Drive
του Nicolas Winding Refn. Με τους Ryan Gosling, Carey Mulligan, Bryan Cranston, Albert Brooks, Christina Hendricks, Ron Perlman
Who's Gonna Drive You Home?
του gaRis (@takisgaris)
O χαλασμός κόσμου. Η έκπληξη της χρονιάς, το απόλυτο action movie, το dark horse των επόμενων Oscars, η ερμηνεία- σταθμός του Gosling… Not so much. Το παίρνω αλλιώς και κάνω u –turn, ώστε να βάλω στο τραπέζι τη θεωρία μου. Tο κοντινό μέλλον του Hollywood θα έχει σκανδιναβικό χρώμα. Μην πάμε μακριά, υπάρχει μια τριάδα παρολί: Soderbergh (o παλιός) – Refn – Alfredson. O Τhomas Alfredson, είναι αυτός που μας χάρισε το σημαντικότερο horror flick (αλλά και top 10 ανεξαρτήτως genre) της τελευταίας 10ετίας, το ικανοποιητικά remade Let The Right One In. Αρχές Δεκέμβρη παρελαύνει με το ήδη αποθεούμενο φεστιβαλικά κατασκοπευτικό thriller Tinker, Taylor, Soldier, Spy, που σηματοδοτεί την τελευταία ευκαιρία της Ακαδημίας, να αναγνωρίσει τον σπουδαίο Gary Oldman. Ο Soderbergh έχει φρικιάσει, γιατί του βγαίνουν μόνο οι περιπετειούλες κι όχι οι πιο προσωπικές καλλιτεχνικές του απόπειρες, oπότε στρίβω με φρενιά κατά Nicholas Refn μεριά. Μια drug dealing τριλογία εντός συνόρων και το αξιομνημόνευτο (βλ. Thomas Hardy) Bronson ό,τι πάνω-κάτω έχει δείξει μέχρι προσφάτως. Πάμε μια βόλτα στο Drive τώρα. Μπαίνω χθες μέσα στο γήπεδο, να δω μια ταινία καθολικής σχεδόν κριτικής αποδοχής, με μέσο όρο 4+ αστεράκια. Ο πήχης ανεβασμένος σε ύψη επιπέδου Sergey Bubka. Και βλέπω ατέλειωτο λουλουλού, στυλιζαρισμένα καδραρίσματα και super graphic βία για το τίποτα. Less than zero χαρακτήρες, 2D εντελώς, ελάχιστη συναισθηματική εναρμόνιση για ένα ακριβώς…τι; Μια twisted superhero ανεμελιά, μια εγκεφαλική άσκηση ύφους που σηκώνει την τρίχα αλλά δεν τη βάζει στο μάτι. O Gosling σε trance, στην αρχή στα όρια της αυτο-παρωδίας και μετά θεϊκός στα ξεσπάσματα κτηνώδους (πάντα όμως αδικαιολόγητης φιλμικά) βίας του.
Η φίλη και κορυφαία oscarwatcher Sasha Stone, μαζί με μια παρέα blog reviewers, μίλησε μαζί του στο περιθώριο του TIFF. Η κοπέλα, δεν το συζητάμε, τον κοιτά και πνίγεται στο σάλιο της, όμως είναι πολύ ενδιαφέρον ο τρόπος που αντιλαμβάνεται την ταινία ο ίδιος ο Gosling. Μιλά για my superhero movie, για την πλαγιαστική (twisted) αναφορά στις επικά ρομαντικές κομεντί του John Hughes, για τη σχέση του με τον (“genius”) Hefn, για την σκηνή ανθολογίας στο ασανσέρ (όλα τα λεφτά μαζί με εκείνη στο στριπτηζάδικο)…Οκ, αλλά δε τσίμπησα. Αυτή η α λα Mickey Rourke soft spoken sexy ομιλία και η μετά Steve Mac Queen αναφορά στο στήσιμο της ερμηνείας είναι πολύ γοητευτική και ενδεχομένως του χαρίσει ότι κατάφορα του ληστεύτηκε πέρυσι στο Blue Valentine. Όμως τόσο η ταινία, όσο και η ερμηνεία θέλουν να δειχτούν ως κάτι πολύ ανώτερο αυτό που πραγματικά είναι: Ούτε το In The Mood For Love για αποβράσματα είδα (που ούτε κι εκείνο μου άρεσε – sorry about that), ούτε ο Gosling είναι ο Xavier Bardem στο No Country for Old Men. Μην ξεχάσω να αναφέρω το μάλλον συνυποψήφιο (β΄ ρόλος) ανέλπιστο comeback του Albert Brooks. Οι υπόλοιπες παρουσίες (Mulligan, Perlman) απλό ντεκόρ.Για πες: Το ενδεικτικά κορυφαίο το αναφέρει σχετικά με τη σκηνή στο ασανσέρ ο ίδιος ο Ryan στην ίδια συνέντευξη. Πήρε, λέει τηλέφωνο τον περιβόητο Gaspar Noe (το μεγαλύτερο σκηνοθετικό ταλέντο της τελευταίας 20ετίας), για να του πει πως έκανε την αντίστοιχη (βλ. κονιορτοποίηση κρανίου του φερόμενου ως βιαστή της Bellucci στο gay night club) λήψη στο αριστουργηματικό Irreversible. Ο Noe του εξήγησε, αλλά και πάλι δεν μπορούσαν να την αντιγράψουν…
Στις δικές μας αίθουσες, 22 Σεπτεμβρίου 2011 από την Spentzos
