Movies Ltd

by Michel Gondry. With Michael Brodie, Teresa Lynn, Laidychen Carrasco, Raymond Delgado, Jonathan Ortiz, Jonathan Worrell, Alex Barrios

Μακρυά από τον καλό Gondry

του gaRis (@takisgaris)

Who isn’t really a big aficionado for Michel Gondry’s Eternal Sunshine of the Spotless Mind? Even fascinated by the big ideas nesting on The Science of Sleep, several years before Looper’s recent time travel novelties. An inspired, world renowned music video director and a visual artist in the literal sense of the notion, the Frenchman didn’t exactly struck gold with his hallow, Seth Rogen scripted adaptation of The Green Hornet  for the Hollywood blockbuster scene. Viewed under this prism, The We and The I comes initially as a welcome surprise, a pilgrim to the Bronx community centre(s) scene, flooded by black and Hispanic students, kids that usually don’t have the lion’s share in life, strained by dysfunctional families and empty pockets. But, you know, they’re kids, not horny meanies in the sense of Ken Clark’s ambiguous peeping tom show- it -all epic, or dazed and confused like the little serial killers in Gus Van Sant’s superior Elephant. Gondry doesn’t strive for excellence; this is more than apparent here. He’s keen interest focuses on chit chat, pranks, borderline violent exchange, bullying and acceptance at the age of sexual awakenings. All that jazz which is shapes our characters through this morpheme which we signify as adolescence. As a short, (around 45 min.) The We would mean much more than The I, this bus trip on the last day of school, feels running much more than the 90 min. of its actual duration. At very end, the appropriate preaching and happy ending knocks heavily on our door, giving away too much of Gondry’s best intentions. What’s left is the remnants of a day spent in our junior citizen’s private moments, an odour that can be simultaneously fresh and stale, depending on the side we are propelled to choose.

Υπάρχει κανείς αλήθεια που να μην τον έχει συνεπάρει η αφήγηση του Michel Gondry στο Eternal Sunshine Of The Spotless Mind? Προσωπικά δηλώνω ακόμη γοητευμένος από τον τρόπο που ο δημιουργός χειρίστηκε την σεναριακή καινοτομία του ταξιδιού στον χρόνο, στο The Science Of Sleep, σε σύγκριση φερειπείν με το πρόσφατο Looper. Σαν ένας εμπνευσμένος, παγκοσμίου φήμης σκηνοθέτης μουσικών κλιπ, αλλά και με ιδιαίτερη εικαστική έμπνευση ο Γάλλος δεν κτύπησε και φλέβα χρυσού χειρζόμενος το σενάριο του Seth Rogen για τον The Green Hornet στο πρόσφατο εμπορικό, χολιγουντιανό του πείραμα. Κάτω από αυτό το πρίσμα της επιστροφής από την μπλοκμπάστερ συλλογιστική, η περίπτωση του The We And The I μοιάζει ως μια ευχάριστη έκπληξη που ταξιδεύει στο κέντρο του Μπρονξ, για να φωτογραφίσει μαύρους και ισπανόφωνους σπουδαστές με άδειες τσέπες, μηδενικά προνόμια και ελάχιστη υποστήριξη από τις δυσλειτουργικές τους φαμίλιες. Γνωρίζεις όμως αποξαρχής πως πρόκειται για παιδιά, ούτε για κακότροπα ζιζάνια σύμφωνα με την συλλογιστική του Ken Clark στο Kids, ούτε για σε σύγχυση ανήλικους φονιάδες όπως στο άριστο Elephnat του Van Sand. Εδώ ο Gondry δεν προσπαθεί να αριστεύσει, αυτό είναι πασιφανές. Το ενδιαφέρον της ματιάς του περιορίζεται σε κουβεντούλες, σε φάρσες, σε οριακά βίαιες συγκρούσεις, μικροεκφοβισμούς αλλά και ανησυχίες της ηλικίας της σεξουαλικής αφύπνισης. Σημαντικά μικρότερο σε χρονική διάρκεια το κομμάτι του Εμείς (περίπου 45 λεπτά) αποδίδει πιο πολλά οφέλη από το μακροσκελές 90λεπτο Εγώ, ώστε να νιώθεις πως η εκδρομή με το σχολικό που περιγράφει από μεριάς του, πως κρατά πολύ περισσότερο. Καθώς στο φινάλε το διδακτικό χάπι έντ μας κτυπά την πόρτα, νιώθουμε πως κάτι μας κρατά πολύ μακριά από τις αρχικές προθέσεις του Gondry. Και αυτό που εντέλει απομένει είναι απομεινάρια των ιδιωτικών στιγμών των τινέιτζερ της κοινωνίας μας, που ανάλογα με την σκοπιά που τα παρακολουθούμε, μπορεί να μυρίζουν φρεσκάδα ή μπαγιατίλα.

Στις δικές μας αίθουσες, ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί