Ανεμοδαρμένα Ύψη
του Andrea Arnold. Με τους Kaya Scodelario, Nichola Burley, James Howson, Oliver Milburn
Δεν της βγήκε...
του zerVo
Αναρωτιόμουν τις προάλλες, παρακολουθώντας μια ακόμη φιλμική διασκευή Bronteικού κλασσικού μυθιστορήματος - η Jane Eyre ήταν - αν και κατά πόσο θα ήταν εφικτή η παρουσίαση των γραπτών εποχής, μέσα από το πρίσμα της μοντέρνας, της ανατρεπτικής, ακόμη και πειραματικής κινηματογράφησης. Η απάντηση στο ερώτημα μου δεν άργησε να έλθει και μάλιστα δια χειρός της σημαντικότερης εκπροσώπου του νέου βρετανικού ρεύματος, που αν μη τι άλλο με τις δύο - μέχρι ώρας - μεγάλου μήκους δημιουργίες της, απέδειξε πως έχει κερδίσει με το σπαθί της, το χρίσμα της διαδόχου των σπουδαίων νεορεαλιστών του σινεμά της Αλβιόνας. Ρίσκαρε η αγαπημένη art house Andrea παιχνιδίζοντας με την νουβέλα. Δεν της βγήκε, μάλλον κι η ίδια το κατανόησε στην πορεία, δεν χάθηκε κι ο κόσμος όμως...
Φτωχό, ξυπόλητο και πεινασμένο αγόρι, που κυκλοφορεί ρακένδυτο στους δρόμους του Λίβερπουλ, περιμαζεύεται από φιλεύσπλαχνο αγρότη, που το παίρνει να ζήσει μαζί με την φαμίλια του, στο απομονωμένο ράντζο τους στο Γιορκσάιρ. Η ζεστή αγκαλιά της οικογένειας των Έρνσο, λειτουργώντας κάτω από τις εντολές του θρήσκου πατριάρχη της, θα φέρει την γαλήνη και την ηρεμία στην ματιά του ζορισμένου ψυχογιού. Μια φαινομενική, όμως, θαλπωρή, που σε βάθος χρόνου και όσο οι αξίες θα ξεφτίζουν, θα δείξει τα δόντια της στον νεαρό Χίθκλιφ, που πίστεψε πως οι δεσμοί αγάπης, μπορεί να είναι ισχυρότεροι από εκείνους του αίματος.Σε όποιον το άκουσμα του τίτλου Ανεμοδαρμένα Ύψη, φέρνει στο μυαλό την ρομαντικά παθιασμένη εικόνα του Laurence Olivier και της αισθαντικής Merle Oberon - άντε αν είναι νεότερος της Binoche και του Fiennes - καλό θα είναι να μην τιμήσει το φιλμ με τέτοιου είδους φιλοδοξίες. Άλλωστε η Arnold, ουδέποτε έδειξε ιδιαίτερα φιλική στην ακαδημαϊκή φόρμα στις εξαιρετικές της κοινωνιολογικές μελέτες του Red Road και του Fish Tank. Φορτώνοντας την κάμερα στον ώμο, η οσκαρούχα για το short της WASP, παίρνει στο κατόπι τα υποκείμενα της, τρέχοντας λαχανιασμένα στους λόφους του Αγγλικού Βορρά, προκειμένου να μην αφήσει ούτε ρυτίδα της έκφρασης ή της αντίδρασης τους ασχολίαστη. Τυλίγοντας συνάμα τις γνώριμα This Is England ωμές σκηνές του δεύτερου μέρους, εκείνου της ενηλικίωσης των ηρώων, με ήχους φυσικούς, με μανιασμένους αέρηδες - στοιχειά, που σκοτεινιάζουν το περιβάλλον, κάνοντας το απόμακρο, φοβιστικό για έναν ξένο, έναν απόκληρο όπως ο Χίθκλιφ...
Για πες - ...που στο πρόσωπο του (ο ερασιτέχνης ηθοποιός James Howson) η Arnold, καταγράφει την μεγαλύτερη απόκλιση από το ορίτζιναλ. Είναι μαύρος, είναι μιγάς! Η αναμενόμενα φυλετική αντίδραση της μικρής επαρχιακής ομήγυρης στο πρόσωπο του θα ξεσπάσει κατόπιν της πτώσης των όποιων αντιστάσεων διατηρούσε η ύπαρξη του λυτρωτή αφέντη. Το ράγισμα του αγνού έρωτα του πιτσιρίκου για την κόρη του σωτήρα του Κάθι, που το ανεμοχτύπι (φυσικό ή τεχνητό) ουδέποτε θα άφηνε να ευοδωθεί, θα δώσει την χαριστική βολή! Άνθρωποι μονάχοι, λέει η σκηνοθέτιδα. Θα μπορούσε να το εκστομίσει όμως και δίχως την αρωγή του γνωστού τοις πάσι κειμένου, που απλώς παίζει σαν φόντο των πεσιμιστικών της ορέξεων. Τα ζωάκια, τα εντομάκια, τα κατοικίδια, είναι απλές ποιητικές κόπιτσες στην απεικόνιση του δίχως πραγματική αγάπη κόσμου. Στην μουντωμένη χώρα των Κελτών πιθανόν αυτή να είναι η αλήθεια. Ως γενικότητα αρνούμαι να την δεχτώ όμως...
Στις δικές μας αίθουσες, στις 29 Δεκεμβρίου 2011 από την Odeon
