Το Χρονικό
του Josh Trank. Με τους Michael B. Jordan, Dane DeHaan, Alex Russell
Ανεύθυνη Εξουσία
του zerVo
Από την εποχή που στο σκοτεινό δάσος του Μπλερ ανακαλύφθηκε η βιντεοκάμερα που περιείχε το τραβηγμένο υλικό των τριών νεαρών θυμάτων της φονικής μάγισσας, μια απλοϊκή πλην πανέξυπνη ιδέα, που αποτέλεσε - πρέπει να παραδεχτώ - καινοτομία των σινεματικών εξελίξεων, το εφεύρημα του live footage υπήρξε ένα από τα πλέον προσοδοφόρα κολπάκια της εμπορικής παραγωγής ταινιών. Αν και στο πέρασμα μιας δεκαετίας και πλέον από τον χαμό στο Μέριλαντ, το προϊόν αν και θα μπορούσε, δεν κορέστηκε από καμιά εκατοστή φιλμάκια, που θα έδειχναν μια από τα ίδια, εντούτοις κάθε φορά που το κοινό αυτο-κοροϊδευόταν πως παρακολουθεί ένα έργο βασισμένο σε πραγματικό shooting των ανθρώπων που παρακολουθεί στο πανί, το επιβράβευε συνάμα και με την πρώτη θέση στο χαλαρό αμερικάνικο τοπ τεν. Οι περιπτώσεις των τριών (μέχρι τώρα) Paranormal Activity, του Cloverfield και του πιο πρόσφατου The Devil Inside είναι αρκετές για να αποδείξουν που ακριβώς στοχεύει και το φιλόδοξο Chronicle...
Μια παράξενη τρύπα στο έδαφος του δάσους στα περίχωρα του Σιάτλ, θα κινήσει την περιέργεια τριών κολεγιόπαιδων, που κατά την διάρκεια μιας σκοτεινής βραδιάς θα θελήσουν να εξερευνήσουν το που ακριβώς οδηγεί. Ο προβληματικός κι εσωστρεφής Άντριου, παρέα με τον πομπώδη ξάδελφο του Ματ και τον πιο δημοφιλή μαθητή του σχολείου Στιβ, έχοντας την βιντεοκάμερα παραμάσχαλα θα συρθούν στο υπέδαφος και αυτό που θα αντικρίσουν θα τους αλλάξει κυριολεκτικά την ζωή. Αφού έλθουν σε επαφή με μια μυστηριώδη πολύχρωμη ύπαρξη, από τούδε και στο εξής οι τρεις νέοι θα αποκτήσουν υπερφυσικές δυνάμεις, που αφού αρχικά θα τις χρησιμοποιήσουν για να κάνουν το κέφι τους, κατοπινά θα χάσουν το κοντρόλ τους και θα οδηγηθούν σε ανεξέλεγκτες συμπεριφορές.
Αρχικά είχε μεγάλη πλάκα το πράγμα. Ξέρεις τι είναι να δίνεις υπόσταση ημίθεου σε έναν τινέιτζερ? Αφού κατανοήσουν το μέγεθος των δεξιοτήτων τους, οι τρεις (προσοχή, όχι στενοί) φίλοι, θα αρχίσουν να κάνουν φάρσες σε όποιον φουκαρά βρεθεί στο δρόμο τους, στο πρώτο μισαωράκι του φιλμ, που κυλά κεφάτα, κόπια εκείνου που ο φοβιτσάρης Πίτερ Πάρκερ τσιμπήθηκε από την μεταλλαγμένη αράχνη. Ακόμη κι όταν οι πιτσιρικάδες μάθαιναν πως να πετούν στον ουρανό της Emerald City, επιχειρώντας κόντρες ακόμη και με το Μπόινγκ της γραμμής, δεν υπήρχε τίποτα που να προμήνυε πως το αθώο παιχνίδι της σουπερμαντολίνης, θα είχε τραγικό φινάλε. Τίποτα? Χμ, όχι ακριβώς, μιας και ο ένας της ανέμελης κομπανίας, μοιάζει βγαλμένος από τον Elephant του Van Sand, το Funny Games του Haneke, και το πιο πρόσφατο We Need To Talk ABout Kevin. Η κατάσταση στο διαλυμένο του σπιτικό θα τον εξωθήσει στα άκρα και τώρα που στα χέρια του έχει τέτοια δύναμη, πρέπει με κάποιον - διαβολικό - τρόπο να την εκμεταλλευτεί!
Για πες: Δυστυχώς όμως η ιδέα της αλληγορικής μελέτης της ανεύθυνης εξουσίας, σβήνει πολύ γρήγορα στα πλαίσια της ολοκλήρωσης ενός τυπικού θρίλερ φτιαγμένου για το ανήλικο κοινό, που δεν θα τρέξει να κατανοήσει τα βαθιά του νοήματα, παρά θα θελήσει να εντυπωσιαστεί από όσα εφετζίδικα paranormal λαμβάνουν χώρα στην οθόνη. Ο πρωτάρης Josh Trank, δίχως να ακολουθεί πιστά τις προσταγές του genre που μελετά το υλικό της άρτι ανακαλυφθείσας handycam, αφού το πόνημα του είναι μονταρισμένο από όχι μόνο μία πηγή εγγραφής, μα μοιάζει σαν πολλαπλών λήψεων άτεχνο ντοκιμαντέρ, που ερευνά την περίεργη υπόθεση, καταφέρνει να προσφέρει ένα ρυθμικό ρεαλιστικό κλιπ, με υπερβολικά χαμηλό κόστος, που σίγουρα θα βγάλει σε δεκαπλάσιο νούμερο τις δαπάνες του. Πρώτος στόχος επετεύχθη, ο εισπρακτικός, όχι όμως και ο καλλιτεχνικός, αφού ενώ έχει στα χέρια του ο δημιουργός ένα αξιοπρεπές υλικό για να αναδείξει την σε πολλές περιπτώσεις υπαρκτή ματαιοδοξία της εφηβείας, καταλήγει σε ένα επίπεδο φινάλε, που υπό προϋποθέσεις μπορεί να αποτελέσει την απαρχή ενός (ακριβότερου) σίκουελ. Αναμφίβολο κέρδος της ταινίας πάντως, η μελαγχολική μορφή του Dane DeHaan, κοψιά Gilbert Grape και βάλε, ένα όνομα που εκτιμώ πως στο μέλλον σίγουρα θα μας ξανααπασχολήσει χάρη στην ταλαντούχα υποκριτική του ικανότητα.
Αρχικά είχε μεγάλη πλάκα το πράγμα. Ξέρεις τι είναι να δίνεις υπόσταση ημίθεου σε έναν τινέιτζερ? Αφού κατανοήσουν το μέγεθος των δεξιοτήτων τους, οι τρεις (προσοχή, όχι στενοί) φίλοι, θα αρχίσουν να κάνουν φάρσες σε όποιον φουκαρά βρεθεί στο δρόμο τους, στο πρώτο μισαωράκι του φιλμ, που κυλά κεφάτα, κόπια εκείνου που ο φοβιτσάρης Πίτερ Πάρκερ τσιμπήθηκε από την μεταλλαγμένη αράχνη. Ακόμη κι όταν οι πιτσιρικάδες μάθαιναν πως να πετούν στον ουρανό της Emerald City, επιχειρώντας κόντρες ακόμη και με το Μπόινγκ της γραμμής, δεν υπήρχε τίποτα που να προμήνυε πως το αθώο παιχνίδι της σουπερμαντολίνης, θα είχε τραγικό φινάλε. Τίποτα? Χμ, όχι ακριβώς, μιας και ο ένας της ανέμελης κομπανίας, μοιάζει βγαλμένος από τον Elephant του Van Sand, το Funny Games του Haneke, και το πιο πρόσφατο We Need To Talk ABout Kevin. Η κατάσταση στο διαλυμένο του σπιτικό θα τον εξωθήσει στα άκρα και τώρα που στα χέρια του έχει τέτοια δύναμη, πρέπει με κάποιον - διαβολικό - τρόπο να την εκμεταλλευτεί!
Για πες: Δυστυχώς όμως η ιδέα της αλληγορικής μελέτης της ανεύθυνης εξουσίας, σβήνει πολύ γρήγορα στα πλαίσια της ολοκλήρωσης ενός τυπικού θρίλερ φτιαγμένου για το ανήλικο κοινό, που δεν θα τρέξει να κατανοήσει τα βαθιά του νοήματα, παρά θα θελήσει να εντυπωσιαστεί από όσα εφετζίδικα paranormal λαμβάνουν χώρα στην οθόνη. Ο πρωτάρης Josh Trank, δίχως να ακολουθεί πιστά τις προσταγές του genre που μελετά το υλικό της άρτι ανακαλυφθείσας handycam, αφού το πόνημα του είναι μονταρισμένο από όχι μόνο μία πηγή εγγραφής, μα μοιάζει σαν πολλαπλών λήψεων άτεχνο ντοκιμαντέρ, που ερευνά την περίεργη υπόθεση, καταφέρνει να προσφέρει ένα ρυθμικό ρεαλιστικό κλιπ, με υπερβολικά χαμηλό κόστος, που σίγουρα θα βγάλει σε δεκαπλάσιο νούμερο τις δαπάνες του. Πρώτος στόχος επετεύχθη, ο εισπρακτικός, όχι όμως και ο καλλιτεχνικός, αφού ενώ έχει στα χέρια του ο δημιουργός ένα αξιοπρεπές υλικό για να αναδείξει την σε πολλές περιπτώσεις υπαρκτή ματαιοδοξία της εφηβείας, καταλήγει σε ένα επίπεδο φινάλε, που υπό προϋποθέσεις μπορεί να αποτελέσει την απαρχή ενός (ακριβότερου) σίκουελ. Αναμφίβολο κέρδος της ταινίας πάντως, η μελαγχολική μορφή του Dane DeHaan, κοψιά Gilbert Grape και βάλε, ένα όνομα που εκτιμώ πως στο μέλλον σίγουρα θα μας ξανααπασχολήσει χάρη στην ταλαντούχα υποκριτική του ικανότητα.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Φεβρουαρίου 2012 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική