Ο Πλανήτης των Πιθήκων: Η Εξέγερση
του Rupert Wyatt. Με τους James Franco, Frieda Pinto, Brian Cox, Tom Felton, John Lithgow, Andy Serkis
CGI για Όσκαρ
του zerVo
Πολύ σύντομα οι προσωπικές μου απαιτήσεις πήγαν περίπατο. Βλέπεις με την δική μου αισθητική, θα προτιμούσα να να λάβω μέρος σε ένα ερωτηματολόγιο προβληματισμού, γύρω από το αν και κατά πόσο το μοναδικό λογικό όν - κατά τας γραφάς - του κόσμου μας, μπορεί να διαχειρίζεται άλλες μορφές ζωής για να πραγματοποιεί τα επιστημονικά του πειράματα και ακόμη χειρότερα, για το αν δύναται να χρησιμοποιεί τις εξελίξεις της γενετικής, προκειμένου να ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες υποκατάστασης του πλάστη. Αν υπάρχει κι άλλος σαν κι εμένα, που περιμένει από ένα φιλμ σαν το Rise Of The Planet Of The Apes, να ζορίσει λίγο το μυαλουδάκι του, γύρω από την ηθικά παράνομη δράση των απανταχού labs, θα πρέπει να το ξεχάσει. Όχι γιατί η ταινία ούτε καν το προσπαθεί, αλλά γιατί όπως αποδείχτηκε εκ των πραγμάτων, φτιάχτηκε από την Fox, απλά και μόνο για να πάρει μια θέση στο πάνθεον των δημιουργιών με το ποιοτικότερο CGI όλων των εποχών. Σκοπός επετεύχθη!

Σε αυτή που ανήκει εδώ και μια πενταετία και ο Καίσαρας, ο χαρισματικός πίθηκος και αχώριστος φίλος του Γουίλ, που νιώθοντας τον γονιό του αφεντικού του να απειλείται, θα ξεσπάσει πάνω σε γείτονα, τα επιθετικά ζωικά του ένστικτα, με αποτέλεσμα την λογική του τιμωρία και τον εγκλεισμό του σε χώρο φύλαξης άγριων ζώων. Και κάπου εκεί αρχίζει να σπάζει το γυαλί στη σχέση του Σίζαρ και του ερευνητή, με τον δεύτερο να μην μπορεί καν να φανταστεί τον βαθμό εξέλιξης της λογικής του τριχωτού ape, που μέσα από την φυλακή θα καταφέρει να διοργανώσει ολάκερη ανταρσία των ομοφύλων του. Αυτή είναι και η ρίζα του κακού που οδήγησε στην γνωστή στους περισσοτέρους ιστορία του ανατριχιαστικά πρωτοποριακού sci-fi The Planet Of The Apes, που στα 1968 είχε συγκλονίσει με την ακραία συλλογιστική του. Αν όμως το φιλμ με τον Heston, του οποίου το παρόν όπως είναι αντιληπτό συνθέτει το πρίκουελ, παραμένει αξιομνημόνευτο χάρη στον έκδηλο οικολογικό του προβληματισμό, το The Rise, σε καμία περίπτωση δεν διεκδικεί τέτοιου είδους δάφνες. Αντίθετα από πολύ νωρίς κάνει σαφή την μονοδιάστατη σκεπτική του, που δεν είναι άλλη από το να εντυπωσιάσει με τα δίχως άλλο εκπληκτικά special effects της κορυφαίας στο είδος Weta Digital.
Για πες: Διότι ως σύνολο το πόνημα του Rupert Wyatt, σε καμία στιγμή του δεν ξεπερνά την μετριότητα, εμφανίζοντας αμέτρητα κενά και απορίες στην εξέλιξη του σεναρίου του, παρουσιάζοντας χαρακτήρες - όπως εκείνον τον αδικαιολόγητο της Freida Pinto - που δεν έχουν καμία σχέση με την υπόθεση και ποντάροντας διαρκώς στον ιμπρεσιονισμό της άρτιας κίνησης των ψηφιακά επεξεργασμένων πιθήκων, προκειμένου να μπαλώσει τις ουκ ολίγες ατέλειες. Και δεν το κάνει άδικα, μιας και αυτό είναι το θριαμβευτικό στοιχείο του, παρουσιάζοντας τον χαμαιλέοντα Andy Serkis και τους συν αυτώ μασκαρεμένους ηθοποιούς, ως αεικίνητο πιθηκομάνι, κερδίζοντας με άνεση μια θέση στο roll of honour της λίστας των κορυφαίων κινηματογραφικών εφέ, περιορίζοντας σε δευτεραγωνιστικό ρόλο, την ζωόφιλη, πλην αινιγματική συμπεριφορά του ήρωα που ερμηνεύει ο James Franco, η οποία είναι και η βασική υπεύθυνη για την - επερχόμενη - βασιλεία των πιθήκων στον πλανήτη...
Στις δικές μας αίθουσες, 4 Αυγούστου 2011 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική