Πες Μου Τ'Όνομα Σου
του Michel Leclerc. Με τους Jacques Gamblin, Sara Forestier, Zinedine Soualem, Carole Franck
Βρε Καλώς τον Jospin!
του zerVo
Ωδή εις Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Γαλλία του μέλλοντος. Τότε που το Liberte, θα είναι ισότιμο και ισοβαρές για όλους, το Egalite θα ισχύει, οποιαδήποτε προέλευση γι αν έχει ο πολίτης, από τις πρώην κτίσεις της αυτοκρατορίας και το Fraternite, θα αφορά όλα τα παιδιά της χώρας, οιασδήποτε πίστης, θρησκείας, απόχρωσης ή ρίζας. Δικαιούνται οι τρικολόρ να ευελπιστούν και να ατενίζουν με αισιοδοξία τον ορίζοντα, με τις όποιες αλλαγές επιφυλάσσει στην ιδιοσυγκρασία τους? Η αγάπη όλα τα υπομένει, η αγάπη όλα τα ορίζει, λέει ο στίχος και τον συνυπογράφει με πάθος το πειραγμένο rom com, Le Nom Des Gens. Φιλμάκι που σφύζει από ενεργητικότητα και πάθος, παίζει διαρκώς και πανέξυπνα με τις αλληγορίες, αλλά αν δεν είσαι έστω και ελαφρώς γνώστης της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας της Φραγκιάς, μάλλον θα κουραστείς να το αποκωδικοποιήσεις...
Εκείνος σαραντάρης, μόνιμα φρεσκοσιδερωμένος και καλογυαλισμένος, γιος Εβραίας με σκληρές αναμνήσεις από το Ολοκαύτωμα και κοτσονάτου μπουρζουά, με τάσεις τελειομανίας. Εκείνη πολύ νεότερη, απελευθερωμένη και δίχως αναστολές, κόρη Αλγερινού μετανάστη πολυπράγμονα και Παριζιάνας επαναστάτριας του 68'. Η γνωριμία τους εν μέσω συνέντευξης στο ραδιόφωνο, σε στιγμές που ο έμπειρος ιατροδικαστής νεκρών πτηνών, ξεδιπλώνει την γνώση του, θα είναι και η απαρχή ενός έρωτα, που στην πορεία του θα περάσει αμέτρητες διακυμάνσεις...
Όπερ σημαίνει πως το αταίριαστο ντουέτο, θα εξελιχθεί αντρόγυνο, περισσότερο από καπρίτσιο της πιτσιρίκας, που θα πλευρίσει τον κοιμισμένης καθημερινότητας επιστήμονα, όπως συνηθίζει άλλωστε να κάνει, όταν βάζει μπροστά τα μελετημένα πλάνα της, που παρακινούνται από τα ακτιβιστικά της συναισθήματα. Μέσα από την εξέλιξη της ιστορίας τους, αλλά και δια μέσου φλασμπάκ που χρησιμοποιεί το γεμάτο χιούμορ σενάριο, ξετυλίγεται το τότε και το τώρα του φραντσέζικου πολιτικού γίγνεσθαι. Οι συγκρίσεις αναπόφευκτες, ειδικά όταν οι περιστάσεις μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό, είτε αυτό αφορά στις πολύκροτες εκλογικές αναμετρήσεις, είτε στις αναταραχές στις γαλλόφωνες γειτονιές, είτε στην απεικόνιση της πραγματικότητας των ατόμων της κοινωνίας.
Εκείνος σαραντάρης, μόνιμα φρεσκοσιδερωμένος και καλογυαλισμένος, γιος Εβραίας με σκληρές αναμνήσεις από το Ολοκαύτωμα και κοτσονάτου μπουρζουά, με τάσεις τελειομανίας. Εκείνη πολύ νεότερη, απελευθερωμένη και δίχως αναστολές, κόρη Αλγερινού μετανάστη πολυπράγμονα και Παριζιάνας επαναστάτριας του 68'. Η γνωριμία τους εν μέσω συνέντευξης στο ραδιόφωνο, σε στιγμές που ο έμπειρος ιατροδικαστής νεκρών πτηνών, ξεδιπλώνει την γνώση του, θα είναι και η απαρχή ενός έρωτα, που στην πορεία του θα περάσει αμέτρητες διακυμάνσεις...Όπερ σημαίνει πως το αταίριαστο ντουέτο, θα εξελιχθεί αντρόγυνο, περισσότερο από καπρίτσιο της πιτσιρίκας, που θα πλευρίσει τον κοιμισμένης καθημερινότητας επιστήμονα, όπως συνηθίζει άλλωστε να κάνει, όταν βάζει μπροστά τα μελετημένα πλάνα της, που παρακινούνται από τα ακτιβιστικά της συναισθήματα. Μέσα από την εξέλιξη της ιστορίας τους, αλλά και δια μέσου φλασμπάκ που χρησιμοποιεί το γεμάτο χιούμορ σενάριο, ξετυλίγεται το τότε και το τώρα του φραντσέζικου πολιτικού γίγνεσθαι. Οι συγκρίσεις αναπόφευκτες, ειδικά όταν οι περιστάσεις μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό, είτε αυτό αφορά στις πολύκροτες εκλογικές αναμετρήσεις, είτε στις αναταραχές στις γαλλόφωνες γειτονιές, είτε στην απεικόνιση της πραγματικότητας των ατόμων της κοινωνίας.
Για πες: Σκηνοθετημένο από τον φέρελπι Leclerc, με ιδιαίτερο ύφος, που δανείζεται αρκετά στοιχεία από την έξυπνη γλαφυρότητα του Allen, μιξάροντας τα σε ένα σουρεαλιστικό τοπίο, το Le Nom Des Gens, είναι ένα μοντέρνο αισθηματικό παραμύθι, ένα σινερομάντζο, που στόχο του έχει να ζορίσει τον θεατή του, όχι να σκεφτεί το ενδεχόμενο χάπι έντ, αλλά στο τι φωτεινό κι ελπιδοφόρο εκείνο πραγματικά συμβολίζει. Και πραγματικά, όταν ο χαρισματικός ρολίστας Jean Gamblin και η τρυφερή ενζενί Sara Forestier, ενώνουν τα χέρια, μετά από άλλοτε αστείες κι άλλοτε συγκινητικές αμέτρητες διακυμάνσεις, ατενίζοντας το αύριο της πατρίδας τους στο φινάλε, το κύμα της αισιοδοξίας που δέχεται το κοινό είναι κάτι παραπάνω από ισχυρό...
Στις δικές μας αίθουσες, στις 2 Ιουνίου 2011 από την Rosebud
1 σχόλια:
πολή όμορφη ταινία μεν σκοτεινό αλλά με γλυκιά ιστορία, μου άρεσε πολύ.
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική