της Kelly Asbury. Με τις φωνές των Emily Blunt, James McAvoy, Michael Caine, Maggie Smith, Jason Statham και Patrick Stewart
It's a little bit funny...
του zerVo
Ε, μόνο σαν αστείο μπορείς να πάρεις το ενδεχόμενο της συνύπαρξης του διασημότερου δραματικού έργου, που γράφτηκε αιώνες πριν από τα χέρια του γνωστότερου συγγραφέα, με τις πιο πολυτραγουδισμένες μελωδίες, ενός εκ των πλέον αγαπημένων σύγχρονων τραγουδοποιών, σε ένα επικό διασκεδαστικό παραμύθι, ζωγραφισμένο πάνω στον τρισδιάστατο καμβά του animation. Αν μη τι άλλο, απαιτείται πολύ προσοχή, πέρα από έμπνευση, για να μην παρεκκλίνει το σχέδιο από την πορεία του και τσακιστεί στον γκρεμό της γραφικότητας, αλλά και για να μην θεωρηθεί ιερόσυλη η προσέγγιση. Για να μεγαλώσω το αστείο, να σου πω, πως το κέφι του Gnomeo And Juliet, ελάχιστες φορές το συνάντησα στην αίθουσα κατά την φετινή σεζόν. Συνεπώς το διαχρονικό μίτινγκ του Sir William, του Sir Elton και των πολύχρωμων Gnomes, κρίνεται ως απόλυτα επιτυχημένο!
Μια μάντρα χωρίζει τα σπίτια τους, μεταξύ τους όμως δεν ανταλλάσσουν ούτε καλημέρα. Είναι γνωστή η αντιπαλότητα που διακρίνει άλλωστε την κυρία Μοντέγι και τον κύριο Καπουλέτι, ώστε να αποτελούν τους πιο άσπονδους γείτονες της οδού Βερόνα. Μια κόντρα που συνεχίζεται και στις αυλές τους, εφόσον κατά την διάρκεια της απουσίας τους, οι μπλε διακοσμητικοί νάνοι της πρώτης, με τους κόκκινους του δεύτερου, έχουν ανοίξει πόλεμο μεταξύ τους, μέχρις εσχάτων. Όταν όμως συναντηθούν οι ματιές του μορφονιού, πλην αλητάκου Ζουμπαίου, πρίγκιπα της μιας πλευράς, με εκείνη της Ιουλιέτας, της κούκλας κόρης του αρχηγού των απέναντι, κάτι αστραπιαίο θα γεννηθεί μεταξύ τους. Ένα αίσθημα που δεν είναι ικανό να πνίξει, ούτε η προαιώνια έχθρα των οικογενειών τους.
Μπορεί να συμπληρώνει μισή χιλιετία ζωής, η τραγική ιστορία του μοιραίου ζευγαριού, που ξεπήδησε από τον νου του William Shakespeare και να έχει διασκευαστεί στο σανίδι και το πανί αμέτρητες φορές, τέτοια περίπτωση όμως σίγουρα δεν έχει ξαναυπάρξει. Βεβαίως από το πρωτότυπο, εδώ, διατηρείται μόνο η ιδέα της βεντέτας και του έρωτα που γεννιέται ανάμεσα της, εφόσον το φιλμ, που απευθύνεται κατά κύριο λόγο σε μικρής ηλικίας θεατές δεν θα μπορούσε να σηκώσει, αρνητικό φινάλε. Η βασική αρχή εξέλιξης της ιστορίας, ομοιάζει με εκείνη των Toy Story, με την μόνη διαφορά, πως απόντων των αφεντικών τους, εδώ δεν ζωντανεύουν παιχνίδια, μα πορσελάνινα κουκλάκια, ζωγραφισμένα στο χέρι με ζωηρή μπογιά και φατσούλες τόσο αστείες, που άμεσα σου φτιάχνουν την διάθεση. Η διαφορά αυτή πάντως δεν είναι κι η μοναδική, εφόσον οι ήρωες μας δεν είναι άτρωτοι, αλλά υπερβολικά εύθραυστοι. Και μια απρόσεκτη κίνηση, μπορεί να τους θρυμματίσει, οπότε αντίο ζωή.
Μια μάντρα χωρίζει τα σπίτια τους, μεταξύ τους όμως δεν ανταλλάσσουν ούτε καλημέρα. Είναι γνωστή η αντιπαλότητα που διακρίνει άλλωστε την κυρία Μοντέγι και τον κύριο Καπουλέτι, ώστε να αποτελούν τους πιο άσπονδους γείτονες της οδού Βερόνα. Μια κόντρα που συνεχίζεται και στις αυλές τους, εφόσον κατά την διάρκεια της απουσίας τους, οι μπλε διακοσμητικοί νάνοι της πρώτης, με τους κόκκινους του δεύτερου, έχουν ανοίξει πόλεμο μεταξύ τους, μέχρις εσχάτων. Όταν όμως συναντηθούν οι ματιές του μορφονιού, πλην αλητάκου Ζουμπαίου, πρίγκιπα της μιας πλευράς, με εκείνη της Ιουλιέτας, της κούκλας κόρης του αρχηγού των απέναντι, κάτι αστραπιαίο θα γεννηθεί μεταξύ τους. Ένα αίσθημα που δεν είναι ικανό να πνίξει, ούτε η προαιώνια έχθρα των οικογενειών τους.
Μπορεί να συμπληρώνει μισή χιλιετία ζωής, η τραγική ιστορία του μοιραίου ζευγαριού, που ξεπήδησε από τον νου του William Shakespeare και να έχει διασκευαστεί στο σανίδι και το πανί αμέτρητες φορές, τέτοια περίπτωση όμως σίγουρα δεν έχει ξαναυπάρξει. Βεβαίως από το πρωτότυπο, εδώ, διατηρείται μόνο η ιδέα της βεντέτας και του έρωτα που γεννιέται ανάμεσα της, εφόσον το φιλμ, που απευθύνεται κατά κύριο λόγο σε μικρής ηλικίας θεατές δεν θα μπορούσε να σηκώσει, αρνητικό φινάλε. Η βασική αρχή εξέλιξης της ιστορίας, ομοιάζει με εκείνη των Toy Story, με την μόνη διαφορά, πως απόντων των αφεντικών τους, εδώ δεν ζωντανεύουν παιχνίδια, μα πορσελάνινα κουκλάκια, ζωγραφισμένα στο χέρι με ζωηρή μπογιά και φατσούλες τόσο αστείες, που άμεσα σου φτιάχνουν την διάθεση. Η διαφορά αυτή πάντως δεν είναι κι η μοναδική, εφόσον οι ήρωες μας δεν είναι άτρωτοι, αλλά υπερβολικά εύθραυστοι. Και μια απρόσεκτη κίνηση, μπορεί να τους θρυμματίσει, οπότε αντίο ζωή.
Χρησιμοποιώντας με ευστοχία τους βασικούς χαρακτήρες του ορίτζιναλ Ρωμαίου, η Kelly Asbury, περνά την εμπειρία στο κτίσιμο του σχεδίου, από τον δεύτερο Shrek, φροντίζοντας αρχικά τα πλάνα της, να διακρίνονται από αποχρώσεις ζωντανές, ηλιόλουστες και πρόσχαρες, ώστε να μην υπάρχει ίχνος αρνητισμού στην ατμόσφαιρα. Για να τονώσει μάλιστα το ενδιαφέρον του στόρι, τοποθετεί στο φόντο, τις νότες των πιο λατρεμένων τραγουδιών του Elton John, τόσο εμπνευσμένα, που αν είσαι πιτσιρίκι θα κουνάς πόδια, αν είσαι λίγο μεγαλύτερος όμως, μάλλον θα σιγοψιθυρίζεις τους γνώριμους στίχους τους. Του Dont' Go Breaking My Heart στο intro, του Your Song, όταν μπροστά στο ειδύλλιο εμφανίζεται το αδιέξοδο και βεβαίως του Crocodile Rock στο τέλος, που επικρατεί κυριολεκτικά πανζουρλισμός.
Για πες: Αυτός άλλωστε είναι και ο πρωταρχικός σκοπός ενός σύγχρονου κινηματογραφικού σκίτσου. Να περνάνε καλά οι μπόμπιρες κι αν είναι δυνατόν να τους μένει και κάτι, αν ο γονιός καταφέρει να τους εξηγήσει ποιος είναι αληθινά εκείνος που ως άγαλμα πια, παρατηρεί από ψηλά τις κεφάτες περιπέτειες των μικρών μπλε και κόκκινων νάνων. Ψυχαγωγία όχι της πλάκας, δηλαδή, αλλά της αξίας. Disney γαρ...
Για πες: Αυτός άλλωστε είναι και ο πρωταρχικός σκοπός ενός σύγχρονου κινηματογραφικού σκίτσου. Να περνάνε καλά οι μπόμπιρες κι αν είναι δυνατόν να τους μένει και κάτι, αν ο γονιός καταφέρει να τους εξηγήσει ποιος είναι αληθινά εκείνος που ως άγαλμα πια, παρατηρεί από ψηλά τις κεφάτες περιπέτειες των μικρών μπλε και κόκκινων νάνων. Ψυχαγωγία όχι της πλάκας, δηλαδή, αλλά της αξίας. Disney γαρ...
Στις δικές μας αίθουσες, 10 Φεβρουαρίου 2011 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική