Movies Ltd

Αν εξαιρέσω τα μικρά ρολίστικα περάσματα του από τα επικά Excalibur και Krull, η πρώτη σημαντική ανάμνηση που έχω από ρόλο του Liam Neeson, ήταν εκείνη του μουγκού κατηγορούμενου στον δικαστικό Suspect του Peter Yates, πίσω στα 1986, όταν στο παίξιμο του είχα διακρίνει ικανότητες, που δεν κάλυπτε το σταριλίκι της Cher και του Quaid. Και δεν έπεσα έξω, εφόσον έκτοτε, ουδέποτε με διέψευσε. Έστω κι αν έκανε την ερμηνεία της καριέρας του, είκοσι σχεδόν χρόνια πριν, ο Βορειοιρλανδός, πάντοτε κατάφερνε να κρατά επίπεδο στις παραγωγές που συμμετείχε, ενώ εσχάτως, κοντά στα εξήντα του, έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια τόσο ενδιαφέρουσα μανιέρα, που ανταποκρίνεται πολύ ικανοποιητικά στις εμπορικές απαιτήσεις, δίχως να προσβάλει το όνομα που έχει κτίσει.

   Ταξίδι ρουτίνας είναι περισσότερο αυτό στο Βερολίνο, για τον διακεκριμένο δόκτορα Μάρτιν Χάρις, που μετά της συζύγου του επισκέφτηκε την γερμανική πρωτεύουσα, προκειμένου να παραστεί σε διεθνές συνέδριο βιοτεχνολογίας. Μια ξεχασμένη αποσκευή, θα τον ωθήσει να επιστρέψει βιαστικά στο αεροδρόμιο για να την εντοπίσει. Η κούρσα με το ταξί, θα έχει μοιραία κατάληξη, όταν το όχημα θα συγκρουστεί στους δρόμους της πόλης και θα καταλήξει στα παγωμένα νερά του ποταμού Σπρέε. Όταν ο γιατρός θα ξυπνήσει από το τετραήμερο κώμα, τίποτα πλέον δεν θα είναι το ίδιο, αφού κάποιος άλλος συστήνεται με το όνομα του, η γυναίκα του δεν τον αναγνωρίζει, δεν έχει μαζί του τα απαιτούμενα έγγραφα για να αποδείξει την ταυτότητα του και μια κρίση αμνησίας, δεν του επιτρέπει να θυμηθεί τα περιστατικά που προηγήθηκαν του δυστυχήματος. Το βασικό στοιχείο για να σε κρατήσει μια ταινία σε εγρήγορση, είναι να καταφέρει να σου κτίσει εκείνο το κατάλληλο περιβάλλον, που θα σε κερδίσει από την πρώτη στιγμή. Και το Unknown, τουλάχιστον αυτό, το καταφέρνει πανεύκολα, από τα εισαγωγικά του εναέρια πλάνα της ιστορικής μεγαλούπολης. Χρησιμοποιώντας πλάνο πλάνο την συλλογιστική του Polanski στο Frantic, το φιλμ αρχικά ορίζει τον καμβά πάνω στον οποίο κτίζεται η ίντριγκα, πριν ξεκινήσει η αγωνιώδης διαδρομή του άντρα, που έχει λησμονήσει σχεδόν τα πάντα και βρίσκεται ολομόναχος σε έναν ξένο τόπο. Η κατοπινή μετάλλαξη σε ενός είδους Fugitive, τονώνει υπερβολικά το ενδιαφέρον, που φτάνει στην κορύφωση του, όταν κάνουν την εμφάνιση τους τα αδιέξοδα, η απελπισία, η CIA, η πάλαι ποτέ κραταιά Στάζι, τα μυστηριώδη φονικά και φυσικά τα αμέτρητα ερωτηματικά του θεατή για το τι ακριβώς κρύβεται πίσω από αυτό που παρακολουθεί. Όμως...

Παντού κρύβεται αυτό το "όμως", όταν μιλάμε για ένα κινηματογραφικό σενάριο, ειδικά αν ο σκηνοθέτης δεν είναι τόσο επιδέξιος στο να διατηρήσει την ιστορία του πάνω στην τροχιά της. Διότι μπορεί ο Ισπανός Jaume Collet Serra, να φτιάχνει μια όμορφη, μουντή, συννεφιασμένη και fuzzy ατμόσφαιρα, για να ξετυλίξει το στόρι του, έχει υπολογίσει ιδιαίτερα όμως στην διάθεση του κοινού του, να καλύψει τις θεόρατες τρύπες και απορίες του, για να το παρακολουθήσει. Οι οποίες λεπτό με το λεπτό πολλαπλασιάζονται και ειδικά από την στιγμή που αναφλέγεται το εντυπωσιακό twist, παίρνουν την μορφή χιονοστιβάδας. Χαλάλι τους θα πω και να τα χιλιάσουν. Ας έβγαιναν πενήντα τέτοιες φουλ σασπένς ταινίες το χρόνο - και όχι μία δύο - για να χορτάσει το ματάκι και τότε θα το ξανασυζητούσα...