Κοσμόπολις
του David Cronenberg. Με τους Robert Pattinson,Samantha Morton, Keira Knightley, Paul Giamatti, Marion Cotillard, Juliette Binoche, Mathieu Amalric, Emily Hampshire, Kevin Durand, Jay Baruchel, Sarah Gadon
Το Κούρεμα του Οδυσσέα
του gaRis (@takisgaris)
Αυτή τη βολά δε θα επιχειρήσω άλλη μια κριτική ρετροσπεκτίβα στα οργανικής σύλληψης άπαντα του Καναδού μάστορη. Πρόκειται για τον άνθρωπο που μαζί με μερικούς άλλους (Atom Egoyan, Bryan Adams) μου ενίσχυσαν παιδιόθεν την πεποίθηση ότι είναι πολύ cool να είσαι Καναδός - γεγονός που επιβεβαιώνει καθημερινά η μόνιμη πλέον παραμονή μου στη χώρα του πλατάνου και του κάστορα. Πρόκειται επίσης για ένα αυστηρά προσωπικό σκηνοθετικό μου είδωλο, από αυτά που αβίαστα λες πως "αν ποτέ θα θα γύριζα ταινία, θα έμοιαζε (υπερβολικά) με μια από τις δικές του". Ένα λεπτό, εννοώ τα They Came From Within, The Brood, Scanners και φυσικά τα δυο κορυφαία του αριστουργήματα, Videodrome και Dead Ringers. Όμως ο David Cronenberg, μετά την προ 12ετίας φόλα eXistenZ, αποφάσισε να μην ξαναγυρίσει δικό του σενάριο. Κι αν κατά περιπτώσεις σαγήνευσε, όπως στο άρτιο A History of Violence, εδώ, το οδυνηρό Cosmopolis, ναδίρ μιας τόσο σπουδαίας arthouse διαδρομής, δεν αποδεικνύεται μια τέτοια ευτυχής περίπτωση.
Δυσθεώρητες οι αναλογίες, αλλά προτιμώ το υψηλό ρίσκο μεταφοράς ενός W.S.Burroughs (βλ. τη συναρπαστική αποτυχία διασκευής του Naked Lunch), από την φθαρμένη, επιδερμικά φιλοσοφίζουσα και αποτροπιαστικά ατακαδόρικη ίντριγκα του Don DeLillo, Cosmopolis, έτους κυκλοφορίας 2003. Ανερμάτιστοι παράλληλοι μονόλογοι μιας μόνης ημέρας στην υπερλιμουζίνα του 28χρονου Μίδα του οικονομικού κατεστημένου των investor funds, Eric Packer (Robert Pattinson) και του στενού του κύκλου, ήτοι: Της φλιπαρισμένης ποιητίνας - Κροίσου - συζύγου που δεν του κάθεται με τίποτα (Sarah Gadon) και των γυναικών που την αναπληρώνουν, από την κολασμένη art dealer (Juliette Binoche να κυλιέται σα πενηντάρα γατούλα στα πατώματα) μέχρι την προσωπική του γκουρού-στρατηγική αναλύτρια (Samantha Morton με γάμπες –Βαμβακούλα).
O Eric ως ανθρώπινη οντότητα έχει υποστεί προ καιρού μιθραδατισμό. Περιφέρεται άσκοπα αφουγκραζόμενος την Occupy Wall Street κινητοποίηση από την απόσταση κάποιου που εκπροσωπεί το 1% του...1%. Σε μια αναίσχυντη, πλαγιαστική χρήση του εφευρήματος του Οδυσσέα (James Joyce, κατά πολλούς κορυφαίο λογοτεχνικό έργο του 20ου αιώνα) όπου η δράση συντελείται κατά τη διάρκεια μιας ημέρας, ο Eric, αδιαφορώντας ακόμη και για την επίσκεψη του αμερικανού προέδρου στην περιοχή όπου κινείται, για το γιαούρτωμα που υφίσταται από αγανακτισμένο ακτιβιστή (Mathieu Amalric), ψάχνει να βρει τον παλιό του κουρέα (ο δικός μας 80άρης από το Memphis, Γιώργος Τουλιάτος), για να απολαύσει ένα παραδοσιακό κούρεμα. Εκεί κοντά όμως παραμονεύει ο υποψήφιος εκτελεστής του, πρώην υπάλληλος των εταιριών του Benno Levin (Paul Giamatti) και νυν αποφασισμένος να αποδώσει κοινωνική δικαιοσύνη, βγάζοντας από το κάδρο τον ούτως ή άλλως παραδομένο στην ακρότητα των κούφιων ηδονών του πλούτου Eric Packer.
Για πες: Όπως ο Polanski στο Carnage, ο Cronenberg περιορίζει ασφυκτικά τον χώρο δράσης στα όρια μιας λιμουζίνας και άλλων χώρων μεγέθους δωματίου, ενώ στον αντίποδα υπερφορτώνει τα long takes του με αυτήν τη φτηνιάρικη, ντεμέκ ψαγμένη, λογυδριακή ατάκα που γρήγορα αποκοιμίζει κάθε ελπίδα για αυθεντική κινηματογραφική απόλαυση. O δε Pattinson, στη θέση του αποχωρήσαντα από το project (κόστους $20M) Collin Farrell (βλ. remake Total Recall), χωρίς να βυθίζεται στην απόδοση του λίαν απαιτητικού ρόλου, δε φτάνει καν την κορύφωση του Christan Bale στο American Psycho. Τώρα που τόφερε η κουβέντα, μην ξεχάσω να ρωτήσω τον Brett Easton Ellis, να μου πει τη γνώμη του (προβλέπω…κεραυνούς!) για τον χαρακτήρα του Pattinson. Ενδεικτικό του μεγέθους κλεψιτυπίας αυτής της χιλιοειπωμένης ιστορίας, που διδάσκει τα αυτονόητα, κραδαίνοντας συμβολικά αρουραίους για να τους ταυτίσει χλευαστικά με το νόμισμα της νέας Ρώμης – Αμερικής. Φοβάμαι ότι αν πραγματικά επιθυμεί ο μαέστρος του σαρκικά μεταλλαγμένου τρόμου να βρει που κρύβονται οι αρουραίοι, καλύτερα να ψάξει εκεί που δεν του έχει ακόμη περάσει από το μυαλό: Ακριβώς κάτω από το μαξιλάρι του.
O Eric ως ανθρώπινη οντότητα έχει υποστεί προ καιρού μιθραδατισμό. Περιφέρεται άσκοπα αφουγκραζόμενος την Occupy Wall Street κινητοποίηση από την απόσταση κάποιου που εκπροσωπεί το 1% του...1%. Σε μια αναίσχυντη, πλαγιαστική χρήση του εφευρήματος του Οδυσσέα (James Joyce, κατά πολλούς κορυφαίο λογοτεχνικό έργο του 20ου αιώνα) όπου η δράση συντελείται κατά τη διάρκεια μιας ημέρας, ο Eric, αδιαφορώντας ακόμη και για την επίσκεψη του αμερικανού προέδρου στην περιοχή όπου κινείται, για το γιαούρτωμα που υφίσταται από αγανακτισμένο ακτιβιστή (Mathieu Amalric), ψάχνει να βρει τον παλιό του κουρέα (ο δικός μας 80άρης από το Memphis, Γιώργος Τουλιάτος), για να απολαύσει ένα παραδοσιακό κούρεμα. Εκεί κοντά όμως παραμονεύει ο υποψήφιος εκτελεστής του, πρώην υπάλληλος των εταιριών του Benno Levin (Paul Giamatti) και νυν αποφασισμένος να αποδώσει κοινωνική δικαιοσύνη, βγάζοντας από το κάδρο τον ούτως ή άλλως παραδομένο στην ακρότητα των κούφιων ηδονών του πλούτου Eric Packer.
Για πες: Όπως ο Polanski στο Carnage, ο Cronenberg περιορίζει ασφυκτικά τον χώρο δράσης στα όρια μιας λιμουζίνας και άλλων χώρων μεγέθους δωματίου, ενώ στον αντίποδα υπερφορτώνει τα long takes του με αυτήν τη φτηνιάρικη, ντεμέκ ψαγμένη, λογυδριακή ατάκα που γρήγορα αποκοιμίζει κάθε ελπίδα για αυθεντική κινηματογραφική απόλαυση. O δε Pattinson, στη θέση του αποχωρήσαντα από το project (κόστους $20M) Collin Farrell (βλ. remake Total Recall), χωρίς να βυθίζεται στην απόδοση του λίαν απαιτητικού ρόλου, δε φτάνει καν την κορύφωση του Christan Bale στο American Psycho. Τώρα που τόφερε η κουβέντα, μην ξεχάσω να ρωτήσω τον Brett Easton Ellis, να μου πει τη γνώμη του (προβλέπω…κεραυνούς!) για τον χαρακτήρα του Pattinson. Ενδεικτικό του μεγέθους κλεψιτυπίας αυτής της χιλιοειπωμένης ιστορίας, που διδάσκει τα αυτονόητα, κραδαίνοντας συμβολικά αρουραίους για να τους ταυτίσει χλευαστικά με το νόμισμα της νέας Ρώμης – Αμερικής. Φοβάμαι ότι αν πραγματικά επιθυμεί ο μαέστρος του σαρκικά μεταλλαγμένου τρόμου να βρει που κρύβονται οι αρουραίοι, καλύτερα να ψάξει εκεί που δεν του έχει ακόμη περάσει από το μυαλό: Ακριβώς κάτω από το μαξιλάρι του.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Σεπτεμβρίου 2012 από την Village
2 σχόλια:
To perimenoume sa treles!!!! RObert PAttinson FOREVER !!!!!!
Μην το δείτε , θα χάσετε 1,5 ώρα απ'τη ζωή σας
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική