη του τον βρωμότοπο που ζει. Απεναντίας, δίχως να χάνει το μέτρο και χωρίς να καταφεύγει σε δραματουργικές ευκολίες, ο Γκικαπέππας, απορροφά τις εξαιρετικές ερμηνείες του μελετημένου του καστ για να αποδώσει ρεαλισμό και ποίηση. Η εντυπωσιακών προσόντων Κίκα Γεωργίου, μάλιστα, υποδυόμενη την σε απόγνωση γκαστρωμένη Ιρακινή, που είδε όνειρο πως στα μέρη μας θα έβρισκε τον παράδεισο, χάρη στην συγκλονιστική της παρουσία, απέσπασε το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας από την Ελληνική Ακαδημία του Σινεμά. Ατυχώς Η Πόλη των Παιδιών - που πήρε ημερομηνία διανομής έξι μήνες, κατόπιν της συγκεκριμένης Απονομής, πολλαπλασιάζοντας τα ερωτηματικά για την μέθοδο που ακολουθεί η Academy - δεν τιμήθηκε, ως άξιζε με το βραβείο της Καλύτερης εγχώριας παραγωγής της χρονιάς. Άδικος ο Κόσμος όμως, αυτό το έχουμε ξαναπεί...
Ακολουθώντας πιστά το γεμάτο παγίδες σεναριακά Δόγμα Arriaga, που παρακολουθεί έναν σημαντικό αριθμό φαινομενικά αταίριαστων ιστοριών, συνδεδεμένες όμως θεματικά από ένα κοινό στοιχείο, ο έχοντας άγνοια κινδύνου, πρωτάρης φιλμικά, έμπειρος θεατρικά Γιώργος Γκικαπέππας, βάζει στο δίχτυ του για δόλωμα την λέξη "παιδί" και το αμολάει πάνω από την πρωτεύουσα, τσιμπώντας τέσσερις ρουμπρίκες που όσο ακραίες μοιάζουν, άλλο τόσο θα μπορούσαν να λαμβάνουν χώρα στην από κει μεσοτοιχία. Κρίκος που τις συνδέει η εγκυμοσύνη, κινητήριος δύναμη τους το (κατά βάση αρνητικό ή για να το πω καλύτερα μπερδεμένο) συναίσθημα στο άκουσμα της, σκηνικό που τις αγκαλιάζει, ο αρνητισμός, η βαριεστημένη αναπνοή, η δύστροπη κακημέρα που όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, εκστομίζουν βγαίνοντας από το κατώφλι του σπιτιού τους.
Μέσα σε αυτό το μουντό έλκος, δεν είναι παράξενο που το - θεωρητικά - πιο ευχάριστο συμβάν στην εξελικτική πορεία του ατόμου, μεταλλάσσεται σε χαλύβδινο τοίχο που το - ντεμέκ - απελευθερωμένο όχημα των ενηλίκων προσκρούει, συντρίβοντας κάποια από τα - ηλίθια κατά τα άλλα - όνειρά τους. Καμία απάντηση για το ποιο ανανεωτικό μυαλό θα σώσει την Πόλη, καμία συναίσθηση της ευθύνης για το σε ποιον θα παραδοθεί το αύριο. Όταν όλα τελειώσουν και απούσης της νιότης, η πεπειραμένη μαυρίλα επικρατήσει, επέρχεται και η συμφορά. Θρήνος και πνιγμός. Ηλιαχτίδα παίζει στον ορίζοντα? Πάντα θα υπάρχει η ελπίδα, πάντα θα ζει η αισιοδοξία. Αρκεί να γίνει κατανοητό - ένσταση μου Γιώργη, δεν το τόνισες όσο του πρέπει - πως η φλογισμένη γενιά που ακολουθεί, δεν είναι εκείνη της κοκακόλας, της πίτσας και του τζόιστικ, που οι μπαμπάδες νομίζουν, αλλά ότι πιο χαρισματικό έχει να επιδείξει η χώρα εδώ και αιώνες. Και ότι πιο αβανταδόρικο. Ούτε ξοπίσω της έχει κάτι αξιόλογο να κοιτάξει, ούτε σε κανέναν terminator πατέρα, έχει την υποχρέωση να απολογηθεί...
Για πες: Φυσικά σε ένα τέτοιο δύσκολο εγχείρημα δεν αποφεύγονται τα λάθη. Υπάρχουν εμφανείς χρονικές ασυνέχειες, η κάμερα καμιά φορά ξεχνιέται να στραφεί σε ένα λησμονημένο υπο-στόρι, ενώ οι γέφυρες με τις μελαγχολικές απόψεις του Κερατσινίου και του Ρέντη, το μόνο που πετυχαίνουν είναι να σπάσουν τον ρυθμό, believe me, ο αστός ξέρει σαν την παλάμη του τον βρωμότοπο που ζει. Απεναντίας, δίχως να χάνει το μέτρο και χωρίς να καταφεύγει σε δραματουργικές ευκολίες, ο Γκικαπέππας, απορροφά τις εξαιρετικές ερμηνείες του μελετημένου του καστ για να αποδώσει ρεαλισμό και ποίηση. Η εντυπωσιακών προσόντων Κίκα Γεωργίου, μάλιστα, υποδυόμενη την σε απόγνωση γκαστρωμένη Ιρακινή, που είδε όνειρο πως στα μέρη μας θα έβρισκε τον παράδεισο, χάρη στην συγκλονιστική της παρουσία, απέσπασε το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας από την Ελληνική Ακαδημία του Σινεμά. Ατυχώς Η Πόλη των Παιδιών - που πήρε ημερομηνία διανομής έξι μήνες, κατόπιν της συγκεκριμένης Απονομής, πολλαπλασιάζοντας τα ερωτηματικά για την μέθοδο που ακολουθεί η Academy - δεν τιμήθηκε, ως άξιζε με το βραβείο της Καλύτερης εγχώριας παραγωγής της χρονιάς. Άδικος ο Κόσμος όμως, αυτό το έχουμε ξαναπεί...
Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Νοεμβρίου 2012 από την Seven / Spentzos
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική