Movies Ltd

Η δεύτερη μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα ταινία που ασχολείται με την μαύρη ημέρα του Ιουλίου του 42', όταν χιλιάδες Παριζιάνοι Εβραίοι στριμώχτηκαν στις κερκίδες του Ποδηλατοδρόμιου, κίνηση που αποτέλεσε την απαρχή του ταξιδιού τους προς τα κρεματόρια, αποδεικνύει το μέγεθος της ντροπής, που έχει προκαλέσει στην Γαλλική κοινή γνώμη, η φιλοναζιστική στάση μερίδας των συμπατριωτών τους, κατά την διάρκεια των διωγμών. Σε αντίθεση με την περίπτωση του La Rafle, που γνωστοποίησε διεθνώς το γεγονός, αποκαλύπτοντας μικρές μικρές ιστορίες, που έλαβαν χώρα κατά την βίαια μάζωξη στο Vel D'Hiv, το Elle's Appelait Sarah, επικεντρώνεται μόνο σε μία, ηρωική και δραματική συνάμα, αντιπαραβάλλοντας την με ένα περιστατικό που λαμβάνει χώρα στο σήμερα.

Η δεκάχρονη Σάρα βρίσκεται ανάμεσα στους αμέτρητους συλληφθέντες Εβραϊκής καταγωγής, που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους, για να οδηγηθούν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μοναδικό της μέλημα από την πρώτη στιγμή που συνελήφθη, το πως θα καταφέρει να ξεκλειδώσει τον μικρότερο αδελφό της, που έκρυψε στην ντουλάπα του σπιτιού της, προκειμένου να μην πέσει στα χέρια της Γκεστάπο. Εξήντα χρόνια μετά, η Αμερικανίδα δημοσιογράφος, που ζει για χρόνια στο Παρίσι, ετοιμάζεται να μετακομίσει με την οικογένεια της στο ίδιο διαμέρισμα, που μεγάλωσε η μικρή και στο άκουσμα της ανατριχιαστικής της περιπέτειας, θα θελήσει να αναζητήσει τα ίχνη της.

Κι έτσι ξεκινά μια παράλληλη αφήγηση, δύο διαφορετικών χρονολογικά ιστοριών, που κατ ουσίαν συνδέονται μόνο από το ενδιαφέρον της δαιμόνιας ρεπόρτερ, να μάθει την αλήθεια, για το σπίτι που κληρονόμησε και που κατά κάποιο τρόπο, νιώθει υπεύθυνη για την βίαιη έξωση των - πολύ παλιών - ιδιοκτητών του. Αν θελήσω να πάρω σαν μέτρο σύγκρισης την παρούσα παραγωγή με εκείνη της Νύχτας που Χάθηκαν τα Αστέρια, οικονομικά δεν ανήκουν στο ίδιο μέγεθος, μιας κι εκείνη και πιο ακριβό καστ διέθετε, αλλά και καλλιτεχνικά ήταν αρτιότερη. Εδώ όμως, αυτό που σε κερδίζει, είναι ότι η αφήγηση - αν και μπερδεύεται κάποιες στιγμές - είναι και ομαλότερη, αλλά και πιο εμπνευσμένη, με συνέπεια το πολυδιαβασμένο μπεστ σέλλερ της De Rosnay, να μεταφέρεται στο πανί, δίχως να πλατειάζει ιδιαίτερα. Κατόρθωμα που πιστώνεται στον νεαρό σκηνοθέτη Paquet-Brenner, ο οποίος δεν χρησιμοποιεί πανύψηλους μελοδραματικούς τόνους για να αναδείξει το συναίσθημα, αλλά αρκείται στην σωστή - όσο βοηθούν τα αμέτρητα φλασμπάκ - αναπαραγωγή του χρονικού.