Η Αίσθηση του Έρωτα
του David Mackenzie. Με τους Ewan McGregor, Eva Green, Connie Nielsen, Stephen Dillane, Ewen Bremner
Το πνεύμα πρόθυμο. Η σαρξ...δεν καταλαβαίνει μία!
του zerVo
Έχοντας παρακολουθήσει μια πεντάδα από το συνολικό έργο ενός σκηνοθέτη, εκτιμώ πως έχω την ικανότητα να σχηματίσω μια τεκμηριωμένη άποψη για τις δημιουργικές του δυνατότητες, γι αυτό που λαϊκά αποκαλούμε, τι ψάρια μπορεί να πιάσει. Καλός, αξιόλογος, φέρελπις, μαέστρος... Ο Βρετανός David Mackenzie παρότι η περίπτωση του έχει ένα ενδιαφέρον, δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτόν τον άτυπο κανόνα (μου). Συνεπώς μετά από μια φούχτα έργα του, που παντίω τρόπω πήραν διανομή στην χώρα μας και με προσοχή μελέτησα, καταλήγω στο συμπέρασμα πως κάθε φορά τα κίνητρα και οι ιδέες του έσφιζαν από έμπνευση, σε τελική ανάλυση όμως το αποτέλεσμα ήταν από άνισο, έως και καταστροφικό. Άρα, πλην τεραστίας έκπληξης στο μέλλον, ο Κύριος Mackenzie είναι καταχωρημένος σε εκείνο το ράφι των συλλογισμών μου, που στο πάνω μέρος του η μαρκίζα φέρει τον τίτλο: Αποτυχημένος!
Οι πρώτες εκτιμήσεις των γιατρών κάνουν λόγο για μια περιορισμένης έκτασης επιδημία, που αργά ή γρήγορα θα βρει το γιατρικό της και θα εξαφανιστεί, άλλωστε τα φαινόμενα απώλειας της όσφρησης, δεν παρουσιάζουν κάποια ανησυχητική μεταδοτικότητα. Αρχικά... Γιατί κατοπινά το φαινόμενο θα επεκταθεί σε όλα τα πλάτη και τα μήκη του πλανήτη με τους ανυποψίαστους πολίτες να χάνουν με γοργούς ρυθμούς την μία μετά την άλλη αίσθηση τους. Κι ενώ οι κοινωνίες θα βυθίζονται με σταθερούς ρυθμούς στην παράνοια της αναρχίας, σε μια σκοτσέζικη κωμόπολη γεννιέται ο έρωτας μεταξύ ενός χαρισματικού μάγειρα και μιας γιατρού, που ειδικεύεται στην συγκεκριμένη πανδημία.
Εντάξει, από το πρώτο δευτερόλεπτο του ξεσπάσματος είναι σαφές που το πάει ο δημιουργός, να χρησιμοποιήσει δηλαδή τον συναγερμό της περιβαλλοντικής κατάρρευσης, ώστε να αναδείξει το νόημα της πραγματικής αγάπης, ως την μοναδική σωτηρίας του κόσμου. Κάτι τόσο μελοδραματικό, του τύπου ακόμη κι όταν τα αγγίγματα, οι ματιές, οι γεύσεις των φιλιών, οι χτύποι των καρδιών αφανιστούν, η αύρα της λατρείας είναι εκείνη που θα κρατήσει το συναίσθημα ζωντανό. Οι προθέσεις αναμφίβολα υγιείς. Σημασία έχει ο τρόπος που ξετυλίγει το κουβάρι ο σκηνοθέτης, που αμέσως έρχεται σε άμεση σύγκριση με τον εμπνευσμένο και πολύ πρόσφατο πάνω στο ίδιο μοτίβο του Soderbergh στο Contagion, κόντρα που αποφέρει τραγικά αποτελέσματα για την παρούσα δημιουργία.
Για πες: Και δεν αναφέρομαι ούτε στο μοντάζ, που εδώ ενώ θα έπρεπε να παίζει κυρίαρχο ρόλο, αλλά φαντάζει ερασιτεχνικό, ούτε για το ρεαλιστίκ στήσιμο της κάμερας, που σε αρκετές προοπτικές video game μοιάζει αστείο. Αλλά στις μαριονετίστικες ερμηνείες του ντουέτου Ewan McGregor - Eva Green, οι οποίες πιότερο χαλάνε την όποια ερωτική διάθεση - με την αρωγή του αλλοπρόσαλλου σεναρίου βεβαίως - παρά την εκτοξεύουν. Ένα ρομάντζο αναισθησίας δηλαδή, που δεν αναφλέγεται ποτέ, σε κανένα του σημείο, αποσπώντας έτσι ως μοναδικό του τρόπαιο, την αδιαφορία του θεατή...
Εντάξει, από το πρώτο δευτερόλεπτο του ξεσπάσματος είναι σαφές που το πάει ο δημιουργός, να χρησιμοποιήσει δηλαδή τον συναγερμό της περιβαλλοντικής κατάρρευσης, ώστε να αναδείξει το νόημα της πραγματικής αγάπης, ως την μοναδική σωτηρίας του κόσμου. Κάτι τόσο μελοδραματικό, του τύπου ακόμη κι όταν τα αγγίγματα, οι ματιές, οι γεύσεις των φιλιών, οι χτύποι των καρδιών αφανιστούν, η αύρα της λατρείας είναι εκείνη που θα κρατήσει το συναίσθημα ζωντανό. Οι προθέσεις αναμφίβολα υγιείς. Σημασία έχει ο τρόπος που ξετυλίγει το κουβάρι ο σκηνοθέτης, που αμέσως έρχεται σε άμεση σύγκριση με τον εμπνευσμένο και πολύ πρόσφατο πάνω στο ίδιο μοτίβο του Soderbergh στο Contagion, κόντρα που αποφέρει τραγικά αποτελέσματα για την παρούσα δημιουργία.
Για πες: Και δεν αναφέρομαι ούτε στο μοντάζ, που εδώ ενώ θα έπρεπε να παίζει κυρίαρχο ρόλο, αλλά φαντάζει ερασιτεχνικό, ούτε για το ρεαλιστίκ στήσιμο της κάμερας, που σε αρκετές προοπτικές video game μοιάζει αστείο. Αλλά στις μαριονετίστικες ερμηνείες του ντουέτου Ewan McGregor - Eva Green, οι οποίες πιότερο χαλάνε την όποια ερωτική διάθεση - με την αρωγή του αλλοπρόσαλλου σεναρίου βεβαίως - παρά την εκτοξεύουν. Ένα ρομάντζο αναισθησίας δηλαδή, που δεν αναφλέγεται ποτέ, σε κανένα του σημείο, αποσπώντας έτσι ως μοναδικό του τρόπαιο, την αδιαφορία του θεατή...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Απριλίου 2012 από την Seven
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική