Η Γυναίκα της Ζωής μου
του Paolo Virzì. Με τους Valerio Mastandrea, Micaela Ramazzotti, Stefania Sandrelli
Μάνα, Μανούλα, Μητέρα, Μαμά...
του zerVo
Θεωρώ απίθανο, οι φίλοι του σινεμά της νοσταλγίας, της συγκίνησης και του μελοδράματος, να μην έδωσαν προσοχή προ διετίας στην ζεστή και γεμάτη ανθρωπιά γαλλική παραγωγή με τον τίτλο Le Premier Jour Du Reste De Ta Vie, που παρακολουθεί σε εύρος δεκαετιών, την διαδρομή μιας αστικής φαμίλιας, έχοντας σαν άξονα αναφοράς τον πατέρα. Αναποδογυρίζοντας το βινύλιο στο πλατό, στο φλιπ σάιντ του δίσκου συναντάμε την ίδια περίπου ιστορία, με παρόμοια αισθητική, ύφος και δραματικές κορυφώσεις, που εκτείνεται χρονικά στις ίδιες εποχές, με την μόνη διαφορά, πως στο επίκεντρο της συναντάμε την μάνα. Την πιο όμορφη γυναίκα στον κόσμο!
Μεσήλικας πλέον, ο μια φορά κι έναν καιρό φιλόδοξος Μπρούνο, δεν έχει καταφέρει και πολλά πράγματα στην πορεία του. Μέτρια καριέρα ως καθηγητάκος, ανισόρροπη ερωτική ζωή με μια γυναίκα που δυσκολεύεται να τον ανεχτεί, ανύπαρκτη σχέση με τους δικούς του ανθρώπους, που αποφεύγει ακόμη και να τους συναντήσει. Το μαντάτο της βαριάς αρρώστιας της μητέρας του, θα τον φέρει για πρώτη φορά κοντά της μετά από χρόνια, ξυπνώντας του μνήμες από το παρελθόν, καταχωνιασμένες για καιρό στην ψυχή του, που θα του δώσουν να καταλάβει, το πόσο πολύ λατρεύει εκείνη που τον έφερε στον κόσμο.Έχοντας σαν αφετηρία την ημέρα που δεκάχρονο παιδί, μαζί με την μικρούλα αδελφή του, τους πήρε από το σπίτι και έφυγαν μακριά από τις υστερίες του ζηλόφθονα μπάτσου μπαμπά και τερματίζοντας στην ώρα που έφηβος, της έριξε μαύρη πέτρα, επηρεασμένος από τις συκοφαντίες του περίγυρου, που πάντοτε είχε κάτι άσχημο και μη κοινωνικά αποδεκτό να της προσάψει. Εικόνες που το αγόρι εξελισσόμενο σε άντρα, ουδέποτε ξεπέρασε και στιγμάτισαν τόσο την συμπεριφορά του, όσο και την ψυχοσύνθεση του, δημιουργώντας μια κυκλοθυμική προσωπικότητα. Με το καμπανάκι να κτυπά και την μητέρα του να παίρνει την τελευταία στροφή της γεμάτης πάθος, ομορφιά και όνειρα ζωής της, ο φυγόπονος μέχρι τα χτες άντρας, θα κατανοήσει το πόσο πολύ την παρεξήγησε. Τα περιθώρια για συγνώμες και εξηγήσεις είναι όμως λιγοστά. Ίσως και αχρείαστα, αφού ουδέποτε ο γονιός δύναται να κακιώσει στο παιδί του.
Για πες: Μελωδικό σαν το ομώνυμο σανρεμικό τραγουδάκι του Di Bari, που δεν δηλώνει ποτέ του απών από εκείνες τις λατρεμένες ιταλιάνικες συλλογές των 60s, το La Prima Cosa Bella, του Paolo Virzi, κινείται σε δύο τροχιές, με απόσταση μεταξύ τους, κοντά στα σαράντα χρόνια, έχοντας πάντοτε σαν φόντο την μικρή κοινωνία του παραθαλάσσιου Λιβόρνο, που σε αλέγκρα σκεπτική δεν διαφέρει σε τίποτα από εκείνη του κάθε μεσογειακού χωριού. Μέσα από τα καλοσχηματισμένα φλας μπακ επανέρχονται στην επιφάνεια οι θύμησες της αφελούς και ματαιόδοξης μικρομάνας - μια εκθαμβωτική Micael Ramazzotti - που τα όποια σφάλματα της διαγράφονται μπροστά στην ιδέα της επερχόμενης απώλειας. Έστω κι αν στην παρατραβηγμένη διάρκεια του έργου, ο δημιουργός επιλέγει αρκετές φορές εύκολες λύσεις, χάρη στην αληθινή ερμηνεία του Valerio Mastandrea και το κύρος της Sandrelli, οδηγούμαστε στο φορτισμένο φινάλε που αφήνει εκείνη την γλυκόπικρη γεύση, που προκαλεί το στερνό αντίο, όταν μιξάρεται με το η ζωή συνεχίζεται. Με την ευχή της...
Στις δικές μας αίθουσες, στις 16 Ιουνίου 2011 από την Seven
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική