Προμηθέας
του Ridley Scott. Με τους Noomi Rapace, Michael Fassbender, Charlize Theron, Guy Pearce, Idris Elba, Logan Marshall-Green, Sean Harris, Ben Foster
Άλλα υποσχέθηκες Ridley!
του zerVo
Το λέει και το φωνάζει ο λαός: Μην τάξεις σ' άγιο κερί και σε παιδί κουλούρι. Δυο χρονάκια κοντά, όσο κράτησε το ατελείωτο μπούρου μπούρου προμόσιον του και τι δεν ακούστηκε για δαύτον τον Προμηθέα, εκτινάσσοντας βεβαίως σε άλλους γαλαξίες την προσμονή για το ολοκαίνουργο πόνημα του γιγαντιαίου Ridley Scott. Πως θα δώσει την απάντηση για το πως ήρθε στον μάταιο τούτο κόσμο το ταλαιπωρημένο ανθρώπινο γένος, πως μετά από πολυετές επιστημονικό ψάξιμο δεκάδων συμβουλατόρων, θα βρούμε επιτέλους την άκρη του νήματος που θα μας αποκαλύψει την απόλυτη μορφή των προπατόρων μας, πως θα πετύχει ότι δεν κατόρθωσε καμία άλλη κινηματογραφική δημιουργία στο παρελθόν, να ορίσει με σάρκα και οστά την έννοια του Πλάστη! Παραμύθια ολκής! Να μου πεις από την άλλη, δεν θα ήταν και λίγα τα ξινισμένα μούτρα στο άκουσμα πως ο δημιουργός που γέννησε το κορυφαίο sci fi φιλμικό έργο όλων των εποχών, θα ασχολιόταν ξανά, με το πιο ξεζουμισμένο franchise ever, δικής του επινόησης κι αυτό, που ξεκίνησε έναν Μάη, 33 χρόνια πριν, από ένα αγνώστου προέλευσης σήμα, στον υπολογιστή του εμπορικού αστρόπλοιου Νοστρόμο...
Σωτήριο έτος 2089. Παρακινούμενη από την καλά τεκμηριωμένη έκθεση του ζεύγους των αρχαιολόγων Σο και Χόλογουει, περί των εξωγήινων μορφών ζωής, που ευθύνονται για την γέννεση του ανθρώπινου είδους στον γαλάζιο πλανήτη, η διοίκηση του τεχνολογικού κολοσσού της Weyland Corporation θα χρηματοδοτήσει με το μυθικό ποσό του ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων, μια πολυμελή επιστημονική αποστολή, με την φιλοδοξία πως θα αποδείξει του λόγου το αληθές. Τέσσερα χρόνια μετά, το σκάφος με την ονομασία Προμηθέας, προσγειώνεται στο μακρινό φεγγάρι LV-232, τόπο που όλες οι ενδείξεις ορίζουν ως την σημείο αφετηρίας των πιθανολογούμενων ως γενεσιουργών προγόνων, των αρχαίων Μηχανικών.
Δεν μπορώ να στο εξηγήσω αλλιώς, μα ο μόνος τρόπος για να σου δώσω να το καταλάβεις είναι εκείνο το διαφημιστικό σποτ, για μια τράπεζα μου φαίνεται, που η ταινία ξεκινά με επικό τρόπο και μόλις πέφτει ο τίτλος του φιλμ, σκάει στην οθόνη το The End! Αυτό ακριβώς είναι το Prometheus που νομίζεις πως θα δεις. Μετά από μια εισαγωγή, επαναληπτικού (όπως σε Alien και Alien(s)) κι επεξηγηματικού χαρακτήρα, προκειμένου να σε συστήσει στα μέλη του πληρώματος - ναι, ξανά στην κουζίνα του γιγάντιου εντερπράιζ - η οποιαδήποτε σχέση του έργου με την αναζήτηση του πραγματικού Θεού, τερματίζεται. Πάπαλα το κουλούρι που υποσχέθηκε η Fox, για την περιπετειώδη σε βαθμό εξαντλήσεως εκδοχή των αναζητήσεων του Malick. Οπότε τι? Τα λεφτά μας πίσω? Υπό ΚΣ ούτε συζήτηση. Το δανειζόμενο το όνομα του μεγαλύτερου ήρωα που ανέδειξε η ελληνική μυθολογία, φιλμ, δεν είναι επ ουδενί, ο βαρύγδουπα εξαγγελόμενος με τόση πομπή από το κορυφαίο στούντιο, θρύλος που θα δώσει τις μεταφυσικές επεξηγήσεις. Για να μην είμαι όμως άδικος, είναι κάτι άλλο. Που στην δική μου συλλογιστική, δεν με ενοχλεί ποσώς, που στην αλήθεια είναι ότι ο Scott με τόσο σθένος ορκιζόταν σε Δία, Αλλάχ και Τουτάτη πως δεν θα είναι: Το πρίκουελ των Alien!
Εδώ μάλιστα καλέ μου Εγγλέζε, τώρα λες τα πράγματα με το όνομα τους. Αφού το ομηρικής σύλληψης θέμα πέρασε χίλια μύρια κύματα με κάποια εντελώς αχρείαστα σίκουελ - Jeunet? Για όνομα! - κάνει το βροντερό του καμ μπακ στο πανί, όπως ακριβώς θα το ήθελαν οι αμέτρητοι θαυμαστές του. Με μια ολική επαναφορά στα όσα συνέβησαν πριν τον κακό χαμό του πρωτότυπου, προσεκτικά δοσμένη ώστε τα παζλάκια του τότε (=μετά) και του τώρα να ταιριάζουν κατά κάποιο τρόπο, ώστε να υπάρχει μια αξιοπρεπής θεματική συνέχεια. Πετυχαίνει να αλλάξει το πρώτο κρικάκι στο αλυσιδάκι λοιπόν ο Gladiator? Σεναριακά δεν μπορώ να πω απόλυτα, αφού το ντουέτο των αδόκιμων (δείγμα τους φιλμικά και πέραν δαιδαλώδους Lost, μόνο σε αυτή την κουταμάρα το Darkest Hour) μόρτηδων γραφιάδων Spaihts και Lindelof, δεν ορίζει και κανέναν καταρράκτη έμπνευσης, με ανύπαρκτες προσθήκες και ακόμη λιγότερες ανατροπές στην ήδη γνώριμη ίντριγκα. Ούτε όμως και μπορείς να κάνεις τα στραβά μάτια στο (λογικότατο) μισμάτς, ανάμεσα σε μια αντίστροφης χρονικής πορείας σύγκριση ταινιών, που η μια φτιάχτηκε την δεκαετία του εβδομήντα με μια άλλη τωρινή, που οι συνθήκες εργασίας απέχουν ίσαμε χίλιες παρασάγγες. Κι όμως ο Προμηθέας, παρόλες τις τρυπάρες, τις απορίες και τα ερωτηματικά που δημιουργεί στον λογικά σκεπτόμενο θεατή, κερδίζει μια θέση στην λίστα των all time classics / hi fidelity διαστημικών θρίλερ. Γιατί? Γιατί το λέει ο Scott!
Που είναι ιδανικός δημιουργός κλειστοφοβικής ατμόσφαιρας σασπένς, που είναι κορυφαίος στο να οδηγεί τις αισθήσεις φόβου στα άκρα, που είναι εξαιρετικός στην μίξη αγωνιώδους μουσικού θέματος και ταχύτατα εναλλασσόμενου κοφτού πλάνου, που είναι και ο πρώτος στο να προκαλεί αμφιβολίες για το ποιόν των χαρακτήρων που κινεί στην σκηνή, ως σπουδαίος μαριονετίστας. Το νιώθεις το κόλπο, από την στιγμή που το πρώτο επιστημονικό πόδι πατά στον εξωγήινο τύμβο (?) με τους ατέρμονους υγρούς διαδρόμους. Ο παλιά μου τέχνη κόσκινο Ridley, εκμεταλλευόμενος και το τρισδιάστατο tool - πλέον Avatar, best of the best, ειδικά στα πλάνα ολογραμμάτων, που μένεις άφωνος - σε έχει κάνει μέλος της ομάδας φουκαρά μου, νιώθεις να βλέπεις και το δικό σου όνομα γραμμένο στις Cameronικής ιδέας, λήψης από τις ατομικές κάμερες των μελλοθάνατων. Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά γνωρίζεις καλά πως στο διάστημα κανείς δεν πρόκειται να σε ακούσει να ουρλιάζεις...
Τον πρώτο ρόλο και σε αυτό το επεισόδιο του Alien Saga, κατά την συνήθεια του δημιουργού, παίζει ξανά η γυναίκα. Είτε ως μοντέρνα Ιντιάνα Τζόουνς, με Σουηδικό αξάν στην αγγλική της, όπως την καταγράφει η φιγούρα της Noomi Rapace, είτε ως λιγομίλητη κι αυταρχική ηγέτης της Mission Impossible, όπως την καθορίζει η νοσηρή ματιά της παραδεισένιας Μπαφάνα, Charlize Theron. Και δυο ντουζίνες να υπήρχαν σαν κι αυτές, όμως, μια Ρίπλει δεν θα την έκαναν. Έτσι είναι οι θρύλοι, my friend, αναντικατάστατοι. Δεν ισχύει το ίδιο όμως για το ανδροειδές του πλοτ, που σαφώς πιο μελετημένο ως χαρακτήρας από τον Ας ή τον Μπίσοπ, ορίζει την πιο ενδιαφέρουσα φιγούρα του τιμ, έχοντας την φάτσα του κορυφαίου μαϊντανού Fassbender και το (στα όρια του γλαφυρού) ξεπατίκωμα στο στιλ, ενός άλλου κινηματογραφικού μύθου, που μια φορά κι έναν καιρό δια χειρός David Lynn, κυρίευσε Άκαμπα και Δαμασκό. Έξυπνο ταχυδακτυλουργικό, που αναδεικνύει - έστω κι ως ρομπότ - τον μόνο πραγματικά αξιόλογο ανδρικό χαρακτήρα του στόρι, αφού κανείς άλλος, συμπεριλαμβανομένου και του μάτσο μελετητή αρχαίων λαών - που προσοχή δεν τον παίζει, όπως νόμιζα μέχρι και τώρα ο Tom Hardy - δεν δικαιούται κάτι περισσότερο από τον τίτλο του υποψηφίου φαγητού των τεράτων.
Για πες: Τεράτων που βεβαίως, βεβαίως κατά το προσφιλές συνήθειο των τσάπτερς επιτυχημένων σίριαλ, στο φινάλε κρατούν τον τελευταίο λόγο, σπάζοντας έτσι ένα ακόμη αυγουλάκι, μέσα από το οποίο θα ξεπηδήσει ένα ακόμη επεισόδιο. Τουλάχιστον αυτή τη φορά, δεν πρόκειται κανείς να μην είναι προετοιμασμένος για το αληθές, περιμένοντας, όπως εγώ ο κουτός, καλή ώρα, απαντήσεις σε θεμελιώδη υπαρξιακά ερωτήματα.
Δεν μπορώ να στο εξηγήσω αλλιώς, μα ο μόνος τρόπος για να σου δώσω να το καταλάβεις είναι εκείνο το διαφημιστικό σποτ, για μια τράπεζα μου φαίνεται, που η ταινία ξεκινά με επικό τρόπο και μόλις πέφτει ο τίτλος του φιλμ, σκάει στην οθόνη το The End! Αυτό ακριβώς είναι το Prometheus που νομίζεις πως θα δεις. Μετά από μια εισαγωγή, επαναληπτικού (όπως σε Alien και Alien(s)) κι επεξηγηματικού χαρακτήρα, προκειμένου να σε συστήσει στα μέλη του πληρώματος - ναι, ξανά στην κουζίνα του γιγάντιου εντερπράιζ - η οποιαδήποτε σχέση του έργου με την αναζήτηση του πραγματικού Θεού, τερματίζεται. Πάπαλα το κουλούρι που υποσχέθηκε η Fox, για την περιπετειώδη σε βαθμό εξαντλήσεως εκδοχή των αναζητήσεων του Malick. Οπότε τι? Τα λεφτά μας πίσω? Υπό ΚΣ ούτε συζήτηση. Το δανειζόμενο το όνομα του μεγαλύτερου ήρωα που ανέδειξε η ελληνική μυθολογία, φιλμ, δεν είναι επ ουδενί, ο βαρύγδουπα εξαγγελόμενος με τόση πομπή από το κορυφαίο στούντιο, θρύλος που θα δώσει τις μεταφυσικές επεξηγήσεις. Για να μην είμαι όμως άδικος, είναι κάτι άλλο. Που στην δική μου συλλογιστική, δεν με ενοχλεί ποσώς, που στην αλήθεια είναι ότι ο Scott με τόσο σθένος ορκιζόταν σε Δία, Αλλάχ και Τουτάτη πως δεν θα είναι: Το πρίκουελ των Alien!
Εδώ μάλιστα καλέ μου Εγγλέζε, τώρα λες τα πράγματα με το όνομα τους. Αφού το ομηρικής σύλληψης θέμα πέρασε χίλια μύρια κύματα με κάποια εντελώς αχρείαστα σίκουελ - Jeunet? Για όνομα! - κάνει το βροντερό του καμ μπακ στο πανί, όπως ακριβώς θα το ήθελαν οι αμέτρητοι θαυμαστές του. Με μια ολική επαναφορά στα όσα συνέβησαν πριν τον κακό χαμό του πρωτότυπου, προσεκτικά δοσμένη ώστε τα παζλάκια του τότε (=μετά) και του τώρα να ταιριάζουν κατά κάποιο τρόπο, ώστε να υπάρχει μια αξιοπρεπής θεματική συνέχεια. Πετυχαίνει να αλλάξει το πρώτο κρικάκι στο αλυσιδάκι λοιπόν ο Gladiator? Σεναριακά δεν μπορώ να πω απόλυτα, αφού το ντουέτο των αδόκιμων (δείγμα τους φιλμικά και πέραν δαιδαλώδους Lost, μόνο σε αυτή την κουταμάρα το Darkest Hour) μόρτηδων γραφιάδων Spaihts και Lindelof, δεν ορίζει και κανέναν καταρράκτη έμπνευσης, με ανύπαρκτες προσθήκες και ακόμη λιγότερες ανατροπές στην ήδη γνώριμη ίντριγκα. Ούτε όμως και μπορείς να κάνεις τα στραβά μάτια στο (λογικότατο) μισμάτς, ανάμεσα σε μια αντίστροφης χρονικής πορείας σύγκριση ταινιών, που η μια φτιάχτηκε την δεκαετία του εβδομήντα με μια άλλη τωρινή, που οι συνθήκες εργασίας απέχουν ίσαμε χίλιες παρασάγγες. Κι όμως ο Προμηθέας, παρόλες τις τρυπάρες, τις απορίες και τα ερωτηματικά που δημιουργεί στον λογικά σκεπτόμενο θεατή, κερδίζει μια θέση στην λίστα των all time classics / hi fidelity διαστημικών θρίλερ. Γιατί? Γιατί το λέει ο Scott!
Που είναι ιδανικός δημιουργός κλειστοφοβικής ατμόσφαιρας σασπένς, που είναι κορυφαίος στο να οδηγεί τις αισθήσεις φόβου στα άκρα, που είναι εξαιρετικός στην μίξη αγωνιώδους μουσικού θέματος και ταχύτατα εναλλασσόμενου κοφτού πλάνου, που είναι και ο πρώτος στο να προκαλεί αμφιβολίες για το ποιόν των χαρακτήρων που κινεί στην σκηνή, ως σπουδαίος μαριονετίστας. Το νιώθεις το κόλπο, από την στιγμή που το πρώτο επιστημονικό πόδι πατά στον εξωγήινο τύμβο (?) με τους ατέρμονους υγρούς διαδρόμους. Ο παλιά μου τέχνη κόσκινο Ridley, εκμεταλλευόμενος και το τρισδιάστατο tool - πλέον Avatar, best of the best, ειδικά στα πλάνα ολογραμμάτων, που μένεις άφωνος - σε έχει κάνει μέλος της ομάδας φουκαρά μου, νιώθεις να βλέπεις και το δικό σου όνομα γραμμένο στις Cameronικής ιδέας, λήψης από τις ατομικές κάμερες των μελλοθάνατων. Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά γνωρίζεις καλά πως στο διάστημα κανείς δεν πρόκειται να σε ακούσει να ουρλιάζεις...
