Άσε το Κακό να Μπει
του Matt Reeves. Με τους Kodi Smit-McPhee, Chloe Moretz, Richard Jenkins
Repeat .... . .-.. .--. -- .!
του zerVo
Με ιντριγκάρει η κόντρα. Ειδικότερα άμα το επίπεδο είναι τόσο υψηλό. Όταν λοιπόν μιλάμε για το δυτικό ριμέικ μιας από τις σημαντικότερες μετά -millennium κινηματογραφικές στιγμές, στο πρώτο πράγμα που πηγαίνει το μυαλό είναι αν το αντίγραφο ανταποκρίνεται στην ποιότητα του ορίτζιναλ. Κι εδώ είναι η ευτυχία. Στο ότι τα δύο Άσε το Κακό να Μπει, όρισαν επακριβώς την απόσταση του εξαιρετικού από το αριστουργηματικό, του καλογυρισμένου από το πρωτοποριακό και του ενδιαφέροντος από το ανεκτίμητο. Πόση είναι αυτή ακριβώς? Ε, όση από την Σουηδία ίσαμε το Λος Άντζελες. Ίσως και μεγαλύτερη...
Ο μοναχικός δωδεκάχρονος Όουεν αντιμετωπίζει πάμπολλα προβλήματα εξαιτίας της βίαιης συμπεριφοράς των συμμαθητών του, προς το πρόσωπο του. Κατάσταση που επιδεινώνεται από την στιγμή που ο μικρός δεν έχει κάποιον να τον προστατεύσει, εφόσον ο πατέρας του δηλώνει διαρκώς απών και η μητέρα του δείχνει τάσεις βαριάς κατάθλιψης. Η μετακόμιση στο διπλανό διαμέρισμα ενός συνομήλικου κοριτσιού μαζί με τον πατέρα του, θα του κινήσει την περιέργεια, ειδικά από την στιγμή που η μελαγχολική και εκκεντρική Άμπι θα τον προσεγγίσει φιλικά. Όταν κάποια ιδιαίτερα αιματηρά φαινόμενα κάνουν την εμφάνιση τους στην μικρή επαρχιακή κοινωνία, ο πιτσιρικάς θα αντιληφθεί πως η καινούργια του φίλη, κρύβει μέσα της ένα παράξενο μυστικό. Κάτι που η ίδια δεν θα αργήσει να του αποκαλύψει...
Δεν μου έκανε καμία απολύτως εντύπωση η μέθοδος που ακολούθησε ένας Αμερικάνος κινηματογραφιστής, προκειμένου να στήσει στα δικά του μέτρα την ευρωπαϊκή συλλογιστική. Το πρώτο εργαλείο που έβγαλε από την θήκη του, το φλασμπάκ. Ανατροπή του χρόνου, με αφετηρία από ένα σημείο κλειδί της υπόθεσης, σημαίνει αυτομάτως και εκτόξευση του σασπένς στα ύψη, από την στιγμή που πέφτει η μαρκίζα "two weeks earlier". Το δεύτερο είναι η τοποθέτηση του στόρι σε μια ιδιαίτερη και σχετικά περίεργη εποχή για τις ΗΠΑ, τα μέσα της δεκαετίας του 80, περίοδο του Ριγκανισμού και μεταίχμιο ανάμεσα στα χρόνια του ψυχρού πολέμου και του νεοφιλελευθερισμού. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα προσέγγιση, όσο και σημειολογική. Η Αμερική ως συνήθως αναπτύσσεται, οι τριγύρω κίνδυνοι όπως πάντα ουκ ολίγοι. Το αγκάλιασμα του φαινομενικά επικινδυνότερου, είναι κίνηση πανέξυπνη: Όποιον δεν καταφέρνεις να βάλεις πλάτη, κάλλιο να τον έχεις με το μέρος σου. Η τρίτη παρέμβαση του Γιάνκη - λέγε με και Matt Reeves, που κάποτε είχα σκηνοθετήσει ένα υβριδικό sci fi τρόμου με τον τίτλο Cloverfield - είναι και η πλέον αναπόφευκτη. Καλό το κοπιάρισμα, αλλά υπάρχει κι ο εμπορικός στόχος. Και δίχως horror περιβάλλον, δεν προβλέπεται τα multiplex να φισκάρουν. Τουλάχιστον σε αυτό δεν ξέφυγε ο auteur για να μετατρέψει το Let Me In σε νέο Hostel, αλλά τον ψιλοφόβο θέλησε να τον προκαλέσει. Ήταν αυτή όμως μια από τις αρχικές απαιτήσεις των σεναριογράφων του αρχικού?
Ο μοναχικός δωδεκάχρονος Όουεν αντιμετωπίζει πάμπολλα προβλήματα εξαιτίας της βίαιης συμπεριφοράς των συμμαθητών του, προς το πρόσωπο του. Κατάσταση που επιδεινώνεται από την στιγμή που ο μικρός δεν έχει κάποιον να τον προστατεύσει, εφόσον ο πατέρας του δηλώνει διαρκώς απών και η μητέρα του δείχνει τάσεις βαριάς κατάθλιψης. Η μετακόμιση στο διπλανό διαμέρισμα ενός συνομήλικου κοριτσιού μαζί με τον πατέρα του, θα του κινήσει την περιέργεια, ειδικά από την στιγμή που η μελαγχολική και εκκεντρική Άμπι θα τον προσεγγίσει φιλικά. Όταν κάποια ιδιαίτερα αιματηρά φαινόμενα κάνουν την εμφάνιση τους στην μικρή επαρχιακή κοινωνία, ο πιτσιρικάς θα αντιληφθεί πως η καινούργια του φίλη, κρύβει μέσα της ένα παράξενο μυστικό. Κάτι που η ίδια δεν θα αργήσει να του αποκαλύψει...Δεν μου έκανε καμία απολύτως εντύπωση η μέθοδος που ακολούθησε ένας Αμερικάνος κινηματογραφιστής, προκειμένου να στήσει στα δικά του μέτρα την ευρωπαϊκή συλλογιστική. Το πρώτο εργαλείο που έβγαλε από την θήκη του, το φλασμπάκ. Ανατροπή του χρόνου, με αφετηρία από ένα σημείο κλειδί της υπόθεσης, σημαίνει αυτομάτως και εκτόξευση του σασπένς στα ύψη, από την στιγμή που πέφτει η μαρκίζα "two weeks earlier". Το δεύτερο είναι η τοποθέτηση του στόρι σε μια ιδιαίτερη και σχετικά περίεργη εποχή για τις ΗΠΑ, τα μέσα της δεκαετίας του 80, περίοδο του Ριγκανισμού και μεταίχμιο ανάμεσα στα χρόνια του ψυχρού πολέμου και του νεοφιλελευθερισμού. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα προσέγγιση, όσο και σημειολογική. Η Αμερική ως συνήθως αναπτύσσεται, οι τριγύρω κίνδυνοι όπως πάντα ουκ ολίγοι. Το αγκάλιασμα του φαινομενικά επικινδυνότερου, είναι κίνηση πανέξυπνη: Όποιον δεν καταφέρνεις να βάλεις πλάτη, κάλλιο να τον έχεις με το μέρος σου. Η τρίτη παρέμβαση του Γιάνκη - λέγε με και Matt Reeves, που κάποτε είχα σκηνοθετήσει ένα υβριδικό sci fi τρόμου με τον τίτλο Cloverfield - είναι και η πλέον αναπόφευκτη. Καλό το κοπιάρισμα, αλλά υπάρχει κι ο εμπορικός στόχος. Και δίχως horror περιβάλλον, δεν προβλέπεται τα multiplex να φισκάρουν. Τουλάχιστον σε αυτό δεν ξέφυγε ο auteur για να μετατρέψει το Let Me In σε νέο Hostel, αλλά τον ψιλοφόβο θέλησε να τον προκαλέσει. Ήταν αυτή όμως μια από τις αρχικές απαιτήσεις των σεναριογράφων του αρχικού?
Ας μην γελιόμαστε. Αν παρακολουθήσει κανείς το φιλμ από οποιαδήποτε σκοπιά, αποφεύγοντας συγκρίσεις, θα μείνει απόλυτα ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα. Τόσο σκηνοθετικά, όσο οργανωτικά. Τα νοήματα βγαίνουν ευκολότατα από το σμίξιμο των δύο faraway so close ανήλικων, συνεπώς πολύ δύσκολα ο θεατής θα βγει εκτός θέματος. Άσε που στις δύο - τρεις δύσκολες σεκάνς, ο Reeves προτίμησε να ακολουθήσει την τεχνική του καρέ καρέ copy paste, όπως του το όριζε το πατρόν. Δεν τον αδικώ. Η προοπτική του Σουηδού υπήρξε τόσο ανυπέρβλητη, που ακόμη και κάποιος που θα ήθελε να παρουσιάσει μια εναλλακτική διασκευή, θα ήταν αδύνατο να αντισταθεί στο ξεπατίκωμα της. Οπότε..?
Για πες: Οπότε το γενικό συμπέρασμα του made in USA ριμέικ είναι τουλάχιστον θετικό, με το κοφτό του το μοντάζ, τις όμορφες ερμηνείες των παιδιών και το χιόνι να πέφτει διαρκώς στις αυλές των σπιτιών, όπως στις ψυχές των ηρώων. Αν μου έλειψε κάτι, αυτή ήταν η ξεχωριστή διάσταση που έβαλε στο πόνημα του ο Σκανδιναβός, που για μισή ταινία με είχε παγωμένο στο ψύχος και για άλλη μισή να καίγομαι από το συναίσθημα. Ίσως γι αυτό το λόγο της μίας και μοναδικής εμπειρίας, το Låt den rätte komma in ουδέποτε επιχείρησα να το ξαναδώ, σε αντίθεση με το Let Me In, που θα το έβλεπα με άνεση πάλι, ως ένα ιδεαλιστικό εμπνευσμένο θρίλερ, όπου ένα αθώο παλικαράκι κι ένα επιθετικό βαμπίρ επικοινωνούν αμφίδρομα τις καρδιές τους...
Για πες: Οπότε το γενικό συμπέρασμα του made in USA ριμέικ είναι τουλάχιστον θετικό, με το κοφτό του το μοντάζ, τις όμορφες ερμηνείες των παιδιών και το χιόνι να πέφτει διαρκώς στις αυλές των σπιτιών, όπως στις ψυχές των ηρώων. Αν μου έλειψε κάτι, αυτή ήταν η ξεχωριστή διάσταση που έβαλε στο πόνημα του ο Σκανδιναβός, που για μισή ταινία με είχε παγωμένο στο ψύχος και για άλλη μισή να καίγομαι από το συναίσθημα. Ίσως γι αυτό το λόγο της μίας και μοναδικής εμπειρίας, το Låt den rätte komma in ουδέποτε επιχείρησα να το ξαναδώ, σε αντίθεση με το Let Me In, που θα το έβλεπα με άνεση πάλι, ως ένα ιδεαλιστικό εμπνευσμένο θρίλερ, όπου ένα αθώο παλικαράκι κι ένα επιθετικό βαμπίρ επικοινωνούν αμφίδρομα τις καρδιές τους...
Στις δικές μας αίθουσες, 6 Ιανουαρίου 2011 από την Audiovisual
Rewind /// Trailer - Let Me In
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική