17 Κορίτσια
των Delphine Coulin, Muriel Coulin. Με τις φωνές των Louise Grinberg, Juliette Darche, Roxane Duran, Esther Garrel, Yara Pilartz, Solène Rigot, Noémie Lvovsky
Ανευθυνότητος το Ανάγνωσμα
του zerVo
Μα τι να κάνουμε καλέ κύριε εδώ ολομόναχες και βαριεστημένες στην ερημιά της επαρχίας? Το σχολείο τελειώνει, Metro Mall να την βγάζουμε ολημερίς για καφέ δεν έχει, το μπάσκετ το βαρεθήκαμε, τα αγόρια είναι πάρε τον ένα και χτύπα τον άλλο, τουλάχιστον να γίνουμε μητερούλες να βάλουμε και ένα λιθαράκι ενάντια στην υπογεννητικότητα που μαστίζει τον Δυτικό κόσμο! Άδικο έχουμε? Μια μωρουδίστικη συντροφιά ζητάμε κι εμείς οι κακόμοιρες. Μάλιστα... Την ίδια στιγμή που οι ρημαγμένοι έφηβοι στις ευρωζώνες της κρίσης παραδίδουν μαθήματα ωριμότητας, σύνεσης κι ελπίδας, ακόμη και αν ολάκεροι είναι βουτηγμένοι στην μελαγχολική μουντάδα της οικονομικής ανέχειας, υπάρχουν και τέτοιου είδους ειδικές περιπτώσεις, που αποδεικνύουν πως η βλακεία είναι ανίκητη!
Την νηνεμία και την ρουτίνα της καθημερινότητας στο λύκειο της Λοριάν, μιας εργατούπολης στα παράλια της Βρετάνης, θα διαλύσει η πληροφορία πως η όμορφη Καμίλ, η δημοφιλέστερη μαθήτρια του σχολείου, βρίσκεται σε (ανεπιθύμητη) ενδιαφέρουσα. Εκείνη, εκμεταλλευόμενη την δημοτικότητα της στην συνομήλικη συντροφιά, αλλά και την ικανότητα του δυναμικού της χαρακτήρα να παρασύρει την σκέψη των φιλενάδων της, σύντομα το όποιο στίγμα της μελλοντικής ανήλικης μαμάς, θα το μετατρέψει σε αβαντάζ. Κι έτσι ούτε μία, ούτε δύο, αλλά δεκαέξι ακόμη κοπέλιτσες, που καλά καλά δεν έχουν αποχωριστεί ακόμη τα αρκουδάκια τους, επιδεικνύοντας μιμιτικές τάσεις, θα μείνουν κι εκείνες έγκυες, όπως ακριβώς έπραξε το ίνδαλμα τους...
Το - ασυζητητί ενοχλητικό - στόρι, βασίζεται σε μια πραγματική υπόθεση που, μάλλον, συγκλόνισε την αμερικάνικη επαρχία του Γκλούσεστερ στα 2008, όταν 17 κοριτσόπουλα αποφάσισαν την ίδια στιγμή να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί. Επιλογή που φυσικά και θα ήταν σεβαστή, εφόσον δικαιολογούταν από τις ίδιες κατά κάποιο τρόπο και μόνο εφόσον είχαν εξασφαλισμένα τα εχέγγυα επιβίωσης, συντήρησης και βεβαίως μεγαλώματος του νεοφερμένου στην ζωή βλασταριού τους. Εδώ δεν ισχύει τίποτα τέτοιο, όπως ακριβώς υποστηρίζει και το ελλιπές σενάριο του φιλμ με τον τίτλο 17 Filles. Είναι στην ουσία ένα κίνημα υποκινούμενο από μιάμιση ντουζίνα ανίδεες, ανεύθυνες, ουσιαστικά ηλίθιες κοπέλες, που για ψύλλου πήδημα παίρνουν το υψηλότατο ρίσκο, να βάλουν σε εφαρμογή το μεγαλύτερο χάρισμα που τους έδωσε η φύση. Παιχνιδάκι δηλαδή, η μητρότητα, όπως είναι τα μήλα, το ξυλίκι και η αμπάριζα... Έστω κι έτσι η οργή μου δεν ξεχείλισε. Περίμενε την στιγμή που οι πασιονάριες του κώλου, θα έκαναν τα πάντα για να ζορίσουν το έμβρυο μέσα τους, καπνίζοντας αρειμανίως, πίνοντας κοκακόλες και οδηγώντας κούρσες περικολοζαμέντε, δυστυχώς όχι δίχως άσχημες συνέπειες στην εξέλιξη της ιστορίας. Μα καλά, μάνες δεν είχαν αυτά τα κορίτσια?
Για πες: Τι περιμένει ο θεατής λοιπόν από ένα έργο που ασχολείται με αυτό το απίστευτο συμβάν? Ένα σχόλιο, μια άποψη. Αντίθετα το ντουέτο των Coulin, προτιμά να παιχνιδίσει με την κάμερα στήνοντας υποτίθεται σωστές προοπτικές λήψης, φωτισμένες και χρωματισμένες όμορφα με την γνώριμη indie συλλογιστική, αντί να πάρει θέση, υπέρ ή κατά της κίνησης των εφήβων. Έστω μιας κριτικής τους, δια μέσου των προσώπων - γονιών, αδελφών, δασκάλων - που τις περιβάλλουν, Τίποτα! Απλό χρονικό της υπόθεσης, ντεμέκ προβληματισμένο από την αδιαφορία του περίγυρου, στείρο και κενό και δαύτο όπως το μυαλό των δεκαεπτάχρονων. Που ευτυχώς σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν κανόνα των δυτικών εφηβικών κοινωνιών, που αν μη τι άλλο είναι κατά πολύ πιο σοβαρές και συνεπείς, σε τόσο σημαντικά ζητήματα ζωής, σαν κι αυτό που αφηγείται η πιο αποτροπιαστική - κι ας μην της φαίνεται - ταινία της χρονιάς.
Το - ασυζητητί ενοχλητικό - στόρι, βασίζεται σε μια πραγματική υπόθεση που, μάλλον, συγκλόνισε την αμερικάνικη επαρχία του Γκλούσεστερ στα 2008, όταν 17 κοριτσόπουλα αποφάσισαν την ίδια στιγμή να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί. Επιλογή που φυσικά και θα ήταν σεβαστή, εφόσον δικαιολογούταν από τις ίδιες κατά κάποιο τρόπο και μόνο εφόσον είχαν εξασφαλισμένα τα εχέγγυα επιβίωσης, συντήρησης και βεβαίως μεγαλώματος του νεοφερμένου στην ζωή βλασταριού τους. Εδώ δεν ισχύει τίποτα τέτοιο, όπως ακριβώς υποστηρίζει και το ελλιπές σενάριο του φιλμ με τον τίτλο 17 Filles. Είναι στην ουσία ένα κίνημα υποκινούμενο από μιάμιση ντουζίνα ανίδεες, ανεύθυνες, ουσιαστικά ηλίθιες κοπέλες, που για ψύλλου πήδημα παίρνουν το υψηλότατο ρίσκο, να βάλουν σε εφαρμογή το μεγαλύτερο χάρισμα που τους έδωσε η φύση. Παιχνιδάκι δηλαδή, η μητρότητα, όπως είναι τα μήλα, το ξυλίκι και η αμπάριζα... Έστω κι έτσι η οργή μου δεν ξεχείλισε. Περίμενε την στιγμή που οι πασιονάριες του κώλου, θα έκαναν τα πάντα για να ζορίσουν το έμβρυο μέσα τους, καπνίζοντας αρειμανίως, πίνοντας κοκακόλες και οδηγώντας κούρσες περικολοζαμέντε, δυστυχώς όχι δίχως άσχημες συνέπειες στην εξέλιξη της ιστορίας. Μα καλά, μάνες δεν είχαν αυτά τα κορίτσια?
Για πες: Τι περιμένει ο θεατής λοιπόν από ένα έργο που ασχολείται με αυτό το απίστευτο συμβάν? Ένα σχόλιο, μια άποψη. Αντίθετα το ντουέτο των Coulin, προτιμά να παιχνιδίσει με την κάμερα στήνοντας υποτίθεται σωστές προοπτικές λήψης, φωτισμένες και χρωματισμένες όμορφα με την γνώριμη indie συλλογιστική, αντί να πάρει θέση, υπέρ ή κατά της κίνησης των εφήβων. Έστω μιας κριτικής τους, δια μέσου των προσώπων - γονιών, αδελφών, δασκάλων - που τις περιβάλλουν, Τίποτα! Απλό χρονικό της υπόθεσης, ντεμέκ προβληματισμένο από την αδιαφορία του περίγυρου, στείρο και κενό και δαύτο όπως το μυαλό των δεκαεπτάχρονων. Που ευτυχώς σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν κανόνα των δυτικών εφηβικών κοινωνιών, που αν μη τι άλλο είναι κατά πολύ πιο σοβαρές και συνεπείς, σε τόσο σημαντικά ζητήματα ζωής, σαν κι αυτό που αφηγείται η πιο αποτροπιαστική - κι ας μην της φαίνεται - ταινία της χρονιάς.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Ιουλίου 2012 από την One From The Heart