Τον πρώτο ρόλο και σε αυτό το επεισόδιο του Alien Saga, κατά την συνήθεια του δημιουργού, παίζει ξανά η γυναίκα. Είτε ως μοντέρνα Ιντιάνα Τζόουνς, με Σουηδικό αξάν στην αγγλική της, όπως την καταγράφει η φιγούρα της Noomi Rapace, είτε ως λιγομίλητη κι αυταρχική ηγέτης της Mission Impossible, όπως την καθορίζει η νοσηρή ματιά της παραδεισένιας Μπαφάνα, Charlize Theron. Και δυο ντουζίνες να υπήρχαν σαν κι αυτές, όμως, μια Ρίπλει δεν θα την έκαναν. Έτσι είναι οι θρύλοι, my friend, αναντικατάστατοι. Δεν ισχύει το ίδιο όμως για το ανδροειδές του πλοτ, που σαφώς πιο μελετημένο ως χαρακτήρας από τον Ας ή τον Μπίσοπ, ορίζει την πιο ενδιαφέρουσα φιγούρα του τιμ, έχοντας την φάτσα του κορυφαίου μαϊντανού Fassbender και το (στα όρια του γλαφυρού) ξεπατίκωμα στο στιλ, ενός άλλου κινηματογραφικού μύθου, που μια φορά κι έναν καιρό δια χειρός David Lynn, κυρίευσε Άκαμπα και Δαμασκό. Έξυπνο ταχυδακτυλουργικό, που αναδεικνύει - έστω κι ως ρομπότ - τον μόνο πραγματικά αξιόλογο ανδρικό χαρακτήρα του στόρι, αφού κανείς άλλος, συμπεριλαμβανομένου και του μάτσο μελετητή αρχαίων λαών - που προσοχή δεν τον παίζει, όπως νόμιζα μέχρι και τώρα ο Tom Hardy - δεν δικαιούται κάτι περισσότερο από τον τίτλο του υποψηφίου φαγητού των τεράτων.
Για πες: Τεράτων που βεβαίως, βεβαίως κατά το προσφιλές συνήθειο των τσάπτερς επιτυχημένων σίριαλ, στο φινάλε κρατούν τον τελευταίο λόγο, σπάζοντας έτσι ένα ακόμη αυγουλάκι, μέσα από το οποίο θα ξεπηδήσει ένα ακόμη επεισόδιο. Τουλάχιστον αυτή τη φορά, δεν πρόκειται κανείς να μην είναι προετοιμασμένος για το αληθές, περιμένοντας, όπως εγώ ο κουτός, καλή ώρα, απαντήσεις σε θεμελιώδη υπαρξιακά ερωτήματα.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Ιουνίου 2012 από την Odeon...
2 σχόλια:
Δηλαδή φίλε zerVo εσένα από τα trailers, τις συνεντεύξεις κλπ σου δημιουργήθηκε η πεποίθηση ότι ο Scott θα απαντούσε το ερώτημα "από που προέρχεται ο άνθρωπος" μέσα απο μια ταινία; Αυτό κατάλαβες;
Εγώ θα σου πω το εξής: Άλλο να θέτεις ένα ερώτημα και να δίνεις μια ιδέα ή έστω τροφή προς σκέψη και άλλο να απαντάς με σαφήνεια. Και τα δυο έχουν το νόημά τους, ας μην μπερδεύουμε όμως το ένα με το άλλο!
Οποιοσδήποτε περιμένει μια σαφή απάντηση στο πιο δύσκολο ερώτημα που έχει θέσει ποτέ ο Άνθρωπος μέσα από μια ταινία (ή έστω πιστεύει μια υπόσχεση που άφησε κάποιος γι' αυτό) νομίζω ότι τον διακρίνει κάποια αφέλεια.
Κατά τα άλλα συμφωνώ γενικά με την κριτική σου.
αγαπητέ φίλε φυσικά και περίμενα ότι είχε υποσχεθεί ο scott, αν όχι να δώσει σαφείς απαντήσεις, τουλάχιστον να δώσει τροφή για να σκεφτεί ο θεατής του κάποιους προβληματισμούς. και δεν είμαι ο μόνος που του πέρασε αυτή την εντύπωση ο εγγλέζος, που εδώ ούτε καν ασχολήθηκε με το συγκεκριμένο ζήτημα. απλώς η αποστολή του προμηθέα εκκίνησε με την συγκεκριμένη αφορμή. δεν είναι το ίδιο, όταν ειδικά έσκιζε ρούχα πως δεν θα παρακολουθούσαμε ένα ακόμη άλιεν. το ίδιο λέμε, σχεδόν με τα ίδια λόγια... thanx!
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική